Niebieski las

The member 'Tatiana Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 41

Widziała swoje sojuszniczki rzucone na ziemię jak bezładne lalki. Widziała Tatianę ściągającą na siebie nieznane zaklęcie, Sigrun wyciągającą różdżkę w jej stronę; bez żadnej inkantacji, bezskutecznie. W którym momencie wszystko tak obrzydliwie się spierdoliło? W którym momencie to one znalazły się na kolanach? Wszystko zaczęło się od najdrobniejszego zdrajcy, od dzieciaka, który podejrzanie potężnym zaklęciem upokorzył ją i zmienił w żabę. Któregoś dnia się za to zemści. Podwiesi go na łańcuchy, rozetnie skalpelem od splotu słonecznego do kości łonowej - żywcem, tak by mógł na własne oczy zobaczyć jak po nogach spływają mu flaki.
- Nie! - krzyknęła ponad zamiecią, kierując słowa do Rookwood i Dolohov. - Zabijcie ich! - Niech to zrobią, to było najważniejsze. Byleby dzieciaka zostawiły jej żywcem.
Skostniałymi dłońmi sięgnęła do kieszeni, do ust przytknęła lodowatą fiolkę. Choć tyle mogła zrobić dla samej siebie.

Piję eliksir 2

Nie był pewien, jak długo dadzą radę walczyć w takich warunkach; płaty śniegu gęstniały, utrudniając dostrzeżenie czegokolwiek; biel boleśnie osiadała na oczach, igiełki zimna wbijały się w nie, musiał je mrużyć cały czas. A dokuczliwy smród zaczął się nasilać, gdy tylko wełna zaczęła owlekać również ciało Alexa.
Nie miał chwili na złapanie zmrożonego oddechu; przestało mieć znaczenie to, że zaklęcie nie wyszło, że poprzednie sięgnęło Rycerek, liczyło się już tylko następne. Kolejna wypowiedziana inkantacja. Koncentracja na tym, co teraz.
- Everte Stati! - rzekł pewnie, kierując różdżkę w stronę Śmierciożerczyni.

The member 'Keat Burroughs' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 82

--------------------------------

#2 'k8' : 5, 1, 5, 4

Ledwo inkantacja opuściła zachrypnięte gardło młodego uzdrowiciela aby wzmocnić jego towarzyszy to poczuł, że Julien i tym razem nie popełnił fuszerki. Zabawne mrowienie poniosło się po skórze Alexandra w czasie gdy jego sylwetka nieco napęczniała, wypełniła te zwykle nieco zbyt wiszące na nim ubrania i zaczęła wydzielać zapach, niewątpliwie, barani.
– Zapomniałeś o rogach do kompletu – ponad hukiem wichury rzucił przez ramię do przyjaciela, unosząc jeden kącik ust w prędkim uśmieszku nim nie odwrócił się znów do ich przeciwniczek. Musiał przyznać, że przechwycenie zaklęcia było sprytnym posunięciem, a do tego odebrał je jako, poniekąd, wyzwanie rzucone w jego stronę. Kiedy więc Keat skierował różdżkę na Rookwood w kolejnym udanym ataku, Farley zrobił to samo, ale z wciąż zdolną do rzucania zaklęć towarzyszką Śmierciożerczyni (Tatiana).
– Petrificus Totalus! – wymówił inkantację coraz bardziej zachrypniętym głosem, wycelowując w czarownicę.

| Celuję w Tatianę

The member 'Alexander Farley' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 76

--------------------------------

#2 'k8' : 5, 3, 4, 3, 4, 8, 4, 5, 4, 6, 8

Uśmiechnął się ponownie, czując jak stres nieco odpływa z jego ciała na widok udanego zaklęcia. Skrzywił się wreszcie na charakterystyczny zapach, o tym chyba nie pomyślał. Nawet nie ratował go zapach szalika Botta, ani własne perfumy, które zdążyła wywiać wichura. – Będziemy siedzieć w wannie tydzień, wybaczcie – mruknął zmieszany, ale cóż innego mógł zrobić? Chciał też coś powiedzieć o rogach, lecz tylko potrząsnął zawadiacko głową w kierunku Farleya. Obecność przyjaciół go budowała, pozwalał odpędzić ten piętrzący się strach, który gdzieś tańczył z tyłu głowy, na myśl o tym co kombinowały ich przeciwniczki. Spokojnie, będzie dobrze – powtarzał w myślach. Przeszedł kolejne kilka kroków, lecz nie skupiał się na polu bitwy, póki co. Chłód wdarł się mocniej, a całe ciało pokryła gęsia skórka. – Brrrr… – wzdrygnął się, marząc o ciepłej herbacie i kocu w zaciszu Kurnika. Pora więc na niego, wszak jeśli mieli tu jeszcze cokolwiek zdziałać, musieli się zabezpieczyć. Skierował więc drewno berchemii na siebie i skupił się ponownie, starając naśladować poprzednie gesty. – Caldasa – wypowiedział spokojnie, choć głos zdawał się drżeć bardziej od przeraźliwego zimna.  

| rzucam na siebie zaklęcie Caldasa + poproszę o przesunięcie o jedno pole na lewo

The member 'Julien de Lapin' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 62

Coraz bardziej osłabione zimnem czarownice odstępowały od walki i wymierzania kolejnych ataków. Obie skupiały swoje wysiłki na uwolnieniu Elviry, która ponownie sięgnęła do swojego ekwipunku i wyciągnęła kolejną, sobie tylko znaną fiolkę z eliksirem. Odkorkowanie buteleczki zajęło dłuższą chwilę, tak trzęsły jej się ręce. Uczucie to ustało już po pierwszym łyku lodowatego płynu, który tylko cudem nie zamienił się w niemożliwy do spożycia kawałek. Smak w tej temperaturze zdawał się ledwie istnieć. Jego subtelność upewniła czarownicę, że wypiła właściwą miksturę. Sigrun ponownie skupiła swoje wysiłki na przerwaniu Deserpes więżącego towarzyszkę i raz jeszcze poległa. Osłabiona i zmęczona walką miała naprawdę spore trudności w osiągnięciu poprawnego skupienia. Zimno targało jej ciałem coraz mocniej i to samo działo się z Tatianą, która podjęła decyzję stanięcia za Śmierciożerczynią, aby także spróbować swoich sił z Finite Incantatem. Skryta za czarownicą nie podołała. Skostniałe, zmarznięte palce z wolna zaczynały odmawiać współpracy.

Trzej młodzieńcy walczący po drugiej stronie nie odczuwali skutków śnieżycy tak dotkliwe. Włosy przetransmutowane w grubą, ciepłą wełnę chroniły przed odmrożeniami i nadmiernym wychłodzeniem ciała. Wełna była jednak wyjątkowo chłonna, a powietrze wypełnione śniegiem wilgotne, co sprowadzało się do pogłębiającego nieprzyjemnego zapachu. Julien jako jedyny marzł, lecz i on podjął kroki ku temu, aby uchronić siebie przed zimnem. Inkantacja padła w pełnym skupieniu, a młodzieniec poczuł to samo co wcześniej pozostała dwójka. Włosy napęczniały na całym ciele, a te na głowie przekształciły się w grube loczki opadające na uszy, czoło i policzki, pozostając drapiącymi w dotyku. Suche miały pozostać raptem przez moment, by po wchłonięciu wilgoci z powietrza emanować tym samym okropnym dla nosa odorem. Keat, który cuchnął najdłużej, zdawał się nie przejmować w wonią baraniego runa. Czarodziej nieustannie podejmował próby ataku, kierując je w Sigrun. Tym razem posłał celne Everte Stati. Promień wystrzelił z wyjątkową mocą w stronę Śmierciożerczyni, dając jej niewiele czasu na reakcję. Podobnie postąpił Alexander, sięgając po silne zaklęcie petryfikujące, którego promień mierzył w Tatianę, lecz ta stanęła z tyłu. I to zaklęcie pomknęło w stronę Sigrun, która stała na torze kolejnego promienia magii.

|Czas na odpis wynosi 24 godziny.
Rycerze odpisują w tym temacie.
Zakonnicy odpisują w tym temacie.
Keat jest w posiadaniu różdżki Elviry.

Sigrun - przemiana we mgłę (1/3)
Alexander - Expecto Patronum (3/3); Magicus Extremos (tura 2.) +27 do rzutów na zaklęcia dla Juliena i Keata
Julian - Caldasa (Keat, tura 3.), Caldasa (Alex, tura 2.), Caldasa (na siebie, tura 1.)
Elvira (Deserpes - ST trafienia w postać obniżone o 5); Eliksir nr 2 (tura 1.)

Zamieć (tura 2. - faza 3.) utrudnia rzucanie zaklęć bądź przedmiotów (-10 do rzutów kością), oraz zadaje 10 (odmrożenia) obrażeń co turę. Zaklęcie Caelum chroni tylko przed obrażeniami od zamieci.

Żywotność:

Dobrowolne opuszczenie mapy (wyjście poza jej krawędź) jest jednoznaczne z opuszczeniem pojedynku.
Mapka nie będzie już powiększana.

Sigrun marzła coraz bardziej, a myśli się rozpraszały przez to zimno. Nie potrafiła skupić się na rzucanym zaklęciu, zamiast tego dygotała z zimna, a palce coraz bardziej kostniały. Skóra dłoni była już czerwona, pobolewała. Nie zdołała przerwać zaklęcia, jakie więziło Multon - niech ją piekło pochłonie - nie wiedziała też dokładnie, co robiła Dolohov, która skryła się za nią. Sigrun dostrzegła błysk zaklęć i natychmiast przekierowała różdżkę przed siebie. Tego nie mogła zignorować. Musiała się obronić. Nie da się powalić na ziemię.
- Protego maxima - wycedziła przez zaciśnięte zęby, starając się skoncentrować na swojej mocy, włożyć w ten czar naprawdę wiele, kreśląc cisowym drewnem tarczę przed sobą tak, aby nie pozwoliła dosięgnąć ani jej, ani Tatiany.

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 67

Chyba powoli przestawała rejestrować rzeczywistość.
Świat ograniczony do płatków śniegu ograniczających widzenie, zamykający się na przejmujące zimno, które zdążyło opleść boleśnie każdy odkryty skrawek skóry; chłód utrudniał myślenie, utrudniał skupienie się, finalnie utrudniał nawet machanie różdżką i wyrzucanie z własnego gardła chrypliwych inkantacji. A te, które miały zadziałać niewerbalnie, nie przynosiły żadnego efektu.
Multon wciąż stała w tym samym miejscu. Wciąż z nogami zatopionymi w ziemi, mimo kolejnych starań, setki przekleństw i jeszcze większej ilości klątw rzucanych w obrębach własnego umysłu.
Dolohov postawiła krok z powrotem, wracając na poprzednie miejsce, praktycznie w tym samym momencie, w którym kolejna wiązka światła pomknęła w ich stronę – jej, Sigrun, to nie miało znaczenia.
Zadziała instynktownie, machając różdżką w taki sposób, by promień tarczy objął i ją, i Rookwood.
– Protego maxima!


krok w górę-prawo

The member 'Tatiana Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 2

Widziała zaklęcie mknące w kierunku Rookwood. W lodowatej zamieci była zdolna - jakimś cholernie przewrotnym trafem - usłyszeć jego formułę. Nic się nie zmieniało, czas stanął w miejscu. Jej stopy wciąż były uwięźnięte, a choć eliksir uspokoił nieco konwulsyjne drżenie kończyn, nijak nie zaradził na jej własną pułapkę. Będą tu stać aż zmienią się w lodowe statuy? W zimowym amoku przemknęło Elvirze przez myśl, że Rookwood idealnie nadawałaby się na gargulca - wredna suka i pokrzywiona jak łeb Ramseya Mulcibera. Perfekcja. Ale na Tatianę chętnie by popatrzyła. To by był taki typ rzeźby, którą się dyskretnie dotyka w niegodnych miejscach.
Zachichotała histerycznie sama do siebie, zachłystując przez sekundę płatkami śniegu. Tylko tym już oddychała; lodem, wodą i zimnem. I dymem. Nie, parą. Z jej ust ciągle wylatywała para, bo wewnątrz była wciąż gorąca.
Nie dostrzegła momentu, w którym skostniałe palce poczęły szukać w kieszeniach niewielkiego, połyskującego świetliście kryształu. Tak często nosiła go przy sobie. Miała go i teraz.
To był czas.
Z urwanym krzykiem rzuciła nim - nie w przeciwników, a sporo na lewo.

Rzucam kryształem numer 1, dokładna kratka obrana za cel wysłana do MG, w końcu zamieć, a kamień jest biały.

The member 'Elvira Multon' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 72