Serpentine Lake

Informacji o tym, że w miejscu takim jak to pojawiali się buntownicy, nie mogli zlekceważyć. Jeśli nie udało się patrolom ministerstwa wytępić szkodników, musieli zrobić to sami. Ale może nie powinni narzekać. Odkąd z Londynu wypędzono mugoli, wszystkich szlamolubów i czarodziejów o wątpliwym drzewie genealogicznym, w stolicy zapanował istny spokój. Prócz wyraźnych pozytywów, nagle okazało się, że w poszukiwaniu bardziej wysublimowanej rozrywki należało udać się na peryferia. Nie miał czasu, by opuszczać granice miasta i poszukiwać czegoś lub kogoś, na kim mógłby szlifować swoje umiejętności, praktykować zaklęcia, których od dawna nie używał; by zbierać ingrediencje dla nokturnowej uzdrowicielki, czy obiekty doświadczalne dla samego siebie. Dlatego list od Rookwood go ucieszył. Zatopiony w teorii woluminu, który pożyczyła mu, chcąc zniszczone przez bahanki dzieło odzyskać, zdawał się zapominać o drobnych przyjemnościach, wynikających z codziennych starć. Klub Pojedynków był zamknięty, konflikt się zaostrzył, ale sytuacja była już opanowana i wszystko mogło wrócić do normy.
— I co w związku z tym?— spytał sucho, ale interesowały go efekty. Wiedział, że Macnair był zdolnym czarnoksiężnikiem i jeszcze zdolniejszym zaklinaczem. Jeśli Tonks padła jego ofiarą szybko nie wydostanie się spod jego ciężkiego buta. — Obserwuje ją, ma jakiś pomysł?— Pewnie podzielił się nim. Znał go na tyle, by wiedzieć, że na samej obserwacji Justine skończyć się nie mogło. Może i Drew gustował w blondynkach, ale wątpił, by szlam zafascynowała go na tyle, by chciał analizować jej dzienne podróże dla czystej satysfakcji. — Calder — wspomniał jego imię. Kojarzył go, widywał go na Nokturnie. — Jak on się sprawuje? — Z jego nazwiskiem wiązały się wielkie nadzieje. Przypuszczał, że nie był przypadkowym czarodziejem w ich szeregach, szczególnie po tym, jak go zarekomendowała podczas spotkania.
Przystanął, kiedy łowczyni dała znak, że coś usłyszała. Tuż obok niej, przy jednym z drzew. Powodził spojrzeniem w kierunku, który wskazała. Dwie sylwetki wyłaniały się powoli z ciemności. Zaciągnął na głowę kaptur peleryny, na twarz założył maskę śmierciożercy i sięgnął po różdżkę.
— Vulnerario — mruknął, celując w jednego z osobników, niższego.

| ekwipunek wysłany do MG

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 95

--------------------------------

#2 'k10' : 8

Wracamy stąd - pojedynek wygrany

- Na razie ją obserwuje. Zbiera informacje. Może uda się dzięki temu odnaleźć resztę. Muszą się gdzieś ukrywać. Zastanawia mnie dlaczego niekiedy znika z pergaminu, choć Macnair zapewniał, że klątwa jest silna - odpowiedziała na jego suche pytanie. Samo powodzenie w zaklęciu krwi Tonks nie było jeszcze wielkim sukcesem, nie spodziewała się więc po Mulciberze na tę chwilę entuzjastycznej reakcji. - Ale powinniśmy złożyć jej wizytę, albo schwytać w Londynie, pewnie sama nie odpuszcza - zanim się zorientuje. Tak, czy owak: została mi jeszcze jedna fiolka.
Rookwood tamtego wieczoru na początku czerwca, kiedy Drew i Calder pojawili się w Skale, była pełna entuzjazmu, by z tej brudnej krwi zrobić jedyny słuszny użytek, lecz usłuchała ich głosu rozsądku - druga fiolka mogła im się jeszcze przydać w przyszłości.
- Więcej niż dobrze. Chce działać i nie tylko o tym mówi, a słowo przekuwa w czyn - odparła, a w tonie jej głosu rozbrzmiało zadowolenie, bo to przecież ona odpowiadała za to, że kuzyn stał się ich sojusznikiem. Nie przynosił jej wstydu. Na tle tych, którzy pragnęli przycupnąć w blasku Czarnego Pana, zamiast gorliwie mu służyć, nawet się wyróżniał. - To runista, zaklinacz, nigdy nie walczył, ale gdy naprzeciw nam stanął Alexander z Macmillanem, to zrobił co mógł. A że mógł wtedy niewiele, to inna sprawa. Jeszcze się nauczy. Ma smykałkę do czarnej magii. - Nie winiła Caldera, że tamten wieczór w londyńskim lasku tak źle się potoczył. Brakowało mu jeszcze doświadczenia, a ona mogła wysilić się bardziej - to na samą siebie czuła większą złość, że Alexander znów ze spotkania z nią wyszedł żywy, choć rozkazy były jasne - miał zginąć.
Nie dane było im jednak rozmowy o Borginie dokończyć, przynajmniej nie w tej chwili, kiedy ich uwagę przykuła dwójka buntowników. Wieści od informatorów sprawdziły się w pełni - mężczyźni natychmiast odpowiedzieli atakiem, na ich nieszczęście bezskutecznym. Dwie silne wiązki czarnomagicznych zaklęć pomknęły ku nim, przełamując się z łatwością przez słabe namiastki tarczy. Wyższy z nieznajomych, trafiony promieniem czaru Rookwood, zaczął krztusić się własną krwią, pluć nią. Nie mogąc złapać oddechu uniósł ręce do własnej szyi, podczas gdy strużki juchy wypływały mu z kącików ust; upadł na kolana, po chwili tracąc przytomność. Czar był na tyle silny, że krew musiała zalać mu płuca.
Potężne zaklęcie Mulcibera nie pozwoliło jego towarzyszowi na udzielenie pomocy; w ciemnościach trudno było to dostrzec, lecz szata natychmiast poczerwieniała od krwi, kiedy niewidzialny miecz wbił się z mocą w jego trzewia - a ból był zbyt silny, by mógł go wytrzymać.
- To było prostsze, niż się spodziewałam - skomentowała Sigrun, wychodząc z pomiędzy drzew, zbliżając się do dwójki nieprzytomnych ciał; nie opuszczała jednak różdżki, przypuszczając, że w pobliżu mogą wciąż czuwać inni rebelianci. - Powinniśmy przygotować niespodziankę dla pozostałych - zaproponowała. Nie mogli tak po prostu odejść, musieli zastawić sidła.

Poszło szybko. Dwaj mężczyźni, choć zareagowali równie szybko, nie zdołali  zaatakować ani nawet obronić przed urokami mknącymi w ich stronę. Czarnomagiczne klątwy pomknęły błyskawicznie, jasne promienie zaklęć przecięły powietrze. Patrzył niewzruszony, jak jego zaklęcie, niczym ostry miecz rozcina ofiarę. Krew trysnęła na boki. Ciszę rozdarł krzyk bólu i cierpienia. Upadł na kolana, chwytając się za pierś, ale dłońmi nie zdołał zatamować krwawienia. Szkarłat zalał go całego, w mig mocząc jego rozdarte ubranie. Umarł z rozpaczą wymalowaną na twarzy. Nie wiedzieli kim byli. Ani ten, ani ten drugi, który złapał się za szyję rażony klątwą Rookwood. W pierwszym wrażeniu wyglądali na zdeterminowanych. Teraz nie widać było nic poza przerażeniem.
Mulciber zdjął maskę, na której znalazło się kilka kropel krwi i spojrzał na dwóch nieszczęśników. Buntownicy zostali zlikwidowani. Mieli z głowy przypadkowych ludzi.
— To prawda — stwierdził sucho i ruszył przed siebie, by przyjrzeć im się. Zatrzymał się nad tym, który został zamordowany jego własnym zaklęciem. Butem pomógł mu się przewrócić. Nie musiał do tego używać dużo siły, obrócony był tak, jakby chciał się na brzuchu ułożyć i jeszcze uciec czołgając w stronę, z której przyszli, ale nie dał rady.
— Znika z pergaminu? Nagle? — To było rzeczywiście zastanawiające, ale trudno mu było ocenić, na ile prawidłowo Macnair nałożył na nią klątwę, na ile mogły ją chronić jakieś artefakty lub zaklęcia. — To zastanawiające, rzeczywiście. Powinniśmy się temu przyjrzeć. Znika jakoś systematycznie? Albo w określonym miejscu? Zauważył jakąś prawidłowość?— To mogło okazać się istotne. — Z tą drugą chyba również zrobicie odpowiedni użytek? — Zerknął na Rookwood. — Później. Na razie nie może się zorientować, że jest obserwowana — a gdyby padła ofiarą klątwy, musiałaby zdać sobie sprawę, że ktoś zrobił użytek z jej krwi. Póki nic na to nie wskazało, nie miała prawa niczego podejrzewać. Tonks powinna zdechnąć już dawno, od klątwy, która ciążyła na niej wiele lat. Z biegiem czasu robiła się coraz silniejsza. I bardziej upierdliwa.
— Powinien być przygotowany na wszystko. Poznać zaklęcia, które przydadzą mu się w walce. — Ale z pewnością sama już to wiedziała. Jeśli odnieśli porażkę, nauczą się na błędach, wezmą sprawy w swoje ręce i zajmą się poprawianiem błędów.
Zatrzymał się nad brzegiem, spoglądając na skrzynie z zapasami, które buntownicy mieli tu dostarczyć. Pochylił się nad jedną i zerknął do środka. Znajdowała się tam głównie żywność. Zaczął wyciągać ze środka produkty i rozrzucać je dookoła, w tym również dowody. Nie dbał o to, co się z nimi stanie. Zamierzał sprawić, by nie były zdatne do użytku przez tych, którzy się tu mogą ponownie zjawić. Kiedy skończył, sięgnął po różdżkę, w skupieniu zaczął jej końcem rozrysowywać teren, ciągnący się wzdłuż linii brzegowej, samemu wycofując się z niego tak, by nie wpaść we własną pułapkę.


| Nakładam: Ostatnie tango

Zginą, tego Sigrun była więcej niż pewna, w ciągu kwadransa, może mniej, jeśli nikt nie przybędzie im na pomoc. Krew z zadanych ran płynęła obficie, wymagali natychmiastowej interwencji uzdrowiciela, na którą Śmierciożercy i tak by nie pozwolili - każdy, kto miał się tu zbliżyć, podzieliłby ich los.
Skinęła głową, przytakując, a minę miała nietęgą. Znikanie Justine z pergaminu wzbudzało dużo wątpliwości. - Macnair ma pergamin, pewnie będzie wskazać konkretne daty i godziny, wiem, że znika w okolicach Hogwartu i na przedmieściach Londynu - odpowiedziała. - Obaj zapewniali, że klątwę rzucono więcej niż dobrze, więc... - ... więc to nie w błędzie Macnaira tkwiła przyczyna, a w czymś innym. Musieli odkryć w czym. - Oczywiście. Taki był zamysł. - Ona sama chciała wykorzystać drugą fiolkę od razu, najlepiej w sposób jak najbardziej dla Tonks bolesny, obrzydliwy i męczący, lecz wtedy zbyt prędko zorientowałaby się, że nałożono na nią klątwę. Usłuchała głosu rozsądku Macnaira i Borgina, ta fiolka mogła im się jeszcze przydać; zwłaszcza w chwili, gdy zdecydują się wyruszyć jej na spotkanie, z czym także nie mogli przecież zwlekać. Bo i ona uczyła się na błędach, z każdą potyczką z Rycerzami Walpurgii, zamiast zdechnąć, to nabierała doświadczenia i trudniej było z nią walczyć. Irytowała Sigrun ta myśl, mieli przecież do czynienia ze szlamą, a nie mogli się jej pozbyć.
- Pozna. O czarnej magii wie już sporo. Z takim nazwiskiem nie mogłoby być inaczej... - odpowiedziała, a kącik ust uniósł się w znaczącym uśmiechu. Wieloletni współpracownicy rodziny Burke, z którą prowadzili słynny sklep na ulicy Śmiertelnego Nokturnu, słynęli ze znajomości run - a co się z tym niejednokrotnie wiązało, także i czarnej magii. Stara i dobra rodzina czystej, z którą Sigrun wiązały więzy krwi poprzez matkę i z tych koligacji mogła być dumna. - Innych zdąży się nauczyć. Jest bystry. Na pewno już sam zrozumiał, że musi popracować nad defensywą - powiedziała, powoli krocząc za Mulciberem w stronę skrzyni, która była celem buntowników. Zajrzała do środka, lecz nie odnalazła tam nic, co wzbudziłoby w niej szczególne zainteresowanie. W chwili, kiedy Ramsey dbał o to, by rzeczy te nie przydały się już nikomu, kto pójdzie w ślady rebeliantów, wykrwawiających się w tym momencie na śmierć nieopodal nich, Sigrun uniosła różdżkę, by zacząć szeptać odpowiednie inkantacje i powoli wycofując się w stronę linii drzew - czarem Oczobłysk chciała objąć większość wybrzeża Serpentine Lake. Jeśli inni, zaniepokojeni nieobecnością tej dwójki czarodziejów, przybędą im na pomoc, to zostaną oślepieni.
- Oczobłysk - poinformowała Mulcibera, by nie weszli sobie przypadkiem w paradę, wybierając podobne zaklęcie. - Zajmę się też Zawieruchą. - Uroczy brzeg starego jeziora stanowił wręcz idealne tło do legendarnej czarodziejskiej bitwy.



Nakladam Oczobłysk

Skinął głową w zamyśleniu. Rzeczywiście, znikanie Tonks w tych dwóch obszarach było wyjątkowo interesujące. Przesunął otwarta dłonią wzdłuż linii żuchwy, po lekkim, jednozniowym zaroście i westchnął, nie oderwawszy spojrzenia od dwóch leżących przed nim ciał.
— Ktoś powininien to sprawdzić. Udać się w oba te miejsca, w których znika z mapy i rozejrzeć się, najleiej tak, by nikt nie zauważył. A przynajmniej nie wzbudzając niczyich podejrzeń— mruknął pod nosem. Miał w swoich zapasach eliksir wielosokowy, w razie konieczności mógł się udać po określeniu orientacyjnych współrzędnych i pospacerować nieopodal. Nie oczekiwał też od Rookwood żadnych deklaracji; ale prędzej czy później, a najlepiej jak najszybciej, będą musieli to zbadać.
Informacja o tym, że Clader się rozwijał utwierdziła go jedynie w przekonaniu, że był dobrym materiałem na ich towarzysza. Znał go, choć stosunkowo słabo. Znał jednak to nazwisko, wiedział, że rodzina zagłębiała się w najczarniejsze arkana wiedzy od pokoleń. On nie mógł być inny. Jeśli zapowiedź Sigrun była podparta faktami, a wierzył, że tak — Calder mógł stać się czarodziejem potężnym o wiedzy i umiejętnościach, które były im niezwykle potrzebne.
Schował różdżkę, kiedy udało mu się zabezpieczyć ten teren. Propozycję Siggy skwitował kiwnieciem głowy.
— Dobrze by było, gdyby ktoś patrolował ten obszar pod naszą nieobecność. Dementorzy mogliby to zrobić, w końcu wciąż podlegają Czarnemu Panu.— Rozejrzał się dookoła i powoli, ostroznie stawiając kroki po grząskim terenie dodał: — Zajmę się tym — gdy wrócą do Londynu rozkaże jednemu zjawić się tutaj i strzec tego miejsca. Zaawansowani członkowie Zakonu Feniksa władali zaklęciem patronusa tak, jakby wyćwiczyli to do perfekcji. Każdemu kto nie opanował podobnej sztuki nie będzie jednak do śmiechu, gdy stanie twarzą w twarz istocie wysysającej duszę pocałunkiem. Sam wciąż miał wstręt do tych istot; przypominały mu o wizycie w Azkabanie, o tym, jakie przerażające uczucia wyciągnął z niego pobyt w tym koszmarnym miejscu. — Chciałabyś coś jeszcze zrobić? Rozejrzeć się po okolicy?— spytał, odwracając się do niej. — Jeśli nie, powinniśmy pomówić o tej ksiedze, którą mi przekazałaś. Udało mi się przywrócić część zapisków.

| Zostawiam dementora

- Naturalnie. Wyślę sowę do Macnaira. Zajmiemy się tym - odparła. Nie czuła ze strony Mulcibera presji, by zadeklarowała, że to sprawdzi, lecz czuła, że powinna - skoro zaczęli z Drew, to powinni tym zająć się dalej, pchnąć sprawę do przodu, by zdobyta fiolka krwi i klątwa nie poszła na marne. Ich dwójce będzie o wiele prościej, z racji, że oboje mogli dowolnie zmieniać swój wygląd na tak długo jak tylko potrzebowali. Bez konieczności zdobywania cudzego włosa i martwienia się kiedy eliksir przestanie działać.
- Dobry pomysł - mruknęła w odpowiedzi na propozycję sprowadzenia tutaj dementora. Od chwili, gdy te obrzydliwe istoty podlegały Czarnemu Panu, były pod jego mocą, nie miała powodu, aby się ich lękać, lecz każdy w ich towarzystwie czuł się nieswojo. Ich zimno, przenikające aż do kości, przywodziło na myśl wspomnienia z Azkabanu, po którym wracali do pełni sił - raczej psychicznych, niż fizycznych, dzięki Vablatsky i jej doskonałym umiejętnościom składania ich do kupy - bardzo długo. Mimo wszystko wolała ich unikać
Skończywszy z Oczobłyskiem bez zbędnej zwłoki przeszła do dalszego działania, zgodnie z zapowiedzią, rozpoczynając proces obejmowania wybrzeża Serpentine Lake działaniem Zawieruchy. Miała na myśli jedną z najsłynniejszych magicznych bitew w historii czarodziejskich wojen, którą pamiętała jeszcze z lekcji historii magii w Hogwarcie. Chaos, jaki tam wtedy panował, znacznie utrudni zorientowanie się w sytuacji intruzom, wychwycenie prawdziwego promienia zaklęcia wśród groma innych.
- Nie, sądzę, że to wystarczy. Wpadnę tu niebawem, sprawdzić, czy wszystko pod kontrolą - odpowiedziała, zsuwając maskę Śmierciożercy z twarzy i chowając ją z czułością do zaczarowanej torby, z którą ostatnimi czasy rzadko się rozstawała. - Miałam o nią pytać - uniosła lekko brwi, zaskoczona, że Mulciber niemal wyczytał jej w myślach temat, który sama chciała poruszyć. - Świetnie to słyszeć. Nie mniej jednak rozumiem, że odzyskam ją dopiero, kiedy sam z nią skończysz? - W życiu nie ma nic za darmo, doskonale to wiedziała i liczyła się z tym, prosząc Ramseya o pomoc, której nie udzielał bezinteresownie. Podeszła bliżej, wyciągając z kieszeni szaty paczkę papierosów i częstując Niewymownego jednym. - Co z ciałami? Po Londynie plącze się ostatnio dużo bezdomnych psów, może nie pozbawiajmy ich kolacji - zerknęła jeszcze na dwa ciała leżące na plaży jeziora, piach wokół poczerwieniał od krwi, podejrzewała, że już nie żyją - a nie było z nimi Claude, by zaproponował znów, że posprząta bałagan jak na targowisku. Wielka szkoda.

| nakładam Zawieruchę

Jasne spojrzenie szarych oczu skierowało się ku niej i na niej zatrzymało, gdy zaoferowała, że to zrobi. Mógł się spodziewać, że weźmie to na siebie, pomimo tych wszystkich zadań i spraw, o których rozmawiali podczas spotkania Rycerzy Walpurgii. Była nie tylko ambitną czarownicą, ale i bardzo oddaną sprawie, lojalną. Oddała swe życie Panu. Żałował, że nie wszyscy z nich podchodzili do tego w ten sposób. Swoje myśli zachował jednak dla siebie, nie uzewnętrzniając tego, co myślał o wszystkich tych, którzy spoczęli na laurach. Skinął tylko głową — dobrze, że to ona i Drew mieli się tym zająć. Z pewnością zrobią wszystko tak, jak należy.
— Możliwe, że buntownicy tu będą wracać. Wtedy trafią na nasze zaklęcia. Ci, którzy odbierali dostawy również.— Może trafią tu jakieś przypadkowe osoby, ale na nieszczęściu szanowanych czarodziejów im nie zależało. Musieli udaremnić pomoc tym, którzy im się przeciwstawiali, ukrywali w Londynie pomimo tego, że nie powinno ich tu być. Niech zdechną z głodu.— Psy ich zjedzą, nie będzie z nich większego pożytku. Zostawimy ich tu, by byli przestrogą dla innych— dodał w końcu, wyciągając różdżkę. — Wingardium Leviosa— skierował ją na jedno z ciał, zamierzając je podnieść i wbić na pobliskie drzewo. Niech przynajmniej robią za strach na wróble, niech odstraszają tych, którzy będą lękać się tu podejść i zwabią tych, którzy pchani egoistyczną potrzebą zaistnienia jako bohaterowie przejmą się ich losem.
Uśmiechnął się po chwili — tak, znała go. Doskonale wiedziała, że takiej okazji nigdy by nie przepuścił. Zależało jej na tym woluminie, bo wiedza, jaka w nim była zawarta na temat czarnej magii mogła im się przydać. Poczęstował się papierosem i zerknął na nią.
— Te fragmenty o naparach ze zgniłych zwłok to akurat pozwolę sobie przedstawić Cassandrze, ale reszta zapowiada się całkiem obiecująco.— Odpalił papierosa jednym pstryknięciem i zmrużył oczy, zaciągając się nim głęboko. — Skąd ją masz?— Zdobyła, ale księga była bardzo stara, wyglądała na dość unikatową. Musiała schodzić z wyjątkowych zbiorów. Kto wie, może ten ktoś posiadał więcej interesujących propozycji?

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 47

Nie wiedziała jeszcze co na to Macnair, wątpiła jednak, by odmówił, skoro podjął się już zajęcia z nią klątwą i sprawował pieczę nad pergaminem, na którym
Wizja rozrywanych przez bezdomne, zdziczałe psy trucheł rebeliantów była rozkoszna, lecz propozycja Mulcibera o wiele bardziej przypadała Sigrun do gustu i co ważniejsze - wydawała się rozsądniejsza.
- Słuszna uwaga - odparła, obserwując jak jedne ze zwłok unoszą się i z impetem wbijają w jedną z gałęzi drzew; usłyszeli jedynie chlupot przebijanych wnętrzności i ujrzeli jeszcze więcej krwi, spływającej po ciele. Nie stała bezczynnie, sama machnęła różdżką w identyczny sposób, by zaczarować jego towarzysza i zawiesić go na sąsiednim drzewie. - Wingardium Leviosa - powiedziała. - Gdyby nie kruki, mogłabym umieścić taki strach we własnym ogrodzie. Szpaki wyjadają mi czereśnie - dodała z niezadowoleniem, wykrzywiając przy tym usta w małym grymasie. Jakże dziwnie to brzmiało, kiedy wspominała o czereśniach podczas bezczeszczenia ludzkich zwłok, którym zaledwie kilka minut wcześniej odebrali życie. Problem był jednak istotny. Czereśniowych drzew w ogrodzie miała niewiele, a dębówki, czyli te jakie lubiła najbardziej, słodkie i niemal czarne kiedy dojrzewały, zaraz znikną, mieli już drugą połowę czerwca. Na paskudne, złodziejskie szpaki zaś nie było sposobu.
- Napary ze zgniłych zwłok? Brzmi wyśmienicie - mruknęła w odpowiedzi; nie spodziewała się, że na starych woluminach zawarto także alchemiczne treści. Zmarszczyła nos na samą myśl - zwłoki nie robiły na niej najmniejszego wrażenia, lecz odór rozkładu każdemu mógł wywrócić żołądek na drugą stronę i zmusić do zwrócenia ostatniego posiłku. Nie znała gorszego smrodu ponad gnijące truchło. Zwłaszcza, jeśli należało do szlamy, czy mugola. - Co się odwlecze, to nie uciecze - westchnęła teatralnie, z pozornym żalem, że przyjdzie jej jeszcze poczekać na to, aż sama dorwie się do sekretów czarnoksięskiej księgi. W odzyskanie jej jednak jakoś nie wątpiła. - Goyle sprowadził ją z zagranicy. Nie uczył się czasem w Durmstrangu? Chyba często wypływa w tamte rejony. Tam mają inne podejście do czarnej magii - wyjaśniła, zaciągając się mocno papierosem i wolno wypuszczając smużkę dymu, starała się, by jej głos zabrzmiał neutralnie i niepewnie, gdy wspominała o północnym Instytucie Magii. - Właśnie. Wiesz co z Pichardem? - Kojarzyła, że podczas ostatniego spotkania Rycerzy Walpurgii Mulciber zaangażował się w dyskusję o zarządcy magicznego portu w Londynie, którego pozbycie się byłoby im wyjątkowo na rękę, lecz nie miała żadnych nowych informacji o sprawie.

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 93

Miękkim ruchem dłoni poprowadził lewitujące ciało na drzewo, by po chwili szybkim, urywanym zrzucić je prosto na jedną z wystających, ostro zakończonych gałęzi. Ciało nabiło się na nią, choć z trudem, drzewo zakołysało. Magia była jednak bezlitosna, jej siła wepchnęła truchło, aż przebiła je na wylot. Krew intensywniej spłynęła z wielkiej rany na piersi, gigantycznego rozdarcia, coś chrupnęło, coś plasnęło. Nie wnikał, co zostało uszkodzone; ważne, by zwłoki trzymały się na górze i były doskonale widoczne z daleka.
— Nie wiem, czy zadziałałoby to na nie jak strach, czy raczej karmnik — mruknął z rozbawieniem. — Mogłaś powiedzieć wcześniej, że drzewo ci obrodziło, wpadłbym — objadłby jej czereśnie zamiast szpaków. Dla niej byłoby to bez różnicy przecież i tak nie zamierzała do niczego ich użyć. A może?— Chyba, że planowałaś wspaniałomyślnie upiec z owoców jakieś ciasto?— zadrwił; wątpił w jej umiejętności kulinarne, o chęciach robienia tego, co kobiety robiły od wieków za zupełnie niedorzeczne. Co jeszcze dało zrobić się z czereśni?
Krew spłynęła po korze, szybko wsiąkając w zagłębienia w drzewie. Oderwał w końcu wzrok od niego i wolnym krokiem, towarzysząc Sigrun, zaczął oddalać się od miejsca, w którym zamordowali dwójkę buntowników, od zabezpieczeń, które zostawili na tym terenie.
Ciche mhm wyrwało się z jego gardła na potwierdzenie. Księga obfitowała w klątwy, nowe, nieznane i niesprawdzone zaklęcia. Dotykała natury śmierci, opisywała, choć nieco nieprecyzyjnie naturę czarnej magii. Tę już jednak znał w stopniu, który został w niej zaprezentowany. Nie brakowało w niej też run, na których się kompletnie nie znał i wspomnień legendarnych artefaktów, które zostały rozrzucone po świecie. Nie dziwił się więc, że interesowała ją szczególnie. Zdobycie ich mogło każdego czarnoksiężnika uczynić silniejszym. Nie mogło więc braknąć w nich eliksirów - zgodnie z zasadą, by nie marnować produktów pozostałych, efektów swoich prac i działań. Wszystko można było odpowiednio wykorzystać, jeśli tylko wiedziało się jak.
— Nie wygląda na podręcznik — język, w jakim była napisana nie przemówiłby do dziecka, nawet tego, które samo chciało zgłębiać tę dziedzinę magii. — Ale rzeczywiście, można znaleźć odniesienia do tamtych rejonów. Myślę, że mogłaby zaciekawić też Caldera. Jeśli się na nią nie natknął, z pewnością wiele z niej wyniesie — o ile jego zdolności i wiedza nie były większe, niż przypuszczał.
— Nie będziesz mieć okazji umówić się z nim już — odparł na wspomnienie Picharda i uśmiechnął się, zwlekając z opowiedzeniem jej wszystkiego.


| zt2