Osiem kropek na pancerzyku biedronki, dziesięć marchewek rosnących w ogródku, dwa uderzenia zegara zawiadamiające o porze obiadowej. Dwa krucze pióra w ogrodzie i pięć jabłek w koszyku. Piętnaście płatków miała stokrotka, a tulipan tylko sześć. Pięć palców u dłoni mojej mamy i pięć również u taty.
Lubię badać świat swoimi zmysłami. Liczyć, obserwować, mruczeć pod nosem nowe słowa. Bo świat jest niezgłębiony, nie słyszałeś? Niezgłębiony. To ładne słowo. To taki głęboki, ale trochę głębszy, głęboższy.

Ja dużo rozumiem. Wiem skąd biorą się dzieci. Ty nie wiesz? No jak to tak! Już ci opowiadam.
Mama z tatą idą na targ na ulicy Pokątnej i tam stoi taka ładna pani, co sprzedaje magiczne nasionka. Kupują takie jedno nasionko, a potem wracają do domu i czekają, aż zapadnie noc i dopiero wtedy mama łyka nasionko. A potem tata bierze mamę za rękę, oboje zamykają oczy i powtarzają pięć razy „chcemy mieć dziecko”. Tak właśnie, bardzo koniecznie  pięć razy. Mama i tata kładą się spać, a jak się budzą, to mamie już w brzuchu to nasionko rośnie. Rośnie i rośnie, i rośnie… aż w końcu mama ma taki duży brzuch, że trzeba to nasionko wyciągnąć. Dziecko jest owinięte skorupką od orzecha. Musiało być bezpieczne, kiedy było tam w brzuchu! Rozłupuje się tę łupinę i dziecko wtedy zaczyna płakać, bo mu tam przecież dobrze było, a teraz nagle go wyciągają siłą!
Ja ponoć nie płakałam od razu. Dopiero później zaczęłam. Mama mówiła, że bardzo się o mnie z tatą martwili. A tu się nie ma co martwić, bo jestem tak samo silna jak mój tata i nie dam sobie w mleko dmuchać!

Urodziłam się dokładnie dwudziestego dziewiątego marca w roku tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym, kiedy za oknem śpiewały dwie sikorki (mama powiedziała, że chyba sikorki, a ja powiedziałam, że na pewno dwie). Nie płakałam od razu, ale szybko się nauczyłam, że oddech to ważna rzecz. Bo dzieci muszą oddychać, kiedy się rodzą. Tata ponoć biegał jak szalony, a mama krzyczała, żeby tu przy niej był i chwycił ją za rękę. Ale z tamtego okresu tak naprawdę nic nie pamiętam, a to, co wiem, to historie opowiadane przez moich rodziców (i moja wyobraźnia). Dużo rzeczy sobie wtedy wyobrażam. Na przykład, że bąki bzyczały zielenią, przelatując między liśćmi paprotek rosnących w ogrodzie. Ptaki musiały śpiewać złotem, barwiąc ten dzień czystą barwą swojego głosu. Kroki taty odznaczały się brązem na korytarzach naszego domu, a kroki innych były plątaniną różnych odcieni i głosów. Lubię wrażenie, że wszystko w tamten dzień ze sobą współgrało.
Jak w idealnej harmonii. Jak podczas magicznego koncertu.

Kilka dni (dokładnie sześć) po moich trzecich urodzinach pokazałam mamie i tacie, że jestem prawdziwą, małą czarownicą.
Zajmowała się mną wtedy pani Picks, moja grawerowa (gruwartka? grawerka? guwertka?). Ona wyszywała sobie na płócienku, a ja bawiłam się kartkami, na których próbowałam malować krainę smoków albo jednorożców, albo zamek, gdzie byłam królową łabędzi i paprotek z opowieści o panu Aenghusie i pani Caer (nie pamiętam, bo byłam za mała, żeby pamiętać, ale lubię wyobrażać sobie, że tak to właśnie było). Więc… jak malowałam (ale to już mi opowiadała pani Picks), to te karteczki zaczęły się składać i przypominać różne zwierzęta, a potem te zwierzęta podnosiły się z białym i kremowym szelestem do góry, i wirowały, wirowały nade mną! Pani Picks się bardzo zaniepokoiła i zaczęła piszczeć (pani Picks nie umie śpiewać, więc pewnie piszczy tak samo brzydko, powinna się uczyć od mojej mamy), a potem skakała i łapała te zwierzaki, bo zrobiło się ich tak dużo, że wylatywały na zewnątrz, do ogrodu! Pani Picks mówiła mi, że leżałam na podłodze i śmiałam się tak głośno, jak jeszcze nigdy dotąd, aż zrobiłam się czerwona na twarzy!
Wtedy musiało być w moim pokoju dużo złota, oranżu i fuksji – odcienie mieszały się jak na karuzeli, jak na płótnie, zmieniały się ze sobą z każdym pociągnięciem pędzla.

Wciąż odkrywam. Taneczne kroki, kiedy mama przebiera mnie w ładną sukienkę i razem z panią nauczycielką je poznajemy; dźwięki, którymi śpiewa fortepian (pięćdziesiąt dwa białe klawisze i trzydzieści sześć czarnych), gdy uczę się na nim grać i bujam nogami, bo nie umiem dosięgnąć do pedałów; różnobarwność otaczającego mnie świata, kiedy wychodzę na zewnątrz i mama uczy mnie, jak pleść wianki, a obok nas bawi się mój młodszy braciszek (lubię go, ale mógłby czasami nie rzucać we mnie swoim misiem); litery i obrazki, gdy czytamy z tatą nowe historie na dobranoc; świat zwierząt, gdy ciotunia Julia mi go pokazuje.
Odkrywam kolory, bo dla mnie wszystko ma swoją barwę i odcień. Wsłuchuje się w wiatr szumiący błękitem między drzewami, wnikający w dziurkę między framugami, w kroki taty, które wyglądają dla mnie jak oranżowe smugi zostawiane na podłodze niczym na malarskim płótnie, w głos mamy, który brzmi jak białe płatki stokrotki zerwanej spomiędzy wysokich źdźbeł trawy, w szelest sukienek (niektóre są granatowe jak noc, inne oliwkowe, a jeszcze inne beżowe i czerwone – ich szelest, nie sam materiał), w śmiech brata, który brzmi jak łamane gałązki wierzby. Odrobinę za długo wpatruję się w twarze i oczy, odrobinę za długo nadstawiam uszy i odrobinę za szybko biegnę, kiedy ucieka przede mną pszczoła.
Uczę się – wytrwale i dzielnie, a najważniejsze, że wszystko to robię… z głębi serca.