Patronus: Gdy po raz pierwszy wyczarowałem patronusa i okazało się, iż jest nim bóbr, zacząłem się zastanawiać, czy to mało subtelna aluzja, że powinienem zainwestować w aparat ortodontyczny (co zresztą ostatecznie zrobiłem, choć z nieco innego powodu). Ale w sumie cała reszta mniej więcej się zgadza. Bobry szamią skoro roślinek - ja też zajadam się jedynie zieleniną. A poza tym również jestem bardzo rodzinnym zwierzakiem, nie wyobrażam sobie funkcjonowania w pojedynkę. No i warto wspomnieć o wytrwałości oraz uporze w dążeniu do celu.
Jeśli chodzi o szczęśliwe wspomnienie, to mam ich tyle, że spokojnie mógłbym za każdym razem używać innego, ale uwielbiam przywoływać to pozornie nieszczęśliwe - gdy zmizerniały rozgrzebuję makaron z pomidorami i bazylią, a brzuch boli mnie niemiłosiernie. Sam już nie pamiętam, czemu tak się denerwowałem, ale to nie jest szczególnie istotne - najważniejszy był nasz rytuał; całą rodziną siedzieliśmy przy ogromnym stole i każdy opowiadał pokrótce, jak minął mu dzień - kiedy przygnębionym tonem zdałem relację ze swojego, wszyscy jednogłośnie zdecydowali, że definitywnie należy mi się dodatkowa (ostatnia) porcja ciasta; Gideon zaczął rozśmieszać mnie jakimiś głupimi minami, chwilę później przyłączyła się do niego Jos, tata poczochrał mnie po włosach, a mama nałożyła deser na talerz, uśmiechając się szeroko. Zawiązany w brzuchu supeł szybko się rozwiązał.