Łazienka

Ty i ja. Czasami zastanawiam się, co by było, gdyby wszyscy ci ludzie wokół byli jak te bańki mydlane. Oddalaliby się od nas coraz bardziej i bardziej, unosili coraz wyżej i wyżej. I pękali bez zapowiedzi, całkiem nagle, zlewając się z powietrzem, przestrzenią świata i na zawsze znikając nam z oczu. Ale my jesteśmy przecież samowystarczalni, nic nie jest w stanie wtrącić nas w otchłań samotności. Jeśli tylko wciąż będziemy mieli siebie, to chyba nawet bez tych ludzkich baniek wokół, nic nie mogłoby nas zmienić. Tylko sami samych siebie czasem jesteśmy w stanie wyprowadzić z równowagi. Pamiętam, raz nawet rozbiliśmy cały zestaw naczyń. Nie taki zwykły, ten dla gości, na dwanaście osób. A tam talerze płytkie, głębokie, małe, filiżanki, półmiski i kolorowe wazy. Wszystko poszło w drobny mak. Leżeliśmy potem na łóżku w sypialni, złączeni w uścisku zmęczenia i bezsilności. Już nawet nie wiedzieliśmy, kiedy przyszedł ten moment, w którym po prostu przestaliśmy gniewać się na siebie. Nie potrafiliśmy nawet odtworzyć konkretnego powodu naszej małej sprzeczki.
Wzajemnie kradniemy sobie pocałunki, a każdy kolejny sprawia, że staję się pocałunkową kleptomanką. I nie ma dla mnie lekarstwa, nikomu nie udałoby się stworzyć odpowiedniej receptury, bo już teraz wiem, że nigdy nie potrafiłabym sobie ich odmówić. To prawda, że pozwalałam sobie na skrywany uśmiech, gdy dostrzegałam ukradkowe spojrzenia twoich kolegów z pracy, czułam twoją rękę nieco bardziej zaborczo zaciskającą się na moim ramieniu, a sama splatałam swoje palce z twoimi palcami w jednoznacznym uścisku. W końcu to milicjanci, niech wiedzą, że jesteśmy spięci ze sobą najtrwalszymi z możliwych kajdankami. Ale wbrew pozorom czasem i ja niecierpliwie wieczorami, czy leżąc w łóżku i walcząc z nagłą bezsennością, rozmyślałam o tym, czy Bobby skończył już może swoją zmianę, czy może skoczył na jednego? Oczami wyobraźni widziałam te wszystkie niewieście macki wyciągające się w twoją stronę, porażone brzmieniem głębokiego głosu. Choć przecież wiedziałam, że nigdy byś mi tego nie zrobił. Ty nie, ale kobiet to niekiedy bardzo podstępne kreatury.
Śmieję się perliście słysząc twoje kolejne słowa.
- A tak, to już zawsze będę tylko, w całości twoim, sekretem. Moje piersi, moje usta, moje dłonie... - przygryzam lekko wargi, nie spuszczając z ciebie wzroku, gdy pod wpływem twojego dotyku ciało me wygina się delikatnie, w ten sposób przyjmując kolejne fale rozpływającej się po nim rozkoszy, gdy szczupłe palce zaciskają się na krawędziach wanny...
Dym papierosów nie drażni mi już nozdrzy, delikatna mgiełka rozpłynęła się w powietrzu, a ty sięgasz po chyba tysiącznego już w życiu papierosa.
- Mój nowy klient zaproponował mi prowadzenie badań. Wyobrażasz to sobie, Bobby?! - W oczach zapalają mi się lampki entuzjazmu. - Wiesz, jak mogłabym się rozwinąć? W końcu mogłabym w pełni wykorzystać moje umiejętności! Ten Mulciber... To tajemniczy człowiek, ale wydaje mi się...
Nie możemy bać się każdego cienia. Doskonale pamiętam, że ostatnim razem popełniłam błąd. Jednak teraz będę ostrożniejsza, czy nie byłoby zbrodnią, gdyby taka okazja uciekła mi sprzed nosa?

Intymności nigdy nie brakło im w egzystencji. Właściwie przebywając ze sobą w tak wielkich ilościach czasu, powinni byli się już chyba jej nieco pozbyć, czy raczej mogłaby im spowszednieć. A wydaje się, że pielęgnacje jej mają opanowaną do perfekcji, bo nawet chwili w kąpieli nie mogą wytrzymać bez złączenia ust w czułych namiętnościach, przez które pokazują sobie, jak są w sobie zakochani, tak jakby nie minął miesiąc od ich ślubu. A przecież mineło ich kilkadziesiat.
I chociażby chodził do tysiąca barów, a w każdym była setka kobiet, i każda z tych kobiet chciałaby użyć swoich sposobów, to niestety wszystkim musiałby pięknie odmawiać. Bo nie jest w stanie już w żadnej kobiecie się innej zakochać, wydaje mu się to nawet absurdalne. I czasami ma ochotę na fantazje wszelakie, lecz one zawsze pozostają jedynie fantazjami. To już chyba taki po prostu umysł artysty tak ma, że lubi wymyślać.
Jej słowa niepokoją go. Nazwisko zapamiętuje w mig. Dłonie zaś wyciąga w jej stronę znów.
- Pamiętasz co bylo ostatnio, jeszcze niektóre rany nie zagoiły się na twoich ramionach - tu przesuwa dłonią po jednej z nich, która nie znikła mimo, że minęło już wiele dni. Ale te rany, widoczne rany, one nie były najgorsze. Najgorszy wydawał się ten pęd, który kazał Magrit lekceważyć wszystkie znaki ostrzegawcze. Ona tak bardzo musiała przekraczać granice. Wszelakie. Wstyd się przyznać, ale Robert miał świadomość, że Magrit jest o kilka jednostek astronomicznych bardziej zaawansowaną artystką, niż on będzie kiedykolwiek w swoim niby-kinie. Może gdyby rzeczywiście zaczął w końcu nagrywać wymarzone filmy erotyczne... ale nie, ona i tak wyprzedziła go już wielokrotnie. Czystej zazdrości tutaj nie ma, bo pomiędzy nimi jest coś bardziej solidnego, otóż oni się po prostu kochają. I Robert się martwi nie o to, że znów to ona odniesie skuces a nie on, on się martwi o to, że zrobi sobie coś. I gdzie wtedy zostawi jego? Egoistycznie myśli tylko o tym, co się z nim stanie jak jej zabraknie. Ale nie da tego po sobie poznać. Będzie tylko marszczył czoło i czekał aż jej się język rozwiąże.
- Czy to niezgodne z prawem? - ma Magrit tę ciężkość, że jej własny osobisty mąż jest z policji. Oczywiście, że jej zaufa, i jeżeli ona stwierdzi, że zgodne z prawem, to nie będzie miał wątpliwości. Ale jako policjant nigdy nie może dać się przekonać w stu procentach. Sprawdzi to osobiście, a jeżeli bedzie trzeba, to sprawdzi tego całego Muclibera.