Pan Pstryk jest moim aparatem, ale muszę się pilnować żeby nie mówić mu po imieniu, bo tata bardzo tego nie lubi - mówi przestań, Marianne, to a-p-a-r-a-t, jakby nie mógł być równocześnie panem Pstrykiem. Pomógł mi zrobić dwa zdjęcia taty, ale tylko dwa - on bardzo nie lubi, kiedy pan Pstryk robi pstryk i leci mgiełka. Na jednym ze zdjęć tata jest nawet zadowolony, drugie schowałam głęboko w komódce. Nie wyciągam.

Lorem Ipsum jest tekstem stosowanym jako przykładowy wypełniacz w przemyśle poligraficznym. Został po raz pierwszy użyty w XV w. przez nieznanego drukarza do wypełnienia tekstem próbnej książki. Pięć wieków później zaczął być używany przemyśle elektronicznym, pozostając praktycznie niezmienionym. Spopularyzował się w latach 60. XX w. wraz z publikacją arkuszy Letrasetu, zawierających fragmenty Lorem Ipsum, a ostatnio z zawierającym różne wersje Lorem Ipsum oprogramowaniem przeznaczonym do realizacji druków na komputerach osobistych, jak Aldus PageMaker

"- I te choliki, wyobraź sobie mamo, zabrały tatę gdzieś daleko, ale Brutus obiecywał, że wróci i w tym czasie on mnie i damy Burke obroni. A potem ktoś ciągle się śmiał i okazało się, że to lord Edgar Burke, w pokoju obok - złapały go zasłony, a choliki łaskotały!

"Do Wujcia Księcia nie zwracała się per Wujcio Księcio, bo było to niepoważne. Ona, lady Marianne Lamia z rodu Malfoy, była poważną i dobrze wychowaną lady. Uśmiechnęła się przyjemnie, ale niepewnie, odbierając naczynie od mężczyzny. Wino? Policzki przybierały koloru coraz bardziej podobnego trunkowi. A co, jeśli mama zobaczy? Ach, przecież zawsze tak bardzo ją prosiła, chciała spróbować, a teraz nadarzała się okazja! Nie miała zielonego pojęcia, jak smakuje. A może to była próba? Próba przed tatą, żeby sprawdzić, czy stosuje się do zasad? Rozejrzała się dyskretnie - jej zdaniem - ale nie dostrzegła żadnego z państwa Malfoy. Nie mogli zobaczyć jej z alkoholem."

"Marianne zostawała w tyle, młodsza i nie tak doświadczona w bieganiu - kotu pozwoliła pędzić obok, ramiona trudząc trzymaniem zielonej sukni. Poruszała się ostrożnie, w obawie przed potknięciem i niechcianymi jego oznakami - sińce i zadrapania nie wyglądały zbyt ładnie. Zasapana dotarła chwilę później, kucając jeszcze w progu, by przywołać do siebie kota."

"Była tylko zdenerwowana i już miała powiedzieć cioci do słuchu, powiedzieć, jaka to z niej świnia, jaka okropna szczypawka, już otwierała usta, była już tuż tuż, ale wtem zerwane kwiatki wzniosły się naokoło Malfoyówny, lewitując chwilę wokół niej, po czym ruszyły w natarcie, smagając lady Rowle po twarzy i ramionach, pchając się w oczy i usta - po chwili wokół kobiety zazieleniło się od źdźbeł trawy, latających wszędzie i w całym tym zamieszaniu patyk poderwał się z ziemi, wędrując powoli wyżej, wyżej i ponad samą Marianne, niezależnie od jej woli wykonując potężny zamach i uderzając ciocię w ramię."

"Z westchnieniem przekroczyła próg, którego nie powinna przekroczyć - zapach w tym miejscu był niesamowity! - Pani Abernathy szuka mnie zawsze w szafach. Znajdziemy szafę, Nox - zdecydowała, po chwili ciągnąc drzwiczki jednej z tych pod blatem. Hałas był nie do opisania - mnóstwo metalowych form i przyborów wylądowało pod jej stópkami - aż odskoczyła, a kot wyrwał się z jej objęć, miaucząc szaleńczo i uciekając w kąt, gdzie Ri dopadła go i przykucnęła. Chyba potrzebowali innego planu."

"- Ćśśś - poprosiła, szumiąc powietrzem przez palec, przyłożony na chwilę do buźki. Pociągnęła Brutusa do niskiego stolika z krzesłami, z gracją zasiadając naprzeciwko niego. - Lepiej żeby cię nie słyszała, tutaj nie ma Muffalita - burknęła pod nosem, mając na myśli, rzecz jasna, Muffliato. - To duża tajemnica, Brutus, nie możesz nikomu mówić, bo będą okropne kłopoty. Obiecaj mi, że będziesz tak cicho, jak Septimus w bibliotece - musiała wiedzieć, zanim opowie mu wszystko, przecież to nie przelewki, a naprawdę bardzo, bardzo poważna sprawa!"

"- Miło cię widzieć, wujku lordzie Nott - szczerze i uprzejmie, z promiennym uśmiechem, starając się, by nie był zbyt obszerny. - Mam nadzieję, że wizyta w Wilton będzie dla wujka przyjemna i bardzo cieszę się, że smok w holu pozwolił nam na to spotkanie - ta straszna, okropna paszcza! Brr! - Jako gość naszego dworu, może wujek wybrać, co będziemy razem robić - kiwnęła uprzejmie głową."

"Nie mogła marzyć o lepszym dniu - nie dość, że wszystko w tym miejscu było cudowne, przemierzała je z Magnusem, którego uwielbiała. Czasem wyobrażała sobie nawet, że będą grać w duecie wiolonczelowym - lord Rowle w jej wyobrażeniach był nieśmiertelny, nie starzał się, za to ona była już dorosłą, pełną szyku, klasy, elegancji panną. I mogła jeść słodycze, kiedy miała na to ochotę, dlatego na wiolonczelach grali z Magnusem zawsze ze zmieniającymi smaki lizakami w buziach, bo najłatwiej było je jeść bez użycia rąk. Musiałaby kiedyś spróbować tego patentu. Może oświadczy swojej nauczycielce, że jeśli nie dostanie lizaka, nie tknie instrumentu, bo zupełnie nic jej nie wyjdzie i pomyli wszystkie nuty?"

"- Nie wypada tak stać podczas rozmowy. Potrzebujemy wygodnego miejsca i herbaty i wszystko ci powiem - ruszyła trochę za wcześnie, jeszcze nie kończąc zdania w obawie, że nie będzie chciał ruszyć - lecz jego tempem, do którego przywykła, poprowadziła go w strony kanapy i zdobionej wężami etażerki. Zadbała o to, by tata usiadł, sadowiąc się obok i rozglądając kontrolnie. Wciąż byli sami, ale towarzyszył im skrzat, na którym zawiesiła spojrzenie i uniosła lekko głowę. - Herbata - powiedziała krótko, stanowczym, i przez to zabawnym, głosikiem. Skrzat wykonał polecenie zapewne przez wzgląd na mężczyznę, ale Marianne zupełnie się tym nie przejęła, chwilowo podziwiając, że jej posłuchał. "

opis

opis

opis