Podobno dzieci nie latają. Podobno magia nie istnieje. Podobno... A jednak pewien czterolatek wyfrunął z wózka swojej piastunki o drugiej w południe w The Green Park w City of Westminster, pomiędzy Hyde Park i St. James's Park. Kobieta, która powinna go pilnować zagadała się z inną nianią, którą spotkała na spacerze. Chyba nie spodziewała się, że jej podopieczny zdecyduje sobie wypaść z wózka, a przy okazji polatać. Nie chciał jej robić na złość - po prostu pomyślał, że jego marzeniem będzie znalezienie się na czubku tego wielkiego drzewa. A potem... Kto wie? Może nawet dolecenie do gwiazd? O mało nie przyprawił o zawał nie tylko nieuważnej kobieciny, ale również rodziny mugoli, którzy siedzieli nieopodal i delektowali się popołudniowym piknikiem. Nie odbyło się oczywiście bez pomocy odpowiednich władz porządkowych, które przybyły do The Greeen Park, by wymazać z pamięci odpowiednim osobom ten dziwaczny dla nich incydent. Pewnie wcześniej myśleli, że zaszkodziło im jedzenie, gdy czterolatek raczył sobie fruwać im przed nosem. Później nie musieli się już o to martwić - pamiętali jedynie piękne popołudnie w domu rodzinnym. A co z winowajcą tego całego zamieszania? Wrócił w wielkim pośpiechu w wózku do domu obwiązany w pasie apaszką swojej piastunki, by przypadkiem nie spróbował dolecieć do gwiazd.

Życie małego Jaydena rozpoczęło się właśnie tamtego dnia. Dokładnie w rocznicę jego czwartych urodzin, bo jako dobrze wychowany wiedział, że nie wolno się spóźniać. Zmachana piastunka dowiozła go z niemałym trudem do domu, gdzie opowiedziała wszystko rodzicom. Państwo Vane patrzyli na swoje dziecko z szeroko otwartymi oczami i uśmiechami na twarzy. Całowali go w różowe policzki i podrzucali aż pod sufit. Co zbyt mądre nie było, bo przecież zaraz czterolatek wyfruwał wyżej i jedynie apaszka niani mogła ściągnąć go na dół. Prócz tego incydentu rok 1930 pozostawał taki sam jak każdy inny. Pani Josephine Vane była dość dobrze rozpoznawalną pianistką, która swoją grą przyciągnęła swojego przyszłego męża. Uwielbiała opowiadać o tym swojemu jedynemu synkowi na dobranoc - opowieść o uzdolnionej muzycznie dziewczynie i tajemniczym mężczyźnie, który chodził na każdy jej występ, a potem się jej oświadczył. I żyli długo i szczęśliwie. Jay lubił tę opowieść, ale skrycie zawsze czekał, aż do jego pokoju zajrzy pan Ethan Vane. Jego historia poznania mamy Vane przedstawiała zupełnie inaczej. W opowieściach taty był rycerz, była dziewczyna, były góry, przygody, fontanny! Gdy Jayden podrósł ktoś powiedział mu, że to Fontanna Szczęśliwego Losu, a nie opowieść o jego rodzicach. Mały czarodziej wiedział jednak że to bajka była napisana na ich wzór historii. Nie na odwrót! W końcu jego papa był niezwykle wiarygodny źródłem! Uzdrowiciel na oddziale Chorób Wewnętrznych to nie byle jakie zadanie. Wynoszenie na wyżyny swoich wspaniale uzdolnionych rodziców było zadaniem małego Vane'a na każdy dzień tygodnia, przez 365 dni w roku, aż do jego powrotu dziadka z długiej podróży. Miał wtedy niecałe pięć lat, ale starszy mężczyzna nie miał żadnych trudności ze zdobyciem zaufania wnuka. Zaczął opowiadać mu o swojej pracy, pokazywać wielkie atlasy i mapy nieba, zabierać na nocne wyprawy, by podziwiać piękno nocy. Oddalone o setki tysięcy mil gwiazdy nad ich głowami, podbiły serce Jaydena, który zaczął marzyć, by być kiedyś takim jak jego dziadek. Od zawsze był aktywnym dzieckiem, które nie mogło wysiąść w jednym miejscu zbyt długo. Quidditch nie był może jego pasją, ale wolał inne sporty i nawet to nudne bieganie było interesujące. Raz nawet wygrał podwórkowe zawody! Dziadek był z niego dumny. Spędzał z nim całe dnie - do jedenastych urodzin. Wtedy też oboje rodzice wzięli sobie zawczasu wolne, by być przy jedynym dziecku w chwili w której dostanie list ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie! Czekali od rana i każdy nawet najmniejszy dźwięk brali za pojawienie się już sowy. Ale ona nie przylatywała. Przecież dopiero dwunasta. Na pewno się jeszcze pojawi. Ale im dłużej czekali, tym większe rozczarowanie ich czekało. Co zrobili nie tak? Może trzeba było otworzyć w domu wszystkie okna, żeby zwierzę znalazło drogę? O dziewiątej wieczorem rodzice położyli już Jaydena do łóżka, wiedząc, że list już nie przyjdzie. Chłopiec jednak nie był tak załamany jak oni. Zgasił światło, wygrzebał z pościeli i oparł się łokciami o parapet, by patrzeć na gwiazdy. W jego pokoju znajdował się stary teleskop dziadka, ale tej nocy chciał obserwować całe niebo. Nie tylko skrawek. Nie czekał jednak długo nim na jasnym tle księżyca pojawił się jakiś cień. Zbliżał się, ale jedenastolatek się nie bał. Przywitał starą, zmęczoną sowę z szerokim uśmiechem. Nie otworzył listu, tylko przyniósł jej wpierw wody i parę ziaren słonecznika w nagrodę za jej trud. A jednak otrzymał to, na co tak czekali. Szczęśliwi udali się na Pokątną w poszukiwaniu odpowiedniej wyprawki dla małego Vane'a. Wszystkie pozycje z listy zostały odhaczone, pozostawało więc jedynie pocałować chłopca w czółko i wsadzić w nowiutki ekspres z peronu 9¾. Jay zawsze wszystkim mocno się ekscytował. Nawet nowym śniadaniem, dlatego podróż do Hogwartu polegała praktycznie na ciągłym wstrzymywaniu oddechu i wydawaniu odgłosów zachwytu. Gdy przed jego oczami stanął sam zamek, chłopiec nie mógł się poruszyć i ktoś musiał mu pomóc ruszyć się dalej. Oboje jego rodziców należało do domu Roweny Ravenclaw. Nic więc dziwnego, że ciekawy świata dzieciak również wylądował pod pieczą Krukonów, stając się jednym z nich. Można by początkowo stwierdzić, że nie zapowiadał się na dobrego ucznia ze swoim poczuciem humoru i płataniem pomniejszych żartów kolegom. Profesor Astronomii musiał się zdziwić, gdy Jayden zawsze był przygotowany na zajęcia, a nawet posiadał wiedzę, której jeszcze nie znali inni uczniowie. Wszystko to zawdzięczał swojemu dziadkowi i jego pasji, którą zaraził swojego wnuka już we wczesnym dzieciństwie. Mężczyzna wspominał i to nie raz, że w Hogwarcie należy się przykładać do Zaklęć, ale równocześnie by być dobrym naukowcem należy postawić na Numerologię. Co miały liczby do zostania astronomem - nie wiadomo, ale Vane postanowił zaufać ojcu matki. Nie był najgorszy też z Eliksirów, ale większość czasu wolał spędzać z mapami nieba, siedząc po nocach na jednej z wież niż uczyć się kolejnych przepisów. Nie przykładał się więc do warzenia różnych substancji w kociołkach. Zaklęcia szły mu opornie i praktycznie przez trzy początkowe lata ledwo je zaliczał. Dopiero zapisanie się do Klubu Pojedynków za namową przyjaciela sprawiło, że postanowił podszkolić się w tej dziedzinie. Jak to mówią praktyka czyni mistrza. I może niekoniecznie Jayden stał się mistrzem Zaklęć, ale na pewno zaczął być lepszy. O wiele lepszy. Wiecznie beztroski Krukon zaczął się zamartwiać, gdy coraz częściej dochodziły do niego wieści o zniszczeniach, które szły za Wielką Wojną Czarodziejów. I chociaż wiedział, że jego rodzina powinna być bezpieczna, przez długi czas nie mógł przestać się wzdrygać na widok każdej sowy. Wydawać by się mogło, że czas leczy rany, jednak nic takiego nie miało miejsca. Po kilku latach to właśnie w Szkołę Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie uderzył potężny cios. Pamiętał tę okularnicę, która należała do tego samego domu co on. Znaleziona martwa w łazience uświadomiła go, że mimo wszystkich zapewnień nigdzie nie było w stu procentach bezpiecznie. To właśnie wtedy odezwał się w nim pewien motywator, by nie tylko stać się dobrym astronomem - chciał być dobrym czarodziejem. Robił wszystko, by pójść w ślady dziadka, dlatego też Astronomię zdał na poziomie Wybitnym, Numerologię zaś na Powyżej Oczekiwań.

Te dwa przedmioty zapewniły mu dostanie się do Wieży Astrologów. Tam też spotkał się pierwszy raz z językiem centaurów, gdy podczas przyjmowania go do pracy spytano o jego znajomość. Jayden musiał przyznać, że nigdy się nad tym nie zastanawiał, ale otwarty i rządny nowej wiedzy oznajmił, że opanuje go tak szybko jak to możliwe. Łatwiej było powiedzieć niż zrobić, ale chęć dostania się do wymarzonego miejsca pracy napędzała go na każdym kroku. W końcu tutaj również zaczynał jego ukochany dziadek. Kolejny raz po zakończeniu edukacji w Hogwarcie musiał przykładać się solidnie do nauki. Wiedział jednak że cel jest w zasięgu jego ręki. Nauka języka centaurów nie była trudna z samego względu wymowy - chodziło o dogadanie się z owymi stworzeniami. Nieodpowiednie zachowanie mogło doprowadzić do katastrofy, jednak warto było. Samo przebywanie w Wieży sprawiało, że Vane czuł się znowu jak dziecko odkrywające nieznane mu dotąd obszary. Sale i pomieszczenia które były jedynie wspomnieniem z dawnych lat stały się teraz jego miejscem pracy, gdzie mógł oddawać się swoim studiom. Jako żółtodziób dostawał najgorsze zadania, ale radził sobie z nimi - każde z nich bowiem było związane z jego ukochaną Astronomią. Nic więc dziwnego, że wykonywał je z uśmiechem na ustach. W ciągu nauki jak i pracy w Wieży Astrologów nie przestawał biegać, co niewątpliwie pomagało mu w nie tylko szybkim wykonywaniu powierzonych mu obowiązków, lataniu z miejsca na miejsce, ale równocześnie w wielu godzinach aktywnej straży głęboko w lasach. Nie raz i nie dwa był wysyłany jako tłumacz do centaurów, gdy trzeba było coś załatwić. Nieco kalecząc, umiał się jednak dogadać. A stworzenia te nie zamierzały czekać na kogoś, kto za nimi nie nadążał. Czy było to pomocne w zaczęciu myślenia nad napisaniem własnego podręcznika? Jayden nie wierzył nigdy w przypadki, dlatego zaczął od artykułów na tematy ściśle związane z astronomią. Początkowo nie należały one do popularnych - w końcu jakim autorytetem był dwudziestoletni pracownik Wieży Astrologów? Vane nie poddawał się jednak, a powolne, czasem niebezpieczne zdobywanie zaufania centaurów okazało się niezwykle pomocne. Dzięki ich doświadczeniu zdobył nową wiedzę, a mając wsparcie w dziadku, zaczął przyciągać uwagę. Być może to właśnie one, po sześciu latach pracy w Wieży Astrologów, sprawiły, że dostał propozycję pracy w dawnej szkole. Hogwart żegnał odchodzącego na zasłużony odpoczynek profesora Astronomii, a dyrektor poszukiwał odpowiedniego dla niego zastępcy. Jak to się stało, że spośród wszystkich kandydatów wybrano młodego Vane'a? Chyba nigdy nie miał się dowiedzieć, chociaż rozmowa o pracę poszła mu całkiem dobrze. Sądził jednak że nie na tyle, by dostać to stanowisko!

Przez ponad kolejne sześć lat pracował w Hogwarcie, przekazując całą swoją wiedzę chłonnym umysłom swoich uczniów. Może nie wszyscy potrafili docenić wagę tego przedmiotu, ale nie zrażał się tym. Najwybitniejszych nazywał swoją małą armią, nie przestając uczyć się języka centaurów, którego opanowanie jeszcze jest daleko od doskonałości. Dawał z siebie wszystko. Śmierć Albusa była wielkim ciosem i ciągle o niej pamiętano, ale jeszcze większym było objęcie jego posady przez Grindelwalda. Niektórzy brali pod uwagę opuszczenie zamku, ale Jayden został. Wiedział, że szczególnie pod jego władzą należy rozszerzać miłość do nauki i pasję, by uczniowie nie dali się pochłonąć strachowi i ciemności. W Hogwarcie poznał też nieco starszego od siebie profesora, który opowiadał mu o tym, że należy walczyć nie tylko o swoją pasję, ale również o wolność i przekonania. Początkowo młody astronom nie rozumiał do końca idei, która przyświecała starszemu koledze. Z każdym spotkaniem jednak zaczynał pojmować, co ten chciał mu przekazać. Jayden nigdy nie widział różnicy między sobą, a mugolami, a wychowywany w przyjaznym im środowisku, zgodził się z przyjacielem. Ten stawał się już nie tylko pomocny w wykonywaniu zawodowych obowiązków, ale również stał się ostoją politycznego rozsądku. Pewnego wieczoru zaprosił go na spotkanie grupy swoich przyjaciół. Tak właśnie go nazwał. Podobno miało to związek ze snem Jaya, w którym pojawiał się feniks. Jeszcze nie wiedział, że ta noc miała przynieść mu kolejny ważny element w jego życiu - członkostwo w Zakonie Feniksa. W ciągu pobytu w Szkole Magii i Czarodziejstwa Jayden wydał podręcznik o swoich ukochanych ciałach niebieskich, które są jego ucieczką od okrutnej rzeczywistości. Wierzy jednak że kiedyś to się zmieni, bo gwiazdy nigdy nie kłamią.

Różdżka, teleportacja, przyrządy astronomiczne, 12PS

Do końca kwietnia Jayden pozostawał w takim samym świecie, jaki znał od zawsze. Uśmiechnięty, serdeczny i pomocny wobec każdego, kogo spotkał na swej drodze. Czerpał garściami z bycia profesorem i wspomagał uczniów przed końcem roku szkolnego. Egzystując w sielankowym ekosystemie, nie spodziewał się, że cokolwiek tak gwałtownie zaburzy ten względny spokój. W przeddzień jego naukowego wyjazdu do Szkocji otrzymał sowę, która niosła list z prośbą o pomoc. Zakonnicy powracający z odsieczy potrzebowali wsparcia przy zajęciu się kilkorgiem dzieci — niestety nie wszystkim udało się przeżyć. Targany wyrzutami sumienia i koszmarami z tragicznych wspomnień astronom popadł w bezsenność. Podczas lipcowego spotkania Zakonu Feniksa zdecydował się odejść z organizacji, równocześnie pozwalając na usunięcie wspomnień związanych z grupą. Nie miał pamiętać poznanych tam osób, swoich działań ani samego faktu istnienia popleczników idei Albusa Dumbledore'a. Na powrót stał się dawnym sobą — pozbawionym większych zmartwień naukowcem, jednak kolejny kryzys odebrał mu szansę na spokojne życie. Pod koniec sierpnia została mu przekazana wiadomość o śmierci dwóch, bliskich kuzynek. Nie mogąc sobie poradzić ze stratą w pojedynkę, zwrócił się o pomoc do Pomony Sprout, która pozwoliła mu zamieszkać u siebie na czas rekonwalescencji. Depresja wywołana silnym szokiem zmusiła go również do ustąpienia z obowiązków nauczyciela na okres miesiąca. W międzyczasie Jayden podejmował się napraw anomalii szalejących wciąż po terenach Wielkiej Brytanii, próbując jakoś poradzić sobie ze stratą i zżerającym go poczuciem winy.

Przełom roku 56' i 57' przyniósł kolejne zmiany, których nikt nie mógł się spodziewać. Podczas Świąt Bożego Narodzenia Vane wyznał swoje uczucie Pomonie, co wywołało lawinę emocji oraz nowych doświadczeń. Między Świętami a Nowym Rokiem Jayden brał udział w atakach przeprowadzanych przez Rycerzy Walpurgii na Ulicy Pokątnej i chociaż stanął w obronie jednego ze szturmowanych lokali, przegrał, ostatecznie lądując w szpitalu. Nie przejął się zbytnio swoim stanem zdrowia, jednak porażka zostawiła w nim sporą porcję żalu i goryczy do samego siebie. Nie miało to być jednak jedyne zmartwienie astronoma — na Sylwestrze w Dolinie Godryka Pomona zdecydowała, że relacja między nimi nie miała racji bytu. Tym samym czarownica odcięła się od mężczyzny, unikając jego obecności w sferze prywatnej, jak i zawodowej. Astronom skupił się więc na aktualnie prowadzonych badaniach mających przywrócić sprawność sieci Fiuu, bezskutecznie próbując przez ten czas porozumieć się z zielarką. Próbował oddać się całkowicie pracy, jednak nie był w stanie zapomnieć o ukochanej osobie, przez co popadł po raz kolejny w marazm. Nie spodziewał się, że kiedykolwiek znów ją zobaczy, ale w połowie lutego pod jego drzwiami pojawiła się Pomona, zamierzając się pożegnać — chciała zrezygnować z pracy w Hogwarcie i wyprowadzić z Hogsmeade. Przekazała mu również wiadomość o swojej ciąży, która zaczęła się podczas ich grudniowego romansu. Jej plany dotyczące ucieczki musiały jednak ulec zmianie, bo Vane nie zamierzał jej na to pozwolić. Wciąż był w niej zakochany i sądził, że czarownica się od niego odsunęła z powodu braku odwzajemniania tego uczucia. Prawda była inna. Po ustaleniach odnośnie wspólnej przyszłości, w które wplecione zostały zaręczyny, para czarodziejów sprzedała oba mieszkania w Hogsmeade i przeniosła się do domu w Parku Narodowym Killarney w Irlandii, gdzie Pomona mogła w spokoju donosić ciążę. Pozwoliło to im na życie poza zasięgiem wzroku i opinii tradycjonalistycznego społeczeństwa. Pierwszego dnia wiosny pobrali się w sekrecie przed wszystkimi. Równocześnie, by uniknąć niechcianych pogłosów, przyjęli oficjalną wersję wydarzeń, w której mieli być małżeństwem od grudnia poprzedniego roku. Wspólnie zaczęli tworzyć przyszłość, starając odnaleźć swoje miejsce w czasie narastającego konfliktu i nie zapominając, co było najważniejsze i co było warte ochrony.

Szczęście małżeńskie nie trwało jednak zbyt długo — pod koniec maja 57' światło dzienne ujrzały listy gończe wystawione za znanymi członkami Zakonu Feniksa w tym również Pomony. Obnażyło to wszelkie sekrety trzymane przez kobietę przed mężem, wystawiając ich zaufanie na próbę oraz sprowadzając ciche dni. W międzyczasie w ich domu znalazły schronienie przyjaciółki Jaydena — Roselyn wraz z córką oraz porzucająca pracę dla Ministerstwa Magii Maeve. W połowie lipca na świat przyszły trojaczki Vane'ów, które dla młodego ojca były nie tylko zaskoczeniem, co powodem do niewyobrażalnej radości. Przepraszając żonę za wszystko, usnął u jej boku, trzymając w ramionach nowo narodzone dzieci. Niestety tej samej nocy Pomona zniknęła z Theach Fáel, pozostawiając męża z synami. Pomimo oczywistych trudności Jayden podjął się wychowania, wybierając dobro dzieci ponad dobro własne oraz dobro swojej żony. Nigdy nie przestał jej jednak szukać, robiąc, co w swojej mocy, by dowiedzieć się o miejscu pobytu czarownicy. W międzyczasie jego badania nad teorią panmagiczną przeżywały rozkwit, podobnie zresztą jak jego praca w Hogwarcie — przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego został mianowany nowym opiekunem Ravenclawu. 22 września w jego drzwiach pojawił się William Moore, który przyniósł ze sobą zwłoki Pomony — według niego kobieta została oddana dementorom podczas swojego pobytu w Azkabanie. Jayden pochował żonę na górze niedaleko domu, usypując na jej cześć niewielkich rozmiarów kurhan. Od tamtego momentu wszelkie przejawy uczuć przelewał na swoich synów oraz uczniów, dystansując się od przyjaciół. Rzucając w wir pracy, profesor pod koniec roku 57' wydał swoją drugą książkę — O pochodzeniu magii, która wzbudziła wiele kontrowersji, równocześnie pozwalając, aby nazwisko Vane ponownie wybrzmiało w świecie nauki. Druga połowa roku 57' była równocześnie dla profesora czasem rozłamów długoletnich przyjaźni, jak i powrotów dawnych, praktycznie zapomnianych. Wraz z początkiem 58' wstawił się za aresztowanymi przez policję dawnymi podopiecznymi z Hogwartu, jednak spotkanie z Thomasem i Jamesem nie przyniosło upragnionego porozumienia, komplikując jedynie relacje profesora z rodzeństwem Doe. W tym samym czasie kariera zawodowa astronoma nabierała tempa — ogłoszony oficjalnym prelegentem najważniejszego wydarzenia astronomicznego na świecie udał się do Szwajcarii, podczas gdy w Wielkiej Brytanii odbyło się sympozjum promujące O pochodzeniu magii. Widząc jednak potrzebę pomocy w zajmowaniu się dziećmi oraz istoty matczynej figury w ich wychowaniu, zaczął — wbrew sobie — poważnie rozważać potrzebę ponownego ożenku, by uchronić przyszłość swoich synów. W międzyczasie jego relacje z Roselyn, jak i z Maeve zaczęły ulegać zmianie — gdy z jedną na nowo zaczęli się zbliżać, z drugą dystans zwiększał się z każdym kolejnym dniem, a zwieńczenie wciąż pozostawało niewiadome. Pod koniec marca Jayden zaczął organizować grupę badawczą związaną z nowym projektem łączącym w sobie astronomię, numerologię, starożytne runy oraz transmutację, mającą nakreślić nowe spektrum czasowoprzestrzenne. I chociaż nowy rok rozpoczął się serią nieustających osiągnięć, wiązał się także z paralelną linią wielu porażek Vane'a — jako męża, przyjaciela, jako mentora, jako opiekuna. Ale może właśnie to stanowiło postać profesora. Nie ciągła wygrana, lecz upadki i podnoszenie się z kolan każdy kolejny raz. Nie niezawodność, lecz świadomość, że miał polec jeszcze setki — jeśli nie tysiące — razy. I wstawać bez końca.