First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Marzenia są przyjemne. Też kiedyś marzyłam. Zanim dotarło do mnie, że to właściwie t y l k o marzenia. Później poczułam ból, bezsensowność tkwienia w jednym miejscu - bez przyszłości. Żadne z nich nigdy się nie spełni, a to, że oszukuję siebie oraz wszystkich wokół niczego nie zmieni. Moje dążenia do osiągnięcia szczytu kariery to tylko poczucie bezpieczeństwa. Kontroli nad własnym życiem. Fikcja, drobne mary, nic poza tym. Żadnej wiary w spełnienie. Naturalnie, że uważam się za lepszą od wszystkich śpiewaczek świata razem wziętych tylko co z tego, skoro nie mam ani pleców, ani skandalicznego trybu życia? To sprawia, że jestem zwyczajną półwilą, śpiewającą na deskach magicznej opery. Nic więcej oraz nic mniej. Świadomość boli, rozpycha się w umyśle z premedytacją. Wodzi na pokuszenie widok tych pysznych słodyczy. Skoro nigdy nie zrobię kariery, dlaczego nie mogłabym jeść wszystkiego na co tylko mam ochotę? Och, ziejąca samotnością pustka. Nie mogę się poddać prymitywnym instynktom. Zwątpieniu najprzeraźliwszym. Jeszcze się trzymam, jeszcze uczęszczam na próby, jeszcze żyję. Po swojemu. A mogłam słuchać rodziców, gnić we francuskim szpitalu, wyjść za mąż za bogatego Francuza, powić mu kilkoro dzieci zostając kurą domową. Zachciało mi się sławy, talentów, bogactwa kulturowego! Zostaję z niczym.
Jedynie z uśmiechem sprzedawcy oraz parującą kawą z cynamonem. Uśmiecham się kwaśno, a wszechobecny cukier ulatnia się do atmosfery pod wpływem kwasowości mojej twarzy. Czy kiedykolwiek się zagubiłam? Czy nadal się nie odnalazłam?
- Dziękować - odpowiadam, ale nie wiadomo na którą wzmiankę. – Wziąć też tort migdały - dodaję w przypływie chwili. Oddam go wujkowi oraz Clemmie na osłodę życia. Przynajmniej ktoś się dziś uśmiechnie. Szczerze. Bez sztucznego lukru. Obserwuję, jak piękne ciasto zostaje zapakowane kilkoma ruchami różdżki. Sama właśnie w ten sposób zamierzam je nieść - za pomocą lewitacji. Sącząc gorzką kawę. Powinna zabić gorycz istnienia.
- Żegnać - mówię na koniec, po czym opuszczam sklep. Milknie stukot obcasów, cytrusowa nuta odchodzi w niepamięć. Tak jak wspomnienie o nieszczęśliwej klientce.

zt.

|23.04.1956r?


Na początku miesiąca wziął trochę wolnego i teraz czas to odpracować! Wcale z resztą nie narzekał. Okej - nie był wielkim fanem wczesnego wstawania, właściwie zawsze kiedy miał na ósmą jęczał i marudził, denerwując przy tym ruderowego duszka, Lanę i wzmagając jej narzekanie na bezradność, słabość i upadek męskiej populacji. A może i ma rację martwa panna Bergmann?
Tak, czy inaczej jak już dotarł do pracy, był z tego całkiem zadowolony. Włączył radio, grał jakiś magiczny zespół rockowy którego Bertie nie znał. Wokalista jak na jego gust troszkę za bardzo się wysilał. Odrobina poprawek przeniosła go jednak na stację z o wiele lżejszym przypadkiem, jakimś całkiem niezłym naśladowcą Elvisa tylko z bardziej magicznymi tekstami i instrumentami - niech więc będzie!
Zamiatając podłogę i przygotowując pomieszczenie na gości tańczył sobie radośnie, od czasu do czasu wyręczając się zaklęciem. Nocna zmiana piekła ciasta, jeszcze były ciepłe, wyłożył więc ciasteczka na ladę, zapakował tort z zamówienia do odbioru, wyłożył karmelki, eklerki i inne pyszności, które były gotowe i już, już otwierał.
Z rana zazwyczaj ruch był spory, Słodka Próżności nabierała na popularności, ludzie coraz chętniej wpadali tu po jakąś słodycz mającą dawać im energię na cały dzień, ciastko na śniadanie, kawę na początek dnia, czy po prostu żeby w pozytywny sposób zacząć dzień.
Obsługiwał więc kolejno wszystkich to na wynos, to na miejscu i nawet całkiem sobie radził. Co prawda pół godziny po otwarciu zdążył już rozlać kawę, jednak urocza klientka na szczęście się nie obraziła, że będzie musiała zaczekać chwilkę dłużej - kolejka za to nie była zadowolona, eh ciężkie życie ofermy!
- Przepraszam, tak tak, już, sekundkę. - odpowiadał uprzejmie z nieznikającym uśmiechem, nie zamierzając tracić dobrego nastroju. Sprzątnął zaklęciem i już zagotował nową wodę, dodał odpowiednich składników i zaklęciem posłał ją do stolika, puszczając przy tym oczko klientce.
Przed dziewiątą tłum zaczął powoli się przerzedzać, do dziesiątej pozostali już głównie klienci zasiadający do stolików. Kiedy drzwi znów się otworzyły, posłał wchodzącej kobiecie szeroki uśmiech.
- Dzień dobry. Coś podać? - spytał, odsuwając się żeby klientka mogła zobaczyć ofertę ciepłych napojów wypisaną z tyłu jeśli miałaby ochotę. Ciastka wystawione były za przeszkleniem. Waniliowe i cynamonowe ciasteczka Pachnę Pięknie rzecz jasna na błękitnym talerzyku, oznaczone napisem "Nowość!" i dopiskiem pod spodem "efekt wspaniałej współpracy z lodziarnią Frotesceau".

Zainspirowana leniwymi porankami w kuchni z bratem, jej prywatnym cudotwórcą śniadaniowo - deserowym, jakże mogłaby nie zawitać wreszcie do Słodkiej Próżności. Miejsca, o którym już tak wiele razy słyszała od własnej siostry, jękliwie wymuszającej na niej dostawę świeżych, podobno najpyszniejszych na całym świecie kruchych ciasteczek. Nigdy dotąd nie uległa jej prośbom i zapewnieniom o świetności tych produktów, ale nie dlatego, że nie dawała im wiary. Praca uzdrowiciela miała nie tylko zalety, ale w sporej mierze składało się na nią wieczne zapracowanie i życie w biegu. Pomiędzy jednym skokiem na lunch, a drugim na kolację, nigdy nie po drodze było nadkładać jej dziesięć minut po kopę ciasteczek, skoro to samo zastać mogła na kuchennym stole w ich niewielkiej kuchni. Cece doceniała kunszt cukierniczy Edena i jako najlepsza siostra na świecie nie wierzyła, że istnieją na świecie cudowniejsze smakołyki od jego bananowych babeczek, a jednak dzisiejszego dnia miała skonfrontować swoje poglądy z rzeczywistością. Wcale nie z potrzeby, wszak kilka dni temu znacząco uzupełniła brakujące kalorie, a z ciekawości i… przezorności. Urodziny Edwarda zbliżały się wielkimi krokami, a pomimo mnogości pomysłów na prezent cisnących jej się do głowy, Cece wiedziała, że nie mogła jedynie zaoferować mu suchego, bezpłciowego pudełka z bezmiarem nudy w środku. Dla prawdziwego smakosza musiała znaleźć coś wyjątkowego, co zachwyciłoby jego zmysły nie tylko prostotą wykonania, ale również eksplozją smaku, jakiego dotąd nie mógł kosztować. Nie miała wątpliwości, starszy Sykes musiał tutaj bywać od czasu do czasu, a mimo wszystko w główce Celeste zakiełkowała myśl o zamówieniu mu najwspanialszego tortu urodzinowego na świecie. Toteż przekroczywszy progi cukierni pewnie jako jeden z niewielu klientów potrafiła pohamować rozszalałe spojrzenie. Nie spoglądała ani w kierunku gorących napojów, ani w stronę swoich ulubionych babeczek z kwaśnymi nadzieniami. W niemy zachwyt wprawiły ją wyłożone za ladą nieliczne torty. Misternie zdobione oraz te drugie, prostsze, ale niemniej ujmujące. Uświadomiła sobie, iż nie odpowiedziała na uprzejme powitanie ekspedienta dopiero po kilkudziesięciu sekundach skupienia na czekoladzie i masie cukrowej. - Dzień dobry - odparła na dobry początek, starając się podzielić swoją uwagę pomiędzy Bertiego i  kokosowe marzenie na ruchomym spodku. - Jeszcze nie, to jeszcze tak wiele czasu, ale chciałam już zapoznać się z ofertą ciast Słodkiej Próżności. Mój brat ma wysublimowane podniebienie. Chciałam zaskoczyć go czymś wyjątkowym w dniu jego urodzin. - zdradziła, dopiero teraz całe swe skupienie przelewając na Botta. Wydawała się nieco zakłopotana. - Nie znam się na cukiernictwie, nie potrafię konkretnie przedstawić czego mi potrzeba. To musi być coś nietuzinkowego, czego nie zna byle twórca domowych ciasteczek, może coś z odrobiną magii? - i rozejrzała się ponownie po ciastach i ciasteczkach, jakby chciała się upewnić, że trafiła w odpowiednie miejsce.

Patrzył jak nowa klientka wlepia wzrok w słodycze na chwilę zapominając o reszcie otoczenia. Przywykł do tego, dość często się zdarzało, że cudownie wyglądające pyszności znajdujące się za przeszkleniem ściągały na siebie całą uwagę wchodzących osób - i dobrze, taki był ich cel! Uśmiechnął się przyjaźnie do nieznajomej. Lubił rozmawiać z klientami i im doradzać, szczególnie że chętnie wprowadzali do cukierni nowości - zawsze warte polecenia, a to była idealna okazja!
- Coś bardzo słodkiego? Na zamówienie robimy czasem Czekoladę w Czekoladzie. - eh, kiedyś sobie musi to zrobić! - Czekoladowe ciasto, w nim kilka niewielkich baniek, które po przebiciu pękają wylewając z siebie płynną, ciepłą czekoladę. Dodatki do wyboru, zazwyczaj jakieś owoce.
Polecił jeden z tortów, które sprzedawali dosyć często. Nie przepadał za tymi najzwyklejszymi. To znaczy - uwielbiał je także, nigdy nie odmówiłby kawałka zwyczajnego sernika, ale zdecydowanie bardziej lubił słodycze magiczne.
Przyjrzał się zaraz temu, co jest na wystawce.
- Kapryśny Torcik lubi zmieniać smak z chwili na chwilę. Krąży pomiędzy czterema smakami, ten tutaj to toffi, wanilia, koko i czekolada, ale możemy zrobić dowolne. - pokazał na mały, niepozorny torcik otoczony jakąś jasną, puszystą masą, który w jednej chwili zadrżał delikatnie, acz dostrzegalnie i wrócił do swojej nieruchomej egzystencji.
- Osobiście lubię torty na bazie uciekającej bezy. Trzeba zjeść, zanim postanowi nawiać, trochę jak z czekoladowymi żabami, tylko najpierw jest spokojnie i nie wiadomo, kiedy postanowi uciec.
Zerknął na nowe ciasteczka, kombinował w jaki sposób przełożyć te właściwości także na torty, jednak o rzeczach eksperymentalnych wolał nie rozmawiać z klientką - nie było to nic pewnego i nie chciał wymyślać.
- Jeszcze ten jest magiczny. - pokazał większy, "piętrowy" torcik. Okrągły z trzema coraz mniejszymi elementami. - Polewę ma w środku, za dotknięciem różdżki pójdzie do góry jak fontanna i będzie pryskała, aż obleje cały tort. - pozostałe z rzeczy, jakie mieli na miejscu były niemagiczne. Nie wymieniał ich więc, były z resztą opisane "tort kawowy", "tort czekoladowy", waniliowy, czy z dodatkami. Większość była pięknie ozdobiona.

Ostatnimi czasy miał wrażenie, iż każdy kolejny dzień okazuje się nie różnić wiele od poprzedniego. Godziny wydawały się ze sobą zlewać, tworząc jednolitą masę nie mającą żadnego wyrazu. Ogarniała go monotonia, rutyna której nie potrafił w żaden sposób pokonać. Może nie chciał? Był osobą lubiącą spokój, ciszę. Lubił oddawać się swoim własnym rozmyśleniom, analizując świat który go otaczał. Przepadał za chwilami spędzanymi z ukochaną siostrą czy psidwakiem - dwie istoty na tym świecie, które naprawdę coś dla niego znaczyły. Cała reszta nie miała znaczenia. Przeczuwał jednak, iż panujący dotychczas spokój to jedynie cisza przed burzą. Ostatnie wydarzenia, które miały miejsce w czarodziejskim świecie zmierzały w kierunku, który z pewnością nie przyniesie niczego dobrego. Nie musiał być jasnowidzem by wywnioskować, że wojna wydaje się jedynie kwestią czasu. Wystarczy się rozejrzeć dookoła i mieć zdolność odpowiedniego wnioskowania.
Póki co jednak wciąż mógł żyć w nieco wolniejszym tempie. Jak na razie w pracy miał względny spokój. Jedyny problem który nie pozwalał mu chwilę odetchnąć był stan jego siostry. Nic nie szło w lepszym kierunku, wręcz przeciwnie. A on nie potrafił przemówić jej do rozsądku. Naturalnie niejednokrotnie starał się pomówić z Antonią, lecz ta wydawała się głucha na jego argumentację. Był jednak uparty pod tym względem. Miał zamiar wciąż próbować.
Powoli kroczył ścieżką, zastanawiając się czy dzisiaj również powinien poruszyć delikatny temat czy może jak na razie zostawić go i obserwować sytuację. Jakakolwiek będzie jego decyzja, postanowił tego wieczoru osłodzić nieco życie na Nokturnie. Sama myśl wydawała się być dla niego nieco zabawną, uśmiech jednak nie było na jego twarzy. Zresztą zazwyczaj go nie pokazywał, krocząc pomiędzy ludźmi z poważną miną, wodząc oczami po mijanych twarzach. Wolał wyglądać jak gbur niż szeroko uśmiechnięty pomyleniec.
Na chwilę zatrzymał się przed kolorową witryną sklepu czując, iż nie pasuje do tego miejsca. Z cichym westchnieniem popchnął drzwi, które popychając mały dzwoneczek zaalarmowały o przybyciu klienta do sklepu. Michael wszedł do środka, jednakże nie zaszedł zbyt daleko. Dość szybko zatrzymał się wyraźnie zaskoczony widokiem, który go zastał. Najwyraźniej jego niewinne wyjście do cukierni nie mogło się obejść bez żadnych osobliwości. Uniósł wzrok ku sufitowi, wymownie chrząkając głośno dającym tym samym znać sprzedawczyni, iż nie jest sama.

Przyszedł do cukierni z zamiarem zakupienia czegoś, co stałoby się miłym akcentem na zakończenie tego dnia. Nie zamierzał spędzić w sklepie więcej czasu aniżeli było to konieczne. Najwyraźniej jednak nie miało to być tak przyjemne, jak to sobie wyobraził.
Ze zniecierpliwieniem rozglądał się po sklepie, starając się tym sposobem nie patrzeć na nieporadną sprzedawczynię, leżącą na podłodze. Wzrok przeniósł na nią dopiero wówczas, gdy ta się odezwała. Na widok znajomej twarzy wypuścił głośno. W tej chwili poczuł ogromną chęć opuszczenia lokalu, co nie świadczyło jednak o jego tchórzostwie, bo czego miałby się bać? Małej krzykaczki, która pewnego dnia postanowiła zrobić awanturę w rodzinnym sklepie Borginów, ponieważ nie chciał jej sprzedać książki? Nie. Michaelowi zależało na oszczędzeniu sobie niepotrzebnych nerwów oraz czasu. Nie miał również żadnej ochoty na jakiekolwiek gierki czy inne tym podobne zachowania, świadczące o chęci zemsty. Naturalnie mógł mieć nadzieję, iż takowe się nie pojawią, lecz wnioskując z poprzedniego zachowania kobiety, te wydawały się płonne. Ostatecznie jednak postanowił zostać, bo z drugiej strony czy powinien z góry zakładać jak wszystko się potoczy? Był pewny, że nie zapomniała jego osoby, lecz może chociażby wyciągnęła z tego spotkania jakieś wnioski i, pomimo że tego nie okazywała, uczuła chociaż odrobiny skruchy? Cóż, po prostu musiał się o tym przekonać.
Nie odpowiedział na jej pierwszą zaczepkę. Chwilę stał patrząc na nią, po czym przeniósł wzrok na widoczny z boku asortyment. Na jego nieszczęście nie do końca znał się na przysmakach, serwowanych w tejże cukierni. Oznaczało to, że będzie musiał poradzić się ekspedientki, co w żaden sposób nie napawało go optymizmem.
- Mogłaby mi pani przybliżyć nieco czekoladową część asortymentu? Szczególnie zależy mi na czymś, co będzie zawierało płynną czekoladę w środku - powiedział ochrypłym głosem, przenosząc na nią spojrzenie brązowych oczu, przy tym starając się zachować dość neutralny wyraz twarzy.

Z początku obawiał się, że ta zbagatelizuje swoje obowiązki i będzie dalej drążyć nieprzyjemny temat. Pamiętaj jej temperament z ostatniego spotkania, mógł spodziewać się takiego obrotu sprawy. Na szczęście jego czarne wizje się nie spełniły, a ta przeszła do opisu słodkości, które mogły go zainteresować. Uważnie słuchał jej słów, starając się dokonać odpowiedniego wyboru. Szybko okazało się, iż wszystkie słodkości opisywane przez dziewczynę, okazały się być dość zachęcające, tym samym czyniąc wybór znacznie trudniejszym. Pomimo tego jednak szybko odnalazł wśród słodkich wypieków swojego faworyta, którego miał zamiar zakupić. Michael należał do osób, które dość szybko podejmowały decyzję, co, według złośliwych, odróżniało go od kobiet. A raczej ich niezdecydowanego stereotypu.
Jego usta powoli otworzyły się w celu poproszenia o wybrany przysmak, lecz już po chwili je zamknął, słuchając kolejnych słów kobiety. Te nieco go zaskoczyły, podobnie zresztą jak i sama zmiana, jaka nagle zaszła w nieznajomej. Dawna buntowniczość zniknęła, a zastąpiła je dość miła i uczynna kobieta, starająca się jak najlepiej wykonywać swoją pracę. Ta wersja nieznajomej o wiele bardziej przypadła mu do gustu, choć skłamałby gdyby powiedział, iż nie czuje uprzedzeń przez ich ostatnie spotkanie. Doceniał jednak starania, toteż pozwolił sobie na nieco łagodniejszy wyraz twarzy.
- Dziękuję, ale nie ma takiej potrzeby. Zadowolę się już istniejącym asortymentem. - odpowiedział, patrząc jej prosto w oczy.- Poproszę torcik czekoladowy o którym wcześniej mówiłaś i do tego po dwie babeczki.
Zdecydowanie nie miał czasu na czekanie, aż przysmaki się upieką. Jedyne o czym w tym momencie marzył to powrót do domu. Miał ochotę nieco się zrelaksować przy fortepianie. Mówi się, iż muzyka łagodzi obyczaje i zdecydowanie tak było w jego przypadku. Lubił zatracać się w kolejnych nutach, dźwiękach, które uwalniał za pomocą jednego stuknięcia w klawisze. Ze szczególną przyjemnością również obserwował wówczas twarz siostry, która przepadała za jego grą. Od czasu do czasu zastanawiał się czy byłoby tak, gdyby dowiedziała się, jakie są realne powody rozpoczęcia jego pasji. Że wszystko to zapoczątkowała ich matka tak bardzo przez nią znienawidzona. Cóż, niejednokrotnie miał okazję by jej to zdradzić, lecz nigdy tego nie zrobił. I póki co nie miał zamiaru tego robić. Istniały rzeczy, które nawet Antonii nie chciał zdradzać i chociaż była to ledwie błahostka, to nie chciał tracić tego, co niejednokrotnie ich łączyło.

Obserwował dłonie ekspedientki, która pakowała wybrane przez niego słodkości. Myślami był już w domu. Oczami wyobraźni widział czekającego na niego psidwaka, który z ogromną radością zacznie skakać na drzwi jeszcze zanim Michael wejdzie do budynku. Widział stary fortepian, który jedynie czekał na poruszenie klawiszy, wydobycie z niego dźwięku. Widział Antonię z tajemniczą zamyśloną miną, która zaraz ocknie się z tego stanu jak tylko usłyszy, że już przyszedł. Podobała mu się ta wizja, która z każdą chwilą wywoływała u niego coraz większą niecierpliwość. Nie poganiał jednak kobiety. Cierpliwie oczekiwał aż skończy.
Tak pogrążony w myślach z początku nie zrozumiał, co do niego powiedziała. Spojrzał na nią, energicznie mrugając oczami. Kiedy wreszcie zrozumiał co chciała powiedzieć, nie mógł powstrzymać krótkiego śmiechu.
- Tak, moja siostra naprawdę je lubi - odpowiedział tylko, tym samym dając jej do zrozumienia gdzie popełniła błąd. Nie czuł jednak zaskoczenia. Każdy mógł pomyśleć tak jak kobieta przed nim. Zazwyczaj bowiem, według poglądów panujących w świecie, gdy mężczyzna idzie po coś słodkiego do cukierni, zazwyczaj kupuje to dla swojej ukochanej. On jednak takowej nie miał i póki co nie zamierzał tego zmieniać. Kobiety go nie interesowały, wszystkie wydawały mu się płytkie, bez wyrazu. Wszystkie jego myśli krążyły wokół siostry, a w szczególności od śmierci ich rodziców. Martwił się o nią i, ku jego rozpaczy, jej stan się nie poprawiał. I mając na myśli stan nie mówił o chorobie, a bardziej o psychice i zachowaniu, zapadaniu się w ciemność. Michael niejednokrotnie chciał to zmienić, przekonać siostrę, iż postępuje niesłusznie. Na nic się to jednak zdało, a on udowodnił, że jest gotowy za siostrą skoczyć w ogień. Tym ogniem okazali się Rycerze Walpurgii.
- Będę pamiętał - odpowiedział, biorąc swoje rzeczy i płacąc za wszystko. Po tym odwrócił się, kierując w stronę wyjścia. Nagle jednak przystanął i odwrócił się w stronę kobiety, która teraz już stała przy oknie.
- Spytam z ciekawości - po co ci był wtedy ten przedmiot? - pytanie padło nagle i sam do końca nie wiedział dlaczego je zadał. Nie zwykł ulegać ciekawości, a jednak tym razem zadał pytanie, które nurtowało go od jej wejścia do rodzinnego sklepu. Cóż, najwyraźniej czasami nawet nad nim coś brało górę.

Michael nie zwykł się przejmować incydentami jak ten z udziałem kobiety. Naturalnie za nimi nie przepadał wiedząc, iż takowe są całkowicie zbyteczne. O ile bowiem przyjemniej byłoby, gdyby dzień obył się bez krzyków i kobiecych wyzwisk. Po jej wyjściu jednak jego reakcja ograniczyła się do ciężkiego westchnięcia i pokręcenia głową z zażenowaniem, by już w następnej chwili zająć się kolejnym klientem. O samej awanturze dość szybko zapomniał, pochłonięty przez codzienność. Nie zwykł często przebywać w rodzinnym sklepie, bowiem z o wiele większą przyjemnością przebywał wraz ze smokami, które niegdyś udało mu się złowić. Żałował, że nie jest mu dane być ich opiekunem, lecz zdawał sobie sprawę z ogromnej wagi jaka cechowała to zadanie. Nie był pewien, czy jest w stanie mu podołać, więc postanowił póki co odłożyć częściowo swoje pragnienia na bok, ograniczając się do częstych odwiedzin znajomych stworzeń. Do tego wiedział, że jeszcze wiele mu brakuje do znajomych po fachu, jak chociażby lord Rosier, którego cechowała ogromna wiedza na temat smoków. Michael również sporo o nich wiedział, lecz nie dorównywał w tym doświadczonemu koledze.
Po otrzymaniu słodkości jego myśli powędrowały w stronę domu. Z początku więc nie dostrzegł, że jego zapłata nie została przyjęta w całości, a dopiero przy drzwiach zdał sobie z tego sprawę. Miał zamiar cofnąć się i dołożyć ostatnie pieniądze, lecz ostatecznie tego nie zrobił. Nie do końca wiedział dlaczego. Możliwe, iż powodem były otwarcie wypowiedziane przeprosiny i starania kobiety by zadość uczynić ich pierwsze spotkanie. Dostrzegał je i w jakiś sposób doceniał.
Słysząc jej odpowiedź kiwnął głową nic jednak nie odpowiadając. Mógł się jedynie domyślić co drobnej postury kobieta mogła robić na Nokturnie z książką o eliksirach, którą ten ostatecznie jej jednak nie sprzedał. Dlaczego? To było oczywiste - widząc wtedy jej postać, nie umiał wziąć jej na poważnie. Zazwyczaj klientami sklepu byli poważni mężczyźni czy o wiele dojrzalsze kobiety, w których oczach nie dostrzegał zbyt wiele ciepła. Stojąca zaś przed nim postać była zupełnym przeciwieństwem tej grupy. Nie pasowała do Nokturnu.
- Tajemnica zawodowa - odpowiedział, ograniczając się jedynie do takich wyjaśnień. Po jego ustach przebiegł cień uśmiechu. Po chwili jednak zniknął, a on po szybkim "dobranoc" wyszedł, by zniknąć między alejkami.

|ztx2

3 maja?
W całym pędzie ostatnich wydarzeń cudem znalazł się na Ulicy Pokątnej, gdzie miał załatwić parę spraw związanych z Hogwartem w tym również, a w sumie to głównie odwiedzić Bank Gringotta i rozmówić się z tamtejszymi goblinami o pożyczce, dzięki której mogliby naprawić zniszczone podczas anomalii jak i odsieczy części zamku. To nie były zniszczenia, które można było naprawić machnięciem różdżką. Wymagało to o wiele większej precyzji jak i należało zakupić nowe dachówki dla przykładu. Jay nie znał się na budownictwie, jednak mieli być do tego zatrudnieni specjaliści. On miał się zorientować czy pożyczka w ogóle będzie możliwa, chociaż nie widział przeszkód by podobny kredyt został założony. Szczególnie że Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie nigdy, a przynajmniej nie przez ostatni wiek, nie zadłużała się w największym magicznym banku Anglii. Z uwagi na to że dyrektor zapadł się pod ziemię i nigdzie nie można było nawet znaleźć śladu jego obecności, tymczasowo to nauczyciele zajęli się reorganizacją. Wciąż było za wcześnie na wybór nowej głowy szkoły i to nie od nich zależała ta decyzja, a Ministerstwo Magii miało własne problemy. Dlatego to właśnie Jayden udał się na rozmowę z goblinami i prawdę powiedziawszy kiedyś może i nie byłby pewny tego wyboru, ale nie miał wyjścia. Zamierzał pomóc ze wszystkich sił i nie zamierzał ustępować. Był zmobilizowany w swoich działaniach, myśląc o uczniach, których należało chronić ponad wszystko. Co prawda wciąż dokuczały mu straszne wizje ostatnich katastrofalnych wydarzeń, ale będąc praktycznie całą dobę na nogach nie miał siły o nich myśleć. Ani nawet czasu. Było chociaż tyle w tym dobrego. Wyglądał jak siedem nieszczęść i tak też się czuł. Nieogolony od paru dni z wiecznym nieładem na głowie pędził przez Ulicę Pokątną ze skórzaną torbą zawieszoną przez ramię, chcąc załatwić wszystko jak najpilniej. Z tego co pamiętał spotkanie miało być na dziesiątą, więc miał jeszcze pięć minut. Okazało się jednak że niepotrzebnie się martwił. Zdążył, a wszystko przeszło zgodnie z planem. Goblin, z którym rozmawiał powiedział, że zarejestruje to podanie, jednak decyzja zapadnie później po skonsultowaniu się z zarządem. Miał jednak dość pozytywną minę jak na goblina, więc Jayden wyszedł z Gringotta nie w tak fatalnym humorze. Wszystko potoczyło się szybciej niż przypuszczał i miał jeszcze parę chwil dla siebie. Poczuł się zmęczony i chciał gdzieś przysiąść, ale zaraz zapachy dochodzące z jednego miejsca przyciągnęły go silniej niż podejrzewał. Wszedł do Słodkiej Próżności i zaraz stanął przed wystawką, by móc przyjrzeć się wszystkim ciastkom, ciastom, rogalikom, babeczkom, eklerkom. Ah! Nie wiedział na co patrzeć!