Polana huhapaków

Udało się- w końcu jakieś powodzenie. Bott westchnął z ulgą kiedy dobiegł do niego trzask i spojrzał w tamtym kierunku.
- Czekaj. Weź to. Jest do zwrotu więc nawet nie próbuj umierać. - mruknął zajmując szybko swoją broszę i wciskając ją w dłoń Lexa, nim ruszył w kierunku kryjówki. Cicho i ostrożnie, wciąż wypatrując zagrożenia.

/idę max pól w stronę kryjówki, jeśli to możliwe to od razu wchodzę
/daję Alexowi broszę z alabastrowym jednorożcem

Od momentu, w którym zdołała wyczarować szatańską pożogę wszystko zaczęło się pieprzyć. Czyżby ten czar wyczerpał cały jej potencjał magiczny? Magia raz po raz odmawiała jej posłuszeństwa, stawiając wiedźmę w coraz gorszej sytuacji, podczas gdy wrogowie nie próżnowali. Wypowiedziawszy inkantację zaklęcia poczuła ból - silny i mocny, skrzywiła się znacznie, na kilka chwil przed oczyma jej pociemniało. Zachwiała się, ale zdołała odzyskać równowagę. Wypuściła z ust powietrze, skupiając myśli na tym, co działo się na polanie garborogów. Słyszała padające inkantacje i cichy trzask - co to było? Mogła jedynie snuć przypuszczenia.
Sigrun wyciągnęła z zaczarowanej torby odpowiednią fiolkę eliksiru, który miał pomóc jej przegnać słabość, na jaką nie mogła sobie teraz pozwolić. Decydując się znów wkroczyć w krąg ulewy Sigrun przytknęła fiolkę do ust i wypiła całą jej zawartość, próbując dostrzec jak najwięcej z tego, co działo się między zaroślami.

| piję eliksir uspokajający, idę jedno pole na prawy górny skos

Nowe odkrycie zdawało się skłonić Zakon Feniksa do zmiany strategii - tym razem wypełnionego zapachem dymu i deszczu powietrza nie przecięła inkantacja żadnego zaklęcia, zabrakło też rozbłysków światła; Alexander, wydawszy polecenie swojemu sojusznikowi, postanowił się wzmocnić - odkorkowanie eliksiru śliskimi od ulewy palcami nie należało do zadań najprostszych, ale koniec końców mikstura o paskudnym posmaku spłynęła do gardła Gwardzisty, a on niemal natychmiast poczuł, że czuje się lepiej; poprawił się jego refleks, zrobiło mu się też nieznacznie cieplej, a chłód spływającej za kołnierz wody przestał mu aż tak bardzo dokuczać. Bertie ruszył w tym czasie w stronę drzew, po drodze na moment zatrzymując się przy Alexandrze, żeby przekazać mu broszę z alabastrowym jednorożcem; cenny amulet wydawał się otulić Gwardzistę swoją ochronną magią, gdy tylko ten zacisnął na nim palce; alabaster wibrował delikatnie, być może wyczuwając w powietrzu czarną magię, wciąż obecną po śmiercionośnych klątwach, które niedawno je przecięły.

Sigrun również wykorzystała chwilę spokoju do zażycia wzmacniającego eliksiru. Wypita przez nią mikstura zadziałała natychmiast, a Śmierciożerczyni poczuła, jak część osłabienia ją opuszcza; jej myśli rozjaśniły się, zdawały się biec szybciej, swobodniej, nie spowalniając już też ruchów ciała, ani nie osłabiając płynącej w jej żyłach magii.

Eliksir uspokajający przywrócił Sigrun wszystkie utracone punkty żywotności, został wykreślony z ekwipunku.

Marynowana narośl ze szczuroszczeta została wykreślona z ekwipunku Alexandra.

Bertie wykorzystał przysługującą mu możliwość przerzucenia kości tutaj.

Szatańska pożoga rozprzestrzenia się we wszystkich kierunkach, z prędkością 1 pola mapy na turę. Ogień nie rozprzestrzenia się do czasu trwania zaklęcia Pluviasso.

Ignotus – w sprawie ponownego dołączenia do rozgrywki, proszę o kontakt drogą prywatnej wiadomości.

Poniżej znajduje się mapa terenu. Żółtym kolorem zaznaczona jest żwirowa alejka; kolor ciemnozielony to bagniska zamieszkałe przez huhapaki – można poruszać się po nich tak samo szybko, jak po innym terenie, ale należy liczyć się z brodzeniem po kostki w błocie; kolor niebieski to woda, jaśniejszym zielonym oznaczona jest zagroda garborogów (silne zaklęcia powstrzymują garborogi przed wydostaniem się poza zabezpieczony teren, czarodzieje mogą jednak go przekroczyć – na własne ryzyko); kolorem brązowym oznaczona jest zagroda hipogryfów, od alejki oddziela ją niski murek, który bez problemu można przekroczyć. Głazów, drzew i krzewów objaśniać – mam nadzieję – nie trzeba.

Dodatkowo:

niebieska linia - Salvio Hexia
ogień - pożoga
ciemnoniebieski okrąg - Pluviasso

Dla ułatwienia poruszania się, drzewa w waszym najbliższym otoczeniu zostały zmienione na półprzezroczyste; znajdując się pod nimi, macie nad głowami ich korony, ale możecie poruszać się między pniami bez przeszkód.

Wszyscy otrzymaliście drogą prywatnej wiadomości dodatkowe mapki.


Obowiązują zasady poruszania się jak w trakcie pojedynku.

Aktywne zaklęcia i eliksiry:
Salvio Hexia
Szatańska Pożoga
Pluviasso (-10 do wszystkich rzutów)

marynowana narośl ze szczuroszczeta (Alexander): +5 do OPCM i uników - tura 1/10

Wykorzystane moce organizacji:
Sigrun - 2/4
Alexander - 1/4

Kolejka:
Sigrun - do 8.01 (środa) do godz. 17:00 21:00
Zakon Feniksa - do 9.01 (czwartek) do godz. 17:00 21:00

stan zdrowia:

ekwipunek:

Zawartość fiolki nie pieściła podniebienia, bynajmniej nie była smaczna, nie skrzywiła się jednak choćby odrobinę, od razu czując dużą ulgę. Eliksir uspokajający natychmiast przyniósł Sigrun ukojenie i rozproszył ból głowy i rozjaśnił myśli. Natychmiast poczuła się lepiej. Znów w pełni sił, choć rozdrażnienie własną niemocą działało na jej niekorzyść. Tak jak czas. Krocząc uparcie przed siebie obserwowała mężczyzn, którzy się rozdzielili. Słyszała wymianę ich zdań, dlatego wycelowała różdżką w towarzysza byłego-Selwyna (w Bertiego) pomiędzy pniami drzew i wycedziła z mocą: - Ictusosio!

| ruch na pw MG przed postem

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 6

--------------------------------

#2 'k10' : 3

- Chroń nas w razie czego. - mruknął jedynie, póki był blisko Alexa w nadziei, że ten nie oddali się zanadto i będzie szedł w tym samym kierunku. Bott wciąż zaciskał palce na różdżce, nie tracił jednak czasu na osobę, która wyraźnie nadal tutaj była. Przede wszystkim szedł w kierunku kryjówki, poruszał się tak szybko jak tylko mógł wiedząc, że jeśli w drodze czymkolwiek oberwie, wykonanie zadania po prostu będzie trudniejsze. I przede wszystkim - w obawie, że jakiś człowiek wychyli się w niewłaściwej chwili. Był już blisko. Rozglądał się przy tym uważnie między drzewami. Skoro słyszał kolejną inkantację, kobieta musiała być blisko i nie zamierzał dać się zaskoczyć.

//pędzę ku kryjówce maksymalną ilość pól <3

Alexander wziął od Bertiego broszę i wpiął ją w wewnętrzną część szaty. Amulet wraz z działaniem eliksiru napełniły go nowymi pokładami siły; gwardzista skinął głową ku towarzyszowi, a następnie uniósł różdżkę i wypowiedział inkantację zaklęcia.
– Protecta.

| poproszę o jedno w lewo po skosie w dół i bardzo dziękuję za poczekanie! <3

The member 'Alexander Farley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 71

Bertie nie zwalniał kroku, nadal przemieszczając się w stronę odkrytego zaklęciem przejścia, a chociaż nie udało mu się jeszcze wejść do środka, to znalazł się tuż obok: ze swojej pozycji był w stanie dostrzec przelewający się przez krawędź deszcz, spływający w dół po śliskich schodkach, ale niewiele więcej; zejście ginęło w ciemności, nic wewnątrz nie poruszyło się, nie dobiegł też stamtąd żaden dźwięk.
Sigrun, znajdując się nieco w oddaleniu, mogła dostrzec sylwetkę Bertiego, stojącego pomiędzy szerokimi pniami sąsiadujących drzew - nie widziała jednak, dokąd zmierzał, ani w co się wpatrywał; być może chciał dotrzeć do niej samej, może wyjść poza zapewniającą jej niewidzialność barierę; w tamtej chwili było to niemożliwe do stwierdzenia. Śmierciożerczyni po raz drugi sięgnęła po brutalne zaklęcie, kierując różdżkę w stronę Botta, jednak również i teraz magia nie ukształtowała się w wiązkę, rozpraszając się i niknąc w ulewnym deszczu.
Alexander, wzmocniony wypitym eliksirem, uniósł różdżkę, sięgając po zaklęcie trudne i złożone, ale podjęte przez niego ryzyko się opłaciło: magia, wypełniająca powietrze dookoła niego, zadrżała, poddając się jego woli i otulając wszystkich niewyczuwalną osłoną, która od tej pory miała zakłócać działanie czarnej magii. Inkantacja wypowiedziana przez Alexandra była doskonale słyszalna - zarówno dla Bertiego, jak i dla Sigrun.

Bertie wykorzystał przysługującą mu możliwość przerzucenia kości tutaj.

Szatańska pożoga rozprzestrzenia się we wszystkich kierunkach, z prędkością 1 pola mapy na turę. Ogień nie rozprzestrzenia się do czasu trwania zaklęcia Pluviasso.

Ignotus – w sprawie ponownego dołączenia do rozgrywki, proszę o kontakt drogą prywatnej wiadomości.

Poniżej znajduje się mapa terenu. Żółtym kolorem zaznaczona jest żwirowa alejka; kolor ciemnozielony to bagniska zamieszkałe przez huhapaki – można poruszać się po nich tak samo szybko, jak po innym terenie, ale należy liczyć się z brodzeniem po kostki w błocie; kolor niebieski to woda, jaśniejszym zielonym oznaczona jest zagroda garborogów (silne zaklęcia powstrzymują garborogi przed wydostaniem się poza zabezpieczony teren, czarodzieje mogą jednak go przekroczyć – na własne ryzyko); kolorem brązowym oznaczona jest zagroda hipogryfów, od alejki oddziela ją niski murek, który bez problemu można przekroczyć. Głazów, drzew i krzewów objaśniać – mam nadzieję – nie trzeba.

Dodatkowo:

niebieska linia - Salvio Hexia
ogień - pożoga
ciemnoniebieski okrąg - Pluviasso

Dla ułatwienia poruszania się, drzewa w waszym najbliższym otoczeniu zostały zmienione na półprzezroczyste; znajdując się pod nimi, macie nad głowami ich korony, ale możecie poruszać się między pniami bez przeszkód.

Wszyscy otrzymaliście drogą prywatnej wiadomości dodatkowe mapki.


Obowiązują zasady poruszania się jak w trakcie pojedynku.

Aktywne zaklęcia i eliksiry:
Salvio Hexia
Szatańska Pożoga
Pluviasso (-10 do wszystkich rzutów)
Protecta (-10 do rzutów na czarną magię)

marynowana narośl ze szczuroszczeta (Alexander): +5 do OPCM i uników - tura 2/10

Wykorzystane moce organizacji:
Sigrun - 2/4
Alexander - 1/4

Kolejka:
Zakon Feniksa - do 13.01 (poniedziałek) do godz. 13:00
Sigrun - do 14.01 (wtorek) do godz. 13:00

stan zdrowia:

ekwipunek:

Magia była posłuszna, a Farley poczuł się podbudowany tym, że chwilowo mieli sytuację pod kontrolą. Alexander bacznie obserwował Bertiego i okoliczne mu drzewa, jednak swoją uwagę na moment skupił znów na czarowaniu.
– Mico – wymówił inkantację, mając nadzieję, że i tym razem mu się powiedzie. W tej chwili musiał bowiem działać zarówno za siebie, jak i zajętego zadaniem Botta.

The member 'Alexander Farley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 64

Nie oglądał się za siebie, choć nie odpowiadało mu zostawianie tutaj towarzysza. Wiedział, że ich przeciwnik posługuje się czarną magią, kilkakrotnie słyszał inkantację morderczego czaru, a wywołana pożoga nadal nie została zażegnana. Nie musiał odwracać się ku płomieniom, by oczyma wyobraźni widzieć ogniste potwory, póki co uspokojone zaklęciem - jednak nie ugaszone. Dodatkowo ludzie w kolejnej kryjówce wciąż czekali na ratunek.
Schodząc do kryjówki nasłuchiwał. Cisza sama w sobie go nie dziwiła - spodziewał się, że ludzie nasłuchując co dzieje się u góry pochowali się po kątach w obawie przed tym, co może się dziać. Bał się mimo to, że coś jest nie tak. Że uciekli wcześniej, albo - co gorsza - ktoś inny wyprowadził ich przed nim.
- Jest tu kto? - odezwał się, kiedy wszedł do środka. - Mój przyjaciel kontaktował się z Joyem. Człowiekiem który wam pomagał. Jestem tu, żeby zabrać was w bezpieczne miejsce. - mówił możliwie jak mógł łagodnie i spokojnie. Spodziewał się przerażenia i niepewności. Nie chciał nikogo straszyć, choć miał wrażenie że na to już za późno. Mniej więcej o jeden cholerny pojedynek. Wyciągnął dłonie przed siebie, starając się oprzeć je na jednej ze ścian, wzrok wytężał żeby cokolwiek zobaczyć, zaraz jednak poruszył trzymaną w prawej dłoni różdżką.
- U góry dużo się dzieje. Przyjaciel stara się uspokoić sytuację. Ale nie musimy tam wychodzić. Wystarczy że wszyscy złapią świstoklik i za chwilę będziecie bezpieczni. - dodał. Miał nadzieję, że nikt nie będzie oponował i choć część tej misji już niebawem się zakończy.
- Lumos. - wypowiedział inkantację chcąc oświetlić pomieszczenie. Musi wiedzieć co się dzieje. Musi też wiedzieć, że zabrał wszystkich. Musi się w ogóle upewnić że nie mówi do pustych ścian.

|wchodzę do kryjówki

The member 'Bertie Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 90

Zaczynała przypuszczać, że Mulciber mógł być wciąż pod działaniem klątwy, która zmusiła go do sabotażu, większego niż przypuszczała. Czy to możliwe, że podrzucił jej coś, co przeszkadzało w korzystaniu z magii? Niemożliwe przecież, by nie mogła rzucić zaklęć, które zdążyła tak dobrze już opanować. Gdy wiązka zaklęcia znów się nie zmaterializowała, z ust Śmierciożerczyni padło bezgłośnie przekleństwo. Zwłaszcza, że poczuła jak powietrze wokół pomimo ulewy gęstnieje, utrudniając wiedźmie jeszcze bardziej korzystanie z czarnej magii. Płonęła w niej żądza zamordowania Alexandra, jednakże wciąż pamiętała po co się tutaj pojawiła. Uważnie nasłuchiwała słów padających z ust mężczyzn, którzy pozostawali tak blisko, zaledwie za drzewami. Obserwowała mężczyznę, którego nie udało jej się zranić, to jak podąża uparcie wśród drzewa; wcześniej rzucał Dissendium, teraz zaczął przemawiać do... innych?
Nie czekała aż usłyszy kolejne głosy, postanowiła to sprawdzić. Korzystanie z umiejętności, której nauczył ich Czarny Pan, wyczerpywało magiczny potencjał czarownicy, lecz Sigrun była zdeterminowana, by wypełnić jego wolę - Joya chciała znaleźć pierwsza, dlatego podjęła próbę dematerializacji, przemiany w kłąb czarnej mgły, by pomiędzy gałęziami popędzić w stronę drugiego mężczyzny (Bertie), znaleźć się nad jego głową i jeżeli udało się jej dojrzeć schody prowadzące w dól - to pomknąć w tę ciemność.


| przemiana we mgłę i lecę sobie w stronę Bertiego

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 26