8 cali, dość giętka, miłorząb japoński, łuska salamandry

(ZT) Opuściwszy pierwszą salę, po upewnieniu się, że wszystko było w porządku, skierowała się powolnym krokiem do kolejnej; poukładała specyfiki w szafeczce, po czym podeszła do pierwszej osoby z brzegu, by sprawdzić jak się ma. Mimo bycia alchemikiem doskonale odnajdowała się w magii leczniczej, żałując czasami, że wybrała taki, a nie inny kurs. Widok oparzonego Quentina odebrał jej mowę, dlatego też stała chwilę, przyglądając mu się i zastanawiając, czy opary pracowni nie płatały jej figli.

(ZT) - Uważasz, że smoki przywiązują się do swojego opiekuna? - być może zachowywała się jak ciekawe świata dziecko zadające setkę pytań na raz, a jednak smoki wydawały jej się tak fascynującymi istotami, że chciała po prostu poznać każdy punkt widzenia. Sama nie miała do nich dostępu, dlatego musiała zdać się na wiedzę swojego kuzyna, bądź Morgotha.

(ZT) - Valentin? – posławszy mu zdziwione spojrzenie, ukryła obie ręce za plecami, krzyżując je tam. Nie spodziewała się wizyty kogokolwiek, a tym bardziej osoby, z którą się tak skutecznie ignorowała. - Szukasz Evelyn? Zapewne jest w swoim pokoju, mogę po nią pójść – zaproponowała bez większego entuzjazmu w głosie, chcąc taktycznie się stąd oddalić. Bo teraz, gdy znajdowali się naprzeciwko siebie, nie mogła tak po prostu go wyminąć i wrócić do pokoju.

(ZT) Po ostatnim absurdalnym zajściu w salonie piękności, które ostatecznie zakończyły pobytem w Mungu, Estelle nie opuszczała swojego domu - bezpiecznej strefy, gdzie nic nie mogło jej się stać. Wciąż zresztą przeżywała i oglądała w kółko swoje blizny na nogach oraz dłoniach, które po oczyszczeniu ran i zatamowaniu krwawienia okazały się oporne na leczenie. Może nie zwróciłaby na to uwagi, uznając, że kilka ran ewentualnie dałaby radę przeżyć; problem jednak był taki, że było ich całkiem sporo.

(ZT) Zaskoczyła ją nagła sowa od Alastaira, wszak nie sądziła, że kiedykolwiek ktokolwiek poprosi ją o naukę eliksirów, a tym bardziej lord Nott, rodzony w czepku przedstawiciel ministerstwa. Umiała je warzyć, kochała to i miała doświadczenie - w końcu nie robiła tego od kilku dni, a niemal przez całe życie, chcąc jak najlepiej przedłużyć ich rodowy zawód, dlatego przystała na tę propozycję, ciesząc się nawet z powierzonego zadania.

(ZT) W pewnej chwili usłyszała niepokojący szelest i szmer dochodzący zza jej pleców, z odległości może kilku metrów; płochliwa - nie dziwota, po tym co przeszła - i nieufna uznała, że najprościej będzie zejść ze ścieżki, pola widzenia. Schowała się więc za jednym z szerokich drzew, przylegając do kory plecami; mogła usłyszeć swój oddech i bicie serca, a z ukrywaniem się miała tyle wspólnego co smok w składzie porcelany - niemal od razu, przypadkowo, nadepnęła na gałązkę, która pod jej ciężarem złamała się z nadzwyczaj głośnym szmerem, wplątując się stopą w krzaczek, czego jeszcze nie była świadoma.

(ZT) Cóż to za pytanie? Pracuję! - stwierdziła głupio, w dodatku obruszona, zastanawiając się czy zdążył zapomnieć kim jest i jak się nazywa, by posądzać ją o włamanie się do jednej z pracowni. A zaraz potem uświadomiła sobie to zdziwienie wymalowanie na twarzy mężczyzny: nie dość, że przypominała ofiarę przemocy domowej, tak w dodatku ledwo stała na nogach owinięta szpitalnym kocem. Blade policzki lady Slughorn przybrały zawstydzony, różowy odcień a usta wygięły się w skruszonym grymasie.

(ZT) Starsza z sióstr nie rzuciła kolejny raz zaklęcia mając wrażenie, że mgła powoli zaczęła się rozchodzić.
- Przysięgam, że jak wyjdziemy stąd cało to nigdy nie namówię cię na kolejną sesję upiększającą - próbowała żartować, próbowała się też w ten sposób nieco uspokoić, chociaż wychodziło jej to dość przeciętnie. Ba, prawie w ogóle!

(ZT) Na diadem Roweny, już dawno nie czuła się tak źle! Nie rozumiała powodu, dla którego cierpiała z okropnego bólu głowy, skoro nie wypiła zbyt wiele - choć w jej przypadku te dwa, trzy trzy kieliszki, były wykroczeniem poza bezpieczną normę.
Nie planowała spotkania z Craigiem, chociaż miała wrażenie, że ich wczorajsza rozmowa nie powinna była się nawet odbyć. W końcu która dama w tak bezczelny sposób rozmawia z narzeczonym swojej kuzynki?

(ZT) Zmierzając do upatrzonego przy wejściu miejsca, rozejrzała się dyskretnie wokół - kiedy jednak ujrzała lorda Burke, aż stanęła w miejscu unosząc zdziwiona brwi. Zaskakujące spotkanie - gdyby wierzyła w przeznaczenie, uznałaby, że to wcale nie jest przypadek, by nagle wpadli na siebie drugi raz pod rząd. Na szczęście mężczyzna jej nie widział pochłonięty kartą win, więc niezbyt kulturalnie jak na damę z poważnego rodu podeszła do niego od tyłu, nachylając się tuż nad uchem Craiga.

(ZT) - Na Merlina, lordzie Burke! - zaczęła, z początku nieco zdziwiona jego widokiem. Och, ze wszystkich osób na świecie akurat on musiał się tutaj pojawić? Czy te miesiące specjalnego unikania tego człowieka właśnie postanowiły się na niej zemścić? Opuściła różdżkę, odbierając swój szal.

(ZT) Zerknęła ponownie, gdy wzięła się w garść i zaraz, zaraz... dlaczego on był nagi od pasa w górę? Och głupie pytanie, to przecież było całkiem logiczne skoro przed paroma sekundami skąpał się w okrutnie zimnej wodzie sadzawki. Jednak lady Slughorn nie chciała mu przeszkadzać, ani tym bardziej peszyć swoją obecnością, w związku z czym próbowała zainteresować się rozkwitającą wokół roślinnością.

(ZT) Tego poranka jednak zainteresowała się swoim ukochanym kuzynem, z którym nie widziała się już dość dawno. Wiedziała, że umówienie się z Tristanem graniczyło z cudem, bo przecież każde z nich miało swoje zajęcia i prace, której z wielkim namaszczeniem się poświęcali, lecz jej częściowo już skamieniałe przez staropanieństwo serduszko zdążyło zatęsknić za Rosierem.