Sypialnia

Lord Carrow nie przepadał za odwiedzaniem cudzych sypialni, jeżeli mówimy o męskich sypialniach, tym bardziej lordowskich męskich sypialniach. Było coś obleśnego w przekraczaniu tych progów, w stawianiu stopy na terytorium, które podlegało ścisłym zasadom etykiety: a więc, cokolwiek tu się wydarzyło, nie mogło zostać przekazane dalej.
I to nie potrzeba trzymania języka za zębami tak lorda Carrow zniechęcała. Ale ta otoczka. I świadomość, że jeżeli w jego sypialni działy się niestworzone sceny dantejskie prawie, to co się może dziać w sypialni lorda jakiegośtam. A co się mogło dziać w sypialni lorda Bulstrode.
I kolejna sprawa. Czy to nie podejrzane, że lord odwiedza lorda w sypialni jego? Najgorszą rzeczą, która mogłaby się wydarzyć, to gdyby ktoś nakablował w gazecie i chciał popsuć Deimosowi reputację i oskarżył go o bycie wywłoką, czy jak to się inaczej zwie - psychicznie chorym wielbicielem męskich sypialni.
Daleko było Deimosowi do preferata takich uciech, bo on na widok prawie każdej kobiety dostawał świra. Gdyby miał mieć tak również z mężczyznami, to dziwny byłby ten świat dla niego. A póki co jest czarny i biały. Albo biały i czerwony. Jak różne są dwie róże, jedna rodu Carrow, druga rodu Rosier. Jedną z czerwonych róż poprosił go przyjaciel - by zerwać, zniszczyć, obciąć jej kolce. A Deimos co? A Deimos nie przejmuje się nawet, że ta róża tak podobnie pachnie do pięknej Cedriny. Chociaż w matce mógłby się zakochać, mógłby się przyznać nawet do tego, tak do osoby której Lorne chciał utrzeć nosa, nie czuł nic. Nic poza typową niechęcią rodową.
I to właśnie było najprostsze. By zaraz wyjść na scenę i dokonać swej powinności. Rodzinnej, rodzina jest najważniejsza.
Deimos czeka na znak i kopie w poduszkę. Dźwięknęło szło. Odchylił stopą narzutę i dojrzał butelkę rumu. Uśmiechnął się na to znalezisko, schylił po buteleczkę, by zaraz pociągnąć z niej łyczka. Albo dwa.