Mało kto wierzy w dziwne opowiadanie mówiące o tym jak narodził się najstarszy syn państwa Carter. Raczej żaden szanujący się człowiek nie mógłby przyjąć bez sceptycyzmu historii pełnej scen prosto z biblijnej Apokalipsy. Mieszkający wtedy nad Morzem Północny William i Marlene Carter tkwili w swoim domu razem z mugolskim lekarzem, który odbierał poród ich pierwszego dziecka. Na zewnątrz szalał sztorm, a wiatr bił w okna tak mocno, że nie można było wyjść. Nie była to łatwa noc ani dla rodziców, doktora, który o mało nie dostał zawału ani dla dziecka. Po godzinach walki na świat przyszedł on. Pulchny, płaczący i pokryty mazią. Mimo że nie wyglądał pięknie, podbił serca swoich rodziców, którzy nazwali go nazwiskiem człowieka, który pomógł mu się narodzić. Raiden William Carter ujrzał światło dzienne podczas sztormu na granicy z Morzem Północnym w nocy 5 lutego 1925 roku.

Państwo Carter nie zostali długo w swoim pierwszym domu, decydując się na zamieszkanie bliżej pracy Williama. Jako pracownik Departamentu Przestrzegania Prawa w Ministerstwie Magii o promugolskich poglądach nie był lubianym czarodziejem, ale jako idealista zawsze poszukiwał choć odrobiny dobra nawet u najgorszych z ludzi. Mimo nieprzychylności ze strony szlacheckich rodów był cennym pracownikiem - w najmniej korzystnych okolicznościach, starał się znaleźć sposób, aby coś naprawić. Każdy musiał przyznać, że  William Carter ma wiele samozaparcia, a za swój życiowy cel uważał niesienie pomocy innym. Dawny Krukon kierował się bardziej swoimi zasadami, niż logiką, które wpajał dziecku. Od najmłodszych lat Raiden był uczony, że nie można pozostawać biernym, a posiadając jasno określone opinie, łatwiej walczy o idee, w które wierzy.

Posiadający przyjaciół zarówno wśród mugolskich dzieci jak i potomków czarodziejów, Raiden nigdy nie rozumiał jak można było tak bardzo nienawidzić tych pierwszych. Oba światy mogły od siebie czerpać garściami, dlaczego więc ktoś chciałby zniszczyć jeden z nich? W duchu tego przekonania była wychowywana również jego o sześć lat młodsza siostra, którą kochał równie mocno jak potrafiła go drażnić. Dzień jedenastych urodzin był kolejnym szarym dniem na przedmieściach Londynu, a w mieszkaniu państwa Carter znajdowały się tylko dzieci. Rodzice wyszli wcześnie do pracy i najwyraźniej zapomnieli o rocznicy swojego syna. Chłopiec nie miał im tego za złe. A na pewno nie myślał o tym w chwili, w której usłyszał płacz swojej pięcioletniej siostry. Biegiem znalazł się w pokoju Sophii, gdzie zobaczył wielką sowę, zaplątaną w firanki. Siostra stała w kącie i nie wiedziała, co się dzieje. Pierworodny Carterów złapał stojącą niedaleko miotłę i starał się wypchnąć zwierzę z powrotem za okno. Zanim mu się to udało, ta wypuściła trzymany w dziobie list. Po całym zdarzeniu rodzeństwo Carter już tylko czekało na rodziców ze wspaniałą wiadomością. Czekało przez następne dwa dni, bo okazało się, że ci zostali zatrzymani w Ministerstwie na jakiejś poważnej rozprawie. Ale gdy wrócili, byli dumni i szczęśliwi, że pierwsze ich dziecko doczekało się tak wielkiego wyróżnienia. Z dziecinną ekscytacją zabrali Raidena i Sophię na Ulicę Pokątną, gdzie nabyli różdżkę, sowę i każdą rzecz, która była potrzebna do zaczęcia nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. A potem wsadzili syna w nowo wybudowany ekspres i w ten sposób pewien okres z jego życia się skończył. Nowe miejsce było niezwykle interesujące, jednak Raiden nie mógł pozbyć się myśli, że dodałby tam wiele użytecznych przedmiotów ze świata mugoli. Gdy wyczytano jego nazwisko w Wielkiej Sali, odważnie usiadł na stołku, czekając na werdykt. Nieważne było to, co powie Tiara. Każdy dom był dobry, chociaż najmniej chciał trafić do Slytherinu, gdzie siedział jeden z synów arystokratów, z którym miał małą sprzeczkę w pociągu. A Raiden mimo wszystko wolał nie używać siły, odkąd po bójce w wielu sześciu lat pani Carter zaczęła chodzić z nim na terapię. Zagroziła, że to wszystko się powtórzy, jeśli jeszcze raz kogoś uderzy. Obraz białych ścian i dziwnych ludzi na korytarzach poczekalni do specjalisty przeraził go tak bardzo, że kobieta nie musiała powtarzać dwa razy. W końcu zapadła decyzja, a stół Gryfonów zawrzał od oklasków dla nowego ucznia. Nauka w Hogwarcie była ciekawa, jednak Raiden często słyszał, że jest zdolny, ale leniwy. Wszystko zmieniło się, gdy na czwartym roku w Europie wybuchła Wielka Wojna Czarodziejów. Dla każdego był to niezwykle trudny czas, ale Carter zdawał sobie sprawę, że jego rodzice byli w o wiele większym niebezpieczeństwie niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Już nie był naiwnym dzieciakiem, który sądził, że świat arystokracji i opętanych czystością krwi czarodziejów kiedykolwiek pogodzi się z Mugolami i ich zaakceptuje. Carterowie nie kryli się ze swoim poparciem dla tych drugich. W atmosferze niepewności przeżył czas konfliktu, ze strachem otwierając każdy przychodzący do niego list. Przeżyli. Nie był to jednak koniec niepokojących wydarzeń. Rok przed końcem nauki w Hogwarcie zginęła mugolska uczennica, zabierając równocześnie wszystkie nadzieje na zgodę dwóch światów. Potem było już tylko gorzej, ale synowi Williama i Marlene udało się skończyć szkołę i to z lepszymi wynikami niż można było się spodziewać. Ostatnie lata zagrożenia podziałały na niego motywująco i ugruntowały w planach na przyszłość. Zdane zajęcia z Obrony Przed Czarną Magią i Zaklęć na Powyżej Oczekiwań otworzyły mu furtkę do zostania brygadzistą. Nie był to jednak koniec jego zmagań. Po wykańczających testach psychologicznych i fizycznych przyszedł czas na półtoraroczny kurs. Gdy rodzice podpytywali go, co działo się podczas szkolenia, Raiden zawsze ich zbywał. Nie chciał mówić im, że zajęcia sprawnościowe rozrywały mu mięśnie za dnia, a nocami musiał pilnować się, by nie zasnąć nad książką z teorią. W tym czasie przełożył sprawy kursu nad sprawy rodzinne. Pozwoliło mu to towarzyszyć doświadczonym brygadzistom w odpowiedniej liczbie akcji, dzięki czemu w końcu zdobył upragniony zawód.

Gdy wydawało mu się, że w końcu będzie mógł odsapnąć i zająć tym do czego był szkolony, jeden ze starszych kolegów z pracy złożył mu nową, ciekawą ofertę. Widząc w Raidenie dobry materiał na członka magicznej policji, zaproponował mu szkolenie za granicą przygotowujące go do wstąpienia do tej jednostki. Oznaczało to minimum rok z dala od i tak zepchniętej na dalszy plan rodziny. Jednak wizja pracy dla dobra społeczeństwa jak i ojcowskie ideały przeważyły i Raiden po raz kolejny zdecydował się na dalszą naukę. Początkowy rok zmienił się  w ponad dekadę, podczas której Carter stał się wykwalifikowanym pracownikiem, poświęcając się stuprocentowo pracy. Rzadko pisywał do Londynu, a jeszcze rzadziej tam bywał, jeśli nie praktycznie wcale. Przeszłość jednak dogoniła go w o wiele bardziej brutalny sposób niż mógł się spodziewać. Mijając chłopca z gazetami, zauważył nagłówek obwieszczający tragedię – morderstwo angielskiego małżeństwa przez wilkołaka. Życie uwielbia ironię. Z tylu osób na świecie byli to William i Marlene Carterowie. Raiden po raz pierwszy od jedenastu lat stanął na ojczystej ziemi w dniu ich pogrzebu. Lub tego co po nich zostało. Wśród żałobników dojrzał młodą kobietę, która jako jedyna nie patrzyła na trumny, a jedynie wbijała w niego spojrzenie. Od tamtej chwili wiedział, że Sophia nie była już tę samą dziewczynką, którą zostawił. Ale teraz nie miał zamiaru wyjeżdżać.

Próbował z nią porozmawiać, ale został wezwany do Ministerstwa, gdzie pokazano mu raport z dochodzenia ataku wilkołaka. Pomimo aktywnego zapewnienia tamtejszych policjantów i brygadzistów nie uwierzył w przypadek, szczególnie że śmierć Carterów była na rękę tym, którzy chcieli ich uciszyć. I najwyraźniej się im udało. Ale Raiden nie miał zamiaru odpuszczać. Nie spocznie póki nie dowie się wszystkiego.

sowa, różdżka, teleportacja, 5 pkt statystyk