Eurydice, wiem, że przez chwilę czułaś się pewnie tak, jakbyś znalazła się w Hadesie codzienności, ale oto jestem - nie mam ze sobą sobą kitary ani liry, musi wystarczyć sama moja natrętna obecność; przyszedłem, by wskazać Ci drogę ku życiu (albo jego namiastce). Tylko nie myśl czasem, że tęsknię. Po prostu chcę mieć Cię tuż obok siebie, tak jak zawsze, tam gdzie Twoje miejsce - po lewej stronie mojego ramienia, nieco z tyłu, bym osłaniał Cię przed tym, co czyha na nas za rogiem czasu.