Drogi kuzynie!
Rozumiem, że z racji mojego staropanieństwa i płci możesz traktować mnie dość protekcjonalnie, lecz jestem ciekawa jak Magnus zachowuje się w stosunku do Dafne na spotkaniach Rycerzy Walpurgii. Ona znała Riddle'a jeszcze w szkole i była jedną z pierwszych, którzy się u niego zjawili gdy wrócił, nie wiem kiedy zrobił to Magnus.
Dafne pewnie byłaby rada, że jej rodzina walczy w słusznej sprawie

No cześć

Daphne, przykro mi, ale Twoja przynależność do Rycerzy raczej nie uraduje Magnusa do tego stopnia, by dostrzegł w Tobie jakiś potencjał. Rowle jest raczej konserwatywny i chociaż do niektórych kwestii etykiety podchodzi bardzo elastycznie, to powinności względem rodu i tak są najważniejsze, a Daphne niestety hańbi nazwisko swym staropanieństwem - i jakby jeszcze było tego mało, para się pracą, której niewątpliwie nie została pisana kobietom ze szlacheckich rodów. Sądzę, że podczas spotkań M. zachowywał między nimi stosowny dystans, jakby mieli okazję porozmawiać - w co wątpię(?). Rowle ogólnie byłby do swej kuzynki nastawiony raczej obojętnie, chyba uznał ją już za straconą, uschniętą gałąź, zgniły owoc, nawet nie wart prób przywrócenia ją na to rodzinne łono. Za to na pewno przestrzega przed Daphne swoje córeczki i stara się im ograniczać kontakt z tak nieodpowiedzialną ciotką!

Ramzi, my już wszystko wiemy, zajmiesz honorowe miejsce w tych relkach

Sądzę, że trochę przesadzasz, bo inne szlachcianki również pracują: jako uzdrowicielki, w zarządach, wykonują eliksiry na zamówienie, są znawcami prawa, stażystkami w Ministerstwie Magii, weterynarzami, aurorami, a nikt nie pisze, że nimi gardzi bo pracują. Posada w Departamencie Tajemnic i uszanowanko od Brytyjskiego Stowarzyszenia Alchemików to raczej powód do dumy, a nie wzgardy, no ale jak uważasz. (;
Plus 28 lat to jeszcze nie aż tak rażące staropanieństwo, ale skoro wolisz Daphne gardzić i utrzymywać obojętne stosunki, to spoczi.

Magnus nie odczuwa do Daphne niechęci, z powodu że spełnia się ona zawodowo; uważa za to, że jest to jedna z przyczyn jej wciąż gołej dłoni. Najpierw obowiązki i rodzina, a dopiero później dla kobiety może przyjść czas na samorealizację. Dobro rodu stawia na zupełnie pierwszym miejscu, więc sądzi że jego kuzynka już od dawna powinna być żonata, nawet jeśli by ją to unieszczęśliwiło.
Możemy ewentualnie obojętność pchnąć w bardziej zaawansowaną niechęć: Magnus niegdyś mógł proponować kandydatów, sprowadzać swych szlacheckich przyjaciół do Beeston, rozmawiać na ten temat z jej ojcem i wyrażać swój niepokój, przy czym niezgodzenie się z jego obiekcjami, co do cywilnego stanu Daphne potraktowałby wręcz jako potwarz.

w takim razie uznajmy, że Daphne odrzuciła kiedyś oświadczyny kandydata, którego przedstawił jej ojcu i chciał, aby ich rodziny połączył sojusz, to była dla Magnusa potwarz i obraza okrutna, więc do dzisiaj pałają do siebie bardzo dużą niechęcią. (;

Przychodzę wypełnić ten przybytek swoim czarem i upewnić się, że mnie w twych relkach jako i w życiu nie zabraknie