First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Pierwszy kwietnia zwykł należeć do moich ulubionych dni w roku. Tym razem jednak bezkarność w wycinaniu dowcipów wszystkim wokół – co do mnie nie podobne - odbiła się bez echa. Mój trudny do zmącenia humor prysnął niczym mydlana bańka, pozwalając melancholii przedrzeć się do trzewi, bezlitośnie miażdżąc je lodowatym ściskiem. Nic nie było takie, jakim być powinno.
Dwie bliskie mi osoby zdawały się zniknąć z powierzchni ziemi.
Ben nie dawał znaków życia. Co gorsza – nikt w zasadzie nie wiedział, gdzie poniósł go melanż – a ja jeszcze naiwnie chciałem wierzyć, że trwał w cugu szampańskiej zabawy, nieświadomy upływającego czasu, nie zaś w szponach najgorszego licha, które zawłaszczało sobie jego żywot. Również Selina stała się duchem. Paradoksalnie – oboje po raz ostatni widziałem podczas wiosennego meczu, choć z Lovegood rozstałem się nieco później. Choć rozstanie w tym przypadku stanowiło eufemizm. Zniknęła niczym sen, który pamięta się tuż po przebudzeniu, by z każdą minutą poranka stawał się coraz bardziej odległy, aż w końcu nieznośnie obcy.
I najwyraźniej wszechświat, w swoim dążeniu do równowagi, pod nieobecność tej dwójki, przysłał Bahildę Bagshot.
Trudno stwierdzić, co konkretnie przyczyniło się do tego, że nie byłem w stanie zmrużyć oka przez całą noc. Zapowiedź trudnych czasów, zniknięcie przyjaciela, czy może mętlik w głowie, spowodowany milczeniem Seliny. Jakby to nie wystarczyło, ogłoszone przedwczoraj wyniki referendum - zgodnie z moimi przypuszczeniami - zawisły nad Angią niczym miecz Damoklesa. Jedno było pewne - wszystko to przygnało mnie w progi Dziurawego Kotła, do cna obnażając moje słabości. Nawet ja, szlachetny Frederick Fox, potrzebowałem czasem oderwać się od rzeczywistości, rozpalając wnętrzności alkoholem.
W oczekiwaniu na Leonarda zdążyłem opróżnić już dwie pękate szklanki Ognistej, czekając właśnie na trzecią. Moje oblicze, nisko zatopione w wyświechtanym fotelu, było posępne niczym ulica śmiertelnego Nokturnu, przypominając raczej ponuraka, niżeli cwanego lisa. I to dosłownie - jakbym na chwilę stracił kontrolę nad swoimi zdolnościami metamorfomagii, które wbrew mojej woli wyrysowały pod oczami sińce, zmieniły kolor skóry na nienaturalnie biały, a charakterystyczne, złote włosy, pozbawiły intensywnego pigmentu.
- Przestałem zauważać upływ czasu, odkąd do biura aurorów zaczęły napływać masowe zgłoszenia morderstw, poza tym Frank dzielnie dotrzymywał mi towarzystwa swoim milczeniem. - Mówię zgodnie z prawdą, siląc się na uśmiech, który nijak wpłynął na ocieplenie mojego wizerunku. - Znasz już odpowiedź, Leo? - Pytam enigmatycznie, choć Mastrangelo doskonale rozumiał sens moich słów. Póki Frank był zajęty chwilowym temperowaniem głośnych klientów, mieliśmy okazję wymienić kilka zdań, które nie były przeznaczone dla jego uszu.

Zanim zdołał się ostatecznie wziąć w garść minęło trochę czasu. Być może wybrał sobie jeden z najgorszych okresów na ignorancję świata, ale na to nie miał wpływu. Zresztą zgodnie z własnym sumieniem nigdy nie rozpamiętywał minionego czasu, gdy udało mu się podźwignąć z kolan. Nie było sensu w użalaniu się nad sobą. Teraz pozostawało mu tylko solidne wyciąganie wniosków i niepopełnienie tych samych błędów w przyszłości.
A przyszłość... no właśnie, malowała się w kolorach, których on starał się unikać na płótnie własnego życia. Szarości tłumiły wyraźne kształty, zamazywały prawdziwy obraz rzeczywistości, którą coraz trudniej było jasno odczytać z wyprzedzeniem. Wiele zmieniało się na ich oczach i nie mogli nic na to poradzić. Coraz mocniej związywał się z Zakonem; ludzie, którzy byli jego członkami zyskiwali w jego oczach na bliskości, co z jednej strony było błogosławieństwem, a z drugiej przekleństwem.
Zwłaszcza po spotkaniu z niespodziewaną Bagshot nakreśliło się wiele linii, o których istnieniu nie tyle nie wiedział, co wcześniej po prostu nie myślał. Życie przypominało niebo. Niby wszystko było dobrze widać, ale chmury często potrafiły stłumić klarowność obrazu. W dodatku po użyciu lunety człowiek przekonywał się jak mało dotychczas wiedział i jak niewiele zdoła jeszcze zrozumieć. Nie napawało go to jednak przerażeniem, odkrył te prawdę już ładny kawałek czasu temu, po prostu łatwo o tym zapominał. Teraz przypomniał sobie o tym z nadzwyczajną mocą. Oświecającą wręcz.
Czuł to siedząc naprzeciwko Fredericka, widząc jego zmęczone i wręcz smutne oblicze. Czuł to słysząc jego mrożące krew w żyłach słowa, które przyczyniały się do boleśnie wyraźnego nakreślenia obrazu teraźniejszości, w którą teraz wchodzili. To, co zdarzyło się rok temu wydawało się jakimś bajkowym czasem pozbawionym zwisającego nad nimi ostrza kata, którego błyszcząca stal wydawała się teraz oślepiać. Nie skomentował tego, skinął jedynie głową. Teraz jeszcze mogli pozwolić sobie na to wygodne milczenie, ten jeden wieczór przy Ognistej w Dziurawym Kotle mogli jeszcze poświęcić na słowa zamiast czynów. Dlatego uśmiechnął się, co prawda smutno, na pytanie, które padło. Jeśli wcześniej zdawało mu się, że nie wie, to w tym momencie zrozumiał.
- Tak. Chyba od początku ją znałem - odparł, wpatrując się w nieokreślony punkt w przestrzeni. Wypowiedzenie tych słów na głos nie sprawiało, że czuł się pewniejszy swojej decyzji, ale nie kazało mu też zmienić jej nagle. Otoczyło go w końcu spokój, który zgubił gdzieś pod koniec burzliwego lutego. - A ty? - spytał w kontrze, raptownie wracając spojrzeniem na oblicze Lisa.

Zatęskniłem za czasami, kiedy można było po prostu uciec od problemów. Wysłać jeden list do zaprzyjaźnionego żeglarza, pod osłoną nocy wsiąść na statek i na trzy lata zapomnieć o życiu doczesnym, oddając się podróżom w nieznane. Zostać obywatelem świata, kiedy wydawało się, że w Anglii nie było już dla mnie miejsca. Porzucić powinności, zmyć wszystkie ślady dawnej egzystencji, wyleczyć rany, przetransponować kręgosłup moralny. Wielka rekonwalescencja. Narodziny Fantastycznego Pana Lisa. Wszystkie przeciwności losu, które wówczas stały mi na drodze, z perspektywy lat wydawały się teraz nieistotnie błahe. Dlaczego w podobnie prosty sposób nie mogła odrodzić się magiczna Anglia? Dlaczego nie wystarczyło wysłać wszystkich na permanentne wakacje?
Żywot włóczęgi mi odpowiadał, nie potrafiłem jednak oszukiwać własnej natury – a ta posiadała silną potrzebę przynależności. I kiedy nie miałem już rodziny, jedynym punktem zaczepienia pozostawała ojczyzna. Trawiona przez choroby, skorumpowana, tonąca we własnym bagnie – ale mimo wszystko moja. Czasami żałowałem, że nie potrafiłem zapaść na znieczulicę, zmuszony mierzyć się ze wszystkimi upadkami moralności, zasad, na siłę karmiony kłamstwami, w które nie zamierzałem wierzyć. W swoim nieznośnym, butnym toku rozumowania, Lovegood miała piekielną rację – miłość była wyniszczająca. Ograbiała ze zdrowego rozsądku, popychała ku największym szaleństwom, ale w tej swojej destrukcyjnej sile dawała przede wszystkim nadzieję. Rozpalała komórki, mobilizowała, sprawiała, że krew zaczynała pulsować szybciej. Nadawała sens pustej egzystencji – a mnie nie była pisana rola skorupiaka. Chitynowy pancerz, bezpieczny lub nie, nadal pozostawał klatką. Chciałem oddychać pełną piersią, i choćbym miał spłonąć żywym ogniem, cicha, epizodyczna rola w theatrum mundi nie była mi pisana.
I być może był to jeden z ostatnich wieczorów zapomnienia, jakie były mi dane.
- Nie potrafię siedzieć bezczynnie, kiedy świat czarodziejów rozpada się na moich oczach. Żyję z dnia na dzień i nie mam niczego do stracenia – poza nerwami, których kondycja nie poprawi się, jeśli ten świat nie spłonie oczyszczającym ogniem. - Moja frustracja rośnie z każdym dniem, chociaż nie tylko Grindelwald spędza mi sen z powiek. Departament Kontroli Magicznej nie brzmi jak instytucja pokojowa. Niepokoi mnie myśl, że Ministerstwo może wystosować represje względem czarodziejów z rodzin mugolskich. - Mimowolnie powiodłem spojrzenie w stronę kontuaru, gdzie jak zwykle królowała Magnolia. Poruszyłem się niespokojnie w fotelu, wymownie spoglądając w stronę Leonarda, który również nie wyglądał na pełnego energii – choć ciężko stwierdzić, czy powodem były ostatnie wydarzenia, czy po prostu wodze przejęła jego natura artysty. - Co za idioci wierzą w bzdury, że to mugole nam zagrażają... - W geście głębokiego zażenowania ukryłem twarz w dłoniach – na szczęście przy stoliku szybko pojawiła się kelnerka, przynosząc alkohol, który pomagał przetrawić rzeczywistość.
- Zaczynam martwić się o Jamiego. Zapadł się pod ziemię. - Dodałem po chwili, prostując się, po czym nerwowo ogarnąłem wzrokiem pomieszczenie – ze względu na obecność Franka (choć Magnolia miała w tej kwestii równie spory udział) Dziurawy Kocioł należał do tych miejsc, w których można było czuć się względnie bezpiecznie, ale moje wotum zaufania zdecydowanie zmniejszyło swój zakres tolerancji.

Kiedy zjawił się w Dziurawym Kotle miał nadzieję, że czarodziej, z którym miał się tu spotkać w sprawie interesującej księgi od dawna na niego czekał, ale szybko przeleciawszy wzrokiem po najbliższych stolikach uznał, że nie dostrzega jego parszywej, ponurej twarzy. Istniała jeszcze szansa na to, że czai się gdzieś na uboczu, ale to miał zamiar sprawdzić dopiero kiedy w jego dłoni znajdzie się szklanka z ognistą. Nie zamierzał tkwić tu zbyt długo. Właściwie był gotów opuścić przybytek od razu, nie chcąc marnować więcej czasu niż to konieczne, lecz propozycja nieobecnego mężczyzny wydawała się na tyle atrakcyjna, że zajął jeden ze stolików na uboczu, gotów poświęcić pięć minut więcej. Rozsiadłszy się w wygodnym krześle, zdjął z głowy kaptur, lecz nie rozpiął klamry długiego, czarnego płaszcza, licząc na to, że lada moment opuści to miejsce. W lewej kieszeni zalegała błękitna sakiewka, której zwrócenie rozważał już tego wieczora, jeszcze zanim jej właścicielka zdążyła się o nią upomnieć, lecz ostatecznie odłożył odwiedziny na dzień następny, lub jeszcze kolejny.
Tego wieczora miał wyjątkowego pecha, ale nawet to nie pozwoliło mu zrzucić wszystkiego na przypadek lub zrządzenie losu, gdyż wszystkie zdarzenia wpływały na przebieg przeznaczenia. Wiedza ta nie sprawiła jednak, że uniknął gwałtownie rosnącego poziomu niezadowolenia, które w przeciągu kilkunastu sekund przekroczyło wskazaną dla Mulcibera normę. Nie obchodziły go sąsiednie stoliki, nie obchodził go majaczący mężczyzna obok i zapewne obiekt jego westchnień po którejś z jego stron, ślinotoki i kretyńskie rozmowy, głupie zaczepki. Słuchał wszystkiego, co działo się wokół, lecz wynikało to z naturalnej czujności, nie ciekawości. Nie zdążył jednak przewidzieć, że sytuacja obok nabierze tak dramatycznego tempa, alkohol zachlapie mu czyste szaty, a szemrany typ wpadnie na jego stolik, przewracając i siebie i jego, tucząc szkło i wpadając mu jeszcze pod nogi. Poderwał się gwałtownie z siedzistka, momentalnie wyciągając różdżkę spod pazuchy płaszcza i skierował ją wprost pijanego do cna typa. Chciał się podnieść, lecz jego zdolności ruchowe pozostawiały wiele do życzenia i nie mógł przewrócić się na brzuch. Ramsey od samego patrzenia na niego był pijany pijaństwem kogoś kto nie trzeźwiał od wielu dni. Pewnie dlatego wpadł na głupi pomysł, by złapać Mulcibera za nogawkę. Kopnął w jego brudne łapska, nie mając najmniejszej ochoty na pertraktacje. Facet był zupełnie pijany, rozmowa z nim nie miała najmniejszego sensu, robienie mu bogatego wykładu na temat utrzymywania dystansu względem obcych tym bardziej, a skoro nie mógł wyrazić swojego niezadowolenia przyczynie całego nieszczęścia, przeniósł wzrok na prawdziwą winowajczynię. Mała, drobna, krucha — o najwyraźniej zadziwiająco dobrym oku i wyjątkowych pokładach agresji, skoro z taką łatwością pozbyła się potencjalnego zagrożenia ze strony tego gacha. Choć kiedy na niego zerkał widział totalną impotencję. Ludzką, fizyczną, umysłową. Mógłby się założyć, że nie wiedziałby nawet co z nią zrobić.
Uniósł brwi wysoko, wyczekująco, spodziewając się przynajmniej propozycji, którą mógłby złośliwie odrzucić za cały teatr jaki tu odstawiła. Pewnie gdyby znajdowali się w centralnej części sali, szybko pojawiłby się między nimi barman, który lepiej pilnował porządku od pewnego incydentu, który sprawił, że nazwa tego miejsca stała się rzeczywistością.

Dziewczę ruszyło się ze stołka i na moment zniknęło mu z oczu, nie podążył za nią spojrzeniem. Jeśli uznała, że najlepiej zmyć się z miejsca całego zamieszania to była najlepsza decyzja jaką mogła w tej chwili podjąć. Skierował wzrok na mężczyznę, który leżał pod jego nogami, próbując odnaleźć w sobie resztki godności i wstać, ale i dla niego nie miał już ani minuty więcej. Zerknął więc na swój płaszcz, który nie był tak mokry jak zakładał. Pojedyncze krople ognistej spływały mu po szyi, znikając za kołnierzem, dalej wsiąkając już w materiał. Przynajmniej mógł stwierdzić, że zastąpienie wody kolońskiej whisky nie było najgorszą opcją, jaka mogła go spotkać.
Miał zamiar opuścić to miejsce, nie marnując energii na ukaranie czarodzieja, którego z pewnością i tak nie ominie potworny ból głowy następnego dnia. Był w całkiem dobrym nastroju i nie chciał go psuć sprawami, których wartość znajdowała się poniżej poziomu jego oczekiwań. Noc się dopiero zaczynała, oferując całe grono znacznie lepszych rozrywek niż rozbijanie się w Dziurawym Kotle.
Wygładziwszy materiał na piersi ruszył się, ale stukot obcasów chcąc nie chcąc zwrócił jego uwagę. Przed sobą miał przeszkodę w postaci zalkoholizowanej magicznej kłody pod nogami i drobnej laleczki, która dumnie i pewnie zmierzała ku niemu. Może gdyby prześledził jej pełną kokieterii drogę od baru aż tutaj przyznałby, że ma w sobie grację wili, ale zajęty był sobą. Uniósł wzrok na jej twarz, analizując harmonijne rozmieszczenie poszczególnych jej elementów i zadarł brodę wyżej. Bez słowa ujął oferowaną szklankę ognistej, choć jego brwi drgnęły lekko w górę. Nie spuszał z niej wzroku, nawet, gdy rzuciła inkantację w kierunku jednego z mężczyzn, obserwując wyrazy emocji na jej twarzy, w jej oczach. Był zainteresowany. Na moment. Ale Mulciber niezwykle szybko się nudził.
Znał kilka kobiet o ognistym temperamencie, które nie przejmując się panującymi obyczajami trzymały lub próbowały trzymać wszystko w ryzach. Czasem chadzały w spodniach, manifestując swoją niezależność, czasem głosiły poglądy tak absurdalne, że jedyną na nie reakcją był pobłażliwy uśmiech. Przyglądając się nieznajomej zastanawiał się na ile jej postawa jest prawdziwa, to znaczy na ile wierzyła, że ma w sobie taką siłę, a na ile zasłaniała się pozorami.
Obrócił głowę za oddalającymi się mężczyznami, robiąc krok w jej stronę, gdy usiadła przy swoim stoliku, jak gdyby nigdy nic. Wyglądało na to, że w pobliżu nikt nie zainteresował się kłopotami w kącie, przewrażliwiony ostatnimi wydarzeniami barman był zbyt daleko, by ich dostrzec, przysłaniały ich schody, a od centralnej części sali odgradzały drewniane bale, które blokowały wścibskie spojrzenia.
Przystanął przy niej, nie zaglądając nawet do pamiętnika, będąc pewnym, że w środku znajdują się jakieś płaczliwe wersy o niespełnionej miłości, przepis na amortencję lub plan kolejnego dnia, który obejmował zakupy i odwiedziny u ukochanych koleżanek. Uniósł szklankę do ust i przechylił, ale tak jakby w drugą stronę. Zawartość ognistej wylała się prosto na jej spódnicę, rozpryskując przy tym na boki.
— Puste — szepnął do siebie i uniósł szklankę na wysokość oczu, patrząc na nią pod światło i z fałszywym zaskoczeniem doszukując się zgubionej niepostrzeżenie zawatości. — Dziwne.
Odstawił puste szkło tuż przed nią i odsunął się tak, by móc oprzeć prawą rękę o stolik i pochylić do niej, wyłapując jej spojrzenie. To właśnie ono miało być największą atrakcją wizyty w Dziurawym Kotle. Kąciki ust aż drgnęły w sardonicznym, pełnym wyczekiwania uśmiechu.
—  Potrzebujesz ciszy i spokoju. Potrzebujesz też chyba zrozumieć, że mam to gdzieś. Miłego wieczoru — powiedział ze spokojem i ukłonił się, podtrzymując jej wzrok na sobie.

Ludzie mieli wiele twarzy, obierali maski w zależności od roli i sytuacji, czyniąc ich aktorami w tej życiowej szopce. Jedni radzili sobie dobrze, oszukując innych, drudzy radzili sobie jeszcze lepiej, oszukując przede wszystkim samych siebie. Udając silnych, wykładali się na najprostszym, lecz niejednokrotnie maska pozornej siły okazywała się ledwie desperacką próbą ucieczki od prawdziwych wyzwań, którym ciężko było sprostać. Ramsey lubił wyzwania, im większe tym więcej satysfakcji i przyjemności sprawiało mu osiąganie celu. Lecz tego wieczoru, w tym miejscu nie wiedział żadnego. Ani tym bardziej żadnej perspektywy na przyjemne spędzenie czasu.
Pojawiające się litery na wilgotnym pergaminie nie mogły mu umknąć. Zauważył je od razu, ale zamiast doszukiwać się sensu w skreślonym ładnym pismem zdaniach, zatrzymał wzrok na jej twarzy, na oczach, bo to przecież one zdradzały najwięcej chętnie skrywanych emocji. Jej błyszczały w blaksu migocących świec, ale choć jej głos był gładki i miły dla ucha, słowa, które wypowiedziały przecięły dobre wrażenie w pół. Uniósł brwi, zaskoczony jej zuchwałością i wulgarnością, rzadko spotykaną nawet u temperamentnych kobiet.
— Wyglądasz na zadowoloną, więc misja skończona— mruknął i wzruszył ramionami zupełnie niewinnie, po czym wyprostował się, oderwawszy dłoń od stolika. Wbrew temu co myślała rzeczywiście nie miał tu czego szukać, dlatego nie skwitował jej słów już w żaden inny sposób jak tylko pobłażliwym uśmiechem na odchodne. Ostatnią rzeczą na jaką miał ochotę było splamienie swoich ubrań krwią. To miał być dobry wieczór. Bezkrwawy. Spokojny. Bez udręczających myśli, miał trenować wstrzemięźliwość. Wstrzemięźliwość od zabijania.
Poprawił płaszcz na ramionach i ruszył w stronę wyjścia. Prześlizgnął się pomiędzy odsuniętymi krzesłami i już miał opuścić przybytek, lecz zatrzymał się niespodziewanie, spoglądając w prawo na jegomościa, który podpierał ścianę. Rozpoznał w nim bowiem kompana tego pijaczyny, który przewalił się na jego stolik. O ile się nie mylił, cierpiał na tak samo bogaty ślinotok jak jego przyjaciel, więc cofnął się dwa kroki, równając z nim ramię w ramię. Czuł jak coś, co mógłby nazwać dobrą wolą wobec bliźnich, spływa na jego barki. Czuł to ciepło, rozchodzące się po jego ciele.
— Wydaje mi się, że wam przerwano — zaczął, marszcząc brwi. Spojrzał na jego pokrytą kilkudniowym zarostem twarz, zaczerwienione od alkoholu oczy i uśmiechnął się. Powoli, szelmowsko, oczy mu błysnęły. Niech i on ma coś z tego wieczora, skoro Mulciber się zbierał. Z kieszeni wyciągnął kilka monet, które mu rzucił. — Tamta  d a m a  czuje się wyjątkowo samotna. Będę wdzięczny za dotrzymanie jej towarzystwa.
Obaj wiedzieli o kim była mowa, czarodziej od razu się naprężył, jakby był gotów do czegoś niezwykłego — choć może zajęcie się tą ptaszyną rzeczywiście było dla niego nie lada wyczynem. Ramsey zaś opuścił budynek Dziurawego Kotła. Po kilku krokach przystanął przy ścianie, o którą się oparł i wyciągnął z kieszeni papierosy. Nim się ulotni, zapali. Noc miała być długa.


| Opłata za zgodą MG zrealizowana

Wieczór zapowiadał się jak każdy inny – pełen alkoholu, pijackich mądrości i kobiecego zapachu. Nigdy nie byłem wybredny, więc traktowałem dosiadające się do nas dziewczyny jako atrakcję niekoniecznie idącą z moim, czy kolegów gustem. Mieliśmy swoje żony i dzieci, także nikt nie brał ich na poważnie poza tą jedną nocką, kiedy stawialiśmy je obok siebie na ślubnym kobiercu. Może były na tyle naiwne, aby dawać nam wiarę, a może tylko pragnęły tego samego pod przykrywką niewinnych dziewic? Nie wypadało budzić się w motelowym pokoju wypełnionym wonią alkoholowej mieszanki, a na dodatek obok nieznajomego czarodzieja, zatem prościej było tłumaczyć się abstrakcyjnymi obietnicami. Stara śpiewka.
Garry był idiotą, zwykłym kretynem, któremu po paru głębszych włączał się tryb syreny chcącej swoim śpiewem omamić każdą ofiarę. Szkoda tylko, że na trzeźwo nawet nie mówił ‘cześć’ własnej małżonce. Zataczając się od jednego stolika do drugiego ruszył do upatrzonej przez siebie kobiety i przypuszczalnie powiedział coś tak idiotycznego, że już po chwili jego psyk służył jako podłogowa szmata. Wszystko działo się na tyle szybko, że nawet nie zdążyłem zebrać myśli, a już nakazano mi opuścić owe pomieszczenie i posprzątać towarzyszącego mi kolegę. Przez moment zrobiło mi się go szkoda, bo przecież nie miał złych intencji i gdyby dostał od mężczyzny tamtej wariatki to jeszcze bym zrozumiał, ale od niej samej? Gdzie szacunek, gdzie dziewczęca delikatność i obowiązujące je zasady? Nie lubiłem wyjątków od reguł, więc bardziej jak współczuciem zająłem się opanowywaniem własnej złości dodatkowo zakrapianej paroma łykami portera od starego Sure. Lądujący na jej ubraniu napój poprawił mi nastrój – w zasadzie sprawił, że twarz mi się wygięła w bliżej nieokreślonym pijackim wyrazie.
Garry wyczołgał się na zewnątrz natomiast ja zostałem jeszcze na moment chcąc tylko dokończyć uwielbiany przeze mnie trunek. Niewinna ofiara całego zamieszania właśnie kierowała się w stronę wyjścia co wcale mnie nie zdziwiło, jednak kiedy przystanął obok mnie przechyliłem nieco głowę, bo nie miałem pojęcia czego dusza pragnie. -Do zrobienia kolego. Zajmę się naszą mandragorą.- uśmiechnąłem się porozumiewawczo, choć widziałem go jak przez mgłę. Schowałem sykle w tylną kieszeń spodni i ruszyłem w stronę sprawczyni całego zamieszania, by miło się z nią przywitać. Stanąwszy naprzeciwko niej uniosłem dłoń wymierzając siarczysty, orzeźwiający policzek, bo skoro nie lubi miłych gości to może to jej zaimponuje?

| Rzucam na siłę wymierzonego policzka.

The member 'Ain Eingarp' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 7

The member 'Ariadna Roots' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 79

Nie wnikał w metody działań opryszka, któremu zapłacił, by odpowiednio "zajął się" swoją niedoszłą towarzyszką. Nie obchodziło go zupełnie to, czy zaciągnie ją na zaplecze i pozbawi godności, czy wyładuje na niej swoją frustrację w postaci uderzenia, bądź może w nieco bardziej wyrachowany sposób rzuci jakieś mało wymyślne zaklęcie. Nie był nawet zainteresowany tym, aby sprawdzić efekty jego pracy, a swojego zlecenia, uznać je za prawidłowo wykonane, ewentualnie domagać się poprawek. Dziewczę, które spotkał w Dziurawym Kotle, choć atrakcyjne, fizycznie pociągające i kuszące nie zajmowało jego głowy zbyt długo. Był zbyt świadom kobiecych umiejętności owijania sobie mężczyzn wokół palca, dzięki czemu najbardziej niewinne i bezbronne otaczały się silnym towarzystwem, tworząc wokół siebie żywą barierę trudną do pokonania. Spotkał w swoim życiu wielu głupców, którzy dali się nabrać na tanie sztuczki, zostali wykorzystani i chełpiąc się swą siłą i niezależnością upadli pod kobiecym urokiem. Nigdy sam nie miał z tym problemów, gdyż do niewielu rzeczy i jeszcze mniej osób przykładał jakąkolwiek wagę. Mimo to ostatnio zaczął się zastanawiać kiedy i jak przyjdzie mu walczyć z tym niewidzialnym przeciwnikiem.
Opierał się o zimną ścianę, leniwie zaciągając się Stibbonsem i wypuszczając dym nosem, aby zapach czarodziejskiego tytoniu był w tej chwili jedynym, który czuł. Oczyszczał umysł z natrętnych myśli, szufladkował te, które wymagały przemyślenia, jednocześnie relaksując się chwilą tą rzadką chwilą bezczynności. Nie obserwował otoczenia w jakiś szczególny sposób, ograniczając się do czujnego zerkania kątem oka, za każdym razem gdy drzwi Dziurawego Kotła trzaskały otwierane i zamykane przez klientelę tego miejsca. Nie wyczekiwał nikogo i z pewnością nie spodziewał się, że nieznajoma wpadnie na niego — dosłownie — w tak krótkim czasie. Papieros utrzymał się pomiędzy palcami, choć on w odruchu odsunął się od ściany, stając prosto. Zmierzył ją wzrokiem, łagodząc wyraz krótkotrwałego, lekkiego zaskoczenia; najwyraźniej była sprytniejsza niż bandyta, który ją zaczepiał, ale to go jakoś nie zdziwiło.
— Kto powiedział, że gram fair?— spytał, unosząc brwi, po czym powrócił do swojej pozycji, opierania się plecami o ścianę. Wsunął jedną z dłoni do kieszeni spodni, przekładając cały ciężar ciała na tył i otaksował ją wzrokiem, gdy się skłoniła. Pomimo próby uchwycenia szlacheckiej gracji wciąż biła od niej buta i zuchwalstwo, które stało się nawet zabawne. — Przyniosę ci ją do wyczyszczenia jutro. Będziesz miała w końcu jakieś odpowiednie kobiece zajęcie. — Skoro już sam przed sobą przyznał, że w zaklęciach czyszczących jest słaby to ktoś, kto przyczynił się do bałaganu mógłby posprzątać. I ona raczej nie miała wyjścia.
Posłał jej szybki uśmiech, gdy ich spojrzenia się skrzyżowały, tuż przed tym jak odwróciła się, by odejść. Uszła ledwie kilka kroków, a z jej torebki wyślizgnął się notes, który z szelestem wypadł na wilgotną drogę. Szybko go rozpoznał, więc cicho ruszył za nią, zatrzymując się w miejscu, gdzie znajdowała się zguba. Podniósł ją i obejrzał, przytrzymując w ustach papierosa, lecz gdy zajrzał do środka szybko zrozumiał, że jest pusty. Prowizorycznie. Niewidzialny tusz nie stanowił jednak dla niego żadnego problemu.
Spojrzał jeszcze na nią ze złośliwym uśmiechem, przynajmniej dostarczyła mu ciekawej lektury na wieczór, tyle dobrego z tego spotkania.