Marcusie,

Pewnie nie pamiętasz mojego pierwszego dnia w Hogwarcie. Tego ile dałabym wtedy, by usiąść koło Ciebie, przy stole. Matki, która przed samym wyjazdem wmawiała mi, by myśleć tylko o dostaniu się do Slytherinu. A ja marzyłam, by spełnić jej marzenie.
Poznałam wtedy wielu ludzi. Lepszych i gorszych. Głupszych, latających w pociągu za ropuchami, czy szczurami i mądrzejszych, którzy powtarzali zaklęcia - choć dopiero miał zacząć się ich pierwszy rok. Ale wtedy mnie nie obchodzili. To jak mocno wpłynęła na mnie nasza matka było silniejsze, od wszystkiego co nas otaczało. Wiedziałam, że jest dumna z Ciebie. Chciałam, by była tak dumna i ze mnie. Choć ojciec nigdy nie naciskał na nas, przecież każdy jest inny, czułam, że i tak to ona pociąga za sznurki. Tak szczerze, to kamień spadł mi z serca, gdy Tiara przydzieliła mnie do Slytherinu. Bałam się co by było, gdybym trafiła do Gryffindoru, a co gorsza Hufflepuffu. Mimo iż nasza rodzina nigdy nie wydawała się zagorzałym wrogiem mugoli, to musisz przyznać, że pokrzyżowanie planów Helenie mogłoby skutkować szybkim wydaleniem mnie z rodziny. I pewnie już nigdy byśmy się nie zobaczyli.
Wspominam Hogwart dobrze. Tyle nowych znajomości, przyjaźni, zawodów miłosnych chyba nie da się przeżyć nigdzie indziej. Teraz, gdy o tym wszystkim pomyślę, nie chce stąd wyjeżdżać. Po każdym zakończeniu roku idę nad jezioro i myślę, że lato też mogłabym tutaj spędzić. Nie! To nie tak, że mam dość matki, która wiecznie siedzi nade mną i sprawdza moje umiejętności i wiedzę. Przecież wiem, że przeżywałeś to samo. Ale w Londynie nie ma tego klimatu. Nie ma tych wspólnych chwil, posiłków, quidditcha po ciężkich zajęciach z eliksirów. Czasem zastanawiam się, czy bardziej przeraża mnie fakt, że już więcej nie zobaczę tych ludzi, czy może dorosłe życie, które czeka za murami zamku. Do tej pory chroniła nas otoczka egzaminów, lat nauki, a teraz, gdy to wszystko się kończy nie jestem pewna czy sobie dam radę. Kim tak naprawdę chcę być. Mam nadzieję, że choć trochę mnie rozumiesz, że miałeś tak samo, gdy pisałeś swój ostatni egzamin. Bo ja właśnie na niego wchodzę. I naprawdę nie wiem co się stanie. Trzymaj kciuki.

Marcusie,

Wiem, że wyjechałeś w podróż służbową i nie mam pojęcia kiedy wrócisz. Jednak musiałam do Ciebie napisać. Przyszły wyniki. Tak jak przewidywaliśmy, Helena powiedziała, że mogło być lepiej. Ona chyba nie pamięta jak ciężko jest zdobyć Wybitny ze wszystkich egzaminów. Nie miałabym życia, gdybym siedziała dwadzieścia cztery godziny, siedem dni w tygodniu nad książkami. Mimo jej wyraźnego niezadowolenia, ja jestem zadowolona. Ciężko pracowałam 7 lat na te wyniki i nawet ona tego nie zepsuje. A teraz usiądź, bo Cię zmiażdżę braciszku...

Historia Magii - PO
Eliksiry - PO
Zaklęcia - W
Transmutacja - W
Obrona przed Czarną Magią - PO
Zielarstwo - PO

Mam nadzieję, że jesteś dumny. Teraz czekają mnie egzaminy i testy na aurora. Choć sama do końca nie wiem, czy chcę iść w tym kierunku. Matka ciągle narzeka, że powinnam być na wysokim stanowisku w Ministerstwie. Zasiąść na stołku i się z niego nie ruszać, ale przecież ja się nie nadaję do tego. A już na pewno nie do Departamentu Tajemnic, czy gabinetu Ministra Magii. Tyle na świecie się dzieje, dobrego czy złego. Tyle do zobaczenia. Mogłabym pójść tak naprawdę w każdą stronę, gdziekolwiek bym chciała. Ale ona naciska. A wiesz niestety, że chcę spełnić jej oczekiwania.
Chciałabym byś tu był i mi pomógł, albo przynajmniej z nią pogadał, bo Ciebie w końcu słucha. Mnie ma gdzieś. Chce mieć swoją marionetkę i wepchnąć mnie tam, gdzie Ciebie nie zdołała.
Wiedz, że tęsknie. Gdy wrócisz, musimy pójść na mecz Quidditcha.

Matko,

Wiem, że możesz być niezadowolona z mojego braku zdecydowania w zawodzie. Szczególnie dlatego, że nie trzymam się tak blisko Ministra Magii, jakbyś chciała. Jednak staż, na którym jestem, wcale nie jest taki zły. Liczę na późniejszą pracę w Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. I jeśli Cię to pocieszy, odpuściłam sobie bycie aurorem. Miałaś rację, to nie dla mnie. Minął rok, a ja po prostu nie wytrzymałam presji. Postanowiłam więc choć trochę spełnić Twoje oczekiwania, sama przy tym nie tracąc i mam cichą nadzieję, że w końcu to zrozumiesz. No i będziesz dumna. Jak tata, czy Marcus. Bardzo brakuje mi Twojego wsparcia.
Proszę, odpisz cokolwiek.

Bracie,

Dawno się nie odzywałeś, więc postanowiłam napisać. Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku. Nie wiem jak Ty, ale mam wiadomości tylko od taty, czasem pojawiam się w domu, jednak matka nie odpisuje na moje listy, a gdy tylko przychodzę, udaje, że ma jakieś ważne spotkanie. Odkąd wyprowadziłam się do mieszkania, które kupił tata, chyba nie chce mnie znać. Aż dziw, że nie skreśliła mnie z testamentu i nie wydziedziczyła. Czasem zastanawiam się czego ona ode mnie oczekuje. Po skończeniu stażu w końcu dostałam dobrą pracę w Ministerstwie, tam gdzie chciałam się dostać. I powiem Ci, że wcale nie jest najgorzej i mimo iż z początku miałam zupełnie inne plany - cieszę się, że tak się potoczyło.
No i chyba się zakochałam.. Ale napisze o tym kiedy indziej. Może jeśli to przetrwa, porozmawiamy o tym w święta, gdy wrócisz z podróży. Na razie nie zapeszajmy.
No i wszystkiego najlepszego. Oby spodobał się prezent.

Marcusie,

Pisząc to, gdziekolwiek jesteś, myślę o tych wszystkich latach, które spędziliśmy razem. I mimo niedogodności, ciężkiej pracy i kłótni, które zabrały nam nie jedne dobre chwile, zawsze byłeś po mojej stronie. Za to Cię kocham i szanuję. Nawet za to jak krzyczałeś na mnie, gdy złapałeś mnie z moim chłopakiem, gdy miałam 16 lat. I tak okazał się pacanem, więc miałeś rację. Dziękuję, że zawsze mnie chroniłeś. Nie ważne ile razy musiałam walnąć w Ciebie zaklęcie, byś dał mi święty spokój.
Wiem, że pewnie długo się nie zobaczymy. Założyłeś swoją rodzinę i wyjechałeś z Anglii. A ja też mam swoje życie, które próbuje ułożyć bez chorej ambicji przypodobania się matce... Wiem, że w głębi serca bardzo mnie kocha i to co robiła, było spowodowane martwieniem się o moją przyszłość. Szkoda tylko, że nie potrafiła tego inaczej wyrazić.
Praca czasem daje w kość, pewnie Twoja też nie należy do najłatwiejszych - wciąż gdzieś wyjeżdżałeś, czasem na bardzo długo. Jednak nie wyobrażam sobie robienia czegoś innego. A co do mojego prywatnego życia.. jest jak było. Czyli nic ciekawego, kolejny zawód miłosny. Zastanawiam się, czy tu chodzi o mój zadziorny charakter, czy może jestem zbyt wybredna? A może nie pisany mi jest szczęśliwy związek i książę z bajki? Kto wie.. jestem szczęśliwa i cieszę się również, że w końcu i Ty zaznałeś szczęścia. Och, cóż za masło maślane, nie przejmuj się. Liczę na szybkie wieści i tupot małych stóp, braciszku. Postaraj się.
Moja przygoda tak naprawdę dopiero się zaczyna, więc nie licz na jakieś rewelacje, śluby i szczęśliwe zakończenia, bo przecież wszystko może się wydarzyć.