Sala balowa
Każdy sabat u lady Adelaide Nott słynie ze swojego przepychu, którego nie mogło zabraknąć i w wyborze alkoholi czekających na spragnionych dobrej zabawy czarodziejów. Złote tace lewitowały po sali, pokryte szkłem różnej maści, w którym kryły się rozmaite rodzaje trunków. W tym roku, ze względu na skrywane za maskami tożsamości gości, koktajle kryły w sobie dodatkowe magiczne efekty czyniące całun tajemnicy okrywający całą zabawę jeszcze grubszym.
Aby pochwycić kieliszek z przelatującej obok tacy, należy w pierwszym poście na wydarzeniu wykonać rzut k20, a następnie zinterpretować go zgodnie z poniższą rozpiską.
- Wybór kieliszka:
- 1. Goblin
Ten koktajl z soku jabłkowego, szampana oraz rozpuszczonego marcepanu podaje się w wysokim kieliszku, którego rant zamoczony w wódce obsypano cukrem. Smak jabłek delikatnie przebija się przez bąbelki i już jeden łyk wystarcza, by magiczny napój zadziałał, obdarzając Cię skrzekliwym głosem. Odnosisz wrażenie, jakby twój wzrost rzeczywiście pasował do standardów goblinów.
2. Wróżka
Migoczący od samego początku kieliszek wypełniony jest skrzacim winem oraz lekkim, owocowym musem nadającym koktajlowi nieco gęstszej konsystencji. Już po pierwszym łyku dostrzegasz, jak otaczający cię z każdej strony brokat osiada na Twojej szacie, sprawiając, że mieni się jeszcze bardziej, a głos brzmi nieco piskliwie, jakby należał do maleńkiego skrzydlatego elfa.
3. Celestyna
Już pierwszy łyk zaskakuje cię unikalnym połączeniem cytrusów oraz słodkiego wina doprawionego mocnym aromatem pieczonych kasztanów. Dopada cię błogi, piosenkarski nastrój godny samej Celestyny Warbeck, która nagle staje się twoją idolką. Nie możesz oprzeć się chęci zanucenia jej najlepszych hitów do spółki z tanecznym krokiem piosenkarki, zyskując także nieco z jej pięknego głosu.
4. Troll
Gorzkiej woni unoszącej się znad kryształowego kielicha towarzyszy równie identyczny smak absyntu. Na dnie unosi się kilka listków piołunu, które jedynie podbijają kwaskowatość. Język piecze niemal do samego końca, kiedy spływa na Ciebie nuta słodkiego, nierozpuszczonego w pełni cukru, a głos brzmi bardziej charcząco, jakby coś w gardle utrudniało Ci mówienie.
5. Eteryczna formuła
Charakterystyczny biały dym unosi się znad kieliszka niczym z wrzącego kociołka. Delikatne szkło jest ciepłe, a jego zawartość smakuje doskonałym i jedynym w swoim rodzaju szampanem zmieszanym z sokiem żurawinowym oraz sokiem z cytrusów.
Raptem kilka niewielkich łyków, które pomieścił w sobie smukły kieliszek, wprowadziło cię w głębokie przemyślenia, iście eteryczne tyrady o czasie, przestrzeni, nieskończonym ogromie kosmosu, którego fragmentu dostrzegasz w suficie wysoko ponad tobą. Twój ton głosu brzmi wzniośle, iście filozoficznie.
6. Błazen
Mieszanka ciemnego ale oraz whiskey skropiona dodatkiem słodkiego koziego mleka budzi w tobie rozbawienie. Każdy kolejny łyk przybliża Cię do śmielszych chichotów, które jesteś w stanie powstrzymać z niemałym trudem. Wesoła atmosfera wieczoru udziela Ci się znacznie szybciej niż pozostałym gościom.
7. Oddech smoka
Tylko wprawny alchemik poczuje, że w tej kompozycji ciężkiej whiskey przesiąkniętej zapachem dębowej beczki znajdują się ogniste nasiona. Jeden łyk wystarcza, aby Twój głos zniżył swoją barwę do przytłaczającego słuch basu. W miarę opróżniania kielicha czujesz coraz mocniejszy, siarkowy zapach oraz dym wypuszczany przez nozdrza lub usta z każdym oddechem. Wypicie do ostatniej kropli prowadzi do zionięcia ogniem i tymczasowego osmolenia własnej szaty. Koktajl pozostawia po sobie palący posmak oraz pragnienie.
8. Kapitan
Mieszanka najlepszego rumu bogata w sok z najlepszych cytrusów z dodatkiem imbiru zaostrzającego smak. Raptem kilka łyków wystarcza, by Twój głos obniżył swoją barwę i stał się przyzwoicie melodyjny, a przy tym dostatecznie przekonujący i pewny siebie dla słuchacza.
9. Trzecie oko
Biała zawartość kieliszka jest nieco mętna, gęsta. Smakuje egzotycznym mlekiem kokosowym, białą czekoladą oraz wytrawnym winem. Każdy łyk sprawia, że odsuwasz się nieco od otaczającej Ciebie rzeczywistości. Chwilami odnosisz wrażenie, jakby sprawy doczesne nie miały najmniejszego znaczenia, a jedyny interesujący zbieg wydarzeń znajduje się w bliżej nieokreślonej przyszłości.
10. Mantra
Ziołowy zapach amaro pozostawia po sobie gorzki posmak na języku, który przełamuje mus z kandyzowanych owoców. Od pierwszego łyku wiesz, że Twoje słowa stają się nieco cichsze, a krzyk jest wręcz nieosiągalny. Towarzyszy Ci błogi spokój, opanowanie. Nawet największa awantura nie jest w stanie wykrzesać z Ciebie upustu przygaszonych emocji.
11. Creme de la creme
Likier porzeczkowy pozostawia po sobie niezapomniane wrażenie w połączeniu z gorzką czekoladą. Smak zostaje z Tobą na dłużej, podobnie jak zapach kakao. Czujesz lekkie otumanienie i to za sprawą już pierwszego drinka. Przyjemne uczucie lekkiej głowy i wolności towarzyszy Ci od pierwszego zamoczenia ust w napoju. Masz wrażenie, że wszystkie troski odchodzą w niepamięć i chcesz zatrzymać tę chwilę na dłuższy czas.
12. Gorący kociołek
Smak ginu z tonikiem jest znany każdemu, kto choć raz pojawił się na przyjęciu z dobrze zaopatrzonym barem. Gorycz ciągnie się wzdłuż języka, powoli, niemalże boleśnie wypalana przez gin. Twoje gardło po wypiciu kilku łyków nienaturalnie ściska się, a głos powoli wybrzmiewa niższe tony. W miarę upływu czasu staje się także coraz bardziej zachrypnięty, jakby Twoje ciało trawiła choroba albo, co gorsza, wspólny wieczór spędzony przy wyśpiewywaniu największych hitów Celestyny Warbeck.
13. Błękitna Laguna
Przyjemne połączenie wódki, pomarańczowego likieru Blue Curracao oraz lekko gazowanej wody cytrynowej podawane w wysokim kieliszku z plastrem cytryny umieszczonym na jego brzegu. Ogarnia Cię błogość i lekkość, jakbyś unosił się na przejrzystych wodach błękitnej laguny. Barwa głosu zmienia się na wysoką, aczkolwiek jasną o średniej sile dźwięków. Przypominają Ci się wizyty w operze, gdzie najwspanialsze diwy wyśpiewują swoje arie, a teraz czujesz, że możesz być jedną z nich i zachwycić towarzyszy ariettą najwyższej klasy.
14. Królowa Śniegu
Intensywność smaku imbiru doprawiona tonikiem i kruszonym lodem, serwowana z ćwiartką pomarańczy. Orzeźwiające, niezbyt słodkie połączenie niemal od razu wywołuje gęsią skórkę i ogarniające Cię zewsząd uczucie chłodu. Oddech zmienią się w typową dla chłodu parę, w której wesoło wirują płatki śniegu. Pomimo zimna ogarnia Cię rozluźnienie, przypominają Ci się dziecięce lata, kiedy bawiłeś się wśród śniegu, a samo wspomnienie wywołuje przyjemne uczucie dziecięcej radości.
15. Grzywa aetonana
Alkohol w kieliszku jest gęsty i mleczny, spieniony u góry. Jest słodki: wśród aksamitnego jak grzywa aetonana mleka wyczuwasz orzechowy likier i rozgrzewające nuty kawy i czekolady. Przyjemne uczucie rozlewa się za twoim mostkiem, zaś twój głos zyskuje niższe, lecz lekkie i ciepłe brzmienie, od którego słuchania nie można się oderwać.
16. Erato
Kołyszący się w wysokim szkle alkohol ma ciemnoczerwony kolor. Po jego spróbowaniu czujesz rozpływający się na języku musujący smak granatu i cytryny, cierpkość ginu i delikatną nutę mięty. Masz wrażenie, jakby światło stało się nieco bardziej różowe, a twoja głowa nic nie ważyła, choć zdecydowanie nie jest to stan upojenia alkoholowego. Twoje myśli stają się niezwykle lotne, przez co ciężko jest ci dokończyć jeden wątek w konwersacji: nieustannie wpadają ci do głowy kolejne dygresje do wtrącenia.
17. Egzaltacja
Najwyższej jakości burbon oraz mocny earl grey stanowią połączenie znane przez każdego, szanującego się Brytyjczyka; podobno. Smak alkoholu podsyca rozpuszczony miód, którego gęsta struktura pozostaje wyczuwalna na języku. Ciebie zaś ogarnia nieprzerwane deklamowanie każdego słowa. Nadajesz mu barwę, dodatkowe emocje. Napotykasz trudność w oparciu się poczuciu przemawiania o wydarzeniach ważnych, istotnych, a przede wszystkim wygranej wojnie o czystość krwi.
18. Burleska
Słynny francuski Calvados, którego jabłkowy bukiet przebija się w każdym łyku, doprawione cynamonem, wanilią i odrobiną gorzkiego amaretto przełamującego wyraźną słodycz. Także i Twój głos nabrał wyraźnej, wręcz uwodzącej głębi. Pozostajesz w przekonaniu, że jedno wypowiedziane słowo rozplątuje cudze języki i skłania ku powierzeniu najgłębszych sekretów.
19. Pożoga
Intensywna czerwień soku malinowego w efektowny sposób łączy się z kolorem soku pomarańczowego, a ostrości dodaje czysta wódka zawierająca w sobie drobinki brokatu. Przyjemnie chłodzony kruszonym lodem drink podawany jest w szkle sprawiającym wrażenie płonącego. Skład wzbogacono o składnik wywołujący intensywne, silne wzruszenie, które wraz z ostatnią kroplą drinka przemienia się w niewyobrażalny zachwyt.
20. Łyk niewinności
Z pozoru lekkie wino niosące posmak prawdziwego Toujour Pur skrywa w sobie niewielką ilość pikanterii dość mocno palącej w gardło. Szybko ogarnia Cię poczucie młodzieńczej niewinności, chęć cofnięcia się z powrotem do szkolnej ławy i płatania figli. Poczucie zabawy towarzyszy Ci w każdym kroku. Twój głos przyjmuje barwę o kilka tonów wyższą.
Według tradycji gałązki jemioły wieszane są w domach przy suficie lub nad drzwiami w czasie Świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku. Jemioła ma przynieść domowi i jej mieszkańcom spokój, pomyślność i szczęście w zbliżającym się czasie. Jest także symbolem odnowy, która ma odstraszać złe i niechciane moce, a zapraszać te niosące przychylność i dostatek.
Istnieje tradycja, według której każdy gość przekraczający próg posiadłości powinien zerwać jedną z jagód jemioły i zabrać ją ze sobą. Ma to symbolizować pokój między rodami, wspólną sprawę, a także chęć dzielenia się szczęściem. Zerwanie jagody należy zgłosić w komponentach z zaznaczeniem, iż przekazanie dokonało się na sabacie celem dopisania składnika alchemicznego do ekwipunku obdarowanej kobiety oraz odpisania jagody z wybranego tematu.
Nie można jednak zapomnieć o najważniejszej cesze tej symbolicznej rośliny. Każda para, która znajdzie się pod jemiołą, powinna się pocałować. Jemioła symbolizuje płodność i witalność, a także wpływa na jakość pożycia małżeńskiego. Czarodzieje niejednokrotnie przekonali się już, jak wielki wpływ na życie może mieć świadome omijanie tradycji i wiedzą, że nie należy tego robić.
Pozostały 0/3 jagody.
[bylobrzydkobedzieladnie]
Ostatnio zmieniony przez Mistrz gry dnia 12.08.21 21:21, w całości zmieniany 9 razy
Stojący najbliżej bram czarodzieje pchnęli jej drzwi, a arystokraci, jedni z zaciekawieniem, czy ów krzyk był jedynie wystąpieniem, kolejną zaskakującą atrakcją wywołaną przez gospodynię, inni z trwogą i przejęciem, weszli do środka. A widok, który ujrzeli, zmroził krew w żyłach wszystkich czarodziejów.
Pośrodku, przybici kryształowym żyrandolem, w krwistej kałuży leżało kilka ciał, głównie starców; jak to możliwe, że w przeciągu ostatnich kilku godzin nikt nie zauważył ich nieobecności? Ciszę, jaka wnet zapadła, przebiło jedynie ciche łkanie Adelaidy, która odeszła na bok. Jej ciemnozielona suknia, jej przyprószone siwizną włosy, zroszone był świeżą krwią: musiała stać blisko zdarzenia. Do ciał podszedł starszy czarodziej, który mógł wśród socjety zostać rozpoznany jako Acrux Black. Uzdrowiciel.
Mężczyzna przykucnął przy ciałach i kolejno przyglądając się ich twarzom, doniosłym tonem, niosącym się echem po przestronnej sali, wymieniał ich tożsamości: Malcolm Avery, Haslett Salazar Yaxley, Iceni Albus Flint, Adam Lowell Travers. Nestorowie czterech wyjątkowych rodów, których łączyło jedno: wszyscy czworo otwarcie opowiedzieli się przeciwko Grindelwaldowi. Był ktoś jeszcze, wtulona w siebie we wzruszającym obrazku para przeszyta jednym zaklęciem na wskroś: Neil oraz Rodos Bulstrode'owie. Sir Dagonet poparł owe cztery rody - lecz jako duch umrzeć po raz drugi nie mógł. Wszyscy zarżnięci jak zwierzęta, czarnomagiczne klątwy otworzyły ich ciała w obrzydliwy sposób, co bardziej wrażliwe panny omdlewały, nie potrafiąc oderwać wzroku od przejmującego widoku.
A krew była czerwona.
Darcy, Inara, Lorne, Percival, Quentin, Barry, Caesar: jako jedyni w całym towarzystwie byliście dość trzeźwi, by uchwycić mignięcie czarnego płaszcza w drzwiach w przeciwległym krańcu sali. Prawdopodobnie jako jedyni byliście również na tyle trzeźwi, by móc dogonić tajemniczego sprawcę. Na terenie posiadłości lady Nott nie działały żadne zaklęcia teleportacyjne, mogliście liczyć jedynie na własne nogi: i na to, że się nie poplączą. Na odpis macie 48 godzin. Jeżeli udacie się w pościg, będziecie mogli rozpocząć grę w fabularnym styczniu dopiero po jego zakończeniu.
Pozostałe osoby mogą w tym wątku prowadzić grę po północy, opisać swoją reakcję na zaistniałe wydarzenia. We wszystkich innych tematach możecie wciąż pisać i zaczynać nowe wątki jeszcze przez 10 kolejnych dni i kończyć je sobie na spokojnie, zakładając naturalnie, że wszystkie toczą się jeszcze przed fabularną północą. Nie macie również żadnego limitu czasowego, w którym musicie się zmieścić, pisząc w tej sali.
Swoją szkatułkę wysłała do dworku, ale księżycowy pierścień, nieco nieprzytomnie włożyła na palec, wcześniej, a nieszczęsną serwetkę wcisnęła w kieszeń płaszcza, już nie należącego do lorda Weasleya, który uratował ją od balkonowego chłodu. Wymieniła go na swój, wiązany pod szyją. Nie zdążyła jednak go zdjąć, bo przeraźliwy krzyk, który rozległ się z sali balowej zmroził jej krew, niemal automatycznie wypłukując z głowy jakiekolwiek inne myśli. Inie zastanawiała się długo, bo z miejsca ruszyła do źródła, czując jak niepokój rozlewa się po ciele, atakując najmniejsze komórki ciała.
A to co zobaczyła na środku parkietu, sparaliżowało jej ciało, wdychajac metaliczno-mdły zapach krwi wywołujący kolejne omdlenia. Sama Inara, był przerażona groteskową, "prawie" artystyczną wizją, która roztaczała się przed jej oczami, szarpiąc ciemnymi mackami lęku aż do serca.
Kurczowo zaciskała dłonie na brzegach swojego płaszcza, ledwie rejestrując rozchodzące się głosy. Wycofała się gwałtownie, pozwalając kolejnym osobom zbliżyć się do zbiegowiska.
Czarna magia.
Podniosła głowę, próbując usunąć się z tłumu, który falował, rozlewając kontrastowo - kolejne krzyki i czasową, mroczną ciszę zapadającą głębiej, niż noże skrytobójców. A strach, był niemal namacalną częścią rzeczywistości, która rozdzierała swoim jestestwem kolejnych, zebranych arystokratów.
Poruszyła niemo ustami, nie mogąc ze ściśniętego gardła wydobyć ani jednego słowa. Postąpiła kilka kolejnych kroków w tył, by w niejasnym odruchu spojrzeć w bok, wystarczająco szybko, by dostrzec czerń falującego płaszcza, który tak nagle zniknął w drzwiach, gdzieś daleko, w krańcu sali balowej. I może miała tego żałować bardzo mocno, może czyniła najbardziej lekkomyślny błąd w swoim życiu, ale...nogi same poniosły ją w kąt rozległej sali, dokładnie do tych samych drzwi, w których umknęła dostrzeżona sylwetka. I może, gdyby nie skupiła całej uwagi na uciekinierze, mordercy?, zauważyłaby, że w tłumie pojawił się ktoś, kogo wyczekiwała cały wieczór (nawet, jeśli nie mówiła o tym głośno).
Nie myśląc jednak o niczym innym, wybiegła przez drzwi, pozostawiając za sobą strach, który roztaczał się za nią, jak narzucony na jej ramiona płaszcz.
The knife that has pierced my heart, I can’t pull it out Because if I do It’ll send up a huge spray of tears that can’t be stopped
Ostatnio zmieniony przez Inara Carrow dnia 07.07.16 22:30, w całości zmieniany 1 raz
Nie czekał na otwarcie sali bankietowej. Chciał mieć to wszystko już za sobą. Od początku nie miał ochoty tu przychodzić.
Serce w Alexandrze na chwilę zamarło. Stażysta patrzył się na krwawy stos pośrodku sali, a do jego myśli napłynęło wspomnienie Luno - skatowanego. Martwego.
Toujurs Pur?
Avery, Yaxley, Flint, Travers. Selwyn ostatnimi miesiącami zbyt uważnie śledził wydarzenia na scenie politycznej magicznego świata, by pracujące w jego głowie trybiki nie połączyły ze sobą tych czterech nazwisk. Było źle. Było bardzo źle. Do tej pory mogli tylko się domyślać, że za dziwnymi zdarzeniami może stać Gellert Grindelwald - to było zaś znakiem zbyt wyraźnym, zbytnio krzyczał on do młodego zakonnika, by ten zignorował zaistniałe połączenie. Musiał niezwłocznie powiedzieć Garrettowi.
Toujurs Pur.
Wokół było zamieszanie - czarodzieje przepychali się, niektóre z dam mdlały, ktoś coś pokrzykiwał, ktoś kogoś próbował odnaleźć w tłumie. Sam Alexander nie miał tego problemu - jego kuzyn stał tuż obok.
- Williamie, muszę coś natychmiast zrobić. Wróć do domu, odezwę się - powiedział jak najwyraźniej, mając nadzieję że Will posłucha młodszego, bardziej trzeźwego krewniaka. Było coś w spojrzeniu Lexa, jego postawie, zaciśniętych ustach co sprawiało, że stażysta mógł nazwać się osobą charyzmatyczną. Miał nadzieję, że William usłucha - nie mógł jednak samodzielnie tego sprawdzić, bowiem już szybkim krokiem oddalał się od sali bankietowej. Udał się do pierwszego kominka sieci Fiuu, jaki dojrzał - a nim przeniósł się do domu, do Hylands, by napisać krótki, tajemniczy list. Prawdopodobnie zepsuje tym Weaseyowi dobry humor, jednak ciężko było z taką informacją zwlekać.
Zaczynało się.
| zt
Wlał się do sali balowej razem z resztą stojących najbliżej czarodziejów, gorączkowo rozglądając dookoła, z sercem bijącym niespokojnie gdzieś w okolicach krtani. Rozpoznał głos wrzeszczącej kobiety i świadomość, że to dystyngowana, zawsze wyważona lady Nott zdecydowała się złamać etykietę, podnosząc bezładny alarm, zmroził go chyba bardziej niż wykrzywiające się w niemym przerażeniu twarze kolejnych mijanych osób. Zapomniał o manierach; kogoś odepchnął, komuś innemu nadepnął na stopę, przesuwając się coraz bliżej epicentrum jednoaktowej tragedii, która wkrótce ukazała się jego oczom w całej okazałości. Zamarł dosłownie na sekundę, na krótki moment, potrzebny do zlustrowania makabrycznej kompozycji stworzonej z leżących na posadzce ciał i upewnienia się, że nie było wśród nich nikogo mu drogiego. Później cofnął się, gorączkowo przeszukując wzrokiem kolorową mozaikę postaci, przemykając spojrzeniem po ich twarzach w akompaniamencie tej dziwnej ciszy, jaka zapadła, przerwanej wkrótce wymieniającym kolejne nazwiska głosem uzdrowiciela.
Malcolm Avery. Haslett Salazar Yaxley. Przy Iceni Albusie Flincie coś mignęło mu między sylwetkami; kawałek szaty, cień, strzępek czarnej peleryny? Nie był pewien, ruszył w kierunku drzwi odruchowo, początkowo popychany bardziej ciekawością niż czymkolwiek innym, nie do końca przekonany, czy znikający za framugą człowiek nie był jedynie wytworem jego wyobraźni, wywołanym grą świateł. A później zobaczył ją – Inara, co prawda odwrócona tyłem, ale niemożliwa do pomylenia z kimkolwiek innym, w płaszczu wciąż narzuconym na ramiona, wbiegała właśnie w te same drzwi, w stronę których zmierzał. Przyspieszył machinalnie, znajdując kawałek wolnej od tłumu przestrzeni i próbując ją dogonić; co ona sobie myślała? Dostrzegł ją zaraz na początku następnego pomieszczenia, choć skuteczniej niż wzrok, prowadził go stukot trzewiczków na obcasie.
– Co ty wyprawiasz? – bardziej wyszeptał niż krzyknął, docierając do niej i chwytając ją w pasie, żeby się zatrzymała. Przeniósł dłonie na jej ramiona, obracając ją w swoją stronę i przez ułamek sekundy lustrując ją od stóp do głów, tak samo, jak chwilę temu robił to z ciałami pod żyrandolem. Wyglądało na to, że nic jej nie było, ale skąd przyszło jej do głowy udawanie się w pościg za… Właśnie, za kim? Przypomniał sobie o cieniu. – Widziałaś?.. – zapytał, ale nie dokończył, wciąż ściszonym głosem, jednocześnie rozglądając się dookoła. Wydawało mu się, czy nie? I jeśli nie – to dokąd dalej?
Nie zdążył sobie odpowiedzieć na pytanie, drobna dłoń już chwytała go za nadgarstek, ciągnąc do przodu, tam, gdzie – jak sądziła – dostrzegła zbiega. Jaki miał wybór, jeśli nie pobiec za nią?
I am not there
I do not sleep
- INARA! - Wydarłam się i już byłam gotowa ruszyć za nią, gdy nagle poczułam jak czyjaś dłoń zaciska się dość mocno, na moim nadgarstku. Mogłam więc jedynie obserwować jak moja przyjaciółka znika tajemniczo za rogiem a ja nie mogę nic zrobić. Odwróciłam się gwałtownie, gotowa zrugać tego, który ośmielił się powstrzymać mnie przed brawurowym aktem (głupoty?) przyjaźni. Kiedy jednak moim oczom ukazała się aż nazbyt znajoma twarz, zaniechałam podobnych zachowań, ograniczając się jedynie do oswobodzenia swej ręki, po czym raz jeszcze odwróciłam się w kierunku, w którym pognała Lady Carrow. - Cholera! - Warknęłam pod nosem, wyciągając w międzyczasie różdżkę i rozglądając się po raz już setny dookoła. Nic. Poza przerażonym tłumem nie mogłam nic dostrzec. Swe kroki więc skierowałam ku naszej gospodyni, której skunie pokrytą krwią zauważyłam dopiero w tym momencie, z trudem omijając dzielące nas ofiary rzezi.
- Lady Nott... - Zwróciłam się do niej roztrzęsionym głosem. - Nic Pani nie jest? Co... Co tu się stało? - Spytałam, wbijając w nią swoje zmieszane spojrzenie.
I choose you.
.
Ostatnio zmieniony przez Lilith Greengrass dnia 06.07.16 17:31, w całości zmieniany 1 raz
I'll choke you with the same hands I fed you with.
Schodził właśnie z balkonu chcąc skosztować alkoholu i świętować nowy rok, jego myśli były zajęte tym, co pocznie w przyszłym roku. Ludzie szli gdzieś koło niego, on automatycznie tylko głową kiwał jako przywitanie, bez wdawania się w zbędne słownictwo. Zaraz rozbrzmiał się krzyk, którego nie potrafił dopasować do żadnej osoby, więc szybko zbiegł do sali balowej, skąd ono dochodziło.
Lecz nagle spostrzegł krew. Kałużę pełną czerni, która rozprowadzała się po wieściach. stanął w miejscu, całkowicie zdębiały i podniósł wzrok chcąc zobaczyć, czyja to jest krew.
Avery, Yaxley, Flint, Travers. Co prawda może i rody Weasley'ów nie lubili się z Flintami, lecz wolałby nie ujrzeć tego, co właśnie widzi na własne oczy.
Lecz to nie było widocznie wszystko, co było jemu dane ujrzeć. Po przeciwległej stronie ujrzał, jak coś czarnego ucieka. Widział już, że zarówno Inara, jak i Percival rzucili się w pogoń, lecz czy będą w stanie złapać tego ... zabójcę? Ktoś tu też musiał zostać, lecz to nie lepiej pocieszy damy, jak same damy? Mężczyźni powinni być od łapania, a damy od pocieszania. I taką też podjął decyzję, że ruszył w stronę drzwi chcąc dogonić uciekiniera.
- Może zdążymy go złapać, zanim ucieknie.- rzucił w stronę Percivala nie przejmując się brakiem form grzecznościowych. W końcu teraz wspólnie polują na jedną osobę. Tak jakby, chwilowo jest między nimi rozejm? Na czas schwytania tego uciekiniera. A potem znów mogą zabijać siebie wzajemnie wzrokiem.
But 'til it does I'll have an empty heart
So I'll just have to believe
Somewhere out there you thinking of me...
Obkupionego krwią, rzezią na ciele i duszy. Widok kilku nestorów leżących bez życia na drewnianym parkiecie wprawia mnie w osłupienie. Nie zdaję sobie sprawy z tego, ile właśnie chwil minęło odkąd byłem w stanie się poruszyć, zmienić tor spojrzenia. Ześlizguję się wzrokiem z makabrycznego widoku, wrzask lady Nott obija się głuchym echem od ścian czaszki. I wtedy ta… postać? Duch? Cień czarny, migający w oddali? Nie tylko ja go zauważyłem sądząc po wyrwaniu się kilku osób, ich pospiesznym chodzie w tamtą stronę. Nie jestem bohaterem, nigdy nim nie byłem. Gdyby chodziło o kogoś innego, nie ruszyłbym się z miejsca. Lecz kto odważył się na zabójstwo samych nestorów? Równie dobrze mógł tam leżeć lord Burke czy lord Slughorn. Siła premedytacji z jaką został wykonany ten karygodny czyn zasiała we mnie ziarno złości, powolnie kiełkujące po organizmie.
- Trzeba powiadomić służby - mówię cicho do Arsena. Zdaje mi się, że nikt tego jeszcze nie zrobił, nie mam czasu na zastanowienie się. Nie czekając na żaden odzew ruszam szybko za resztą, zza paska wyciągając różdżkę. Równie dobrze napastnik może nadal tu być, chociaż wątpiłem w to. Nie podoba mi się przymusowa współpraca z Weasley’em, ale muszę to zdusić w sobie. Milczeć i zachować czujność.
I powiedziała więcej niż słowa.
z którego zbyt często korzystasz
ono może rozwiązać ci język.
Słowa Isoldy rozbrzmiewają echem wśród dezorientacji, niepewności, niedowierzania, gdy jego wzrok uchwycił groteskową scenerię, miejsce wyrafinowanej zbrodni.
Narzeczona zwrócona w jego kierunku, zamknięta w klatce z jego silnych dłoni zaciśniętych na jej ramionach.
Evandra i Connie odszukane w tłumie, bezpieczne.
Wokół niego otumaniony, przerażony tłum błądzący jak we mgle.
I cień znikający w drzwiach.
Posyłając Bulstrode ostatnie spojrzenie ruszył w pościg za zjawą – mimo bólu w gojącej się nodze, który w oparach znieczulicy i odrętwienia okazywał się jedynym mostem łączącym go z rzeczywistością.
To nie był czas na rozpamiętywanie rodowych konfliktów – podniesiono rękę na całą arystokratyczną społeczność, nieistotne więc obok czyjego boku będzie musiał walczyć, dopadnie mordercę.
zegną się jak żelazo w ogniu
w owoc granatu martwy splot
Otoczony ludźmi, którzy wpatrywali się w tę samą przerażającą scenerię, przez moment nie potrafił się odnaleźć. W tłumie poczuł złudę bezpieczeństwa i solidarności. Wierzył, że nie pozostawią tego jedynie służbom, nie mieli czasu czekać, aż nadejdą.
Wcześniej Lorne nie pił prawie wcale, od samego początku był bardziej biernym obserwatorem. Był względnie trzeźwy, dlatego lustrował wszystko i każdego. Same znajome twarze, wśród żywych głównie rodzina, wśród martwych zaś arystokraci, których znał mniej lub bardziej. Neil. Rodos. Jak to możliwe, że nikt nie dostrzegł nieobecności, ani nie wyczuł unoszącej się wokół czarnej magii? Głupia arystokracjo, która zatraca się w hazardzie i alkoholu. Sam Lorne do niej należał. Sam był tak samo bezużyteczny i na wskroś zepsuty, odpowiedzialny za tę masakrę, podaną jakoby sztukę w jednym akcie. Ale nie. Tak to się nie zakończy. On rozpocznie akt drugi. Kątem oka dostrzegł, jak kawałek szaty znika za drzwiami na końcu sali. Lorne rzucił się w pościg za mordercą lub poszlaką, wiedząc że nie jest sam. Przeczuwał, że dziś liczba ofiar powiększy się. Był gotowy umrzeć.
zwierzęta są milsze od dzieci
mówisz że rozumując w ten sposób
muszę dojść do twierdzenia
że najmilszy jest mi pierwotniak pantofelek
no to co
milszy mi jest pantofelek
od ciebie ty skurwysynie.
- Jak myślisz, co tam się dzieje, Glaucusie? – zapytała męża, odruchowo chwytając go za rękę. Nagle poczuła dziwny niepokój, czuła, że wydarzyło się coś nieprzewidzianego. Coś... złego.
Atmosfera wyraźnie zgęstniała. Lyra poczuła na plecach dreszcz, jednak dała się ponieść przez tłum napierający w kierunku drzwi do sali. Każdy chciał dostać się do środka i zobaczyć, co spowodowało ów przerażający wrzask. Drobniutka, niska Lyra miała problem, żeby cokolwiek dojrzeć, jednak udało jej się przecisnąć między czarodziejami i przedostać bliżej przodu.
To, co ukazało się jej oczom, zmroziło jej krew w żyłach.
Na podłodze spoczywał strzaskany żyrandol, pod którym, jak się okazało, spoczywały sponiewierane i zakrwawione zwłoki kilku czarodziejów. Przejęta tym przerażającym widokiem nawet nie słyszała mężczyzny wymieniającego nazwiska kilku zmarłych nestorów rodów, w tym nestora rodu Glaucusa. Oczy Lyry spoczywały na strużce krwi powoli rozlewającej się na pięknej, marmurowej posadzce. Stała jak struchlała, nie będąc w stanie się poruszyć, mimo że ludzie obok przekrzykiwali się, kilku przebiegło przez salę, chociaż Lyra w tym stanie nie miała pojęcia, za kim ani po co biegną. Zresztą, czy to było ważne?
Jej oddech przyspieszył, a twarz stała się kredowobiała. Zaczęła krzyczeć i chaotycznie wycofywać się, nie patrząc na to, dokąd idzie i na kogo wpada. Nigdy nie widziała czegoś równie drastycznego, choć w swoim krótkim życiu była już świadkiem jednej śmierci. To, co znajdowało się w sali, przechodziło jednak wszelkie pojęcie, nie mieściło się w wyobrażeniu młodziutkiej, wrażliwej malarki.
- Glaucusie... – wyszeptała jeszcze, próbując odwrócić wzrok od makabrycznego widoku i odnaleźć obok męża. Jednak już po chwili nogi ugięły się pod nią i osunęła się na posadzkę, tracąc przytomność.
I mieliśmy zatańczyć. Nieprzesadnie długo by nie drażnić Ondyny i nie przeciążyć obolałej jeszcze nogi, jeden taniec. I miało być dużo śmiechu. Towarzyskie anegdotki, wspomnienia z czasów kiedy byliśmy dziećmi i dom Adelaide Nott wydawał się mistycznym miejscem które każde z nas chciało odwiedzić. W końcu wyszłoby na światło dzienne, że podczas swojego pierwszego sabatu miałam nieco zbyt długą sukienkę i…
I jakie to jest teraz nieistotne.
Zalana krwią scena i sześć szmacianych lalek porozrzucanych po podłodze, gdyby było to przedstawienie teatralne z ust wszystkich panien na sali wydobyłyby się zduszone okrzyki. Tylko, że to wcale nie jest teatr. A każde z ciał ma znanie imię. Z każdym z ciał wiąże się wspomnienie. Szczególnie z dwoma, tymi na uboczu, wtulonymi w siebie.
Kuzyn Neil. I jego Rodos.
Zawsze miałam go odwiedzić po ślubie. Mieliśmy nie widywać się tylko w szpitalu, nie tylko podczas wizyt - ale też prywatnie. Miałam ich odwiedzić, ale zawsze było coś pilniejszego. Praca, Beatrice, poszukiwania Juliusza, szpital. Alfred i Maire. Zawsze odkładałam ich na później.
Już nie ma żadnego później.
- Nie - alkohol już wystarczająco ciąży kiedy czuję jak mój żołądek ściska się gwałtownie. Nie. Nie będziesz nikogo gonił, próbuję cię złapać, ale jesteś za szybki, nie.
- Nie - nawet nie udaje mi się złapać wzrokiem Lorne, tylko widzę jak biegnie w tym samym kierunku, dlaczego? Dlaczego wszyscy wciąż chcą się bawić w bohaterów? Gonić cienie na ścianach, co im daje przekonanie, że nie skończą jak Neil? I Rodos. Jak nestor z rodu Avery. Flint. Yaxley. Czy Travers - Nie - zrezygnowana siadam na zakrwawionej posadzce, trzy kroki od zmasakrowanych ciał kuzyna i jego niedawno poślubionej żony. Może to nowa klątwa Bulstrode’ów? Szczęśliwe małżeństwo kończy się w krwi i cierpieniu?
Nie chcę patrzeć, ale nie mogę odwrócić wzroku.
Po rozebraniu się z płaszczy i innych zbędnych rzeczy podałem żonie swoje ramię i udaliśmy się w stronę głównej sali balowej. Przerażający krzyk, jaki rozległ się w posiadłości przyprawił mnie o ciarki, gęsią skórkę szpecącą ciało. Spojrzałem zaniepokojony w kierunku zasłyszanego dźwięku. Ścisnąłem mocno rękę Lyry nie będąc przekonanym, czy to dobry pomysł, by udać się do tamtego miejsca. Ludzie zbierali się, powoli powstawał solidny mur ludzi. Nikt się nie bawił, muzyka nie grała, nikt nie odliczał tych kilku sekund do północy, nikt nie wznosił toastu. Nietrudno było się domyślić, że coś musiało się stać. Coś bardzo złego. Poczułem się, jakbym w kilka sekund oprzytomniał, wytrzeźwiał z nadmiaru alkoholu. Nie chciałem iść naprzód, ale drobny rudzielec nie dawał za wygraną, dlatego nie mogłem zostawić jej samej. Kiedy przedarliśmy się przez tłum, znieruchomiałem widząc makabryczny obraz rozpościerający się przed moimi oczami.
Nie wiem ile tak stałem, w zupełnym bezruchu. Sekundy, minuty, godziny? Dzwoniło mi w uszach, wypowiadane przez uzdrowiciela nazwiska ofiar obleczonych krwią, czarną magią i pozostawionych samym sobie bolały mnie fizycznie. Nawet nie zauważyłem ruchu niedaleko, osób biegnących nie wiadomo dokąd. Wciąż wpatrywałem się w martwe ciała nie mogąc uwierzyć w to, co próbował przekazać mi zmysł wzroku.
- Lordzie Travers, Rodos… – wyrwało mi się w pewnym momencie, pełnym szoku i niedowierzania. Wyrwałem się do przodu, chcąc im pomóc, kiedy właściwie dotarło do mnie, że nie mogę im już pomóc. W żaden sposób. Dopiero wtedy przypomniałem sobie o Lyrze, co zbiegło się z jej krzykiem, ucieczką w przeciwną stronę, a ostatecznie z omdleniem. Obróciłem się na pięcie i przykucnąłem przy żonie chcąc ją ocucić. Uniosłem lekko jej głowę, drugą ręką delikatnie poklepując w policzek, nie wiedząc jakiego efektu właściwie oczekuję. Tego wszystkiego było za dużo, za dużo tragedii w jednym rodzie się wydarzyło. Matka, nestor, kuzynka… czułem ogromny ścisk w gardle, sercu, żołądku. Trzęsły mi się dłonie.
- Czy ktoś… mógłby… – zacząłem, bojąc się w tym stanie rzucać zaklęcia. I w tym samym momencie znów mnie olśniło, że nikt nie mógłby. Były rzeczy ważne i ważniejsze, nie mogłem oczekiwać pomocy w zaistniałej sytuacji. Dlatego po prostu wziąłem drobną, rudowłosą dziewczynę na ręce i pospiesznie wyszedłem z sali. Do kominka czy po prostu jak najdalej stąd.
/zt dla obojga
i'm a storm with skin
Darcy wracała właśnie ze swojego spaceru po ogrodach lady Adelaide Nott. Nie sądziła, że dzisiejszego wieczora mogą ich czekać jeszcze większe atrakcje niż dotychczas. Dla większości panien ten wieczór pozostanie pewnie niezapomniany. Niecodziennie dama ma okazję się upić w całkowicie słusznej sprawie. W tym przypadku było to zrobienie uprzejmości lady Nott, wypijając jej wino zgodnie z zasadami przeprowadzonej przez nią gry. Rosier zakładała więc, ze dalsza część wieczoru przejdzie im na dochodzeniu do siebie. Sama działanie spożytego alkoholu próbowała zniwelować poprzez spędzenie czasu na dworze. Wróciła wybierjac tyne wejscie do sali balowej, żeby pojawić się niepostrzeżenie i udać, ze znajdowała się tu już od samego początku. Wchodząc do sali balowej nie rozglądała się wokół siebie. Poprawiając suknię, usunęła się z drogi jakiejś postaci, której sylwetka zupełnie jej nie obchodziła. W pomieszczeniu panował dziwny zgiełk, jakieś okrzyki, ale dopiero, kiedy ktoś trącił ramię Darcy, kobieta zainteresowała się tajemniczą osobą. Obróciła się zła na brak kultury tego człowieka, ale jedyne co dostrzegła to zarys niknącego jej płaszcza.
— Bezczelny — skwitowała pod nosem urażona, chwilę później kilka osób wypędziło w jej stronę. Zanim zorientowała się, co miało właśnie miejsce na tej sali, lord Nott, jakiś Weasley – którego nie dało się pomylić, jej narzeczony, lord Burke i Inarka minęli ją w drzwiach, pędząc za zagadkową personą. Darcy w tym czasie zwróciła twarz na środek sali, gdzie rozgrywała się prawdziwa tragedia. Ze swoim apatycznym nastawieniem zwróciła wzrok na kilka martwych ciał, rozpoznając w nich ciała staruszków. Och, jakże ironicznie – pomyślała, zastanawiając się, jaki jest sens rozpaczania nad ich śmiercią, kiedy w istocie, każdych ich czekało dokładnie to samo, a ktoś ulżył tym nieszczęśnikom w ich życiowym dramacie i powinni się raczej z tego powodu radować, niż ubolewać.
To, co pchnęło ją do wrócenia przez drzwi, w kierunku, z którego przyszła to zwykła chęć podziękowania – zgadywała – mordercy, za jego bardzo specyficzne poczucie humoru i zbesztania go za bezczelność z jaką przetrącił ją w drzwiach.
A tak naprawdę, właśnie w to chciała wierzyć, choć w głębi duszy liczyła na to, ze jej historia skończy się dzisiaj podobnie, jak nieszczęsnych ofiar zbrodni, tylko jej śmierć przyświeci śmierć starego próchna. Młoda, dojrzewająca róża Rosierów, nawet na łożu śmierci usłana posłaniem z czerwieni własnej krwi.
- W którym kierunku pobiegł? — spytała Percivala, który jako pierwszy pognał za nim w trop.
Wtem jednak zadziała się rzecz niespodziewana, kilku czarodziejów pomknęło na tył sali - mógł się jedynie domyślać, w jakim celu, lecz ów domysł wcale nie był trudny, biorąc pod uwagę wszystkie zastałe okoliczności. Co gorsza, wśród tych czarodziejów dostrzegł swoją najmłodszą siostrę.
Nie, Darcy. Błagam, nie.
Miej rozum, dziewczyno i przypomnij sobie, jak skończyła twoja siostra. Miej rozum i spójrz na to, co stało się z nestorami, którzy byli przecież, każdy jeden, naprawdę potężnymi czarodziejami. Nie chcesz tam iść. Nie chcesz kusić losu.
Nie zrobisz tego, szepnął sam do siebie, ruchem drżącej dłoni wyciągając z kieszeni różdżkę; jego ruch był nieporadny, mało skoncentrowany, wciąż przepełniony bladym strachem – nie tylko po wydarzeniach, które się tutaj rozegrały, ale i – a może przede wszystkim – zmartwionym o los siostry.
- PETRIFICUS TOTALUS!!! – ryknął bez zastanowienia, usiłując trafić Darcy.
the vermeil rose had blown in frightful scarlet and its thorns
o u t g r o w n
Strona 1 z 32 • 1, 2, 3 ... 16 ... 32