20.12.1934
Wszyscy strasznie staramy się , aby być jacyś. Codziennie rysujemy siebie, dolepiamy do siebie różdżką kolejne kartki, zdjęcia, wrysowujemy się w ramki, aby poczuć że jesteśmy czymś więcej niż imieniem i nazwiskiem. Ja nie byłam niczym więcej poza żałosną pochodną węgla, sierotą która po śmierci rodziców została wysłana do posiadłości Lestrange'ów aby służyć. Jak wiele wie na temat służby dziewięciolatka? Niewiele. Zwłaszcza, że jeszcze kilka dni temu bawiła się lalką bez jednego oka, udając że ma przyjaciółkę. To ja. Dziecko, które zanim jeszcze wystartowało - przegrało. Już teraz to wiedziałam, ale nawet w najmniejszej części nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo.
Musiały minąć dwa miesiące żebym się nadała do czegoś innego niż ścieranie kurzy i czyszczenie kominka. Niemowlę, które przyszło na świat było wyjątkowo wrzeszczące i od razu było wiadome, że z tym dzieckiem będą same kłopoty. Piastunka była już stara i tłusta, dlatego nie tylko problemy ze stawami ograniczały jej ruchy, ale jeszcze masa. Była tak gruba, że czasami myślałam, że jej ogromny brzuch pewnego dnia mnie wessie do środka. Wszystko było możliwe.
Coleysia. Tak ją nazwali. Wyjątkowe imię w połączeniu z wyjątkowym nazwiskiem. Czy to właśnie to sprawi, że gdy minie jej świetność nie pozostanie po niej jedynie kurz i piękne inicjały? Wszyscy wiedzą, że wśród Lestrange'ów już dawno zostało zasiane ziarno szaleństwa. Do tej pory w tym domu wszyscy się wydawali normalni. Na tyle na ile potrafią być normalni czarodzieje parający się czarną magią. A gdzie w tym wszystkim miejsce dla mnie? Dalej marzę o tym żeby dostać list z Hogwartu. Świstek, który zmieni dla mnie wszystko.

1.07.1946
Jedenaście lat minęło, a ja dalej mieszkam w tym domu i prowadzę ten dziennik. Zaglądam już do niego coraz rzadziej. Pożółkłe karty przerzucam z obojętnością. Piastunki już nie ma. Wszyscy byli pewni, że przeżyje cały ród Lestrange'ów, wychowawszy każdego z nich. Byli w błędzie. Teraz ja zajęłam jej miejsce. Córka czarodziejów, po których nie zostały nawet imiona i nazwiska. Charłaczka. Byłoby im wstyd. Może to dobrze, że nie żyją.
Coleysia ma jedenaście lat. Obserwuję ją uważnie odkąd zaczęła chodzić. Zawsze lubiła pakować się tam gdzie nie wolno, a ktoś musiał ją nauczyć tego gdzie jej miejsce. Jest zsyntetyzowaną kompilacją wszystkich cech, które uważam za nienormalne i niestabilne.

Chodź, pocałuję cię tam, gdzie się kończysz i zaczynasz, chodź, pocałuję cię w trzecie oko, chodź, pocałuję cię w czoło, w głowę, w stopę, w pępek, w kolano, w knykieć, w sutki, w pępek, w duszę, chodź, pocałuję cię w twoje serce. Na dzień dobry. Na dobranoc. Na zawsze. Na nigdy. Na teraz. W samo serce.

Bo chcę z tobą poprzebywać. Jeszcze parę dni. Za wszelką cenę. Pomimo że mnie bez przerwy okłamujesz. W sumie, to okłamuj mnie dalej. Wciskaj mi najgorszy kit na świecie. Nie chcę nic oprócz twoich farmazonów. Oprócz twoich bajek. Oprócz twojego udawania dorosłej. Szukania dziury w całym. Pragnę, byś mnie bez przerwy irytowała.

Kocham Cię. Przestań istnieć

WYPISZ po przecinku rzeczy (zwierzęta, inne) zakupione w sklepiku MG