Lato 1930 roku spędzali jak zwykle w Buckinghamshire, odpoczywając od miejskiego zgiełku i upału w posiadłości dziadków Blishwicków na jakiejś zapadłej wsi w pół drogi między Londynem a Oksfordem. Czerwiec był suchy i ciepły, więc całymi dniami włóczyli się po lasku, brodzili boso w rzece, a wieczorami patrzyli na gwiazdy i łapali świetliki. W niedzielę zakładali najlepsze ubrania i szli do pobliskiego kościoła, średniowiecznej budowli o murach tak grubych, że nawet w środku lata było tam zimno; nie lubił tego, protestował i dąsał się, ale zawsze w końcu dawał się przekonać, czy to cierpliwym tłumaczeniem, czy to obietnicą słodyczy po powrocie do domu. Zawsze — poza tym jednym razem. Dwudziestego ósmego czerwca, dzień przed jego piątymi urodzinami. Tak bardzo nie chciał wtedy iść do kościoła, tak bardzo bronił się przed wyjściem z domu, tak bardzo się nadął, że z tego wszystkiego wylewitował się aż pod sufit w holu. Ojciec zrobił wtedy dziwaczną minę, a matka — z twarzą otoczoną aureolą ciemnych włosów, w swojej najlepszej sukience koloru kwiatu brzoskwini — klasnęła w dłonie i roześmiała się jak dziecko, i śmiała się tak przez cały ranek, nawet później, kiedy ojciec już wspiął się na drabinę i ściągnął go spod sufitu za nogę jak porwany wiatrem balonik, a babcia Blishwick, przewracając oczyma, odczarowała go jednym machnięciem różdżką. Takie było jego pierwsze wspomnienie.

Minęły lata, zanim dowiedział się o rozmowie, która miała miejsce późnym wieczorem tego samego dnia. Rozmawiali o nim, naturalnie. Dziadkowie byli w zupełności usatysfakcjonowani — nie mieli oczywiście nic przeciwko mugolom, w końcu wydali córkę za jednego z nich, tym niemniej uważali, że dobrze się stało, że wnuk okazał się być czarodziejem. Matka ani przez chwilę nie wątpiła, że syn odziedziczy po niej magię, ale i tak była wniebowzięta. Ojciec… Ojciec niewiele się odzywał. Gdy rozmowa zeszła na różdżki, miotły, szaty i kociołki, zamilkł zupełnie, tylko od czasu do czasu kiwał głową i pomrukiwał coś, żeby wiedzieli, że słucha. Bóg raczy wiedzieć, co sobie wtedy myślał.

Rodzice postanowili nie posyłać go do mugolskiej szkoły; jaki miałoby to sens, skoro za kilka lat i tak miał pójść do Hogwartu? Zamiast tego uczyli go w domu, każde po swojemu. Matka zniosła ze strychu swoje zakurzone podręczniki szkolne; czytał je z wypiekami na twarzy, wręcz pochłaniał, nie raz i nie dwa zdarzyło mu się zasnąć o świcie z nosem między stronami Fantastycznych zwierząt. W porównaniu z cudami czarodziejskiego świata mugolska codzienność wydawała się przygnębiająco zwyczajna, wręcz nudna, ale ojciec uparł się, by nauczyć go wszystkiego, co jego zdaniem powinien umieć młody człowiek z przyzwoitej rodziny, więc Theo ślęczał posłusznie nad ortografią, łamał sobie głowę nad matematyką, choć serce rwało się do czarów, które obiecywała mu matka. W snach prześladowały go maszerujące rzędy cyferek, pióra do kaligrafii pląsające w tańcu razem z różdżkami, zodiakalne zwierzęta śmigające na miotłach.

Jesienią 1933 roku zachorował. Z początku wyglądało to na zwykłe przeziębienie; kilka dni przeleżał w łóżku z lekką gorączką, siorbiąc herbatę z cytryną i narzekając, że boli go głowa. Kiedy po tygodniu zaczął skarżyć się na dziwną słabość i ból w lewej nodze, matka uznała, że to pewnie zmęczenie po chorobie, i kazała mu zostać dłużej w łóżku, w międzyczasie pojąc go eliksirem pieprzowym mimo niewyraźnych protestów. Minęło jeszcze kilka dni, zanim wreszcie ojciec zabrał go do szpitala, a wtedy mugolski lekarz mógł już tylko rozłożyć ręce: paraliż dziecięcy, proszę państwa, inaczej zwany polio, nic się tu nie da zdziałać, co najwyżej robić gorące okłady i modlić się, żeby kręgosłup został zdrowy. Ojciec wściekł się tak, że o mało nie pobił lekarza; matka, o dziwo, wydawała się niezbyt przejęta.