Zamek Durham był przeciwieństwem wszystkiego, co wiązało się ze słowem przytulne. Grube mury, mało światła, chłód w komnatach. Prawdopodobnie większość osób ominęłaby go szerokim łukiem, ale nie Edgar. On lubił ponurą aurę tego miejsca. Wpisywał się w nią swoim równie ponurym charakterem. Czy gdyby wychowywał się w kolorowym pałacu pełnym barokowych zdobień, byłby innym człowiekiem? Śmiał w to wątpić, choć atmosfera Durham idealnie dopasowała się do swoich mieszkańców. Równie nieodgadniona, kryjąca niemniej tajemnic.
Mężczyzna oddał swój płaszcz skrzatowi i ruszył w kierunku gabinetu swojego ojca. Przynajmniej taki miał plan, lecz nieznane siły kazały mu się najpierw trochę rozejrzeć. Wszedł do przestronnej jadalni, w której niegdyś przyszło mu spędzać każdy wieczór. Rodzice zawsze kładli duży nacisk na zacieśnianie rodzinnych więzi, a organizowana przez nich kolacja była ważnym i pewnym punktem dnia. Nikt nie miał odwagi na nią nie przyjść, bo to z pewnością wiązałoby się z gniewem rodziców, a do tego nikt nigdy nie chciał dopuścić. Tak więc siadali przy suto zastawionym stole i przysłuchiwali się wszystkiemu, co chcieli im przekazać. Ojciec przede wszystkim pragnął rozwinąć w nich swoje poglądy i przekonania. Najważniejszy był zakaz bratania się z wrogiem, a wrogiem była każda osoba nieszlachetnego urodzenia. Oprócz tego opowiadał im wiele rodzinnych historii, zaszczepiał ducha walki i dumę z nazwiska. To był też ich czas na dzielenie się opiniami, z którego Edgar nieczęsto korzystał. Nigdy nie był szczególnie rozmowny - ani jako dziecko ani jako dorosły, niemniej doceniał możliwość swobodnego wyrażania siebie. To było coś, co szanował w swojej rodzinie, że wyzbyli się ślepego podążania za konwenansami, które przecież prowadzą donikąd.
Spojrzał na ciężkie zasłony i przypomniała mu się uczta, zorganizowana niedługo po jego szóstych urodzinach. Do tego dnia nie objawiły się w nim żadne magiczne zdolności. Wtedy był za mały, żeby dokładnie zrozumieć konsekwencje niebycia czarodziejem w czarodziejskim świecie - szczególnie, kiedy pochodziło się z czystokrwistej rodziny. Widział natomiast zawód w oczach ojca i tylko to zmuszało go do zaszywania się w dużym ogrodzie i zmuszania swojego organizmu do choćby odrobiny magii. Próbował zmienić kolor płatków róż czy przesunąć kamyk chociaż o milimetr do przodu, jednak każda z tych prób kończyła się niepowodzeniem. Atmosfera w domu stawała się coraz bardziej napięta i teraz Edgar wcale się temu nie dziwił. Marcus Burke przeżyłby wiele, ale z pewnością nie syna charłaka. Aż nagle nadszedł wyczekiwany moment. Goście siedzieli przy długim stole, śmiejąc się i rozmawiając. Guwernantka przyniosła jego młodszego brata nad którym od razu wszyscy zaczęli się zachwycać i wróżyć mu świetlaną przyszłość. Edgar poczuł narastającą złość i zazdrość, że brat okaże się od niego lepszy. Strach, że ojciec go odtrąci. Zacisnął pięści, byleby tylko nie ujawnić na twarzy żadnej z buzujących w nim emocji, kiedy czarne jak noc zasłony stanęły w płomieniach. Chłopiec spojrzał zaskoczony na ojca, ale ten jedynie kiwnął głową i ugasił niewielki pożar. Jak zwykle oszczędny w słowach i czynach.
Edgar przeszedł z jadalni do salonu i od razu rzuciły mu się w oczy fotografie, stojące na  kominku. Na jednej z nich był on sam, ubrany w czarną szatę z herbem Slytherinu na piersi. Nie pamiętał, kiedy zrobiono mu to zdjęcie, ale na oko stwierdził, że musiał mieć wtedy koło trzynastu lat. Dostojna mina, chłodny wzrok i, niepasujące do wizerunku, rozwiane włosy. Pozostawały w artystycznym nieładzie, nie ważne jak długo były czesane. Zawsze go to denerwowało, ponieważ chciał wyglądać poważnie jak na Burke'a przystało, a fryzura psuła cały efekt. W każdym razie nikt nie zdziwił się, kiedy Tiara przydzieliła go do Domu Węża. Każdy w jego rodzinie tam trafiał, a poza tym Edgar po prostu tam pasował. Nie miał problemu z odnalezieniem się w nowej rzeczywistości i rzadko tęsknił za domem (choć oczywiście cieszył się na każdą wizytę w Durham). Nie szukał przyjaciół. Zawsze wychodził z założenia, że tak naprawdę ufać można tylko sobie. Poleganie na kimś innym uważał za słabość, a nie chciał być słaby. Zawsze był ciekawy świata, więc wielki Hogwart był dla niego spełnieniem marzeń. W Durham już nie miał nic do odkrycia, natomiast tutaj całe dnie spędzał na włóczeniu się po zamku. Znajdował ślepe korytarze, zapomniane komnaty, ukryte przejścia. Próbował odnaleźć jakąś prawidłowość w ruchomych schodach czy zrozumieć waśnie i przyjaźnie pomiędzy obrazami. Parę razy dociekliwość zaprowadzała go wprost na szlaban, co niesamowicie go denerwowało, bo przecież nie robił nic złego. Jeszcze bardziej denerwowało to jego ojca, więc starał się więcej nie doprowadzać do takich sytuacji. Tylko to wcale nie było proste, kiedy Zakazany Las tak kusił swoją tajemnicą. Edgar miał wtedy ochotę wszystko rzucić i wejść w głąb. Z biegiem lat zwykłe zwiedzanie zamku zaczęło przekształcać się w olbrzymią pasję. Często przesiadywał w bibliotece, niemalże połykając każdą pozycję poświęconą mitom i legendom. Jego ulubionymi przedmiotami szybko stały się starożytne runy i historia magii. W piątej klasie doradca zawodowy nie musiał nic mówić. Edgar dawno wybrał. Łamacz klątw. Pilnie się uczył, żeby osiągnąć swój cel, jednak skupiał się jedynie na przedmiotach potrzebnych do przyszłych kursów. Przedmioty niepotrzebne traktował po macoszemu, więc zaczął z nich otrzymywać jeszcze gorsze wyniki niż wcześniej. Największy problem zawsze miał z eliksirami. Podczas każdych zajęć coś musiało mu wybuchnąć. Profesor najczęściej omijał jego kociołek szerokim łukiem w obawie, że zaraz coś z niego wypełznie. Edgar po prostu nie potrafił trzymać się przepisu. Za bardzo go korciło, żeby pomieszać dwa razy w lewą stronę zamiast w prawą albo żeby dodać sproszkowane skrzydła muchy po pięciu minutach zamiast po piętnastu. Czasami starał się robić wszystko po kolei, a i tak nic mu nie wychodziło. Ostatecznie z wyników egzaminów końcowych był zadowolony, czego nie można było powiedzieć o jego rodzicach. Co prawda zdał Obronę przed czarną magią na ocenę Wybitną, a Historię magii i Starożytne runy na Powyżej Oczekiwań, jednak oni zwracali uwagę jedynie na gorsze oceny. Gorsze oceny czyli wszystkie inne przedmioty, z których dostał ocenę Zadowalającą i przede wszystkim Eliksiry, z których ledwo wyciągnął Nędzny. Podczas egzaminu prawie otruł egzaminatorów, więc nie spodziewał się pozytywnej oceny.
Podniósł fotografię stojącą obok. Zobaczył na niej siebie i resztę rodzeństwa. Przeniósł wzrok na jednego z młodszych braci. Nie mógł oderwać wzroku od znajomej twarzy. Wciąż nie mógł pogodzić się ze śmiercią Everarda i szczerze wątpił, żeby to miało się kiedykolwiek zmienić. Cały czas nie mógł się pozbyć wyrzutów sumienia, bo był pewny, że mógł temu zapobiec. Dlaczego akurat on musiał odpowiadać za transport zaklętego artefaktu? Przecież Edgar był starszy, bardziej doświadczony. Na Merlina, pracował jako łamacz klątw! Znał się na nich i na pewno istniało o wiele mniejsze prawdopodobieństwo, żeby jemu przytrafiło się to samo. Nie chciał dłużej o tym myśleć, więc odstawił fotografię i wyszedł z salonu.
Wszedł po schodach na pierwsze piętro i zajrzał do rodzinnej biblioteki. Na pierwszy rzut oka nie miała szczególnie bogatych zbiorów, ale w tym wypadku pierwsze wrażenie było mylne. Burke'owie nie stawiali na ilość tylko na jakość i Edgar dobrze wiedział, że można tu znaleźć kilka perełek. Jeszcze więcej perełek można było znaleźć w pomieszczeniu niedostępnym dla wścibskich oczu, gdzie leżało mnóstwo starych woluminów dotyczących czarnej magii. Czarnomagiczna wiedza była czymś przekazywanym z pokolenia na pokolenie i w życiu każdego młodego Burke'a przychodził moment, kiedy zaczynał się z nią zapoznawać. Edgar chłonął tą wiedzę jak gąbka, gdyż ściśle wiązała się z jego zamiłowaniem do wszystkiego co tajemnicze. Pochłaniał kolejne książki i niemalże biegł na każde zajęcia z ojcem. Podczas nich uświadomił sobie, że to co wcześniej wiedział o magii to tak naprawdę kropla w oceanie. Czarnomagiczne zaklęcia niesamowicie poszerzyły jego horyzonty i od tamtej pory był bardziej skory do rzucania właśnie takich niż zwykłych zaklęć obronnych, które nagle zaczęły mu się wydawać tak błahe. W pewnym sensie czuł się lepszy, ponieważ posiadł wiedzę z dziedziny, która dla większości czarodziejów nie była pisana. Wtedy też zaczął pracować w rodzinnym sklepie. Dobrze wiedział, że to przede wszystkim on z pomocą swojego rodzeństwa będzie w przyszłości odpowiedzialny za to miejsce. Czuł na swoich barkach ten ciężar odpowiedzialności i ze wszystkich sił starał się mu sprostać. Przykładał się do powierzanych mu zadań, żeby pokazać ojcu i dziadkowi, że dobrze zrobili, wdrażając go w rodzinny biznes. Zresztą Edgar naprawdę to lubił, bo praca na Nokturnie obfitowała w czarną magię. Doszkalał się w klątwach, handlu, kontaktach międzyludzkich. Z czasem ta ekscytacja z pracy w rodzinnym sklepie jednak zaczęła maleć, bo ciągnęło go do czegoś więcej. Chciał już teraz natychmiast skończyć szkolenie łamacza klątw i wyjechać. Szczególnie, że sytuacja w świecie czarodziejów stawała się coraz bardziej napięta. Walka Grindelwalda w imię większego dobra zaczęła się dokładnie w tym samym roku, w którym Edgar skończył szkołę. Cały jego kurs i praca w sklepie odbywały się pod pytaniem: co będzie dalej. Sprowadzanie artefaktów wiązało się z większym ryzykiem, więc było ich w sklepie coraz mniej, a i popyt wyraźnie zmalał. To nie był łatwy okres dla Burke'ów, ale na szczęście posiadali unikatową umiejętność odnalezienia się w każdej sytuacji. Marcus Burke był w tym szczególnie dobry i jego żyłka do interesu dała o sobie znać, kiedy zaczął sprzedawać ciała ofiar wojny w celach badawczych. Może nie było to zajęcie godne szlachcica, ale kto by się tym przejmował. Tym sposobem udało im się stosunkowo bezboleśnie przetrwać niepewne czasy. Wojna skończyła się pokojem podpisanym w 1945 roku, który przypadł również na moment, w którym Edgar mógł rozpocząć pracę łamacza.
Zatrzymał się na chwilę przy tytule, którego nigdy wcześniej tutaj nie widział. Przeczytał pierwszą stronę i odstawił pozycję na miejsce, opuszczając bibliotekę. Już miał ruszyć do gabinetu ojca, kiedy zerknął na drzwi od swojego starego pokoju i nie mógł tam nie wejść. Z zadowoleniem stwierdził, że niewiele się tutaj zmieniło. Na ścianach wciąż wisiały zielone proporczyki, w rogu stała jego stara miotła, na półce znajdowało się parę ruchomych zdjęć. Mimo wszystko miał złe wspomnienia związane z tym miejscem. Kojarzyło mu się z jego chorobą, a najchętniej w ogóle wymazałby ją ze swojego życiorysu. Niedługo przed pójściem do Hogwartu zdiagnozowano u niego transmutacyjne zaniki organowe. Doskonale pamiętał noc, podczas której dostał pierwszego ataku. Ból wyrwał go ze snu. Łapczywie próbował zaczerpnąć powietrza. Zacisnął pięść na cienkim materiale koszuli, chcąc się jej pozbyć. Czuł jak pot cieknie mu po plecach. W głowie miał kompletną pustkę - pragnął jedynie odrobiny życiodajnego powietrza, żeby jego płuca w końcu przestały płonąć. Oczy zaczęły mu łzawić z bólu i bezsilności. Nie potrafił sobie przypomnieć, kiedy znalazł się w św. Mungu. Pamiętał za to twarz uzdrowiciela, który przyniósł mu ulgę. Niewydolność płuc. Tak brzmiała pierwsza diagnoza, w którą jednak ciężko było uwierzyć. Edgar wydawał się być okazem zdrowia. Elvira i Marcus nie potrafili zrozumieć dlaczego ich silny syn z dnia na dzień stał się chorowitym, bladym chłopcem. Uzdrowiciele nie potrafi znaleźć innej przyczyny dla tego ataku duszności, więc Edgar wrócił do domu. Cały dzień przespał w swojej sypialni, by następnego dnia przeżyć ten sam koszmar. Wydawało mu się, że po ujawnieniu magicznych zdolności, już nigdy nie zawiedzie swojego ojca. Zawsze chciał być taki jak on, natomiast nieznane mu siły wyższe usilnie próbowały mu pokazać, że to jest niemożliwe. Chciał być mądry jak on, a do szóstego roku życia nie potrafił wykrzesać z siebie nawet odrobiny magii. Chciał być silny jak on, a w tym momencie nie mógł przejść nawet pięciu kroków bez zadyszki i ataku kaszlu. Tak naprawdę każdy dzień dzielił się na momenty duszności i coraz rzadsze momenty spokoju. Zdenerwowani Burke'owie zwołali sztab specjalistów, który po wielu badaniach stwierdził, że to musi być rzadka genetyczna przypadłość. Jego organizm transmutował jeden organ w drugi. Klamka zapadła - Edgar musiał nauczyć się z tym funkcjonować. Na początku żył w ciągłym strachu, że atak się powtórzy. Owszem, powtórzył się i to niejednokrotnie. Płuca, trzustka i wątroba. Święta trójca organów, które z niewiadomych przyczyn postanowiły od czasu do czasu zamieniać się miejscami. Jedynym lekarstwem były regularne wizyty u lekarza. Z czasem ataki choroby nie stały się rzadsze, ale za to szybciej wykrywalne, a co za tym idzie - o wiele mniej bolesne.
Ambicji nie obchodzi rzeczywistość. Edgar nie zamierzał rezygnować ze swojego marzenia zostania łamaczem klątw tylko ze względu na chorobę. Poświęcał naprawdę dużo czasu na naukę. Nie rozstawał się z ciężkimi księgami, czytając je nawet podczas pracy w sklepie. Średnio co dwa tygodnie chodził na kontrolną wizytę i udało mu się opanować chorobę na tyle, że w zasadzie przez kilka lat nie dostał poważnego ataku, który skończyłby się bolesną wizytą w szpitalu. W końcu jego marzenie się spełniło - skończył kurs i wyjechał na pierwszą misję do Afryki. Nigdy nie zapomni chwili, kiedy po raz pierwszy stanął na samej górze wydmy. Widział piach po sam horyzont, lekki wiatr rozwiewał mu włosy, a słońce świeciło prosto w twarz. Piramidy okazały się być o wiele większe niż się tego spodziewał, ale i o wiele ciekawsze - choć myślał, że to już niemożliwe. Razem z nim w misji brało udział kilku innych Brytyjczyków, dwóch Norwegów i jeden Polak. Ten ostatni był równie małomówny co Edgar, ale dużo starszy i bardziej doświadczony. Wystarczyło jedno spojrzenie na jego pomarszczoną twarz, żeby być pewnym, że wiele w swoim życiu widział. Czasami się otwierał i zaczynał opowiadać o tajemnicach polskich gór, o puszczach albo jeziorach pełnych niebezpiecznych trytonów. Każda jego opowieść była niesamowicie barwna i aż chciało się tam pojechać i zobaczyć to wszystko na własne oczy. Edgar cenił tego człowieka i traktował go jako kopalnię cennej wiedzy. Parę dni później wydarzył się nieprzyjemny wypadek. Pod wpływem nieuważnie wypowiedzianego zaklęcia zawalił się strop i kilku uczestników wyprawy zostało rannych. Edgar miał szczęście i nie stało mu się nic poważnego, ale wtedy uświadomił sobie, że ta praca to nie tylko szukanie pięknych figurek. W tych wszystkich tajemniczych miejscach czyhało mnóstwo niebezpieczeństw. Nie wystarczyło szybko biegać czy znać się na obronie przed czarną magią. Trzeba było jeszcze umieć sobie pomóc. Widząc jak Polak leczy rannych, Edgar poszedł go wesprzeć. To był tak naprawdę jego pierwszy kontakt z magią leczniczą. Po powrocie do domu jeszcze trochę tą wiedzę poszerzył i choć poznał jedynie proste podstawy, okazały się one przydatne w późniejszych podróżach. Polaka spotkał jeszcze jeden raz po dwóch latach. Tym razem w Rumunii. Pewnego wieczora wypił za dużo Ognistej Whiskey i rozgadał się jak nigdy dotąd. W którymś momencie zszedł na temat Insygni Śmierci. Edgar na początku uznał to za paplanie pijanego człowieka, bo to wszystko było jedynie bajką dla dzieci, jednak im dłużej mu o tym opowiadał, tym bardziej Edgar zaczynał wątpić. Okazało się, że mężczyzna od lat podążał za znalezionymi tropami, ale jak dotąd każda jego wyprawa kończyła się fiaskiem. Edgar jedynie kiwnął głową, wyjął mu z rąk butelkę z alkoholem i pomógł dojść do namiotu. Próbował o wszystkim zapomnieć, ale ta historia wciąż do niego wracała i nie dawała mu spokoju. Po powrocie do domu sam zainteresował się tym tematem i zaczął szukać w różnych źródłach jakiegoś potwierdzenia całej teorii. Dalej nie jest pewny czy to wszystko jest prawdą, ale ta legenda jest na tyle interesująca, że Edgar gdzieś w głębi duszy wierzy, że jednak gdzieś jest ta czarna różdżka, peleryna niewidka czy, co go najbardziej fascynuje, kamień wskrzeszenia.
Edgar zaczął żyć od wyjazdu do wyjazdu. Im dłużej siedział w tym zawodzie, tym bardziej stawał się interesujący. Mimo wszystko jedną stopą cały czas stał na ziemi i regularnie się badał, chodząc na dodatkowe wizyty bezpośrednio przez i po podróży. Nie mógł sobie pozwolić na atak choroby pośrodku Himalajów. Zresztą oprócz zwykłej pracy łamacza klątw, zaczął na większą skalę pomagać w prowadzeniu sklepu. Mianowicie podjął się sprowadzania czarnomagicznych artefaktów, czasami nawet szukając ich na zamówienie. To była jego wymarzona forma wkładu w rodzinny interes. Obracając się wśród miłośników wszystkiego, co nielegalne, udało mu się również zadzierzgnąć wiele przydatnych znajomości. Niedługo później zaczął nie tylko przywozić nielegalne przedmioty, ale i opium. Wszystko układało się po jego myśli. Niestety nie mógł bez końca uciekać przed odpowiedzialnością. Rodzice szanowali jego pasję i wkład w rodzinny biznes, więc trochę mu odpuścili, ale nie mogli odpuszczać bez końca. Nadszedł moment, w którym musiał pożegnać się z nieograniczoną wolnością i przywitać się z obrączką ślubną. Niechętnie wbił się w elegancki strój i z jeszcze mniejszą chęcią poszedł na Sabat. Nawet nie próbował dostosowywać się do towarzystwa i nawiązywać nowych znajomości. Dobrze wiedział, że jest tylko marionetką w rękach swoich rodziców, zresztą tak samo jak jego przyszła żona. Tak naprawdę nie miał wiele do gadania - jego małżeństwo miało być interesem, miało zapewnić dobre stosunki z innym rodem i odpowiednią krew dla kolejnych pokoleń. Jego wybranka została dobrana wedle zasad naturalnej selekcji - idealna partnerka ze szlachetnej rodziny, przyjaźniącej się z Burke'ami. Byle tylko nie wprowadzić wrogów do swojego gniazda. Żadne z nich nie ukrywało niechęci, którą do siebie czuli. Niestety nie mieli innego wyjścia i w końcu musieli nauczyć się ze sobą żyć. Nie było łatwo, bo oboje posiadają silne charaktery, ale w końcu przez te podobieństwo zaczęli się szanować i wspierać. Doczekali się nawet trójki dzieci. Cztery lata temu urodziły się im bliźniaczki, na których punkcie Edgar szybko oszalał. Nie wyobrażał sobie siebie w roli ojca, ale kiedy już do tego doszło, całkiem tą rolę polubił. Przez następne lata starali się o syna, jednak nic z tego nie wychodziło. Edgar kochał swoje córki, niemniej nie mógł nie mieć dziedzica. Zaczynało go to frustrować, ale niepotrzebnie, gdyż parę miesięcy temu na świat przyszedł jego syn. Wtedy też postanowił nieco ograniczyć swoje wyjazdy. Został do tego niejako zmuszony, gdyż w Anglii czekało na niego coraz więcej obowiązków i nie mógł wyjeżdżać z niej tak często jak mógł jeszcze parę lat temu. Nawet jego żona, której nigdy nie przeszkadzały jego długie nieobecności, stwierdziła, że już najwyższy czas na zapuszczenie trochę głębszych korzeni w rodzinnej ziemi.
Pół roku temu w jego życiu pojawiła się inna kobieta. Od razu poczuł do niej coś, czego nigdy nie poczuł do swojej żony. Oczywiście pochodziła ze szlachetnego rodu, ale nigdy wcześniej jej nie poznał, co nie było dziwne skoro Edgar bardzo rzadko zaszczycał swoją obecnością arystokratyczne spędy. Była od niego młodsza i dopiero zaczynała stawiać pierwsze kroki w karierze łamacza klątw. Edgar z chęcią pomógł jej w stawianiu tych pierwszych kroków i kilku dalszych. Ich relacja szybko przerodziła się w coś więcej. Świetnie się rozumieli i wyjeżdżanie z nią na wyprawy było czystą przyjemnością. Pomagali sobie nawzajem i cieszyli się z nowych znalezisk. Edgarowi wystarczała taka forma ich znajomości, ale ona chciała czegoś więcej. Pewnego dnia wyskoczyła z prośbą jakiejś deklaracji, co zbiło Burke'a z pantałyku. Wydawało mu się, że daleko jej do przeciętnej szlachcianki, która zamiast biegać po amazońskiej puszczy, woli doglądać szycia nowej sukni na przyjęcie. Nigdy nie miał w zwyczaju owijać w bawełnę, więc prosto z mostu wytłumaczył jej, że między nimi nigdy nie będzie więcej niż jest. Od początku wydawało mu się to jasne. Urwała z nim kontakt. Na początku brakowało mu jej towarzystwa, ale samo zniknięcie w żaden sposób go nie zdenerwowało. Dopiero jej nieroztropność podczas jednego z wyjazdów przelała szalę goryczy. Jej błąd doprowadził do zniszczenia ważnego artefaktu, który z pewnością poszedłby na Nokturnie za sowitą cenę. Edgar od dawna planował podróż, mającą na celu zyskanie tego przedmiotu. Chociaż czy na pewno tylko przez to był na nią zły?
Mężczyzna wyrwał się z zamyślenia i zerknął na zegarek. Poświęcił zdecydowanie za dużo czasu na tą sentymentalną podróż, więc czym prędzej wyszedł ze swojej sypialni i skierował kroki w stronę gabinetu ojca.