Peony,

Szukał Cię mężczyzna, który ma ponoć informacje od Twojego męża. Odezwij się do mnie jak wrócisz.

Mamo,

Ja już dłużej nie potrafię. Czuje, że życie prześlizguje mi się przez palce. Czuje, że skończyło się wraz z sakramentalnym „tak”. Nie potrafię zliczyć ile razy w myślach uciekałam. Zabierałam Nathaniela, pakowałam wszystkie rzeczy, wracałam do domu. Przekonywałam się, że to właśnie powinnam zrobić. A on jakby czytał mi w myślach. Wczoraj zasnął w progu domu. Sparaliżowana nie byłam w stanie sięgnąć po szklankę wody. Nie była w stanie zasnąć nasłuchując tylko jego przerwanego oddechu. Chce zniknąć. Zbliża się jesień. Myślę, że jeśli nic się nie wydarzy to za tydzień Was odwiedzę. Zadrapania i siniaki powinny do tej pory zniknąć. Nie chciałabym, żebyś się martwiła. Wytrzymam to. Muszę.

Mamo,

Pamiętasz zapach maciejki wieczorami? Pamiętasz spadające kasztany wczesną jesienią? Pamiętasz czerwoną jarzębinę rosnącą obok domu? Oczywiście, że pamiętasz. Dla Ciebie nic się nie zmieniło. W takie dni jak dziś staram się sobie przypominać. Nie chce zapomnieć zapachu prawdziwego domu. Prawdziwej rodziny. Czy kiedykolwiek przyjdzie mi tego znowu doświadczyć? Boje się, że to tylko wspomnienie. Nic więcej.

Mamo,

Dziękuje za prezent. Przepraszam, że znowu Was nie odwiedziłam. Nie mogłam. Wczoraj znowu się pokłóciliśmy. Kolejny raz nazwał mnie wariatką, a ja dochodzę do wniosku, że chyba zaczynam w to wierzyć. Może naprawdę jestem wariatką. Może wymyślam sobie zło jakie w nim żyje. Ale nie… siniak na policzku przypomina mi o tym jak bardzo go nienawidzę. Kiedyś to się skończy, albo ja sama to skończę

Mamo,

Jestem przerażona. Powiedział, że chce znowu mieć dziecko, a ja nie mogę na niego patrzeć. Wczoraj spałam z Nathanielem, bo mnie o to prosił. Boje się, że on nie przyjmie odmowy. Tylko, że ja nie mogę tego zrobić. Straciłabym całkowicie szacunek do samej siebie. Nie mogę. Prędzej teleportuje Nate w bezpieczne miejsce, a potem wrócę i go zabije. Kto mnie będzie za to winił?