Norka Sue

Praca miała swoje różne wymiary i odcienie. W pewnym sensie, przyzwyczaiła się do trybu, który pozwolił jej na względne poukładanie życie. Dla świata miała być zwyczajną, biurowa pracownicą, matką i... przykładną wdową. Wpisywała się w rolę bez sprzeciwu. Pomagała ojcu w biurze, składała i uzupełniała dokumenty, przyjmowała petentów i prowadziła niezobowiązujące rozmowy. Ubierała białe koszule zapinane pod szyją i długie spódnice. Czasem uśmiechała się i ze zmęczeniem malowanym na twarzy, wracała do siebie. Nijaka, całkiem ładna czarownica, jakich wiele. Potem zmieniała rolę, przypominając sobie ścieżki, którymi wędrowała w pracy. A chociaż wojenna rozgrywka wytrąciła tak wielu z egzystencjalnego kręgu, ich świat wydawał się udawać, że tak ma właśnie być. Na opustoszałych ulicach, zamykanych sklepach i przemykanych chyłkiem sylwetkach. Strach wiercił dużo poważniejsze dziury, niż inkantacje ofensywnych zaklęć.
Bywały jednak chwile i osoby, które zdawały się umykać wojennym ramom. Zupełnie tak, jakby brzydkie, szczerzące się linie cierpienia nie dotknęły ich. A przecież wiedziała, że było inaczej. Tak niewiele osób ominęła tragedia. Większość z tych niknęła w rozpaczy, tonęła w bólu i zamykała w lęku. I być może tez - dlatego ktoś, kto zachował duchową czystość przyciągał uwagę tym mocniej. Sue i jej brat zachowali tę wartość, chociaż Findlay doskonale zdawała sobie sprawę przez co przeszli. I czego wciąż przychodziło i przyjdzie (przez wojenną zawieruchę) im doświadczać. Nie mogła też nie zauważyć, jak jasnowłosa skradała tę ukrytą głęboko tęsknotę, o której wiedzieć mógł tylko jej mąż.
Myśli szybowały pospieszeniej niż w ludzkiej postaci. Zupełnie tak, jakby instynkt próbował przebić się przez potok analiz. Zwracał uwagę na głośniejszy szum wiatru, na stłumione odległością kroki przechodnia, czy cienką gałąź drzewa, która uderzało w odrapane okiennice pokoju na górze. I ostatecznie, na smukłą, kobiecą sylwetkę, która odpoczywała w salonie.
Coś zatrzepotało niewyraźnie, gdy we końcu wzrok jasnowłosej padł na nią, a szyba okna została uchylona, wpuszczając do środka niedużą w swej posturze istotę. Zerwała się do krótkiego lotu, zataczając niewielki krąg nad głową Sue, po czym z szumem drobnych skrzydeł, opadła na podłogę. Już w kolejnej sekundzie wracała do właściwej sobie, ludzkiej postaci. Mimowolnie poprawiła cienki płaszcz, chociaż wiedziała, że nie musiała kryć twarzy w kapturze. Stare nawyki wciąż trzymały się jej mocno. I zdecydowanie, wciąż były przydatne - A ja chciałabym wiedzieć, skąd bierzesz te źródła uśmiechu - a ten, odwzajemniła, wlewając w jego kąciki ciepłą nutę, zarezerwowaną do tej pory tylko jej synowi. Nieco mniej wylewnie ujęła jasnowłosą - Jeśli miałabym stawiać zakłady, to będzie skrzydlate stworzenie - uśmiech zniknął, zastąpiony subtelna powagą. Uniosła dłoń, na moment sięgając pod brodę towarzyszącej jej czarownicy - Nie spiesz się tylko - dodała i chociaż chciała dodać coś więcej, zrezygnowała, odsuwając się i odstępując z prywatnej przestrzeni. Obróciła się w miejscu, spoglądając badawczo na pomieszczenie - Nie, wszystko w porządku. Wystarczy mięta. A ciasteczka będą przyjemną odmianą - odpowiedziała na każde z pytań bez namysłu - Nie stójmy na widoku. Porozmawiamy u ciebie - dziecino - zawyrokowała, odsuwając się na bok, tym samym dając sygnał, że mogą iść w dół. Pamiętała, że dziewczyna zajmowała lokacje piwniczne i raz jeszcze, dawne nawyki nakazywały jej ostrożność. Bynajmniej nie wobec Sue. Nie w tym nieufnym sensie.

Pozory były bardzo dziwnym konstruktem, może odrobinę zabawnym, lecz z pewnością przewrotnym - Susanne od dziecka szła za radą matki i starała się nie wyciągać pochopnych wniosków, mimo wielu nieprzychylnych i oceniających spojrzeń, podążających za nią samą. Przywykła do nich, całkowicie pogodzona z myślą, że nigdy nie będzie taka, jak inni - miała wiele szczęścia, szczerością zjednując sobie przychylne dusze, teraz nazywane przyjaciółmi. Żałoba z kolei była dla niej specyficznym czasem, półsnem, atakującą namiętnie rozpaczą, nadal nadchodzącą falami, lecz nie broniła się przed nimi - może stąd brała się równowaga i siła na uśmiech. Nie przychodził od razu, w pierwszych miesiącach po tragedii Sue podnosiła się z trudem, czasem wcale, ale wola walki okazała się silniejsza - paradoksalnie to trudna sytuacja i narastająca wojna pomogły w tym procesie. Gdzieś pomiędzy innymi myślami zaczęła przewijać się ta, że inni potrzebują pomocy - tak bardzo nie chciała, by podobne tragedie spotkały niewinne rodziny, nie życzyła tego losu nikomu. Nadal się rozsypywała, miewała gorsze momenty, a tęsknota na stałe wpisała się w codzienność, jednak w tym wszystkim walczyła o swoją iskrę, nie dawała jej zgasnąć. To byłaby najgorsza z porażek.
Krótkim piruetem podążyła za kręgiem, jaki nad głową zatoczyła ptaszyna, nie chcąc spuścić jej z oczu; przemiana była niesamowita, Sue obserwowała ją dokładnie, w pragnieniu wyłapania najmniejszych szczegółów, wskazówek, mogących pchnąć naukę animagii do przodu. Gdyby tylko doba była dłuższa...
- Źródła są wszędzie, cała tajemnica w dostrzeganiu ich - odpowiedziała ciepło, wierząc w to założenie z całego serca. Odwzajemniony uścisk sprawił, że kąciki uniosły się jeszcze odrobinę, a powieki na moment zacisnęły, lecz nie przedłużała tej chwili, nie chcąc, by kobieta poczuła się nieswojo. - Tak myślisz? - zapytała z nadzieją, choć przecież każde zwierzę miało swoje zalety - tylko wojna i względy praktyczne podszeptywały, że przydałoby się przemieniać w coś o jak największym potencjale. Wcześniej w ogóle się tym nie przejmowała. - Byłoby wspaniale. O ile będę mogła zrobić z nich użytek, tak szkoda mi nielotów - westchnęła, kręcąc głową, którą zaraz skinęła, udając cierpliwą. Prawda była taka, że nie poświęcała sprawie wystarczająco wiele czasu - miała wrażenie, że większe postępy robiła jeszcze za czasów Hogwartu. Teraz priorytety tylko się mnożyły.
Nie zwlekała z wycieczką do kuchni, gdzie zatrzymała się na moment, jakby ktoś rzucił na nią zaklęcie zamrażające, akurat kiedy planowała podgrzać wodę zaklęciem. Przypomniała sobie. - Ostatnio tak myślałam, że mogłabym spróbować zmieniać się w każde zwierzę po kolei za pomocą Transformatio en, może z którymś poczułabym specjalną więź i to byłaby odpowiedź? Wiesz, o wiele lepiej czuję się jako królik niż gęś, ale to wciąż chyba nie to... - przyznała, posyłając kobiecie krótkie spojrzenie znad czajnika, zanim przywołała dwa kubki z szafki. Na białym drzemały rude liski, po zielonym kicały białe króliki, poszukujące marchewek. Wkrótce mięta wylądowała na denkach, a Sue zalała ją wrzątkiem, ustawiając na tacy wraz z ciasteczkami i cukiernicą. Całość poruszała się przed nimi, kierowana różdżką panny Lovegood, gdy schodziły po schodach, by ostatecznie trafić do jej skromnej norki.
- Jest tu trochę ciaśniej, odstąpiliśmy jeden pokój Clarence, więc trzeba było zmieścić też łóżko Artemisa - wyjaśniła, w paru sprawnych ruchach przesuwając stolik nocny w wolne miejsce na środku. Transmutowała go w wygodniejszy stolik kawowy, na nim umieściła tacę i pozwoliła Veronice zasiąść w najwygodniejszym miejscu - na fotelu. - Jak się czujesz? Ten pokój jest szczególny - tylko szczere odpowiedzi, inaczej więdną kwiaty - przestrzegła, zerkając znacząco na skromny wazonik, nieodłączny element wystroju.

Wolała słuchać innych. Na tym w gruncie rzeczy polegała jej praca. Odkrywała tajemnice, wyciągała informacje, tak często słuchając własnie - bezpośrednio i nie tylko - płynących słów. Mogłaby nawet powiedzieć, że to ów zmysł stał się u niej w potencjale najwyżej. Wielokrotnie przekonywała się, że to wrażenia dźwięków docierały do niej pierwsze. Wzrok lokalizował, to co wychwyciła słuchem. Być może była w tym tez intuicja i animagiczna umiejętność. Pamiętała zbyt wyraźnie lekcje i opowieści o tym, jak łatwo zatracić się w przybranej formie, ale i harmonijnej koegzystencji dwóch form - ludzkiej i zwierzęcej. Wymagało to długoletniej praktyki, którą w teorii pojmowała. Mimo to musiała wciąż się pilnować. Przemiana przychodziła jej naturalnie, bez zbędnych komplikacji. Musiała się jednak wciąż pilnować, by nie zanurzyć się zbyt mocno. I - co całkiem naturalne - to wspomnienie rzeczywistości przywracało ją do porządku. Osobistą tragedię, jej własny koniec świata, spychała głęboko, daleko poza zasięg rozmów, które mogły poruszyć tę kwestię. I na wieczność? ukrytej tęsknoty.
Nie miała w zwyczaju dokonywać zmiany przed innymi. Nie krępowała się umiejętnością tylko w obecności garstki zaufanych, pamiętając też o zdolnościach i potencjale Sue. Stawała o zakład, ze w dziedzinie magii transmutacyjnej, choć  wiele młodsza, miała większą moc. Być może kiedyś, czułaby rysę na osobistej dumie. Spotykając na swej drodze tak różne jednostki o potencjale przekraczającym pomyślunek - przestała zabiegać o podobne drobiazgi. Uczyli ja tego przełożeni, współpracownicy, a ostatecznie mąż i syn. Nie tak szeroko rozumiana pokora była wyznacznikiem wieku, chociaż pojmowana bez naleciałości głupoty sugerującej jedynie uniżenie. Pokora, była prawdą o siebie. Nie zawyżoną, ale i nie opadającą na kolana.
- Dostrzeganie ich nie wystarczy - odpowiedziała, gdy magia owionęła jej ludzką postać - trzeba tez je przyjąć - a to już sztuka - nie próbowała pouczać młodziutkiej czarownicy, ale wciąż odzywały się stare nawyki. Z cichym westchnieniem kiwnęła głową, poprawiając opadający kosmyk włosów - To moje zdanie - dodała. Susanne kojarzyła jej się wybitnie z wiatrem, przypisując jej skrzydła niekoniecznie czysto zwierzęce. Kiedyś słyszała o mugolskich wierzeniach, w których występowały latające istoty o ludzkich proporcjach - To już będzie zależało od Ciebie - w grę wchodziły wybory - wiele wyborów. Animagia dawała tę szansę, by zdobyć szanse na postrzeganie świata zupełnie innego i wykorzystać na swoją korzyść. Choćby - jak w przypadku samej Findlay - dla pracy. Miała świadomość, że wśród wiedźmiej straży liczyła się skuteczność. Zostawali nimi tylko najbardziej zdeterminowani i obdarzeni wyjątkowymi cechami.
Podążyła za jasnowłosą czarownicą, mimowolnie obejmując uwagą mijane pomieszczenie. Nie przerywała podjętej przez Sue czynności, dyskretnie przyglądając się jej ruchom i machnięciom różdżki - Nie jestem pewna, czy starczy ci na to czasu - zmarszczyła lekko brwi - miałabyś długą listę do przetransmutowania - patrzyła na animagię praktycznie, ale pamiętała, że zmiana akurat w jerzyka, przyszła jej naturalnie, intuicyjnie. Tak, jakby ciało i płynąca w niej magia, od początku wiedziały, co odzwierciedlało jej potrzeby i ją samą. Czy taki proces obejmie także pannę Lovegood, nie wiedziała - Znasz teorię? Ktoś cię trenuje? - przechyliła głowę, obracając ciało w stronę rozmówczyni, gdy ta pilnowała gotującej się wody w czajniku. Zaplotła dłonie za sobą, pozwalając sobie na chwilowe opuszczenie czujnej gardy.
Z cichym szelestem długiej spódnicy, podążyła za dziewczyną. Miękko stawiała kroki po schodach, zachowując ciszę i ponownie odzywając się dopiero w niedużym pokoiku - Mam wrażenie, że z każda moją wizytą, jest tu więcej lokatorów - nie uśmiechnęła się, chociaż w tonie brzmiała znajoma niektórym lekkość. Zajmowało jej chwilę przyzwyczajenie, że nie potrzebowała utrzymywać zwyczajowej maski opanowania. Kłamstwa.
Zajęła wskazane miejsce z wdzięcznością, bez pospiechu sięgając po parujący kubek z miętą. Wybrała ten jasny z liskami, który zakołysał odległym wspomnieniem, niby struną dawno nieużywanego instrumentu. Upiła łyk naparu słuchając czarownicy i przyglądając się spod półprzymkniętych powiek - Sugerujesz, że mogłabym cię okłamać? - uniosła brwi i zawiesiła głos w niedopowiedzeniu. Odstawiła naczynie. Na języku wciąż czuła gorzkawy posmak zioła. Wiedziała zbyt dobrze, że bez kłopotu mogłaby podsunąć czarownicy kilka niezobowiązujących odpowiedzi, wcale niedalekich od prawdy. I zrobiłaby to na tyle przekonująco, że towarzyszka nie dostrzegłaby zmiany. A jednak, cichutki głosik z tyłu głowy hamował cisnące się zbyt łatwo kłamstwo. Łatwiej było zmienić tor rozmowy.