First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Magia Oliviera przerwała bieg strumienia, tamując jego wodę swoją mocą - na drugą stronę dało się przedostać suchą nogą, przez wilgotną ziemię. Gęsta mgła nadal kłębiła się nad jego biegiem, lśniła czernią czarniejszą od nocy. Elric usiłował przegnać tę mgłę, lecz na próżno, gdy magia odmawiała mu posłuszeństwa - czy dlatego, że nie mógł oprzeć się wrażeniu, że gęsta mgła spoglądała na niego równie uparcie, jak uparcie on spoglądał na drugi brzeg?

Ted nie zdołał poprawnie rzucić zaklęcia szpiegowskiego.

Olivier, nim przekazał Elrikowi eliksir, rzucił się biegiem w górę strumienia - nie była to odległość duża. Mógł wspiąć się na górną półkę skał - znajdującą się około dwóch metrów wyżej - by znaleźć się bliżej źródła smolistej mrocznej energii zatruwającej ten las. Nie wydawało się to zadaniem szczególnie trudnym, choć pozbawiony sprawności fizycznej Olivier mógł postrzegać to jako pewne wyzwanie.

Dochodziła północ, cenne chwile umykały. Elric i Ted mogli dostrzec kłębiące się czarnej mgle kształty, mgliste, niewyraźne, nieuchwytne. W kierunku czarodziejów z czerni wyskoczyły wpierw duże ciężkie łapy, potem pysk cienistego wilka - bestia była wielka, dwukrotnie większa od prawdziwego wilka - z pyska kapała mu smolista substancja. Spowijały go strzępy mgły, z której został utkany, wydawał się niematerialny, nierzeczywisty i z pewnością do cna plugawy. Rozległ się warkot, głośny, ale nie wydobył się z wilczego pyska - brzmiał, jakby warczała cała przestrzeń wokół czarodziejów, jakby warczały otaczające ich drzewa i liście, chmury i trawy. Gdzieś z oddali mogli usłyszeć szepty, szepty, w których nie potrafili rozpoznać poszczególnych słów, szepty zapomnianego celtyckiego języka powtarzane przez setki, jeśli nie tysiące języków. Coś nie chciało tu widowni. Coś chciało, żeby Zakonnicy stąd odeszli.

Wilk obnażył kły - i wybił się do skoku prosto na Elrika.

Czas na odpis: do czwartku, godziny 18. Mistrz gry może nie czekać na spóźnialskich. Możecie wykonać do trzech akcji i napisać do trzech postów.

Energia magiczna:
Olivier: 44/50
Ted: 45/50
Elric: 41/50

Zaklął pod nosem w sposób na tyle ohydny i rynsztokowy, że gdyby usłyszała go jego matka pewnie wytargałaby go za ucho; mógł mieć tylko nadzieję, że szept nie był na tyle słyszalny, by dobiec do Teda i Oliviera. Zwłaszcza biorąc pod uwagę cierpliwość jaką młody Summers im okazywał. Cierpliwość i wyrozumiałość.
- Dzięki - Naprawdę starał się nie burczeć, gdy otrzymał eliksir, mimo urażonej dumy i własnych porażek. Mgliście kojarzył, że ten eliksir był cholernie cenny i rzadki; zresztą, nic co miało w nazwie smoka nie mogło być proste do uwarzenia.
Kiedy tylko zarysowali wstępny plan oderwał korek zębami i wypił wszystko co Oliver mu dał. Rychło w czas, bo ciemność wokół nich zdała się narastać i gęstnieć. Pomiędzy drzewami z mroku i cieni wyłaniały się kształty, którym starał się zanadto nie przyglądać, dla własnego spokoju ducha. Zignorować nie dało się za to szeptów, tych syków i szelestów w obcym języku, które wpierw mogły uchodzić tylko za wiatr szarpiący za gałęzie. Dopóki nie stały się bardziej natarczywe. Sfrustrowane.
Groźby.
A po nich - warknięcie. Bestii, która zaczaiła się na nich, wybijając przed szereg i chłonąc mrok wokół siebie, Elric nie mógł już uznać za marę, bo to jego obrała sobie za cel. Serce mu zakołatało, skronie i plecy oblał zimny pot, ale nie zamierzał stchórzyć. Nie teraz i nigdy.
Wyobraź sobie, że to rozszalały hipogryf. Buchorożec. Może nawet cholerna chimera.
Przecież to nie pierwszy raz, kiedy stawał naprzeciw jakiegoś stworzenia.
Cieniowi było do życia tak daleko jak to tylko możliwe, ale właściwie co to za różnica?
- Uważajcie - zakrzyknął towarzyszom, tak jakby to wcale nie on znalazł się na linii ognia. Może to nawet lepiej. Z ich trójki potrafił biegać najszybciej.
I to zamierzał zrobić. Chociaż w jednej ręce nadal drżała mu różdżka, drugą wyciągnął czarną świecę, ściskając ją w zimnych palcach. Potem, kiedy wilk skoczył, Elric odbił w bok i popędził przez ścieżkę wyrobioną w wodzie, wprost w lepkie objęcia mgły.
Mogąc tylko żywić nadzieję, że mikstura Olivera będzie zdolna mu pomóc.

1. Piję Smoczą łzę
2. Próbuję uciec przed wilkiem, przez mgłę na drugą stronę strumienia (rzut na zwinność? sprawność?)

The member 'Elric Lovegood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 6

Choć stopa Elrica poślizgnęła się po rozmokniętej ziemi nad strumieniem, wypity przez niego eliksir utworzył jasną szklistą osłonę, która niby tarcza nabrała materii, odgradzając od Zakonnika cienistego wilka - ta sama osłona chłonęła spowijającą go mgłę i pozwoliła mu przedostać się na drugą stronę wody bezpiecznie.

Małe zwycięstwo za małym zwycięstwem, z drobną przerwą na czkawki małe i duże. Presja czasu nakazywała, aby tych ostatnich nie było wcale, ale przynajmniej jemu magia była — do tej pory — całkiem usłużna. Liczył na swoich towarzyszy, że dokończą po nich dzieła, lecz kiedy jedno aeris za drugim nie przynosiło rezultatów, ukłucie niepokoju było już na tyle silne, że gdyby mieli odrobinę więcej czasu, najchętniej sam by spróbował. Tego jednakże nie mieli, musiał liczyć na swoją wiedzę i iście eksperymentalne podejście do stosowania znanych eliksirów. Myśleć poza schematami, to było przecież domeną ludzi nauki, a za takiego się uważał. Wierzył też w umiejętności swoich towarzyszy, dlatego też nie tyle liczył, że Elric da sobie radę z przejściem na drugi brzeg przy odrobinie pomocy oferowanej przez elikisir, ale wręcz był tego pewien.
Nie było mu dane jednakże tego obserwować. Musiał biec, najprędzej, jak tylko potrafił, gotów skorzystać z każdej, nawet najmniejszej iskry energii zgromadzonej w jego nieprzystosowanym do wysiłku fizycznego organizmie. Choćby następnego dnia miał nie być w stanie podnieść rąk, czy zgiąć się w pół, czy nawet dojść własnymi siłami do wychodka — najważniejsze było to, żeby ten nowy, kolejny dzień nastał. Nastał bez cieni. Wyhamował więc przed skalną ścianą, zadarł głowę w górę, pozwalając działać temu, co posiadać chyba powinien (ale co do jego istnienia nie był pewny prowadząc dotychczasowy styl życia) — instynkt. Ten powinien, przynajmniej w teorii, pomóc mu odnajdywać odpowiednie ruchy, podpowiedzieć, co powinien zrobić dalej. Bo w tej chwili właśnie przeżywał jeden z nielicznych momentów w życiu, w którym po prostu nie chciał myśleć i przesadnie analizować sytuacji, w której się znalazł.
Widział nad sobą skalną półkę, wysoko od gruntu, ale już nie tak wysoko od czubka jego głowy. Doskoczenie do niej chyba nie stanowiłoby dużej trudności, jak raz przydały się jego długie, wyciągające sylwetkę nogi. Te jednakże, podobnie jak jego ręce, były po prostu wychudzone, nie był zatem pewny, czy w ogóle uda mu się podciągnąć, jeżeli już chwyci za skałę. Nie miał jednak wyboru. Musiał nie tylko podciągnąć się, ale jeszcze stanąć na szczycie skały. Z tą właśnie myślą zgiął kolana, aby następnie z rękami wyciągniętymi w górę wyskoczyć tak, by móc złapać za skalną półkę i przystąpić do próby podciągnięcia się w górę.

| podciągam się i to chyba rzut na siłę (?)

The member 'Oliver Summers' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 60