Słońce miło łaskotało jej skórę pozwalając jej zaznać dobrodziejstw czerwca. Leżała na soczyście  zielonej trawie, zupełnie nie przejmując się szkolną szatą, która chroniła resztę jej stroju od spotkania z podłożem. Miała zamknięte oczy i niektórzy mogliby pomyśleć, że zasnęła. Jednak jej było daleko do owego stanu, zamiast tego jej mózg intensywnie pracował pędząc myślami od jednego tematu do drugiego. Jedynie wnikliwy obserwator zauważyłby, że czasem marszczy czoło okazując irytacje albo lekko  uśmiecha się, gdy dojdzie do pozytywnego dla niej wniosku. Czuła łagodny wiatr, który poruszał gałęzie drzewa, pod którym leżała. Owe gałęzie raz chroniły ją od promieni, by zaraz zupełnie ją odsłonić jakby nie mogły stanąć w jednym miejscu, przynajmniej dla jej spokoju. Miała tyle ważnych spraw do przemyślenia, że straciła rachubę czasu jak długo przebywa na błoniach i czy czasem nie przegapiła już śniadania. Teraz pod koniec jej ostatniego roku chyba powinna odliczać swoje ostatnie posiłki, ale czuła tak duży żal, że samo przebywanie w Wielkiej Sali wprawiało ją w zły humor. Koniec roku szkolnego, koniec szkoły, koniec dzieciństwa. Koniec. Zaraz zapewne jakiś optymista oznajmiłby jej, że to również początek i rozpocząłby długi elaborat na temat nowych możliwości i PRZYSZŁOŚCI, ale na te rozmyślania Elizabeth nie była jeszcze gotowa jeśli nie rozliczyła się jeszcze z przeszłością. Tydzień temu jutrzejszy dzień wydawał się jeszcze czymś odległym i jakby na innej planecie, ale teraz nie mogła myśleć o niczym innym jak następnych dwudziestu czterech godzinach jakby tylko tyle życie jej pozostało. Zdecydowanie nie miała dobrego humoru. Jak inny w porównaniu do zeszłorocznego, gdy odliczała dni do końca roku szkolnego, by w końcu rozpoczęły się wakacje.  Właśnie, wakacji też koniec! Skoro teraz rozpocznie (przynajmniej ma taką nadzieje, a nawet pewność, bo nie może być inaczej) kurs aurorski, a potem prace to już nigdy nie dostanie tak długiego urlopu. I tak lato zostanie okradzione ze swoją najważniejszej zalety. I jeszcze jakby rodzina uznała, że za dobrze się jej żyje czeka ją ślub jej ojca, na którym będzie musiała się uśmiecham i udawać, że wręcz uwielbia swoją nową macochę, choć tak naprawdę ma niesamowite chęci, by jużyć różdżki w jej obecności i pokazać umiejętności przyszłego aurora.  Ale jaka osoba „dorosła” powinna dojrzale podejść do problemu i iść za przykładem starszych udając, że wszystko jest w porządku.
- Nienawidzę być dorosła. – oznajmiła niezadowolonym głosem,  opierając się na łokciach i patrząc na leżącego obok niej Fabiana. Przerwała tym komfortową ciszę jaka panowała między nimi nie mogąc już dłużej wytrzymać samotności ze swoimi myślami. – Moje życie jeszcze tydzień temu było lepsze. – dodała odwracając wzrok w kierunku jeziora. Co pewien czas odwracała się, by sprawdzić czy żaden nauczyciel ich nie szuka. Od dwóch lat kary były surowsze i zasady bardziej restrykcyjne, a wolała nie zakończyć swojej edukacji szlabanem .

Mimo że wizja opuszczenia murów Hogwartu zdecydowanie jej się nie podobała to czuła, że jest to odpowiedni czas. W pewnym momencie owy zamek staje się za mały dla człowieka, który pragnie więcej – jak każdy. Spędziła tu zapewne najlepsze lata swojego życia i będzie za nimi tęsknić, gdy dozna kolejnych porażek, których jak bardzo chciałaby uniknąć tak wie, że jest to niemożliwe. Tutaj wszystko było proste- jeśli miała problem miała dookoła przyjaciół, którym nawet nie musiała nic mówić, po prostu wiedzieli. Zawsze było grono pedagogiczne, w którym odnalazła dobrych słuchaczy mających o wiele większe doświadczenie życiowe i posiadający wystarczającą wiedze, by pomóc dorastającym nastolatką nawet w tych „najtrudniejszych” dla nich problemach. Nadal jednak nie potrafiła powstrzymać śmiechu słysząc o kolejnych dziewczynach, które wyżalały się swoim profesorom ze spraw miłosnych. Czasami się jej wydawało, że ludzie nie mogą być już bardziej dla niej niezrozumiali,  ale doświadczenie nauczyło ją pokory w tym temacie. Tutaj życie miało swój stały plan, niezmienny od wieków, który dawał stabilizacje i jak najlepsze warunki dla edukacji człowieka. Tylko czuła już, że to miejsce, choć zapewne nadal mogłaby rozwijać tu swoją naukową wiedzę, nie ma jej  już nic więcej do zaoferowania. Nie kwestionowała umiejętności profesorów czy samych tajemnic zamku, które nadal czekały na odkrycie, ale to było nie wystarczające. Mimo tego uczucia nadal nie chciała, by nastał następny dzień, bo gdzieś wewnątrz siebie się go po prostu bała i czuła niepewnie wchodząc na zupełnie nową dla niej ścieżkę.
Popatrzyła na Fabiana z kamiennym wyrazem twarzy, kręcąc delikatnie głową.
- Musisz zdecydowanie popracować nad swoim Slughornem, bo to Ci nie wyszło. – poradziła mu wywracając  oczami przy tym. – Ale gdy to mówisz brzmi to jeszcze gorzej niż gdy on to mówił. Gratuluje. – Westchnęła z irytacją opadają znowu na ziemie. Zaczęła nawet żałować, że przerwała całkiem miłą ciszę, gdyż teraz nie zazna już pewnego spokoju ducha, który towarzyszył jej kilka minut temu. Może jej myśli nie pozwalały jej na pełny relaks, ale bliskość natury zdecydowanie działała kojąco. – Tak śpieszno Ci za mąż mnie wydawać? Martw się lepiej o siebie, Fabianie. W końcu ród Malfoyów nie może pozwolić sobie na takie marnotrawstwo genów. – odpłaciła mu się słodkim tonem. Posłała mu jednak nieme pytanie czy naprawdę chce poruszać ten temat. Tak nieprzyjemny, a zarazem pospolity w kręgach, z których się wywodzili. I przy tym tak ją denerwujący z czego doskonale zdawał sobie sprawę.  – Uważasz więc, że wspólne nieszczęście potrafi zdziałać cuda? Nie podzielam twojej wiary.-  stwierdziła poważnie patrząc na niego ostrzegawczo, informując,  że balansuje na cienkiej linii, a ona zdecydowanie dzisiaj nie ma humoru, by żartować sobie z tego tematu. I szczególnie, gdy wspominał o tej kobiecie z  imieniem na literę G. Kopał sobie dzisiaj swój własny dół.