Mniejszy salonik

Nie kłamała, gdy mówiła, że mu ufała. Naprawdę miała do niego zaufanie, jednakże ograniczone - tak jak do każdego. Nikomu nie potrafiła zaufać w pełni i powierzyć swych sekretów w stu procentach, bojąc się przed odkryciem własnych słabości i lęków. Ona także je miała, choć udawała, że nie. Ukrywała się za wysokim, grubym murem obojętności i chłodu, pozornie będącym nie do zniszczenia. Tego wieczoru także umykała powiedzeniu prawdy wprost i wyjawienia swych myśli Lupusowi, sekretów które dręczyły tę dziurę, w której winno znaleźć się serce.
Powiedziała mu i tak za dużo, a on zrozumiał opacznie jej słowa. Nigdy nie chciała być duchem, choć czasami zdawała się bardziej do nich pasować, niźli do żywych. Potrzebowała odeń jeno informacji - nic więcej. Wyjawienia sekretu życia pośmiertnego. Sama nie chciała umierać - nigdy. Daphne nie chciała jednak drążyć tego tematu, cofając się niczym spłoszona łania i zaciskając usta w wąską kreskę.
-Spokojnych snów, sir - odrzekła mu tylko, odwracając się w stronę okiennicy.
Dopiła wino, odstawiła kielich na stolik i poczuła mokry nos Duszy, która wstała z miejsca i podeszła do niej, trącając dłoń swej pani. Rowlówna pogłaskała psa po łbie niemal czule, kilkakrotnie, obdarzając go uśmiechem, który korzenie miał w nadużyciu wina.
-Muszę wrócić i zatańczyć walca z Bulstrodem, obiecałam - wytłumaczyła się i gestem nakazała Duszy, by pozostała na miejscu.
Na salę balowa wróciła już sama.

| zt