-Dzisiejsza sytuacja udowodniła nam wszystkim, że pokój ma wielką siłę, ale tylko wtedy, gdy wszyscy współpracujemy. Każdy wróg- wymownie przeniosłem wzrok na płonące zwłoki. -Winien skończyć w ten sposób. Przez takich jak on giną niewinni ludzie- zwieńczyłem myśl. Nie byłem dobrym mówcą, ale liczyłem, że ślepe zapatrzenie wykreowane przez Ecne zadziała. -Blondwłosą dziewczyną zajmę się osobiście. Dopilnuje, żeby więcej was nie kłopotała.

-Jakiś konkretnych niespodzianek oczekujesz?- spoglądnąłem na nią nieco zaintrygowany. Prezenty, czy zrządzenia losu przeważnie były niespodziewane, lecz każdy z nas miał marzenia oraz pragnienia, jakie chciał ziścić. Może planowała coś większego? Coś zmieniło się w jej życiu?

Widok okrągłej komnaty pokrytej kolejnymi runami wprawił mnie w chwilowy, irracjonalny zachwyt. Być może i byliśmy w pułapce, aczkolwiek miejsce było nietuzinkowe, rzadkie i wręcz zapraszające do odkrycia tajemnicy. Uniosłem wzrok ku górze, ale na próżno było tam szukać stropu. W powietrzu błyszczały tylko bursztynowe nicie, których końce odnalazłem pośród znaków na dnie jaskini. Zbliżyłem się do nich próbując zachować ostrożność, mimo ciekawości jaka rosła z każdym kolejnym krokiem.

Wspominałem o aktywności wroga… wiedziałem, że przy odrobinie szczęścia przyjdzie mi stanąć z nimi twarzą w twarz, jednak nie sądziłem, że stanie to się równie szybko i z nikim innym jak Lucindą. Cóż u licha tutaj robiła? Wiedziała już o mojej nowej roli? Zapewne, czego nawet nie zamierzała ukrywać. Skąd jednak wybór stróżówki? Czyżby i założone tam klątwy nie stanowiły już tajemnicy?

Wertowaliśmy dokumenty, przewróciliśmy dosłownie i w przenośni całą kajutę do góry nogami. Poza ciekawym dziennikiem, z jakiego treścią zamierzaliśmy się zapoznać później, nic nie przykuło naszej uwagi. Do czasu, kiedy kątem oka nie dostrzegłem pod biurkiem klapy, a raczej niewielkiej rączki w formie metalowego oczka. Zerknąłem na Xaviera i skinąłem żywo głową – to była nasza szansa. Nie bez powodu była ukryta.

Kolejny materiał opadł na podłogę, kolejne gorące oddechy zmieszały się ze sobą. Smakowałem jej ust z gwałtownością podyktowaną utęsknieniem, pieściłem piersi z łapczywością, o jaką wcześniej bym się nawet nie podejrzewał. Wrząca w żyłach krew doprowadzała mnie do szaleństwa, drażniła zmysły, pobudzała każdy nerw i mięsień. Nie liczyło się nic poza tą chwilą ekstazy, wspólnego tańca ciał, które tuż po zetknięciu ostatniego elementu garderoby z posadzką stały się jednością.

-Zdradzisz mi o czym ty marzysz? Poza mną i gorącą kąpielą?- spytałem po chwili. Zastanawiało mnie to, bowiem nigdy wcześniej nie poruszaliśmy tego tematu. Cele były realne? Osiągalne? Czy zakrywały o fantazje?

Przejąłem od niej kuszę, po czym przez moment badałem ją rękoma. Obracałem, przyglądałem się konstrukcji oraz próbowałem ocenić wagę. Spostrzegając jej zniecierpliwione spojrzenie uśmiechnąłem się pod nosem i chwyciłem nowy bełt, który umieściłem w tym samym miejscu co dziewczyna. Naśladując ruchy uniosłem broń, zamknąłem jedno oko i próbowałem poprzez kraniec grotu skupić się na pniu. Nie zwlekając pociągnąłem za spust.

Mrugnąłem kilkukrotnie powiekami, kiedy ogarnęła mnie swego rodzaju błogość. Stan zupełnie nieadekwatny do rozpoczęcia akcji, bowiem zwykle wtem towarzyszyły mi skupienie i uwaga. Uśmiechnąłem się pod nosem i ponownie wbiłem spojrzenie w wodę, która wręcz wołała, abym zbliżył się do niej. Zanurzył dłoń, może nawet całe ciało. Uczucie przyjemnego chłodu w równie gorący poranek byłoby zbawienne, wyjątkowo relaksujące. To wyobrażenie zaprzątnęło na moment moje myśli, ratunek stracił na swym priorytecie.

Poranna wizyta posłańców postawiła mnie na równe nogi. Opuściłem gabinet pozostawiając rozłożone księgi na drewnianym blacie biurka i skierowałem się do wejścia domu, gdzie oczekiwała na mnie Irina wraz z przybyłymi ludźmi. Byli rozwścieczeni, padło sporo epitetów w kierunku nieznanych sprawców, ale nie mogłem się im dziwić. Oznajmiłem, że niezwłocznie się tym zajmiemy i zamierzałem tej obietnicy dotrzymać. Nie tylko ze względu na reputację; czyn był godny potępienia.

-Nie nazwałbym tego nekromancją, nie w tej fazie. Nazwijmy to zależnością między działaniem run, a organizmem. Roboczo- ponownie uniosłem kielich w geście krótkiego toastu. -Za owocną współpracę- dodałem.

Spodziewałem się krytyki, być może nawet głośnych przekleństw. Byłem szalony, każdy z nas był.

Klątwy w teorii mają identycznie działanie na każdej ofierze, lecz w praktyce dużą rolę odgrywają czynniki osobnicze. Dla przykładu jeśli ktoś jest niepojętnym w sztuce magii czarodziejem, to przekleństwo charłactwa stanie się trudniejsze do ściągnięcia. Jeśli zaś zaatakujesz wilkołactwem likantropa, to na logikę nic ona nie zmieni.

-Rad jestem, że w końcu udało nam się poznać. Ucałowałbym lady dłoń, ale- przerwałem na moment -to może być nieco problematyczne. Wygiąłem wargi w szelmowskim uśmiechu, po czym ponownie upiłem trunku. -Proszę mi wierzyć, że zjawiskowo lady wygląda- dodałem nie mogąc się powstrzymać. Trochę na jej własne życzenie.

-To dobrze. Tutaj na pewno nie będziesz mieć czasu ani miejsca, aby zamknąć się w sobie- rzuciłem otwarcie, po czym uniosłem szkło w geście toastu. -Wykaż się. Mantykora jest mordownią, ale wymaga wiele pracy i zaangażowania. Liczę, że potroisz zyski- nie pozostawiłem przestrzeni do domysłów. Chciałem, aby wyszedł spod piersi matki i dźwignął na własnych barkach odpowiedzialność za karczmę.

Złoty Lugh, przybądź tej nocy do naszego koła rozpoczęte żniwa skropimy krwią złotego woła. Tak zaczyna się świt Dziecka Słońca. Złoty Lugh, szybując jasno, szybując wysoko przemierzając płonące niebo szeroko Złote łzy, młode i stare płyną przez pola pszenicy i żyta. Złoty Lugh, przybądź tej nocy do naszego koła, nieskończone żniwa skropimy krwią naszego woła.

Spojrzałem jej w oczy. Widziałem lęk, pożądanie i pewną dzikość. Z jej gestu – tego, który kiedyś wywołał strach, wówczas płynęła odwaga. Przepełniona namiętnością, którą można było poczuć w każdym oddechu, w każdym dreszczu; pozwoliła, by to zmysły wiodły prym, nie zasady. Odpowiedziałem na jej impuls po raz kolejny już smakując ust i odchyliłem nieco szyję, kiedy ta rozpoczęła wędrówkę własnymi wargami po mojej rozpalonej skórze. Robiła wszystko, żebym nie przestawał, choć najpewniej jeszcze kilka minut temu właśnie na to liczyła. Pragnęła kubła zimnej wody.

Zmrużyłem oczy wyrwany z chwilowego letargu, kiedy to mych uszu doszedł kobiecy głos. Przetarłem dłonią twarz, po czym uniosłem się na przedramionach, aby ponad poduszkami dostrzec wejście do namiotu. Przechyliłem głowę próbując rozszyfrować cóż to za młódka zaszczyciła mnie swą obecnością. -Nie taki dobry- rzuciłem podciągając się do pozycji siedzącej.

...

Obróciłem w jej kierunku twarz, którą zdobił już kpiący uśmiech i dźwignąłem się na równe nogi. Wyciągnąwszy dłoń spojrzałem wpierw w jej tęczówki, a potem na parkiet. -Pertraktacje mają to do siebie, że ktoś musi ugiąć się pierwszy- oznajmiłem ruszając dłonią z rzekomego zniecierpliwienia. -Droga lady- dodałem kąśliwie.

Klątwy towarzyszyły mi od dawna, ale żadna nie kosztowała mnie tyle co ta. Chwyciłem się mocno drewnianego blatu i pochyliłem głowę. Zamknąłem oczy. Musiałem wziąć kilka głębokich oddechów, pokonać rosnące zmęczenie. Było już po wszystkim. Pozostało oczekiwać, czy znaki rozbłysną szkarłatną barwą, a następnie wyraźnie zbledną – jeśli tak można było przejść do aktywowania przekleństwa.

-Zgubiłaś się? Cudownie- odparłem spoglądając na jej twarz. Byłem już prawie pewny, że wcześniej nie miałem okazji widzieć tych rys. -Właśnie szukałem towarzystwa do śniadania- stwierdziłem – poniekąd – zgodnie z prawdą i chwyciłem pusty kielich, który wypełniłem winem. -Dołączysz się?- gestem zaprosiłem ją do środka.

Czy gdybym nie wyjechał na wschód, to dziś byłbym w tym samym miejscu? Czy mogę ufać własnej rodzinie? Czy stworzona przeze mnie klątwa przyniesie zamierzony efekt? Głosy w głowie nie ustawały; ciche, zawiłe przepowiednie na moment zawładnęły moim umysłem. Poddałem się im.

-W takim razie będziemy we dwoje szukać z tego dna ucieczki- przesunąłem kciukiem wzdłuż jej policzka, po czym nieznacznie skróciłem dzielącą nas odległość. Otuliłem ją ramieniem, zaś brodę oparłem o czubek głowy. -Poradzimy sobie, jesteśmy w tym razem- dodałem pragnąc upewnić ją, że miała we mnie wsparcie. Otuchę w sytuacji, jakiej byłem bezpośrednim twórcą.

w trakcie...

-Jeśli widzicie dziewki, które nas tu przyprowadziły, to już wiecie, jak wyglądają rany. Szykujcie sakiewki i udajcie się do Kentwell Hall. Wasze hojne zapłaty za leczenie wesprą punkt medyczny- sprecyzowałem, aby nie sądzili, że galeony weźmiemy dla siebie. Nie zależało mi na ich oszczędnościach – chciałem jedynie dać im nauczkę.

w trakcie...

w trakcie...

Głos- odparłem dając tym samym znać, że nie tylko ona coś słyszała. Mogło to się dziać tylko w naszych głowach, podobnie jak to miało miejsce na wyprawie z Traversem. Majaki; absurdalne, zniekształcone obrazy – ale wtem każdy miał inne, w żaden sposób do siebie niepasujące. Czy tym razem miało być inaczej? Tamten szept pragnął zaprowadzić nas wprost w sidła zguby, a ten?

Oparłem palce o jej kark, musnąłem jej wargi. -Powiem to tylko raz, dobrze?- zacisnąłem usta w wąską linię starając się opanować rosnące emocje. -Kocham Cię Lucindo- tak czułem, tak myślałem. Jeśli to nie była miłość, to nie miałem pojęcia czym innym mogła być.

w trakcie...

w trakcie...

w trakcie...

Wypuściłem wolno powietrze z ust zdając sobie sprawę, że tyle pragnąłem jej powiedzieć, tak bardzo chciałem poczuć zapach jej skóry. Dlaczego w ogóle opuściliśmy ten namiot Primrose? Wiedz, że nie pozwolę nam popełnić znów tego samego błędu.

w trakcie...

w trakcie...

w trakcie...

w trakcie...

Kiedy otrzymałem list z informacją o brakach byłem równie zdumiony, co zaniepokojony. Czy ludzie naprawdę nie rozumieli skali kataklizmu? Nie zdawali sobie sprawy z tego, że w całej Anglii panował kryzys i tylko zachowanie umiaru oraz zdrowego rozsądku pozwoli nam z niego wyjść? Ponadto alarmująca była wieść o skażonej wodzie, bowiem przepływająca tamtędy rzeka dociera również do innych miejsc, z których nie napłynęły żadne wieści.

w trakcie...