Zaginiony Gabinet luster Meredith Haze

Pokój w departamencie tajemnic, którego istnienia mało kto jest świadomy. Został zamknięty niemal pięćdziesiąt lat temu, a od mniej więcej trzydziestu błądzi po całym departamencie. Jego obdrapane drzwi nie wyglądają zachęcająco, jeśli jednak użyjesz magii, by je otworzysz, twoim oczom ukaże się niesamowite miejsce. Obłażące tapety i kurz tańczący w powietrzu sugerują, że miejsce zostało opuszczone wiele lat temu. Odchodząc, właścicielka nie zabrała jednak niczego. Małe, wówczas jeszcze eksperymentalne lusterka dwukierunkowe spoczywają na okolicznych regałach i wiszą dookoła, część z nich osłonięta jest ciężkimi kotarami. Szczególną uwagę warto poświęcić czterem z nich, oprawionym w grube, misternie zdobione ramy. Zawieszone są w centralnej części pomieszczenia, zwrócone szkłem do siebie i opisane kolejno marzenie, lęk, prawda, kłamstwo. Opisy odnoszą się do rzeczy, które można ujrzeć w zwierciadłach. Czego będą dotyczyły? To zależy od ciebie.
Ponura atmosfera wzmaga się przez uczucie, że jest się obserwowanym, czasem można nawet odnieść wrażenie, że z któregoś z luster spogląda na ciebie zupełnie inna osoba. Co zaskakujące, na zapleczu znajdują się tylko dwa lustra, z czego jedno wydaje się być zupełnie zwyczajne, nie na miejscu w zestawieniu z zaklętym towarzystwem. W drugim natomiast nie da się dostrzec odbicia - wygląda tak, jakby pod taflą szkła znajdowała się gęsta mgła. Pod lustrem znajduje się wywołująca gęsią skórkę notatka skreślona eleganckim pismem: “Wchodzę. 12.07.1902r”.

Opcjonalny rzut kostką:
1-35 - Masz wrażenie, że mgła powoli wydostaje się z lustra, widzisz to jednak tylko ty. Kiedy wyciągasz dłoń przed siebie, by sprawdzić czy faktycznie jesteś w stanie jej dotknąć, za plecami słyszysz głośne pukanie. Odwracasz się, lecz lustro za tobą wygląda zupełnie normalne. Gdy znów spoglądasz przed siebie, po mgle poza nie ma śladu. Pukanie słyszeli wszyscy obecni w pomieszczeniu.
36-70 - Wpatrując się w mgłę, przez kilka sekund dostrzegasz zarys pewnej postaci postaci: wysokiej kobiety błąkającej się z asekurancko wyciągniętymi przed siebie dłońmi.
71-100 - Wbijasz spojrzenie w mgłę, lecz nic się nie dzieje. Po pewnym czasie ogarnia cię nuda, dlatego odwracasz się, a wtedy w odbiciu drugiego lustra, które uznałeś za niemagiczne, przez chwilę widzisz wyraźną twarz kobiety. Wpatruje się w ciebie, wydaje się bardzo melancholijna. Gdy zauważa, że też na nią patrzysz, uśmiecha się nieznacznie i znika.