Zejście do piwnicy

Nie tylko nie lubił rozmów o niczym ale również nie potrafił ich prowadzić. Od najmłodszych lat wpajano mu zasadę, by więcej robić niż mówić - nigdy na odwrót, za podobne zachowanie zapewne czekałby go upomnienie, ale nikt nigdy nie musiał się posuwać do takiego czynu. Edgar idealnie wpasował się w ramy swojej rodziny, po prostu dzieląc z nimi ten sam milczący charakter. Pogawędki go męczyły, przede wszystkim podczas pracy, kiedy chciał się skupić na wykonywanych czynnościach. Szczególnie, że zazwyczaj miały wiele wspólnego z czarną magią, a wtedy nic nie mogło go rozkojarzyć. Może właśnie to był powód ich mrukliwości? Zbyt dużo czasu spędzali w zamknięciu ze starymi księgami, parującymi kociołkami i niebezpiecznymi artefaktami. - Tak, kilka zabiorę - odpowiedział, zerkając na część zabezpieczonych przedmiotów. Nie zamierzał żadnego z nich brać na stałe, nie był złodziejem, poza tym nie mógł mieć pewności czy Czarny Pan nie chce ich zatrzymać. Miał zamiar zabrać jedynie parę z nich, żeby dokładniej je zbadać, i zwrócić na miejsce, kiedy Wywerna powróci do dawnej formy. Zerknął na nią, prostując ścierpnięte kolana. - Chcę im się dokładniej przyjrzeć - dodał, nie rozumiejąc skąd się u niej wzięła ta nagła ciekawość jego pracy. Nie miał zamiaru tłumaczyć jej dalej co z nimi zrobi, ale koniec końców z pewnością je tutaj zwróci. Nie miał interesów, żeby je zatrzymywać w sklepie - nie były mu aż tak potrzebne, przynajmniej tak mu się wydawało, że nie ma tu żadnego wyjątkowego artefaktu. Ale to dało mu do myślenia - co jeżeli we wszystkich nokturnowych podziemiach czeka na odkrycie więcej skarbów takich jak te tutaj? Większość ludzi pewnie nawet nie wiedziała, że ma coś pod swoimi mieszkaniami, a Edgar nie zamierzał wparowywać im do domów i kopać wielkie dziury - niemniej nie będzie zapominał o tej możliwości. Po raz kolejny okazało się, że najciemniej jest pod latarnią. - Według mnie nie trzeba już nic tutaj robić - powiedział, machnąwszy lekko różdżką, przez co zapakowane rzeczy uniosły się i przyleciały bliżej niego. Wokół było wciąż dużo kurzu, ale zwykłe chłoszczyść powinno załatwić sprawę. Odwrócił się na pięcie. Nic tu po nim. - Chyba, że sądzisz inaczej. Ja już wychodzę - jak powiedział tak zrobił. Rozejrzał się jeszcze po pomieszczeniu - ktoś musiał tutaj być przed nimi, nie wyglądało tak źle jak powinno po takim pożarze. Pożegnał się z Marianną, po czym ruszył w kierunku wyjścia, kiedy w oko wpadł mu pewien obraz. Zatrzymał się, chcąc bliżej mu się przyjrzeć.



[bylobrzydkobedzieladnie]

Mogła się tego spodziewać, że zbyt wielu informacji nie uzyska. Chociaż miała nadzieję, że Burke okaże się być bardziej rozmowny. Pomyliła się, więc nici z poszerzania swojej wiedzy. Chyba Burke zbytnio nie chciał wymieniać się informacjami, Marianna przecież nie chciała mu w żaden sposób uprzykrzyć życie, a jedynie czegoś się dowiedzieć. Wzruszyła lekko ramionami, gdy z początku nie uzyskała odpowiedni. A potem wpatrywała się w niego licząc na to, że z jego ust padnie coś więcej, niż jedynie podstawowe informacje. Ale nic takiego się nie stało. Widocznie niektóre rodziny, te szlacheckie przede wszystkim, miały mrukliwość zapisaną w genach. Nie chcieli rozmawiać, nie chcieli dzielić się swoimi sprawami i mało co mogło ich do tego zmusić. A szkoda, mogliby wtedy sobie nawzajem pomóc. Ale skoro wolą milczeć, to kobieta nie chciała nikogo do niczego zmuszać.
Wiedziała, że je zwróci. Nie mógł ot tak sobie je zabrać, należały do Pana i jeśli zorientowałby się, że czegoś brakuje, to na pewno nie byłby zadowolony. Nie miała powodu by nie ufać Burke’owi, skoro znajdował się w szeregach Czarnego Pana, to widocznie miał w sobie to coś, wiedzę lub umiejętności, dzięki którym był przydatny. I Marianna nie miała zamiaru tego negować.
Rozejrzała się po jego słowach. Skoro uznał, że więcej nie należało nic robić, to zaufała mu w tej kwestii. Był znawcą, miał zdecydowanie większą wiedzę od Marianny i kobieta potrafiła to zauważyć, docenić i podporządkować się w momencie, gdy było to potrzebne.
- Skoro tak uważasz - mruknęła.
Nie miała zamiaru zostawać tutaj sama, co to, to nie. Ale nie należało też wychodzić stąd we dwójkę, ponieważ mogło to wzbudzić czyjeś zainteresowanie. A Marianna była ostatnio bardzo ostrożna i bardzo nie chciała dać się ponownie złapać. Tego jeszcze brakowało, by znowu ściągnąć na siebie niebezpieczeństwo. Gdy Burke wychodził z pomieszczenia, to odprowadziła go wzrokiem aż do drzwi, a kiedy się zatrzymał i coś wyjątkowo zajęło jego uwagę, aż podeszła bliżej. Dostrzegła obraz, w który się wpatrywał.
- Coś się stało? - zapytała.
Nie bardzo rozumiała dlaczego tak się zatrzymał i co nim kierowało. Może teraz okaże się bardziej rozmowny i powie jej w czym rzecz?

Nie wiedział dlaczego od razu nie zwrócił uwagi na wiszący tutaj obraz. Teoretycznie niczym się nie wyróżniał, ale był jedynym obrazem, który znajdował się w tym pomieszczeniu. Białej Wywernie raczej było daleko do galerii sztuki - tym bardziej powinien go zauważyć, do niczego nie pasował. - Ten obraz. Jego też trzeba zabezpieczyć - zdecydował, podchodząc bliżej, by móc lepiej mu się przyjrzeć. Niestety kompletnie nie znał się na malarstwie, dlatego próbował w nim znaleźć cechy, które mógł kojarzyć. Oznaki czarnomagicznych zaklęć, klątw... Cokolwiek, co nie pasowałoby do zwykłego dzieła sztuki. Wodził wzrokiem po starej i poszczerbionej ramie, mając ogromną ochotę po prostu go zdjąć i zobaczyć co znajduje się za nim, ale postanowił nie ryzykować. - Znasz się na malarstwie? - Zapytał. Teoretycznie on powinien posiadać podstawową wiedzę na ten temat, w końcu był szlachcicem, ale w dzieciństwie nie uczęszczał na podobne zajęcia. W jego wychowaniu postawiono większy nacisk na aktywność fizyczną i wiedzę bardziej powiązaną z magią niźli balet i śpiew. Ostatecznie postanowił zabezpieczyć ten obraz tak jakby faktycznie był zaklęty - choć wcale nie mógł mieć co do tego pewności, ale w przeciwnym wypadku dlaczego by tu wisiał? Pewnie strzegł tego wejścia, chociaż nie robił tego zbyt dobrze, skoro jemu i Mariannie udało się bez problemu wejść. - Lepiej nie będziemy go zdejmować. Zabezpieczymy go tutaj. Mogłabyś mi podać tamten materiał? - Zapytał, wskazując na brązową tkaninę leżącą nieopodal. Jej skład i grubość pozwalały na odpowiednie zabezpieczenie tego obrazu, przynajmniej tak przypuszczał, jeszcze przyglądając mu się przez chwilę, łudząc się, że zauważy coś nowego. Nie zauważył, więc wrócił do swojego wcześniejszego pomysłu. Złapał za jeden róg materiału, nakładając go delikatnie na krawędź obrazu, mając nadzieję, że Marianna uczyni to samo z drugiej strony. Kiedy udało im się odpowiednio wszystko nałożyć, sprawdził jak się wszystko trzyma. - Powinno wystarczyć - powiedział cicho, cofając się o kilka kroków. Jeszcze raz spojrzał na obraz i uporządkowaną piwnicę, upewniając się, że o niczym nie zapomniał. - Teraz zrobiliśmy wszystko - stwierdził. - Dziękuję za pomoc - dodał, zanim odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia.

| zt