Wychodząc naprzeciw Waszym potrzebom prezentujemy kilka wzorów podpisów do Waszego swobodnego użytku. Wszystkie poniższe wzory zostały stworzone z myślą o forum Morsmordre, więc na jego potrzeby możecie ich używać i edytować je w tym celu w dowolny sposób.

Również w tym wątku zachęcamy do dorzucania swoich wzorów, uczulamy jednak, by były zgodne z estetyką i klimatem forum. Nie powinny zawierać pstrokatych kolorów, pamiętajmy również, żeby obrazki nie były za duże. Dobrze jest też nie wprowadzać zbyt dużej ilości fontów, których na forum nie ma. Uważajmy też na same zdjęcia - nie powinny znajdować się na nich współczesne mugolskie wynalazki: jesteśmy czarodziejami!

Podpisy w tym wątku zostały wykonane na forum morsmordre, ufamy, że nasi użytkownicy zdają sobie sprawę z tego, że korzystanie z tych kodów poza naszym forum jest niegrzeczne.

Kolory grup (nicków i rang)

Gwardia Zakonu: #565C70
Śmierciożercy: #52664E
Martwi, Azakban, Zaginieni: #6E5C6A
Niekatywni: #666666
Zakon Feniksa: #6A6F85
Rycerze Walpurgii: #637D62
Neutralni: #755353
Dzieci: #52696B
Niemagiczni: #8A7762
Duchy: #819B96

Najpierw pojawił się napis na szybie. SZLAMA. Dużymi, czerwonymi literami. Nie mógł ich zetrzeć, chociaż spędził nad tym kilka dobrych godzin. Zabezpieczył pomazane okna, zamykał drzwi na gruby łańcuch, uważniej rozglądał się na ulicy. Zauważał te ukradkowe spojrzenia, nie umykały mu już splunięcia na chodnik. Kiedy stukał palcami w klawisze maszyny zauważył, że trzęsą mu się ręce. „Boję się”, pisze załamany, próbuje szukać pomocy u bliskich. Dociera do niego, że nie ma tu czego szukać. Jego egzystencja staje się samotna, odkładane pieniądze topnieją, a mieszkanie wydaje coraz mniej bezpieczne. Cillian zaczyna szkolić się mocniej w zaklęciach i obronie, odnalazłszy w sobie motywację większą niż pretekst do spotkania się ze znajomymi z klubu pojedynkowego lub starszym bratem. Powinien uciekać już wtedy, szkoda wielka, że tego nie zrobił od razu przenosząc dobytek, ale jakoś nie potrafił tego wszystkiego porzucić. Chciał walczyć. Na zmianę pakował się i rozpakowywał, płakał nad kuflem piwa i śmiał się do lustra. Obiady jadł w ciszy. Wreszcie ktoś zapukał do drzwi i nie czekał na to, aż pisarz mu otworzy. Następne sceny pamięta jak przez mgłę. Ktoś go kopał, w plecy i w brzuch, nie pamięta ich twarzy. Kiedy cudem im się wyrwał, kiedy uciekał ulicą nie wiedział czy to łzy mu lecą po twarzy czy krew. Pamięta stronnice książek latające w powietrzu, pamięta ogień trawiący drewniane meble. Czasami wraca tam w snach. Do tego jak leży na podłodze i myśli: „a więc tak przyszło mi umrzeć”. Ogień w kominku zaczął kojarzyć mu się z tym momentem, w którym myślał, że to koniec. Na jego widok zdarza mu się płakać. Do Londynu nigdy nie wrócił. Nawet gdyby chciał, to nie miał po co i jak tego zrobić - miasto zostało zamknięte dla „takich jak on”. Cillian nigdy jednak nie uwierzył w to, że osobom, które zamieniły jego życie w piekło udało się postawić ostatnią kropkę.

Najpierw pojawił się napis na szybie. SZLAMA. Dużymi, czerwonymi literami. Nie mógł ich zetrzeć, chociaż spędził nad tym kilka dobrych godzin. Zabezpieczył pomazane okna, zamykał drzwi na gruby łańcuch, uważniej rozglądał się na ulicy. Zauważał te ukradkowe spojrzenia, nie umykały mu już splunięcia na chodnik. Kiedy stukał palcami w klawisze maszyny zauważył, że trzęsą mu się ręce. „Boję się”, pisze załamany, próbuje szukać pomocy u bliskich. Dociera do niego, że nie ma tu czego szukać. Jego egzystencja staje się samotna, odkładane pieniądze topnieją, a mieszkanie wydaje coraz mniej bezpieczne. Cillian zaczyna szkolić się mocniej w zaklęciach i obronie, odnalazłszy w sobie motywację większą niż pretekst do spotkania się ze znajomymi z klubu pojedynkowego lub starszym bratem. Powinien uciekać już wtedy, szkoda wielka, że tego nie zrobił od razu przenosząc dobytek, ale jakoś nie potrafił tego wszystkiego porzucić. Chciał walczyć. Na zmianę pakował się i rozpakowywał, płakał nad kuflem piwa i śmiał się do lustra. Obiady jadł w ciszy. Wreszcie ktoś zapukał do drzwi i nie czekał na to, aż pisarz mu otworzy. Następne sceny pamięta jak przez mgłę. Ktoś go kopał, w plecy i w brzuch, nie pamięta ich twarzy. Kiedy cudem im się wyrwał, kiedy uciekał ulicą nie wiedział czy to łzy mu lecą po twarzy czy krew. Pamięta stronnice książek latające w powietrzu, pamięta ogień trawiący drewniane meble. Czasami wraca tam w snach. Do tego jak leży na podłodze i myśli: „a więc tak przyszło mi umrzeć”. Ogień w kominku zaczął kojarzyć mu się z tym momentem, w którym myślał, że to koniec. Na jego widok zdarza mu się płakać. Do Londynu nigdy nie wrócił. Nawet gdyby chciał, to nie miał po co i jak tego zrobić - miasto zostało zamknięte dla „takich jak on”. Cillian nigdy jednak nie uwierzył w to, że osobom, które zamieniły jego życie w piekło udało się postawić ostatnią kropkę.

Najpierw pojawił się napis na szybie. SZLAMA. Dużymi, czerwonymi literami. Nie mógł ich zetrzeć, chociaż spędził nad tym kilka dobrych godzin. Zabezpieczył pomazane okna, zamykał drzwi na gruby łańcuch, uważniej rozglądał się na ulicy. Zauważał te ukradkowe spojrzenia, nie umykały mu już splunięcia na chodnik. Kiedy stukał palcami w klawisze maszyny zauważył, że trzęsą mu się ręce. „Boję się”, pisze załamany, próbuje szukać pomocy u bliskich. Dociera do niego, że nie ma tu czego szukać. Jego egzystencja staje się samotna, odkładane pieniądze topnieją, a mieszkanie wydaje coraz mniej bezpieczne. Cillian zaczyna szkolić się mocniej w zaklęciach i obronie, odnalazłszy w sobie motywację większą niż pretekst do spotkania się ze znajomymi z klubu pojedynkowego lub starszym bratem. Powinien uciekać już wtedy, szkoda wielka, że tego nie zrobił od razu przenosząc dobytek, ale jakoś nie potrafił tego wszystkiego porzucić. Chciał walczyć. Na zmianę pakował się i rozpakowywał, płakał nad kuflem piwa i śmiał się do lustra. Obiady jadł w ciszy. Wreszcie ktoś zapukał do drzwi i nie czekał na to, aż pisarz mu otworzy. Następne sceny pamięta jak przez mgłę. Ktoś go kopał, w plecy i w brzuch, nie pamięta ich twarzy. Kiedy cudem im się wyrwał, kiedy uciekał ulicą nie wiedział czy to łzy mu lecą po twarzy czy krew. Pamięta stronnice książek latające w powietrzu, pamięta ogień trawiący drewniane meble. Czasami wraca tam w snach. Do tego jak leży na podłodze i myśli: „a więc tak przyszło mi umrzeć”. Ogień w kominku zaczął kojarzyć mu się z tym momentem, w którym myślał, że to koniec. Na jego widok zdarza mu się płakać. Do Londynu nigdy nie wrócił. Nawet gdyby chciał, to nie miał po co i jak tego zrobić - miasto zostało zamknięte dla „takich jak on”. Cillian nigdy jednak nie uwierzył w to, że osobom, które zamieniły jego życie w piekło udało się postawić ostatnią kropkę.