Spotkania z przeszłością nigdy nie są łatwe i rzadko bywają przyjemne. Udając się do tego konkretnego hrabstwa powinna wziąć pod uwagę, że ich ścieżki mogą się skrzyżować, ale jakie było prawdopodobieństwo? Nie wpadli na siebie przez półtora roku choć pewnie mieli ku temu wiele okazji. Ogarnął ją gniew, złość uderzała w każdą komórkę jej ciała. Szybko jednak znalazła ujście pozostawiając niezrozumienie. Może tego właśnie potrzebowała? Pożegnania?

Miała niesamowity talent do pojawiania się w złych miejscach o złej porze. Wysiadała właśnie z pociągu, którym wracała ze zlecenia, kiedy świat pochłonęła ciemność. Magia zdawała się zbuntować przeciw wszystkim czarodziejom. Głośny pisk pociągów i gęsta mgła sprawiły, że zaczęła działać intuicyjnie. Razem z nieznajomą jej kobietą zaczęły przeciskać się przez tłum spanikowanych ludzi w obawie przed zadeptaniem,  w obawie przed tym co rozbłysnęło na niebie.

Blondynka czasem zapomina jak dużą ma rodzinę i jak wiele jej członków wciąż spoglądają na nią przychylnym wzrokiem. Przed rozpoczęciem festiwalu lata Lucinda postanowiła zrobić niespodziankę Prewettom. Czasem zdarza jej się zapominać o tym, że istnieją w życiu inne rzeczy niżeli wojna. Oderwanie się od przykrych tematów pozwala na stworzenie pozornego spokoju. Choć na chwile. Bez względu na koszty.

Dawno nie czuła się tak beztrosko. Lucinda wraz z Elrickiem udali się na Fair Isle by odwiedzić starych znajomych czarownicy, ale to był dopiero początek tego miłego popołudnia. Uśmiech nie schodził jej z ust, gdy poczuła jak mogłoby smakować życie, gdyby zawieszenie broni nie było jedynie chwilowym rozwiązaniem. Ciepłe pocałunki na skórze i chłodne drobinki wody kojące zmysły były tego całkowitym potwierdzeniem.

Sądziła, że spotkanie przy stróżówce będzie ich ostatnim. Ostatnim, w którym przyjdzie im wymienić się słowem, a nie zaklęciem. Nie spodziewała się, że mężczyzna zechce skorzystać z zawieszenia broni i zaproponuje jej kolejne spotkanie. Nie spodziewała się, że tak bardzo brakowało jej żartów, absurdalnych dyskusji i bliskości. Choć była specjalistką od oszukiwania samej siebie, to podczas tego spotkania przestała sobie wmawiać, że rozsądek da jej to czego pragnie. Wręcz przeciwnie. Należało się go jak najszybciej pozbyć.

Nie chciała opuszczać tego miejsca. Za drzwiami małego pokoiku zamknęła wszelkie troski i niepewności. Czuła jak jej serce w końcu odnajduje prawidłowy rytm. Wiedziała, że to jedynie ulotna chwila, coś czego nie dane będzie już więcej posmakować. Tragedia zaczyna się tam, gdzie kończą się rozwiązania, a dla nich rozpoczynał się już drugi akt.

opis

Nie spodziewała się listu od brata. Nie sądziła, że będzie jej dane kiedykolwiek ujrzeć go ponownie. Pewnie wielu myślało, że spisała go już na straty, ale wcale tak nie było. Jako dyplomata był ciągle poza granicami kraju, nie brał udział w życiu Lucindy od wielu wielu lat. Może właśnie dlatego w momencie, gdy poprosił ją o spotkanie poczuła jednocześnie zaskoczenie, ulgę i lęk. Bała się konfrontacji, ale czuła ulgę, że ten żyje. Spodziewała się jednak jak zakończy się ta rozmowa.

Powrót do pracy po tak długim czasie nie był prosty. Kiedy omówiła już wszelkie szczegóły ze swoim zleceniodawcą postanowiła wydać trochę oszczędności na ciepły posiłek. Niespodziewanie obok jej stolika pojawił się Roger Bennett. Nieporozumienie, którego byli świadkiem rozbawiło ją na długi, długi czas. Oświadczyny w jadłodajni? Ktoś musiał mieć bujną wyobraźnię.

Zawieszenie broni dało jej wiele okazji do zaspokojenia własnej ciekawości. Jej noga nie stanęła na rodzinnych ziemiach właściwie od początku wojny. Nie tęskniła do ludzi zamieszkujących te ziemie, lecz do miejsc i wspomnień. Zapomniany teatr był miejscem, który wzbudzał w niej poczucie melancholii. Nie spodziewała się spotkać tu nikogo, a jednak los po raz kolejny postanowił sprawdzić jej wytrzymałość psychiczną. Nieznajoma na początku jedynie ją zaintrygowała, ale dopiero po zdradzeniu noszonego nazwiska ogarnęła ją prawdziwa fascynacji. Nie mogła uznać tego spotkania za nieudane. Wręcz przeciwnie.  

Wyciągając Vincenta z domu miała nadzieje, że ten znajdzie sposób na rozluźnienie się wśród innych ludzi. Chyba nie mogła pomylić się bardziej. Nie dość, że mężczyzna z cierpieniem w oczach wypatrywał końca festiwalu, to jeszcze Elric w bardzo obcesowy sposób starał mu się pomóc nie mają nawet pojęcia z czym ten się mierzy. Dwóch mężczyzn rozmawiających o uczuciach? To nie mogło się skończyć dobrze. Klapa to zdecydowane niedoszacowanie.

Rytuały miały to do siebie, że rodziły pytania i niosły odpowiedzi. Często jednak nie szło to w parze. Blondynka dawno w żadnym podobnym nie brała udziału i choć do symboliki podchodziła w sposób nieufny tak talizmany i amulety potrafiła i nawet chciała akceptować. Po ostatnich wydarzeniach potrzebowała oczyszczenia, potrzebowała skierować swą uwagę na to co rzeczywiste i moralne. Popełnione błędy próbowała od siebie odgonić, a może nawet pozwolić im swobodnie odpłynąć z przypływem.

Z Justine spotykają się rzadko, a jeszcze rzadziej ich spotkania przyjmują charakter naturalnych pogaduszek nie związanych w żaden sposób z wojną. Festiwal lata był idealną okazją do tego by móc poświętować. Tylko co? Miłość? Radość? Lato w pełni? Choć blondynka bardzo chciała by stworzony nastrój utrzymał się w powietrzu jak najdłużej, to nie mogła przestać myśleć o swoim przyjacielu i jego złamanym sercu.

Nigdy nie uczestniczyła w tradycjach Festiwalu Lata. Z uśmiechem na ustach przyglądała się pogrążonym w zabawie ludziom, ale sama nie czuła potrzeby by rzucać na wodę własny wianek. W tym roku obiecała sobie porzucić wszelkie wątpliwości. Z zaskoczeniem spoglądała na Elrica dzierżącego w dłoniach jej wianek, a raczej jego resztki. Jak zawsze w odpowiednim miejscu i czasie.

Podróże do Essex od początku były błędem. Powinna trzymać się od tego hrabstwa z daleka i to przede wszystkim przez swój niewyparzony język. Podjęła się wielu środków bezpieczeństwa by na swojej drodze nie spotkać nikogo znajomego, ale los ponownie zagrał jej na nosie. Spotykając siostrę w opuszczonej Starej Lecznicy poczuła się tak jakby ktoś ją kontrolował. Nadawał ruch jej kończynom. Jak inaczej wytłumaczyć to spotkanie?