Pokój Jonathana

Od momentu kiedy mogłem powiedzieć, że ją znam minęło zbyt wiele lat. To już nie były szkolne korytarze na których sobie docinaliśmy, nie potrafiłem już określić co mogło siedzieć jej w głowie. Te czasy kiedy życie nie było tak skomplikowane, a problemy błahsze odeszły. Wszystko się pozmieniało i choć mogłem powiedzieć, że jest mi znana to jednocześnie nie mogłem nie odnieść wrażenia, że jednocześnie jest w pewien sposób obca. Chociaż czy już wtedy znałem ją odpowiednio dobrze? W końcu gdyby tak było to przecież jej widok, kilka lat później na obrzeżach Nokturnu wcale by mnie nie zdziwił. Ale z drugiej strony to była raczej wina mojego połowicznego zaangażowania, wygodnej ignorancji. W końcu i tak nic nie zrobiłem wtedy, gdy mignęła mi na ulicy - po prostu odrzuciłem ten obraz w niepamięć. A teraz proszę, jak życie się ułożyło - znów się widzieliśmy, mieliśmy mieszkać pod jednym dachem, znów doświadczałem tej jej nęcącej figlarności. Powiało wygodnym sentymentalizmem, który ułożył się w jeszcze wygodniejsze przyzwolenie z którego cudem nie skorzystałem. Być może przez to, że nie była mi obca nie chciałem sprowadzać jej do roli przeciętnej rozochoconej alkoholem barowej kobiety.
- Ooooj wierz mi, w tym momencie byłoby mi to bardzo na rękę... - wszystko stałoby się trochę łatwiejsze, gdyby miała figurę takiego worka. Nie powiem, że nie pobrzmiewał w moim głosie cień żalu skierowany do samego siebie za to, że sobie to robiłem. Westchnąłem czując jej rozszalałe piąstki - W to nie wątpię. Jesteś jednak taka miła, że trochę się o siebie boję - poprawiłem ją na tym ramieniu po tym jak chwyciłem jej własność ciesząc się, że przestała się mościć jak kura na grzędzie.
Zapaliłem światło...
- O cholera... - co za koszmarna tapeta...No ale nie po to tu byłem - wzrokiem wyłapałem łóżko. W pierwszej chwili pomyślałem o tym, by zrzucić ją na sprężyny, a samemu zniknąć, lecz to by było żałosne, śmieszne i zakrawałoby o jakąś paranoję. Nie byłem paranoikiem. Jak człowiek podszedłem więc do łóżka by posadzić ją na jego krawędzi również jak człowieka.
- Postaraj się na nim zostać, lecz w sumie to twój pokój - spaniem na podłodze nie powinnaś tutaj nikogo zabić - zauważyłem nieco ironicznie, wyplątując się z jej ramion i właściwie zadowolony z siebie (w pewnym sensie) miałem zamiar opuścić pokój.

Dobra - funkcjonowała samodzielnie w pionie. Właściwie od tego momentu nie wiele powinno mnie interesować w jakiej orientacji chciałaby się znajdować, lecz moja wyobraźnia podpowiadała mi co innego, tym bardziej, że przecież nie mogłem być ślepy na jej gesty. Z tego wszystkiego nie zauważyłem momentu w którym zastygłem by sobie poobserwować jak w nieporadny sposób pozbawiała się buta z tej swojej stopy przechodzącej w długą nogą nogę. Przekrzywiłem nieznacznie głowę, by złapać lepszy kąt widzenia. Oj, jak ja bym jej pomógł z tym rozbieraniem...
- Khm, mhm... - wyrwała mnie z transu ostentacyjnego gapienia się. Nie będąc speszony uwagą, chrząknąłem i przytakującym mamrotnięciem zacząłem się wycofywać z pokoju w którym już nie powinno mnie być. Kusiłem tyko los. Była w końcu pijana. No ale chyba tak całkiem przystępnie, prawda? Była współlokatorką, jeszcze ten wczorajszy incydent z Bertim... No ale przecież jej pokój wcale nie sąsiaduje z Bertiego, a i plus taki, że nie będzie trzeba tłumaczyć jej gdzie jest łazienka. Znałem ją, byliśmy razem - chyba nie tak powinno wyglądać spotkanie po latach? Pierdolisz. Do tego mówiła bym z nią został...
Zatrzymałem się w miejscu, a moje ramiona uniosły się i opadły bezradnie. Czułem się jakbym smażył się na wielkiej patelni, a coś na kształt przyzwoitości telepało się po jej powierzchni wraz ze mną leniwie obracając się ze strony na stronę w jakimś pokracznym tańcu niedorzeczności. Zupełnie, jakby chciała zwrócić na siebie uwagę, lecz zaczęła już dawno akceptować swój bezsens istnienia.
Stojąc w wejściu oparłem się skronią o framugę wydając z siebie krótki śmiech pozbawiony wesołości, a przepełniony autoironią. Następnie przeciągnąłem ręką po brodzie.
- To bardzo, baaardzo, baaaardzo zły czas, Ari na proszenie mnie o takie rzeczy. Tym bardziej, że moja wizja zostania tutaj nie obejmuje w tym momencie twojego zasypiania, a do tego twoja deklaracja łagodności bardzo się z nią kłóci - popatrzyłem na nią nieodpowiednio, pożądliwie, mimowlnie unosząc nieznacznie kącik ust. Wyłożyłem karty na stół, bo przecież nie zamierzałem się czaić z zamiarami, które i tak wprowadziłbym z premedytacją w życie, jeśli tylko zamierzała pozwolić mi przebywać w tym momencie bliżej i dalej spoglądać na mnie tymi kokieteryjnymi, błyszczącymi od alkoholu ślepiami. Niech wie.

Naprawdę nie wyobrażałem sobie obecnie sytuacji w której miałbym siedzieć, patrzeć i czekać aż pójdzie spać. Może jeszcze miałbym opowiedzieć bajkę na dobranoc głaskając po główce? Już teraz miałem myśli, które wybiegały...dalej. Trochę bardziej dalej. No ale jak bym nie mógł skoro, nie oszukujmy się - Roots była atrakcyjną kobietą. Nie okłamywałem się w tej kwestii - ostatnio ochoczo szukałem zapomnienia i przyjemności korzystając z każdej byle okazji. Trochę jak wtedy. Nie czułem się z tym źle. Przynajmniej nie teraz. W końcu co w tym złego? Nic, a jednak wymyślałem sobie powody dla których powinienem sobie odmówić. Te się jednak skończyły, a moja wola szybko się ugięła pod jej prośbą by zaraz zostać kompletnie przełamaną. Na moich ustach zaigrało szczere rozbawienie, które rozniosło się po pomieszczeniu.
- Twoje życzenie jest rozkazem - skwitowałem z rozluźnieniem, czując jak łańcuch na którym się szarpałem zniknął. Być może, gdybym wiedział, że pcha ją do mnie uczucie byłbym ostrożniejszy. Moja wiedza była jednak w tamtej chwili ograniczona. Każdy mój przyszły gest i zamiar uważałem więc za uzasadniony. Nie kryłem więc zadowolenia z dystansu który się zmniejszył. Znów była tak zachęcająco blisko. Uśmiechnąłem się ku niej leniwie.
- Wolno się uczę - usprawiedliwiłem się, choć w oczach połyskiwała mi łajdacka duma - Chyba będziesz mi musiała znów zobrazować tą różnicę. Po kolei i powoli. Bym dobrze zapamiętał - zarządziłem frywolnie, jednocześnie pozwalając sobie zbliżyć się do niej i złożyć na jej tali dłoń, jak na buntowniczy rozkaz chwilę po jej niemądrym pytaniu.
- Dlaczego chciałaś bym został? Dlaczego podeszłaś wiedząc, że sam myślę o dotykaniu ciebie? - zapytałem retorycznie, pozwalając sobie na przyciągnięcie jej osoby i zredukowanie dzielącej nas odległości do przyjemnego minimum. Sama odpowiedź na jej niemądre pytanie była bardzo prosta - Chcesz bym cie dotkną, panno Roots... - zdradziłem jej na ucho powód swojej pewności siebie za której sprawą niesforne dłonie których byłem właścicielem zaczęły leniwie wpełzać pod rąbek jej koszuli pozwalając mi na smakowanie skóry jej pleców - Nie jest tak, Arie? Powiedz mi... - dodałem szeptem by zaraz ustami podrażnić skórę jej szyi.

Wiedziałem, że to nie tak powinno wyglądać, że przyniesie to jedynie niepotrzebne komplikacje - przecież to nie było tak, że na drugi dzień oddeleguję ją do domu bo jej dom był właśnie tutaj. Nie miało to jednak dla mnie w tym momencie większego znaczenia. Lekkomyślnie pozwoliłem oddać się okazji, która uczyniła ze mnie złodzieja. By więc zadość uczynić stereotypowi - kradłem zachłannie ciepło i bliskość jej ciała. Tym pożądliwiej, gdy gładkość jej skóry odpowiedziała na moją nieznaczna pieszczotę dreszczem aprobaty. Bardziej wymownej zachęty nie potrzebowałem by śmielej naprzeć na nią dłońmi i przyciągnąć bliżej.
Szepcząc owiała mnie ostrym zapachem mocniejszego trunku zaskakując mnie swoim wyznaniem. Na chwilę. Prawdopodobnie gdyby wiedziała o mnie więcej, o tym jaki teraz byłem zmieniłaby zdanie. Miło było się jednak poczuć chcianym, nie wyprowadzałem więc ją z błędu, bagatelizując jednocześnie szczerość wydźwięku jej słów w której pobrzmiewało coś niewinnie niepokojącego. Przemilczałem zatem jej słowa nie chcąc odnosić się do czegokolwiek, a przynajmniej nie teraz gdy myśli przyćmiewała mi prymitywna żądza wzmagana tymi drobnymi gestami uległości z których wyczytywałem, że wcale nie jestem osamotniony - też wił się w niej płomień pożądania.  
Zaśmiałem się krótko, ciepło, szczerze. Nieodpowiednie. Hah... - Nie, jeszcze nie... - jeszcze niczego nieodpowiedniego nie zrobiliśmy, Arie - Wszystko za chwilę jednak nadrobimy... - uspokoiłem ją by się nie martwiła takimi sprawami, a potem nakryłem jej usta swoimi, by już  nie mówiła. Po prostu się już poddaj. Nie ma już ucieczki. Przynajmniej ja bym na nią teraz już ci nie pozwolił.
- Ręce... - nagląco poprosiłem by je uniosła, zaraz po tym jak sforsowałem zapięcie jej bielizny. Wszystko po to by sprawnie zsunąć i zrzucić tak niepotrzebną górną warstwę odzienia na podłogę rozpoczynając tym samym leniwy i być może nieco nieporadny pochód w stronę łóżka. Napierałem na nią bowiem, zmuszając do stawiania drobnych kroczków do tyłu. Sam nie chciałem się od niej oddalać jeśli to nie było bezwzględnie konieczne. Tak samo jak nie chciałem odrywać się od jej ust traktując je zdecydowaną, lecz nie gwałtowną namiętnością. Wcale mi się nie śpieszyło. Nasze ubrania coraz gęściej ścieliły powierzchnie podłogi sprawiając, że z chwili na chwilę mdłe światło mapy widziało coraz więcej nagiej skóry.

Sprężyny materaca zakołysały się pod obciążeniem moim i tym, którym za sobą przygarnąłem. Pod plecami poczułem chłodną miękkość pościeli, a na sobie napierające na mnie ciepło jej ciała. Przyjemne napięcie nie mogło się nie rozlać żarem po moich żyłach wzmagając rosnący apetyt. Do tego kołysząca się złośliwość w jej głosie przywoływała wspomnienia. Słodkie, gorzkie, zimne i gorące, lecz przede wszystkim znajome, przeszłe. Tym chętniej oddawałem się tej wygodzie zapomnienia, którą w niej dostrzegałem. Czy to było takie złe?
- A ty faktycznie nie pijasz piwa - odbiłem piłeczkę z podobną do niej zawadiacką złośliwością ciągle czując w ustach ostry posmak alkoholu.
- Cóż... - Zagarnąłem jej za ucho pasmo przysłaniających jej twarz włosów. Bardzo lubiłem kolor jej oczu i najwyraźniej nic w tej kwestii się po dziś dzień nie zmieniło - Popełniłem błąd, większy niż zwykle, nie pomyślałem, pojawił się problemy i komplikacje - tak dla odmiany - kąciki uniosłem mimowolnie. Palcem dłoni ciągnąłem szlak zza ucha, po szyi robiąc postój na pieprzyku gnieżdżącym się na linii obojczyka. Po chwili wznowiłem wędrówkę po wystającej kości w stronę kolejnej plamki na ciele. Jednej z licznych, jakimi była usłana - Potem pewien przyjaciel stwierdził, że błędy należy celebrować tak jak powodzenia. Ku chwale pamięci, przestrodze, by ich nie powielać. Świętowanie skończyło się takimi pamiątkami - wyrecytowałem monotonnie nie porzucając swojej pieprzykowej podróży ciągnącej się w tym momencie po jej dekolcie - Wniosek wyciągnął z tego taki, że będąc po butelce ognistej nie powinno podłapywać się mądrości kogoś kto jest po dwóch - obróciłem w żart, uśmiechając się ciepło i nie decydując się na zagłębianie w sprawę. Nie chciałem sobie psuć humoru i nastroju rozpamiętywaniem towarzyszącego mi w tower rozżalenia i strachu. To zdecydowanie nie był na to odpowiedni czas.
- A tobie po co to... ?- zagaiłem, sunąc palcem po nierówności jasnej, cienkiej prędze - bliźnie. Nie było w moim głosie nic wymagającego odpowiedzi. Umyślnie pozostawiając jej możliwość ucieczki. Zależało mi w tym momencie i na jej komforcie.

Konsekwencje niektórych decyzji pozostawały z nami na zawsze. Podobnie było z tymi tatuażami, które postrzegałem teraz bardziej, jako dowód własnej głupoty niż faktyczną przestrogę. Zwykły wygłup powodowany chwilą i alkoholem, a z którego nieraz w podobnych sytuacjach musiałem się tłumaczyć. Głupio aż było mi przyznać, że dziś będę się zgadzał z rzuconą niedbale przez Brendana uwagą...oddaliłem jednak te myśli. W końcu już teraz mnie to tak nie irytowało, a w głowie przygotowaną miałem odpowiednią odpowiedź - wymijającą, żartobliwą, bezpieczną.
- Mhm - pomrukiem przyznałem jej rację. Pochyliłem się przy tym i na obojczyku złożyłem pocałunek - Rok - dodałem wymownie, sucho, bez jakichkolwiek innych wyjaśnień. Tłumaczenie się z tego w chwili obecnej było bezsensem, czymś kłopotliwym czego nie chciałem więc po prostu nawet się za to nie brałem - Nie pytaj o to teraz - nie psuj tego, Ari. Nie chciałem wspominać wilgotnych, chłodnych cel. Wolałem karmić się bezwstydnie widokiem i ciepłem jej ciała.
Przeniosłem na nią badawcze spojrzeniem, gdy zgodnie z wysłanym przez nią sygnałem odsunąłem swoją dłoń ze znamienia. Nie wywołałem raczej bólu.
- Dobrze wiesz, że to i tak zależy od ciebie, a ja nie będę naciskał - nie byłem typem wierzącym na siłę w czyjejś przeszłości. W końcu każdy posiadał jakieś ukryte demony, którymi się nie chwalił, a nie zamierzałem ich na siłę wynajdywać. Tak więc, gdyby spytała, czy jestem ciekawy - byłem, lecz czy chciałem poznać odpowiedź...? Nie było to dla mnie takie istotne, konieczne. Niemniej - odpowiedź nadeszła.
- A więc oboje nosimy znamiona swojej głupoty - podsumowałem spokojnie z ciepłą wesołością by w kolejnej chwili pocałować upamiętniony skrawek jej skóry. Splotłem przy tym wcześniej swoją dłoń z jej, by nie mogła mnie odtrącić jak za pierwszym razem. Potrzeba tego gestu zrodziła się we mnie nagle. Może chciałem jej udowodnić, że to tylko blizna? A może po prostu kierowała mną zaborcza potrzeba zdobycia skrawka skóry, którym innym odmawiała? Byli w końcu inni. Byli. Ja sam raczej zaliczałem się do grona osób, którzy w ostatniej kolejności mogli kogokolwiek pod tym kątem osądzać, więc tego nie robiłem.

|20.07.1956r?


Minęło już trochę czasu odkąd Josie się tu sprowadziła. Chyba właśnie czasu chciał jej dać, by doszła do siebie - tego i spokoju, to na pewno. Była tutaj bezpieczna, tego był niemal pewien. Dom obłożyli wraz z Mattem zaklęciami ochronnymi, a i nikogo szczególnie Rudera nie obchodziła. Ot, średniej klasy kamienica w której pomieszkuje jedna osoba i wynajmuje pokoje tym, którzy wynająć chcą. Można więc podejrzewać, że jest to całkiem dobre schronienie.
Teraz z resztą było prawie całkiem pusto - Eileen wyniosła się po swoim ślubie, Matt postanowił zamieszkać w dziczy więc aktualnie poza Bertiem i Josie mieszkała tu jedynie Sue.
Z niewielkim kartonowym pakunkiem pod pachą stanął w progu i zastukał lekko do drzwi czekając, aż usłyszy głos przyjaciółki ze szkoły. Dość często wpadał do jej pokoju po pracy, żeby trochę podkarmić kobietę słodkościami - które są odpowiedzią na prawie wszystko w końcu - i spróbować podsunąć jej jakieś strzępki wspomnień w nadziei, iż te kiedyś poukładają się w jej głowie w spójną całość.
Bo cóż, przerażało go to - w końcu wspomnienia, przeszłość to to co kształtuje człowieka, to co przeżyli jest powodem dla tego kim są obecnie. Kim więc jest człowiek bez wspomnień?
Kiedy usłyszał znajomy głos, wszedł do pokoju. Pod jego nogami pałętał się królik jak zazwyczaj, kiedy Bertie schodził na parter mieszkania. Charakterystyczne tup tup tup zajmuje wtedy ciszę kiedy nikt nic nie mówi.
- Wygrzebałem w nocy zdjęcia o których ci kiedyś mówiłem. - stwierdził z firmowym uśmiechem numer siedem, czyli satysfakcja albo zwrot pieniędzy gwarantowany i podszedł bliżej, siadając po turecku na całkiem miękkim dywanie. - Jak dzień w ogóle?
Starał się zachowywać normalnie. Dużo gadał - jak to on - ale nie chciał mówić jedynie o przeszłości, nie chciał nadmiernie się dookoła niej zafiksowywać. Nawet kiedy dzieje się coś strasznego - życie przecież toczy się dalej. - Przyniosłem też coś co ci się spodoba, nowy wynalazek. Znaczy nie taki super nowy, ale dopiero niedawno się przyjął.
Wyjaśnił zaraz, otwierając kartonowe pudełko. W nim obok mniejszego pudełeczka bez pokrywy, w którym widać było sporo ruszających się fotografii z dzieciakami w szatach Hogwartu były też dwa zamknięte naczynka oraz dwie dłuższe pałeczki z kółkami na końcach - cukrowe bańki. Odkręcił pojemniczek, zanurzył w nim kółeczko i wydmuchał po chwili bańki, które nie tracąc na lekkości w locie zmieniły się w cukrową masę - latające w powietrzu lizaki.

Nie jestem w stanie stwierdzić, w którym momencie zaczęłam się czuć tutaj całkowicie swobodnie. Przyszło to niespodziewanie wraz z wspomnieniami, które odtwarzam stopniowo - z każdym dniem coraz więcej. Szczęśliwie Jamie nie miał mi za złe tej kilkutygodniowej wyprowadzki, oczywiście zaglądam do niego od czasu do czasu, ale wydaje się, że chłopak potrzebuje tej przestrzeni bez siostry, która czuwającej nad jego głową. Bez większych wyrzutów sumienia zajmuje pokój w ruderze i to całkiem mi odpowiada - mam blisko osoby, które wiedzą coś o mnie i z chęcią dzielą się informacjami. Nie ukrywam, że bez opowieści i wspomnień Bertiego poradzenie sobie na tym nowym, niepewnym gruncie byłoby o wiele cięższe, jeśli i niemożliwe. Choć to co spotkało mnie i Alexandra napawa mnie czystym przerażeniem, to czerpię egoistyczne zadowolenie, że chociaż on jeden całkowicie rozumie i wspiera w wyzwaniach na nas czekających. A ich jest całkiem sporo, z każdym dniem coraz to więcej. Doceniam także niezwykły urok rudery, której nie można zarzucić już zaniedbania. Nawet udało mi się polubić niezbyt sensowne uwagi postaci z portretu nad łóżkiem, a to mogę uznać za całkiem spory postęp. W rogu pokoju rozłożyłam starą sztalugę i to właśnie przy niej zastaje mnie Bertie, z pędzlem w ręce, rękawami sukienki podwiniętymi do łokci i umazanymi farbą przedramionami. Tak się relaksuję i zabijam zbyt wiele chwil wolnego czasu - nie chcę spędzać każdej minuty nad nadrabianiem zaległości z utraconego życia. W lot podłapuję niektóre informacje, stopniowo przypisuję emocje do twarzy, nazwiska do twarzy. Osób jest zaskakująco wiele - za każdym razem, gdy wychodzę na zewnątrz towarzyszy mi niepokój, że kogoś nie rozpoznam. Choćby dawnej znajomej z czasów szkolnych, która niespodziewanie zechce wymienić puste uprzejmości. Botta szczęśliwie rozpoznaję i na pewno nie będziemy rozmawiać o pogodzie. - Zabijam czas - macham niedbale w kierunku sztalugi, by następnie odłożyć pędzel. W pokoju unosi się zapach terpentyny, więc otwieram magicznie zaczarowane okno, doceniając popołudniowe powietrze, o wiele cieplejsze niż w czerwcu (o anomaliach zdążyłam wyczytać w kolejnych numerach Proroka). - Cudownie, że je znalazłeś! - daję upust swojej ekscytacji. Pamiątki szkolne nie są czymś co zwykle trzyma się na wierzchu. Ostrożnie odchylam wieczko pudełka, zaglądając do środka. - Będziemy mieli o czym rozmawiać - wyrokuję, gdy przetrawiam ile tam jest zdjęć. Po Bottcie nie mogę spodziewać niczego innego jak subtelnego odciągania uwagi od sedna tematu. Łakociami niezwykle szybko mnie przekupuje. Gdy tylko bańki unoszą się w powietrze, uśmiecham się jak małe, łase na słodycze dziecko. - Są smakowe? - zdążę jeszcze zapytać zanim chwytam mniejszą, unoszącą się na wysokości mojej głowy. - Mówiłam ci, że to jest całkowicie magiczne? - mamroczę z pełnymi ustami, zachwalając w myślach swoją przebiegłość - nie ma nic lepszego niż posiadanie najlepszego przyjaciela cukiernika. Spoglądam wyczekująco na chłopaka, moszcząc się na wygodnej kanapie o kwiatowym obiciu.