Uzdrowiciele ją ostrzegali. Uprzedzali również męża, jakie będą konsekwencje kolejnej, już trzeciej ciąży. Niestety, z marnym skutkiem. W styczniu 1926 roku Amira Crouch, dowiedziała się iż znowu jest brzemienna. Jednocześnie znalazła się w impasie, ponieważ przeżyć mogła tylko ona sama lub jej dziecko. Nie było trzeciej możliwości. Po długich awanturach z Leandrem, podjęła decyzję, z której w drugim trymestrze nie mogła się już wycofać. W gorący, lipcowy dzień, powiła kolejną córkę. Kobieta osłabiona przez serpentynę i ciężki poród, zmarła w połogu, jeszcze zanim usłyszała pierwszy płacz swojego dziecka. W rodzinnej rezydencji Crouch’ów nastały ciężkie czasy, oplecione tęsknotą i spowite żałobą za ukochaną matką i żoną.

Ziva dorastała w domu pełnym szyderstw i wyrzutów, które robili jej członkowie rodziny. Była obwiniana o śmierć swojej matki. Niejednokrotnie słyszała, że niepotrzebnie się urodziła i gdyby ojciec mógł cofnąć czas, zapłaciłby uzdrowicielowi za spędzenie płodu, a Amira dalej by żyła. Cóż, była jedyną osobą, którą Leander tak naprawdę kochał, a z wiekiem Ziva coraz bardziej przypominała wyglądem swoją rodzicielkę.
Dzień, w którym otrzymała list z Hogwartu, uważała za jeden z najlepszych w swoim życiu. Uśmiechała się na samą myśl o opuszczeniu rodzinnego domu. Nieistotne, że w Hogwarcie spotykała swojego brata i siostrę. Ograniczała z nimi kontakt do niezbędnego minimum, oszczędzając sobie kolejnych przykrości.

Jak na prawdziwą Krukonkę przystało, pochłaniała książki z  taką łatwością i przyjemnością jakby to były kolejne porcje lodów. Szkolna biblioteka stała się dla niej świątynią, miejscem wyciszenia i skupienia. I biada temu, kto spróbował zakłócić jej spokój i proces edukacyjny.
W wakacje 1942 roku otrzymała niespodziewanie sowę z Hogwartu. Koperta była stosunkowo ciężka i lekko wybrzuszona. Niewątpliwie zawierała coś więcej niż tylko list. Ku zaskoczeniu Zivy, znalazła w środku odznakę prefekta V roku Domu Kruka. “Za wybitne wyniki w nauce i roztropność w postępowaniu, niniejszym powołujemy Panią Zivę Crouch na prefekta V roku w Domu Roweny Ravenclaw.” Przez kolejne 2 lata otrzymywała podobne listy, a OWUTEMy między innymi z Zaklęć, Historii Magii i Starożytnych Runów, zaliczyła na Wybitny.

Dzięki koneksjom rodziny Crouch i solidnym podstawom finansowym, w 1944 roku rozpoczęła 3-letnią, indywidualną naukę pod okiem Bathildy Bagshot. Wraz z swoją mentorką studiowała i badała dogłębnie Historię Magii i Czarodziejstwa, z którą wiązała swoją dalszą karierę. W 1949 roku, po rocznych badaniach w Gizie, sporządziła swój słynny artykuł pt. “Ponad 5 tysięcy lat mugolskiego kłamstwa, czyli prawda o Starożytnym ‘Czarodziejskim’ Egipcie.”, w którym obaliła tezę, jakoby monumentalne budowle starożytności były tylko dziełem pracy ludzkich rąk i przedstawiła dowody, potwierdzające iż kapłani parali się magią początkową.

W tym samym roku rozpoczęła pracę nad swoim pierwszym podręcznikiem szkolnym do Historii Magii. Podczas kolejnego sabatu, dowiedziała się, iż wkrótce wyjdzie za niejakiego Edgara Burke. Starszy o cztery lata, kojarzyła go jeszcze z  czasów szkolnych. Cóż, dziewczęta zawsze zwracały uwagę na starszych, przystojnych chłopaków i to w dodatku ze Slytherinu. W szczebioczących kręgach większość Ślizgonów uchodziła za “niebezpiecznie pociągających”. Mignął jej parę razy podczas wcześniejszych spotkań, lecz nigdy nie rozmawiali. Sądząc po jego minie, niekoniecznie lubił tego typu imprezy śmietanki czystokrwistych. Ze zwykłej przyzwoitości, zgodziła się na aranżowany ślub, bo przecież i tak nie miała prawa głosu. Wszyscy na spędzie wiedzieli, że nie jest to decyzja młodych, ale wystarczyło sprawiać pozory i ładnie się uśmiechać, a cała reszta poszła zgodnie z planem.

Lord Crouch od dawna rozprawiał o planowanym wydaniu za mąż swojej najmłodszej córki. Nigdy nie kierowały nim szlachetne pobudki czy troska. Najzwyczajniej nie chciał mieć w swojej rodzinie starej panny. Zamiast dbać o ciepło domowego ogniska, Ziva skupiała się na zgłębianiu wiedzy o “bezsensownych, historycznych bzdetach”, a miała już przecież 23 lata. I tak podobno wystarczającym upokorzeniem dla Crouch’ów był fakt, iż tiara nie przydzieliła jej do Slytherinu.
Na jednym z wesel kolejnej arystokratycznej pary, Leander podjął dyskusję z Marcusem Burke’m. Okazało się, że mężczyzna boryka się z podobnym problemem. Najstarszy syn Burke’ów kompletnie nie garnął się do ożenku, skupiając się na swojej bardzo absorbującej pracy. Wspólnie uzgodnili, iż może węzeł małżeński przypomni ich dzieciom o priorytetowych powinnościach.

W styczniu 1950 roku odbyło się huczne wesele, na które zawitała cała świta przychodząca na sabaty. Nowożeńcy uśmiechali się do zdjęć, patrzyli sobie w oczy podczas tańca, ale nie wiedzieli o sobie kompletnie nic. Mieli stworzyć rodzinę i spędzić razem resztę życia, będąc dla siebie całkowicie obcymi ludźmi. Obydwoje oderwani od swojej pracy, własnych rozterek miłosnych, które musieli bezsprzecznie zakończyć. Aranżowany ślub miał zmusić ich do pewnego rodzaju stabilizacji. I nawet się to powiodło, bo głowy rodów nie czekały zbyt długo, aby ich więzy krwi zostały połączone w jednym ciele, a właściwie w ciałach. W listopadzie tego samego roku, Ziva urodziła bliźniaczki w zamku Durham.

Z czasem chłodne relacje małżeństwa Burke znacznie się zmieniły. Wpływ miały na to głównie dzieci, które musieli wychować wspólnie, bo niańki nie przekażą im priorytetowych wartości. Nic tak nie łączy jak wspólny cel, którym w tym przypadku było zgodne i odpowiednie kształcenie potomstwa, ich przyszłej wizytówki. Krótkie, zdawkowe wymiany zdań, przeobraziły się w prawdziwe konwersacje. O dziwo, łączyło ich całkiem sporo. Podobne zainteresowania i pasje bardzo ich do siebie zbliżyły, że nieświadomy obserwator mógłby zarzucić, że pobrali się z własnej, nieprzymuszonej woli. Edgar przywoził tajemnicze artefakty ze swoich wypraw, a kiedy ich niebezpieczne właściwości zostały zneutralizowane, przejmowała je Ziva. Badała ich historię, genezę, umiejscawiała w lokalnych wierzeniach. Następnie fotografowała i tworzyła swoją prywatną dokumentację, która z każdym kolejnym powrotem męża z wyprawy, zatrważająco szybko się powiększała.

Lochy zamku w Durham od samego początku przyprawiały Zivę o dreszcze. Były chłodne, wilgotne i bez odpowiedniej wiązki światła, przeraźliwie ciemne. To tutaj przychodziła z Edgarem, który wytrwale uczył jej czarnej magii, do której bardzo szybko zapałała dziwną sympatią. Niektóre zaklęcia trenowała tygodniami, inne miesiącami, a na pojedyncze, znacznie trudniejsze, poświęcała lata. Nauka czarnomagicznych klątw była bardzo ciekawa, ale jednocześnie absorbująca i wyczerpująca. Zdarzało się, że po kilku godzinach ćwiczeń, zapadła w twardy, długi sen, że nawet córki nie mogły jej dobudzić. Znaczą część ukrytych, bibliotecznych zbiorów rodziny Burke, miała już przestudiowaną. Zadziwiające, że zwykle grzeczna, przestrzegająca zasad i prawa Ziva, otwarcie je łamała. Lord Burke stworzył potwora, który bardzo żałował, że ten rodzaj magii jest zakazany, skoro jest tak piekielnie interesujący (i równie śmiercionośny). Jak to się mówi? Skoro wchodzisz między wrony, musisz krakać tak jak one.

Kolejne lata, a państwo Burke dopadała pewnego rodzaju rutyna gdy przebywali zbyt długo w swoim towarzystwie. Coraz częściej pojawiały się kłótnie o bzdury typu: Czy dziewczynki powinny jeść więcej warzyw zielonych czy czerwonych? A podczas kolejnych sabatów i rodzinnych spotkań przewijał się niewygodny temat męskiego potomka. Każda rodzina powinna mieć przynajmniej jednego syna, dziedzica, spadkobiercę nazwiska. Naciski ze strony seniorów rodów bywały tak ostre i uszczypliwe, że nieraz kończyło się brzdękiem sztućców rzuconych na talerz i bezczelną deportacją, byleby tylko dalej nie słuchać tego biadolenia. Nikt nie lubi docinek podczas wspólnego posiłku o selekcji naturalnej, że jego lędźwie nie potrafią już nic wartościowego wykrzesać, a jej biodra są zdecydowanie za wąskie, aby wydać na świat chłopca. Niedoczekanie. W 1955r. Ziva urodziła syna, ku uciesze całej rodziny, która z tej okazji wydawała wielkie przyjęcie, chcąc uczcić męskiego potomka. Relacje państwa Burke znowu uległy znacznej poprawie, bo długo starali się o kolejne dziecko. Ba, nawet wspólnie podjęli decyzję, że Edgar musi ograniczyć trochę swoje wyjazdy i poświęcać więcej czasu rodzinie, która bez wątpienia go potrzebuje.

Jedną z niewielu rzeczy, których na prawdę obawiała się Ziva, była możliwa choroba jej dzieci. U Crouch’ów na serpentynę cierpiały jej matka i siostra. Mimo picia eliksiru mającego spowalniać to schorzenie, prędzej czy później umarły. Dzięki Merlinie, Lady Burke została oszczędzona, ale mogła być nosicielem genu, który po prostu u niej się nie uaktywnił, a przejdzie na jej córki.
Pewnej nocy, w półmroku sypialni obudziła się, czując jak Esmee wchodzi do ich łóżka. Pogładziła córkę po policzku, była gotowa ją przytulić i pójść dalej spać, ale poczuła, że buzia dziewczynki jest wilgotna od łez. Podniosła się na łokciach, patrząc na nią badawczo jeszcze trochę zaspanym spojrzeniem. Podejrzewała, że przyśnił jej się koszmar i potrzebowała matczynego przytulenia. Ból brzucha, który odczuwała od kilku dni, ale był lekceważony i uważany za kłamstwo, teraz nie pozwalał jej spać. Opiekunki bagatelizowały sprawę, zarzucając Esmee kolejne dziecięce oszustwo, ale ona jako matka, nie mogła powielać ich błędu. Nie kiedy córka budzi ją z płaczem w środku nocy.
Wizyta uzdrowiciela z samego rana dłużyła się niemiłosiernie. Kaszlnij. Powiedz, gdzie boli. Opisz jak boli. Schyl się. Wystaw język, zbadam gardło. I dziesiątki innych poleceń lub pytań, po których mężczyzna znał już diagnozę, ale dla porządku zapytał o choroby genetyczne w rodzinie. Ziva wspomniała o przypadkach serpentyny, a Edgar o swoich transmutacyjnych zanikach organowych i to właśnie one były rozpoznaniem. Kobieta pobladła, zakręciło jej się w głowie, że musiała złapać się futryny drzwi, aby się nie przewrócić. Nigdy nie wypytywała męża o jego schorzenie, wiedziała jedynie o jego comiesięcznych wizytach kontrolnych i piciu wywaru, które pomagały mu kontrolować chorobę. Uzdrowiciel zalecił dokładnie to samo Esmee. Ziva zadeklarowała, że będzie przyprowadzać córkę dwa, albo nawet trzy razy w miesiącu na badania. Sielanka w rodzinie Burke trwała zdecydowanie zbyt długo.

Sowa, różdżka, książka pt. "Dzieje Magii", teleportacja, 10pkt. statystyk