Krokus to twardy samiec, nie da sobie w kaszę dmuchać. Nie dotykać, bo podziobie. Nie rozmawiać, bo uderzy cię swoim wyjątkowo długim ogonem w twarz. Karmić możesz, nie obrazi się, ale jak już karmisz, to obficie, a nie jakieś ochłapy rzucasz, nędzny człowieczku. Listy dostarcza szybko, nie lubi opieszałości i nie lubi też czekać. Mimo wszystko w otoczeniu Bunny łagodnieje, wdzięczy się do swojej pani i często jej pilnuje – czy to obserwując ją zza krat klatki, czy odnajdując ją, gdy kręci się po Pokątnej i siadając na jej ramieniu, by z tej pozycji posyłać każdemu ostrzegawcze spojrzenia złotych oczu. Młoda jest do Krokusa bardzo przywiązana, choć i jej oswojenie go zajęło trochę czasu.