Czarny wilk szczerzył kły, lecz przecież nie było tu owiec. Były one - dwie wrony wijące gniazdko w otchłaniach nocy, wyściełające je włosiem, nadbudowujące gliną. Lysa często śniła o wilku rozrywającym misternie splecione gałęzie na strzępy, o jego przekrwionym spojrzeniu śledzącym lot odlatujących ptaków, o burym pisklęciu trzepoczącym skrzydłami zbyt wolno, zbyt słabo, by nadążyć za rodzicem.

Wychowana w meandrach zagubionych w mroku uliczek nie znała innego świata - od zawsze otaczał ją wyłącznie Nokturn, mozaiki obcych, brzydkich twarzy i nieodłączne poczucie czyhającego za rogiem niebezpieczeństwa. Matka nauczyła ją, jak ostrożnie stawiać kroki, upominała, radziła, zabraniała; Śmiertelny Nokturn nigdy nie był miejscem dobrym dla małych dziewczynek, więc Lysandra swoje życie zawdzięczała wyłącznie trosce Cassandry. Starała się nie zawodzić oczekiwań matki - nie miała wszak bliższej od niej osoby w pełnym wrogów, skąpanym w cieniu półświatku, nikogo innego nie darzyła bezwarunkową miłością.

Prążkowany, ciemny kot strzygł ostrożnie uszami, szykując się do ataku - wśród wysokich traw rozlegały się paniczne piski gryzoni, drobne ciałka przedzierały szlaki wśród zieleniących się gąszczy. Odkąd Lysa pamiętała, w jej snach jawiła się przyszłość; niedosłownie, prawda kryła się za zwierzęcymi alegoriami, choć dziewczynka z nieznanych nikomu powodów i tak potrafiła je zrozumieć, dopasować symbole do otaczających ją twarzy. Razem z matką mieniły się metalicznym połyskiem skrzydeł wrony, niebezpieczeństwo przywdziewało krwawe maski szakali, hien, rozszalałych niedźwiedzi i jadowitych wężów, a bliskie oblicza barwiły się lisią rudością, skradały na długich, pajęczych nogach.

Choć matka nie pozwalała jej zbyt długo przebywać w lecznicy, nie wtedy, gdy pacjenci rozwierali powieki, Lysa niekiedy śniła o ich losie: o bólu, o smutku, cierpieniu, skradającej się śmierci. Jastrzębie pikowały w dół, by dokonać żywota, zestrzelone z kuszy; ryby przestawały tęsknić za wodą, gdy - wyrwane z jej otchłani - ginęły w uściskach wydrowych zębisk. Starała się pomóc najlepiej, jak tylko potrafiła; zdawała sobie sprawę z ogromu pracy matki, wielkości poświęcenia i dobrego serca skrytego przed obcymi za grubą zasłoną obojętności. Lubiła spędzać czas w lecznicy, nawet jeżeli jej praca ograniczała się do zamiatania wielką miotłą podłogi, domywania zakrzepłych resztek krwi i przynoszenia niedawno wypranych bandaży. Lysandrę najbardziej fascynowały jednak barwne eliksiry zamknięte w więzieniu szklanych kolb, ich zapachy - nieraz ziołowe, częściej jednak siarkowe, drażniące - i to, jak bardzo potrafiły wspomóc leczniczą magię jej matki. Jak łagodziły ból, sprawiały, że wykrwawiające się stworzenia w jej snach uciekały przed atakiem drapieżników i na nowo odzyskiwały siły.

Wrony wzbijały się do lotu, lecz bełty przeszywały je na wskroś. Warkot czarnego wilka przeistaczał się w skowyt, tym razem to nie przez niego tryskała krew; drapieżcy przegrywali w walce w żywiołem, jednak nie tylko oni. Ćmy mknęły do ognia, zwodzone powiewami lekkiego wiatru, lecz wyłącznie po to, by w kontakcie z powolnymi jęzorami płomieni spłonąć żywcem. W powietrzu wibrował niewypowiedziany ból, namiastka katastrofy, a Lysa budziła się z krzykiem. Była zbyt mała, by rozumieć polityczną burzę zasłaniającą kłębiącymi się chmurami błękitne niebo, ale przeczuwała, że zbliża się zło - zło spędzające jej sen z powiek, przekształcające marzenia w koszmary. Spokój odnajdowała u matki, oddychając powietrzem naznaczonym zapachem miodu i agrestu.

Nigdy nie miała nikogo poza nią, nie potrzebowała mieć - kilkakrotnie zganiona za pytania o ojca, nie drążyła tematu. Nie szukała obcej, męskiej ręki zaburzającej harmonię ich nokturnowego gniazdka, broniła się przed wilkiem bezczeszczącym świętość lepiącej się gliny i splecionych gałęzi. Miała matkę, miała ciotki, miała rzucającego olbrzymi cień trolla; w obliczu wszystkiego, co usłyszała na temat bezwzględności i okrucieństwa mężczyzn, nie potrzebowała żadnego w pobliżu. Wystarczył Umhra - wcześniej Gust, bo jego pierwotne imię plątało jej język - i chwile, które spędzili na rozmowach. Lub monologach; prawdopodobnie tylko przy nim Lysandra mówiła tak dużo, tak otwarcie, bez jakichkolwiek zawahań, odnajdując w trollu przyjaciela oraz powiernika tajemnic. Doceniała istnienie zwierząt i nieludzkich istot o wiele bardziej od innych dzieci. Widując je w snach jako symbole ludzi, których drogi krzyżowały się z jej życiową ścieżką, mimowolnie nadawała kotom, jaszczurkom, parchatym sowom i insektom cechy człowieczeństwa. Zdążyła się nauczyć, że niekiedy stworzenia okazują się bardziej ludzcy od samych ludzi.

Pohukiwania nastroszonej sowy bezlitośnie przerywały późnowieczorną ciszę - słała ostrzeżenie, choć nie mogła wiedzieć, czy ktokolwiek jej słucha. Zazwyczaj to one inicjowały polowania, dziś role mogły się odwrócić; brzmienie nocnej, ptasiej muzyki rozpierzchło się jednak bez odzewu, a leśne echo wygasło.

Pierwszy raz w jej krwi zawrzała magia, gdy nie skończyła jeszcze czterech lat. Tej nocy miała koszmar - koszmar o tyle rzeczywisty, że okazał się przepowiadać okrutną, bolesną śmierć jednego z pacjentów w lecznicy Cassandry. Pierwsza w życiu, tragiczna wizja zakrwawionych kłów czarnego wilka rozrywających truchło rudego, długouchego królika sprawiła, że Lysa obudziła się z panicznym krzykiem i histerycznym płaczem. Natłok negatywnych emocji sprawił, że i tak potłuczone szyby skruszyły się na drobny, szklany pył; znajdujące się w pomieszczeniu przedmioty zaczęły lewitować i chaotycznie się przemieszczać, z impetem oraz akompaniamentem głośnych stukotów strącając wszystko, na co tylko natrafiły po drodze.
Niedługo potem rozpoczęły ćwiczenia; Lysa nie rozumiała znaczenia słowa animagia ani sensu szlifowania umiejętności, które wciąż pozostawały dla niej tajemnicą. Nie sprzeciwiała się jednak matce - nie robiła tego przecież nigdy - i dokładała wszelkich starań, aby wypełniać jej wolę, troszczyć się o bezpieczeństwo, próbować (bo o sukcesach nie było mowy) przemienić się w zwierzę. Łatwo było zgadnąć, w jakie; przecież w wieszczych snach przywdziewała skąpane w czerni skrzydła ptasiego symbolu śmierci i wojny.

Lysandra nie pragnęła poznać świata innego od tonących w półmroku uliczek Nokturnu; matka nie zabierała jej na ulicę Pokątną zbyt często, wyłącznie w celu zatroszczenia się o najpilniejsze sprawunki, tłumacząc jednocześnie, że nie jest to miejsce dla takich, jak one - że w otoczeniu malowanych masek i woali sterylnych pozorów na dwie wrony padną wyłącznie przepełnione dezaprobatą spojrzenia. A choć Lysa drżała przed niebezpieczeństwami kryjącymi się w cieniach Śmiertelnego Nokturnu, mimo wszystko czuła się tam bezpieczniej - brudne, zatęchłe ulice do cna przepełnione kryminalistami, czarnoksiężnikami i mordercami, których potem łatała leczniczymi zaklęciami Cassandra, stanowiły jej dom. Gniazdo wyściełane włosiem, nadbudowane gliną, o misternie splecionych gałęziach.

Czarny wilk krył się w mroku. Spojrzenie przekrwionych oczu śledziło tor ruchu dwóch wron, których srebrzyste skrzydła mieniły się w blasku wczesnowiosennego słońca; mknęły dalej, nie zdając sobie sprawy z niebezpieczeństwa czyhającego w gęstwinach drzew. Bure pisklę trzepotało skrzydłami zbyt wolno, zbyt słabo, by nadążyć za rodzicem, a czarny wilk, nie odwracając wzroku, znów wyszczerzył kły.