Moja mama zawsze mówiła, że jestem jej małym, świątecznym prezentem, a tata, że jestem jego oczkiem w głowie, a Miriam, że jestem urwisem, chociaż nie do końca pamiętam co to słowo znaczy. I zawsze jej wtedy mówię: Nie jestem urwisem, jestem Edwin!, a ona się ze mnie zaczyna śmiać, nie wiem dlaczego.

Urodziłem się cztery lata temu, dwudziestego ósmego grudnia, zaraz po Świętach. Miriam opowiadała mi, że wyszedłem z takiej łupiny jak od orzecha i mówiła to z takim przekonaniem, że na pewno ma rację! Musiałem być dużym i pięknym orzechem, bo tata zawsze powtarzał, że już nie mógł się doczekać, aż opuszczę łupinę i będzie mógł mnie zobaczyć. Ponoć głośno krzyczałem i wtedy tata wiedział już na pewno, że będę zdrowym i silnym dzidzicem. Dzidzicem to znaczy, że będę kiedyś taki jak on!

Spędzam dużo czasu z mamą i tatą, chociaż tata często pracuje, ale gdy tylko jest w domu, to chętnie się ze mną bawi. Oglądam jak gra z Miriam w szachy i pomagam mu, gdy ona nie patrzy. Jestem jego szachowym pomocnikiem i dzięki mnie często wygrywa! Ale ja jeszcze nie umiem grać, tylko mu mówię, że ma przenieść konia na B5, albo… tego co pierwszy stoi, na B5. Lubię B5, to tak ładnie brzmi. Mama za to często jest w domu i rzadko wychodzi, a kiedy już musi, to przychodzi do nas pani Picks. Mamy się jej słuchać, ale ona nie pozwala mi robić wielu rzeczy. Ciągle mnie upomina, że mam się nie garbić, nie biegać po schodach, bo spadnę i będę miał guza na czole. Mówi, że jak zbiję jakiś wazon, to rodzice będą na nią źli, bo mnie nie upilnowała. Stała się taka gdy naprawdę zbiłem ten wazon, ale wtedy zamiast na mnie krzyczeć, to się bardzo ucieszyła. Ja tego tak dobrze nie pamiętam, ale pani Picks opowiadała, że siedziałem na podłodze bawiąc się zabawkową miotełką latając nią w powietrzu i po raz kolejny opadł mi trzonek od pęka rózg na końcu i byłem bardzo zły i wtedy wazon, który stał niedaleko mnie, sam z siebie się zbił. Pani Picks mówiła, że była niezwykle zdziwiona, że żaden kawałek mnie nie zranił, bo znajdywała jej jeszcze przez tydzień! Ale potem powiedziała mi, żeby nie wymyślał następnym razem, że wazon sam się zbił, bo i tak mi nikt nie uwierzy.  Ale lubię ją, jak nam ktoś przyśle czekoladową żabę, to pozwala nam ją zjeść w tajemnicy przed obiadem. Mamy wiele tajemnic! Pani Picks wie, że pod moim łóżkiem mieszka Oscar i obiecała nikomu nie mówić. Oscar to mój kolega, jest zawsze ze mną gdy świeci słońce, a gdy są chmury, to chowa się pod łóżko, bo się ich boi. Mówi, że uderzy go piorun i nie będzie się mógł wtedy ze mną bawić, dlatego ja też nie chodzę na dwór gdy jest dużo ciemnych chmur i gdy kszy... gszy… gdy słychać pioruny. Boje się, bo są głośne i tak strasznie błyskają! Wchodzę wtedy pod łóżko i siedzę tam z Oscarem dopóki nie przestanie, czasami przyniosę mu ciasteczko, ale on nie lubi słodyczy, więc ja je zjadam. Jak można nie lubić ciastek? A jak nie mogę schować się z Oscarem, to chowam się za mamy spódnicą, bo za spódnicą najbezpieczniej.

Najbardziej kocham wieczory, bo wtedy czytamy bajki. Lubię słuchać baśni Barda Beedley'a, najbardziej o Fontannie Szczęśliwego Losu, znam ją prawie na pamięć. Na szczycie wzgórza w zaczarowanym ogrodzie, otoczona wysokim murem i chroniona potężnymi zaklęciami, tryskała Fontanna Szczęśliwego Losu… tak się zaczyna! Lubię też grać na fortepianie, wciskam odpowiednie klawisze, a wtedy słychać ładny dźwięk, który układa się w melodię. Tylko muszę siedzieć na dwóch książkach od eliksirów i poduszce, bo nie sięgam do przycisków, a jak już sięgnę to majtam nogami w powietrzu, bo nie sięgam do pedałów. Ale tata mówi, że mam się nie martwić, kiedyś je dosięgnę, a wtedy nauczę się ich używać i będę grać jeszcze lepiej. Uwielbiam morze! Gdy jest ciepło chodzimy z Miriam i rodzicami na plażę, paplamy się w wodzie i budujemy zamki z piasku! A gdy jest zima, to też tam chodzimy i budujemy bałwany, ostatnio zbudowałem większego bałwanka niż Miriam! Nie mogła się nadziwić jak mi się to udało, ale nie mówcie jej, że pomógł mi Oscar, dobra? Tak ładnie świeciło tego dnia słońce i przyszedł się bawić razem ze mną.

Niestety nie mogę się ciągle bawić, ani rzucać w Miriam swoimi misiami, ani wskakiwać na drzewo i latać na miotełce. Jestem dzidzicem i tata mówi, że muszę się uczyć, aby w przyszłości stać się tak szanowany jak on. Uczymy się z Miriam historii magii, jest trudna i nudna i nie lubię jej. Zawsze wymyślam, że boli mnie brzuch albo boli mnie głowa albo palec albo noga, gdy mamy się jej uczyć, ale już mi nikt nie wierzy. A ja naprawdę czuje, że coś mi wtedy dolega! Uczę się też ładnie mówić i umiem przeczytać już proste wyrazy, ale liczenie w ogóle nie sprawia mi przyjemności. Od tego mam siostrę. Jak się ją zapytam ile mam misiów na półce, to mi policzy, jak się zapytam ile kwiatków urosło w ogródku, to też mi policzy i jak się zapytam ile jest chmurek na niebie, żeby wiedzieć czy Oscar się ze mną pobawi, to też mi policzy! Więc ja nie muszę umieć!

Mamy też bardzo dużo gości, przychodzi do nas wujek Bren i wujek Garrett, Neala też przychodzi, lubię ją, ale o wiele bardziej lubię ciągnąć za jej warkocze! Przychodzi też ciocia Margaux i ciocia Lyra i wujek Ulek i… już się pogubiłem! Ale uwielbiam przyjmować gości, lubię się z nimi bawić, wchodzić wujkom na barana i być najwyższy w pokoju, lubię jak mnie podrzucają taaaaaaaaaaaaak wysoko, że mógłbym dosięgnąć chmur i lubię jak ciocie przynoszą słodycze i przekonują mamę, że możemy zjeść po ciastku przed obiadem, przecież nam nie zaszkodzi. Lubię z wujkiem Brenem atakować gnomy mieszkające w mojej szafie, Oscar się ostatnio skarży, że robią sobie wycieczki pod łóżko. Lubię zabierać wujka Garretta i ciocię Margaux do swojego ogródka i pokazywać im swoje roślinki, które mama pomaga mi pielęgnować. I lubię jeszcze wiele innych rzeczy, a najbardziej, to lubię rozrabiać! Ja nie umiem siedzieć w jednym miejscu i nic na to nie poradzę. Nie moja wina, że to jabłko na drzewie wygląda smaczniej niż na stole, że smarowanie zabawek mazidłem do ust mojej mamy jest śmieszne i dzięki temu ładniej wyglądają, że lepiej lata się na miotle w domu niż w ogródku i że po starych książkach rysuje się ładniej niż po pergaminie. Ale mama z tatą tego nie rozumieją, jakby zapomnieli już jak to jest mieć prawie pięć lat! Mama mówi, że mam milion pomysłów na minutę. Zapytałem raz Miriam ile to jest milion, a ona mi powiedziała, że bardzo dużo, więc w sumie się zgadzam z mamą. Ciągle mnie coś interesuje, ciągle chciałbym gdzieś iść i ciągle paplam buzią, bo zawsze mam tyyyleee do powiedzenia! Opowiadam co śniło mi się w nocy, jak uderzyłem się w czubek głowy bawiąc się pod stołem, jak wypsikałem swojego misia mamy pachnidłami i jak upiłem mleko ze szklanki Miriam, gdy nie patrzyła… ups, miałem nie mówić.

Kocham swoją mamę i kocham swojego tatę i nawet kocham Miriam, ale tylko wtedy, gdy się ze mnie nie śmieje. Lubię się bawić, lubię Oscara, lubię swoje milion pomysłów na minutę i wcale nie jestem urwisem, jestem małym lordem Edwinem. I kiedyś będę tak mądry i dzielny jak tata!