Jak każdy jastrząb, jest to bardzo nieufne w stosunku do ludzi, niezależne od nich stworzenie. Samotnik. Jednocześnie, można powiedzieć, w jakiś zawiły mocno skomplikowany sposób przyjaciel Clementine. Listy dostarcza zawsze niezauważony, porzucając je w pokoju adresata, jeśli istnieje taka możliwość, w innym wypadku przed domem, czy w każdym mozliwym innym miejscu, gdzie może się dostać nie natykając się na żadnego ludzkiego osobnika. Jedyną osobą, której się pokazuje jest zaufana mu Clementine, którą nie można nazwać jego właścicielką, a raczej kompanem i towarzyszem. Jest to bardzo lojalny dostarczyciel poczty i wydajny, o ile akurat zgodzi się dostarczyć list, bądź nie znajduje się poza domem Clementine, bowiem Hanok miewa okresy, w których potrzebuje samotności, nie bywając wtedy w domostwie Clementine, jednocześnie opóźniając wtedy przepływ komunikacyjny między nią, a światem zewnętrznym poza jej pokojem.

Jeden z ulubionych podopiecznych Clementine. Caro to kanarek z gatunku Norwików, którego panienka Baudelaire znalazła jako młodę pisklę i przygarnęła pod swoją opiekę. Jego czerwone upierzenie przyciąga wzrok zainteresowanych, chociaż Emmie Caro urzekła – bo jest to żeńska przedstawiecielka swojej rodziny – swoją żywiołowością i otwartością. Wchodząc do woliery w posiadłości Clementine, to śpiew tego kanarka wybija się spośród głosów wszystkich innych ptaków w hodowli panienki Baudelaire. Caro jest badzo ufna wobec innych i szybko można zaskarbić sobie jej sympatię, nawet nie będąc sympatykiem ornitologii i nie znając zachowań, oraz trybu życia poszczególnych gatunków ptaków.

To bardzo honorowy ptak, stąd też wzięło się jego dostojne imię. Ku przestrodze innym, wydaje z siebie piękne, choć przy długotrwałym słuchaniu, szkodliwe dla czarodziejów dźwięki, za każdym razem kiedy ktoś urazi jego wrażliwą dumę. Na szczęście Clementine jeszcze nigdy nie naraziła się na jego urazę, tym samym stopień jego śpiewu pozostaje cały czas na bezpiecznym poziomie. Armando z szacunku dla panienki Baudelaire, chociaż podobnie jak Hanok, w jej wolierze bywa bardzo nieregularnie, czasami obdarzy ją swoimi pięknymi piórami, które ta sprzedaje państwu Ollivander. Chociaż Clementine sprawuje opiekę nad Armando, nie trzyma go w złotej klatce, pozwalając mu na opuszczanie woliery w upalne dni. Tylko w zimie, ku swojemu niezadowoleniu, zmuszona jest wyciszać piękny śpiew tego ptaka, aby nie sprawiał zagrożenia. Armando mimo to dary Clementine dużym szacunkiem, ze wzajemnością.

Jego imię nie wzięło się znikąd. Maruda to bardzo uciążliwy, kapryśny ptak. Przy okazji bardzo głośny, zwłaszcza w okresie największej aktywności lelków wróżebników. Ten wieczny ptasi malkontent zawsze znajdzie powód do narzekania. Najczęściej marudzi na ładną, słoneczną pogodę, bowiem jak każdy lelek, znacznie bardziej woli deszcze. Kiedy wydaje z siebie największe jęki, zwłaszcza zimą, wróży to deszcz. Clementine wypuszcza go wtedy z woliery, wiedząc, jak uwielbia on deszczową porę. Panienka Baudelaire utrzymuje jego dietę, żywiąc go wyłącznie dużymi owadami. Maruda jednak znacznie bardziej woli spożywać elfy, na które poluje podczas swoich deszczowych lotów.

Urodzony ze słabszego miotu kociąt cierpiących na albinizm. Przeżył jako jedyny ze swoich braci i sióstr, choć nie w pełnym zdrowiu. Od urodzenia cierpi na niewielką zaćmę w jednym oku> Lekko zamglone oczko odbiera mu trochę gracji, ale nie animuszu. Bardzo żywiołowy, choć też troszkę niezdarny kotek. Czasami wydaje się głupiutki, zwłaszcza, kiedy wpada na ściany. Mimo, że jest dość słaby fizycznie, a jego chude łapki ledwie utrzymują jego ciężar, wszędzie go pełno. Nie da się go nie zauważyć. Biale jak śnieg futro rzuca się zawsze w oczy, a wzrok przyciągają intensywne zaróżowienia przy łapkach, pyszczku i oczkach. Te zaś mają kolor charakterystycznego chłodnego błękitu. Kotka Clementina nazwała Elbo, od gaelickiego Albho, oznaczającego "biały". Nabyła go ze schroniska dla zwierząt w ramach podziękowania za przyprowadzenie rannego dirikraka pod odpowiednia opiekę.

Ku pamięci zapisania zdjęcia. NIE POSIADAM.