Ogrody

Nie do końca tylko z kultury, choć zapewne Valentin nie chciał nawet myśleć o tym w innych kategoriach. Gdyby nie to, że trafił na Estelle, zapewne dyskretnie podpytałby o to Evelyn. Mogli być na siebie źli i się boczyć, nie zmieniało to jednak faktu, że przecież dobrze się znali i kiedyś łączyły ich więzy przyjaźni. Nic zatem dziwnego, że mimo wszystko i wbrew chęciom Valentin odczuwał troskę, kątem oka dostrzegając być może usilnie chowane za plecami dłonie pokryte bandażami. Bardzo chciał zapytać o szczegóły, o przebieg wydarzeń, ale widząc niechęć Estelle musiał przyznać sam przed sobą, że najwyraźniej pozostaje mu jedynie podpytać o to Evelyn, która być może będzie bardziej skłonna do rozmów.
Nie trzeba było być szczególnie bystrym, by wiedzieć, że zdawkowe "w porządku" było kłamstwem. Przecież dobrze widział, że nie jest w porządku, nie zachowywała się, jakby było. Wciąż stał, jak zwykle sztywno i wyprostowanie, świdrując ciemnym spojrzeniem twarz Estelle, jakby chciał ją przejrzeć na wylot, a nie mógł.
- Jesteś pewna? - Przekrzywił lekko głowę w bok nie spuszczając z niej oczu. Nie zarzuciłby jej kłamstwa wprost, bo byłoby to niegrzeczne i wbrew temu, co mu wpajano, choć jednocześnie postępował przeciwko własnej naturze. Być może liczył nawet, że trochę ją tym pytaniem sprowokuje. Estelle zapamiętał jako osóbkę bardzo niepokorną, zastanawiało go zatem, ile jeszcze z tego w niej zostało. O ile w ogóle.
- Miałem odebrać eliksir od Evelyn, poza tym byłem ciekaw, jak się czujecie - odparł beznamiętnie, podchwytując spojrzenie dziewczyny, poniekąd ciesząc się, że w ogóle ma ku temu okazję. - Słyszałem o tym, co się stało w Mungu. Złe wieści prędko się rozchodzą - dodał jeszcze, wyjaśniając pokrótce, choć nie miało to na celu tłumaczenia się Estelle. Cały czas badawczo się jej przyglądał prawie nie mrugając, zatem gdy odczuł, że być może jest to niezręczne, odwrócił w końcu wzrok tylko po to, by znów nim powrócić do rozmówczyni. W kącikach ust pojawił mu się blady uśmiech.
- Nie sądziłem, że cię tu zastanę - rzucił. To nie to, że nie spodziewał się jej w jej własnym domu, raczej kwestia tego, że tak przywykł to wzajemnego ignorowania się, że nie przypuszczał by w ogóle była skłonna się do niego odezwać. Pierwsza.
Poczytał to zatem, być może błędnie, za dobry znak.

Oczywiście, że sobie radzili. Jakby nie patrzeć, w świetle ostatnich wydarzeń pewne spory schodziły na boczny tor, ale Valentin nie był skłonny myśleć, że wszystko mogłoby zostać tak, jak było. Bo chociaż z biegiem czasu coraz mniej rzeczy było go w stanie poruszyć, odczuwał pewien sentyment do dawnych lat, kiedy wszystko było znacznie prostsze.
Najwyraźniej sceptycyzm Valentina na nic się nie zdał, bo Estelle szła w zaparte. Postanowił nie drążyć już tego tematu uznając, że skoro nie chce zbytnio o tym mówić, nie jest to jego interes. Zresztą nie spodziewał się szczególnej wylewności, wszak nie tak ich wychowywano.
- W salonie piękności - zgodził się, przyjmując tę poprawkę bez zająknięcia. Tak przypuszczał, że informacje przenoszone drogą ustną mogą ulec zmianom w trakcie, gdy są w obiegu. Tym bardziej więc był rad, że jednak zdecydował się zasięgnąć informacji z pierwszej ręki i uniknąć nieporozumień. Wysłuchał w ciszy Estelle, jakby rozważając jej słowa. Nie wiedział kto mógłby być tak nieroztropny, by zaatakować dwie szlachcianki i to w miejscu publicznym, w biały dzień. Chyba, że to pudełko nie było przeznaczone dla nich, a taka możliwość była chyba najbardziej prawdopodobna. Niemniej jednak nie poczuwając się do obowiązku rozwiązywania tej zagadki, zapamiętał ją, notując w pamięci, by wrócić do tego gdy będzie miał okazję porozmawiać z kimś, kto może na ten temat wiedzieć więcej.
- Ktoś już zajmuje się tą sprawą? - Dopytał, zastanawiając się, czy Ministerstwo już tam kogoś wysłało. Choć żyli w dziwnych czasach, gdzie coraz większa ilość nieszczęśliwych wypadków przestawała powoli dziwić, gdy dotyczyły osób z najbliższego otoczenia, sprawa wymagała nieco bardziej skrupulatnego pochylenia się nad nią. Poza tym nieszczęśliwe wypadki miały to do siebie, że chodziły raczej po mugolach i szlamach, arystokrację omijając dziwnym trafem szerokim łukiem.
Valentin w bezlitośnie oczywisty sposób spoglądał na dłonie Estelle, poranione, choć pokryte opatrunkiem. Sposób, w który próbowała rozmasować bolące miejsce, czy to z chęci ulżenia sobie, czy zamyślenia, wskazywał na to, że rany musiały być dość dotkliwe. W końcu minęło już kilka dni od tego wydarzenia, gdyby rany były płytkie nie byłoby po nich śladu. Poza tym dziwiło go, że magia lecznicza nie dała sobie rady. Czyżby ktoś pobawił się zakazanymi dziedzinami magii? Odrzucił jednak tę myśl, skupiając się na powrót na dziewczynie, jakby chcąc jak najlepiej wykorzystać okazję do tego, że w końcu przyszło im porozmawiać. Ponownie podniósł wzrok na bladą twarz panny Slughorn.
- Nie spieszy mi się - wtrącił cicho, poruszywszy się nieco. - Jeśli Evelyn śpi, nie ma na razie sensu jej budzić. Powinnyście jak najwięcej odpoczywać. Eliksir może poczekać, to nic pilnego. Może po prostu przyjdę innym razem - dodał jeszcze. Nie chciał być tutaj dłużej, niż to konieczne, nie chciał być tym, który się narzuca. Przypuszczał, że Estelle jest zmęczona, choć nie bez satysfakcji upatrywał się w tym wszystkim miłej odmiany dla ostatnich lat. W końcu byli w stanie porozmawiać, normalnie, bez przekomarzań, ironii i głupich min. To mimo wszystko było powiewem świeżości i poczuł pewien rodzaj ulgi, choć żałował też, że trzeba było tak przykrego incydentu, by podjąć takie kroki. Nawet jeśli wszystko to było dość dziwne, nie czuł się niezręcznie, a zupełnie nagle zaczął mieć wrażenie, że ich kłótnia miała miejsce w zupełnie innym życiu. Miał nawet ochotę kontynuować tę rozmowę, ale czekał na reakcję dziewczyny. Jeśli była zmęczona, nie miało to większego sensu. Obserwował zatem.

Valentin nie wiedział o karteczkach, ani o szczegółach tej sytuacji, postanowił zatem dyplomatycznie milczeć na ten temat i nie dopytywać, nie chcąc też swoją podszytą podejrzliwością ciekawością zerwać tej cienkiej nici kontaktu, która nawiązała się pomiędzy nim a Estelle pierwszy raz od dłuższego czasu. Poruszył się jedynie niespokojnie, choć twarz zastygła w beznamiętnej masce, ale wciąż badawczo przyglądał się Estelle.
- Mam nadzieję - skwitował jedynie na koniec. Nie bardzo wiedział jak ma się w tej sytuacji zachować, wszak dziewczyna nie była kimś, dla kogo marne słowa pocieszenia cokolwiek by zmieniły. A sam Valentin nie był pewien, czy w ogóle był zdolny do klecenia takich wypowiedzi w sposób szczery, zatem tradycyjnie, po prostu milczał, tłumiąc w sobie chęć dotknięcia rozmówczyni. Nie dość, ze byłoby to w złym tonie, to jeszcze nie było ku temu nawet połowy powodu, zatem odtrącił niskie pobudki na bok i powiódł spojrzeniem gdzieś ponad ramieniem brunetki, wydychając powoli powietrze z płuc.
- Skoro nie pozwalają ci pracować, to nie wiem, czy powinienem się na to godzić Panno Slughorn - odparł z przekąsem, mrużąc lekko oczy, choć ponownie pozwalając sobie na zaledwie cień uśmiechu. Dopiero teraz mogło komukolwiek przyjść na myśl, że to ten sam chłopak, który uczęszczał kiedyś do Beauxbatons i jedynie raz w życiu zarobił szlaban, w dodatku tylko i wyłącznie dzięki stojącej przed nim istocie. Faktycznie, nie spodziewałby się po niej tak heroicznego pracoholizmu, ale wyglądało na to, że nie tylko on się zmienił pod wpływem czasu i nowych doświadczeń. Taka była już jednak kolej rzeczy i nie było to niczym szokującym.
Co prawda nie do końca było mu na rękę pałętanie się po tej rezydencji bez Evelyn, zupełnie, jakby robił coś złego, przyzwyczajenie to jednak ciężka siła, tym niemniej zdecydował, że w zasadzie to nie zaszkodzi. Irytująco perfekcjonistycznym ruchem poprawił poły szaty.
- Myślę, że nic się nie stanie, jeśli tylko zajrzymy - zgodził się w końcu, po krótkiej chwili zwłoki. Nie sądził, by eliksir był gotowy, w końcu poprosił o niego raptem na kilka dni przed atakiem, ale zawsze był to jakiś pretekst do tego, by porozmawiać jeszcze chwilę z Estelle, w dodatku pretekst na tyle dobry, by nie cierpiała na tym duma Valentina.