Sypialnia

Rozkojarzenie ulatnia się, gdy tylko zatapiam się w twych potężnych ramionach. Zapach papierosów miesza się z wonią charakterystyczną jedynie dla twojego ciała. Pojedynczy kosmyk sierści kota, pozostawiony na piersi, najwyraźniej dociera mi do nozdrzy, bo kicham leciutko. A psik. A psik. Z ust dobywa się coś na kształt cichego parsknięcia, gdy w przesadny sposób śmieszy mnie obrót całej sytuacji. Choć wciąż przymknięte mam oczy, to czuję się jakbyś długim korytarzem prowadził nas w stronę naszego światła. Sypialnia zawsze była dla nas niebem. Może właśnie dlatego tak naciskam, abyś właśnie tam skierował teraz swoje kroki.
Coraz głębiej zatapiam się w białej pościeli, niechętnie wyswobadzając się z twojego bezpiecznego objęcia, gubiąc kontakt czoła z powierzchnią twych ust, gdy tuliłeś mnie do siebie, jakbyś chciał przelać w me serce odpowiednie dawki pokrzepienia. Chciałabym móc bez przerwy czuć dotyk twych rąk na całym ciele. Bez względu na to, czy leżysz koło mnie, zaraz obok, czy gdy dzielą nas kilometry. Nie przeszkadza mi nieład twojej połowy łóżka, już dawno zdążyłam się przyzwyczaić, że pozostawiasz po sobie tyle niedokończonych drobiazgów. Niezasłane łóżko. Brudną miskę w zlewie. Szczoteczkę do zębów niedbale rzuconą na umywalkę. Do połowy pustą, czy też do połowy pełną - zapewne w zależności od twego nastroju - szklankę, niebezpiecznie chwiejącą się na skraju kuchennego stołu.
Ciągnę cię za rękę, siłą ściągam do łóżka, a przecież nie mam jej dzisiaj w sobie za wiele. Pragnę jedynie mieć cię zaraz obok siebie, położyć głowę na twojej piersi i razem z tobą odpłynąć w ramiona mitycznego Morfeusza (huehue, taki tam żarcik, sytuacyjny). Wzdycham lekko, ciesząc się z panującego w pokoju półmroku, zaburzonego nagłym zarysem kociej sylwetki na ścianie.
Kot. Zawsze pojawia się w najmniej odpowiednio odpowiednich momentach.

Ledwie zauważalny gest uniesionej dłoni. Nie masz już siły na nic, widzę. Ściągam wreszcie z siebie płaszcz, bo nie miałem czasu by to zrobić wcześniej. Rzucam go gdzieś, niech leży. Nie zdążę nawet zająć się spodniami, bo już mnie wołasz. Niech będzie, że w nich usnę, nie musi zmienić się nic. Ni moje ubranie, ważne że jesteś zaraz obok.
Nim jednak zdążyłem ułożyć się wygodnie, ciche miauknięcie budzi moją czujność.
- Kot przyszedł - mówię oczywistą oczywistość, którą widzimy oboje. Nie znoszę zwierzaka, drenerwuje mnie i rozprasza. W takich momentach jak ten, wolałbym kotemplować zapach ciała Magrit, delektować się jego kształtem i smakować jej ust. Zamiast tego rozkojarzony wodzę wzrokiem za miękko poruszającą sie bestią, którą ostatnio złapałem na morderstwie. Rudość jego sierści przypomina mi o piegach, których nie znoszę. Jak dobrze, że na nosie Magrit nie ma ani jednego.
Znałem kiedyś kobiety, które tak pudrowały mocno twarz, że nie sposób było pojąć czy mają piegi czy ich nie mają. I niekiedy wpadałem w pułapkę, by dopiero po jakimś czasie przekonać się, że muszę usunąć ulokowane w kimś uczucia. Bo miały te piegi. Jestem tak płytkim człowiekiem niekiedy.
Kot ma sobie za nic nasze towarzystwo, chociaż Ciebie przyszedł powitać. Jesteś jego ukochaną współlokatorką, bo dajesz mu jedzenie dobre. Ale to na moje kolana najczęściej wchodzi, może jest złośliwy i wie, jak mnie to denerwuje.
- Kiedy byłem sam przyniósł mi żółtego ptaka z ukręconym karkiem - nie brzmię zbyt romantycznie, wybacz mi. Ale przypomniał mi się ten widok i jak małe kropelki krwi brudziły mu pysk. -Najgorsze było, że widziałem jak go zabija. Morderca, wynocha - mówię, ale kot jakby zachęcony wskakuje na łóżko i idzie w górę naszych nóg. Jak możesz go tolerować? Masz serce ze złota. Moje jest już tylko miedziane, na szczęście obok ciebie nie patynuje się i może być różowe do końca świata.