Tor wyścigów konnych Royal Ascot

Zdezorientowanie zawładnęło umysłem ciemnowłosej na tyle, że nie dostrzegła z początku gwałtownego zbliżenia się Lupusa. Próbując poukładać sobie w głowie przebieg tego spotkania i przy okazji wcześniejszego, które przebiegło w zdecydowanie mniej bojowej atmosferze, starała się odszukać momentu, w którym powiedziała coś źle, lecz z jej punktu widzenia: nie było takiego. Początkowe uszczypliwości, którymi się wymieniali nie wydały się jej tak poważne, jak okazały się być, a najbardziej chyba zadziwił ją późniejszy wybuch lorda. W innych warunkach oczywiście doceniłaby to, że potrafił ją jeszcze zaskoczyć, jak i fakt, że wcale nie był tak stonowany, wyprany z uczuć, jakim go opisywano i zapewne, w innej sytuacji, szybko uśmiechnęłaby się chcąc załagodzić sytuację, jednak jak na razie zawładnął nią spokój. Złowrogi spokój, który co najwyżej mógł wyprowadzić stojącego naprzeciwko mężczyznę z równowagi – o ile było to możliwe. Czy może już przekroczyła wszystkie jego granice?
– Kim ty jesteś? – spytała cicho, spoglądając mu prosto w oczy. Nie poznawała go, chociaż jeszcze pięć minut temu była pewna, że zna go lepiej, niż on sam siebie, ale teraz... teraz zaczynała dostrzegać wiele różnic, które z biegiem czasu przestały być urocze a stały się drażniące; wiele zmian, które zaszły w ich charakterach od czasu tamtego listu sprzed kilku lat; i równie wiele rzeczy, które wydawały się być nie do przeskoczenia, począwszy od zranionej dumy i braku chęci wyjaśnienia sytuacji na spokojnie – nie wiem skąd te wnioski, Lupusie, ale jesteś w błędzie; nie nienawidzę cię – już – jak mogłeś w ogóle o czymś takim pomyśleć? – nie pytała retorycznie, chcąc rzeczywiście usłyszeć odpowiedź, lecz kiedy zadecydował, że powinna zniknąć z jego życia, chęć pogodzenia się bezpowrotnie zniknęła; zamiast tego z wątpliwą odsieczą nadszedł zardzewiały wbijający się prosto w starą ranę widelec, rozdrapujący ją w każdy możliwy sposób.
Zamilkła i prostując się, nie odrywała spojrzenia od jego wzroku, jakby to właśnie z oczu chciała odczytać jego prawdziwe intencje. Nie wiedziała, czy to może jej złość mieszająca się z rozgoryczeniem, czy jego wściekłość utrudniała to zadnie, ale skoro obiecała a słowa dotrzymywała, postanowiła odejść.
– Życzę ci szczęścia – może kiedyś zrozumiesz co właśnie zrobiłeś – udanego popołudnia, lordzie Black – dodała oficjalnym tonem i niewiele już myśląc, oddaliła się z tego miejsca. Gdy tylko odnalazła brata poprosiła o szybki powrót do domu pod pozorem złego samopoczucia, którego zresztą udawać wcale nie musiała; nagła bladość i niepasujące doń wyciszenie towarzyszyły jej do końca dnia, wieczorem ustępując miejsca łzom w zaciszu prywatnej komnaty.

zt

Czułem się zagubiony. Igrała ze mną paskudnie i doskonale o tym wiedziałem. Tym bardziej świadomość tego wszystkiego była bolesna. Jednak starałem się nie poddać destrukcyjnym uczuciom; ojciec zganiłby mnie za podobne wykroczenia. A mimo to nie zdołałem nad sobą zapanować. Chyba miarka się przebrała, a moja cierpliwość skończyła. Jak długo można było biec za króliczkiem? Bawić się w kotka i myszkę, próbować, odpychać i przyciągać na zmianę? Nie miałem już na to siły. Przybywało mi lat wprost proporcjonalnie do ubytku mocy jaką władałem w umyśle; nie chciałem też już się w to bawić. Ten rozdział musiał zostać wreszcie zakończony. Przerwany brutalnie, ale skutecznie. Zamierzałem rozpocząć nowe życie i tylko to się teraz liczyło, nic więcej.
Nawet zdezorientowanie na twarzy Aurelii. Kiedyś nie chciałbym, by jakiekolwiek negatywne uczucie pojawiło się w jej sercu, ale teraz… przeraziło mnie trochę to, jak mocno było mi wszystko jedno. Oczywiście, że nie zdobyłbym się na nic więcej, ani na ból fizyczny, ani na wysublimowane tortury psychiki, ale jednak raniłem, głęboko.
Pytanie rozmyło się w ciężkim oddechu płuc, nie byłem w stanie go uspokoić. I tak nie umiałbym na nie odpowiedzieć, bo odpowiedź nie była ani trochę prosta. Na pewno nie byłem tym samym naiwnym idealistą jak kiedyś, jeszcze za czasów szkolnych. Tamtego Lupusa już nie było, bo był po prostu zbyt łatwowierny. Uwierzył, że to co było między nami mogło być na zawsze. Nie mogło. Lady Carrow świadomie odrzuciła mnie wtedy, potem była już tylko gra, próba zranienia mnie. Skuteczna.
Czy nie powinna być właśnie zadowolona ze swojego dzieła?
- Wysnuć taki wniosek jest niezwykle łatwo – odparłem jedynie. Ni mniej, ni więcej. Nie wyglądała na zachwyconą tym, że udało jej się dokonać zemsty, ale mogła być dobrą aktorką. Jak wszystkie arystokratki. No, prawie. Pewnie większość po prostu lubiła przyćmiewać inne damy, będące już na wymarciu. Wielka szkoda. – Wzajemnie, lady Carrow – powiedziałem, gdy złość już nieco zelżała, a ukłon zgodny z etykietą okazał się możliwy, nie rozszarpując przy tym ani pewności siebie ani zastanych mięśni. Dopiero wtedy odwróciłem się i przyglądałem aetonanom w boksie. Do czasu, aż rozpoczął się wyścig; ruszyłem w stronę loży obserwując zmagania wprawionych jeźdźców.

z/t

Zima zdecydowanie nie była sezonem na wyścigi konne. Tor, po którym biegały te zwierzęta był zamarznięty, co niekorzystnie wpływałoby na ich kości i stawy, gdyby gonitwy miały odbywać się w takich warunkach. Mimo wszystko te biedne zwierzęta nie mogły zostać zwolnione z pracy na torze, żaden hodowca nie zgodziłby się na to, by jego maszyna do zarabiania pieniędzy stała kilka miesięcy bez ruchu w stajni, tracąc kondycję. Każdy, kto zna się chociaż trochę na koniach wyścigowych wie, że te zwierzęta pracują około trzech lat, po czym nadają się już tylko do reprodukcji. Nic dziwnego, skoro biegają one po ziemi zamarzniętej jak beton, uderzając kopytami z taką siłą, że ich stawy nie mają prawa tego wytrzymywać. Ludzie zachwycają się widokiem jeźdźców, którzy z tak wielką pasją ścigają się na zwierzętach, które sprawiają wrażenie, jakby bieganie było ich największą miłością, jednocześnie nikt nie pamięta o kulawych koniach, które do końca życia stoją na pastwiskach i są jedynie maszynami do zapładniania. Tommy znał jednego hodowcę koni, który mu o tym wszystkim opowiadał. Mówił mu na czym naprawdę polegają wyścigi konne. W rzeczywistości wszystko jest ustawione, koń nie jest sportowcem, tylko swojego rodzaju marką, która zarabia na siebie pieniądze przez dobrą sławę. Fortunę zarabiają tutaj zakłady bukmacherskie na torach wyścigowych. Ludzie, którzy oglądają wyścigi to nie miłośnicy koni, tylko zwykli hazardziści, którzy napędzają tę maszynę pieniężną. W wypadku wygranej najwięcej zarabiał tutaj właściciel zwycięskiego konia, oraz właściciel zakładów bukmacherskich. Właśnie przez pieniądze ten temat wydał się Tommy'emu tak ciekawy. Właściwie marzył o tym, by zostać właścicielem tych zakładów. Był w stanie zainwestować w to wszystkie swoje nielegalne pieniądze- by tylko zarabiać legalną fortunę. Jego znajomym wydaje się, że Postlethwaite przychodzi na tor, by im zaimponować, pokazać swoją klasę i wyższość. Nie oszukujmy się, pośrednio tak jest, ale głównym powodem, dla którego tutaj przychodził jest obserwacja. Jeśli chciał kiedyś to wszystko przejąć, musiał rozmawiać z ludźmi, wiedzieć jakie konie obstawiają, a jakie wygrywają. Co robią właściciele, by "wybić" swojego konia. Ile zakłady płacom, by samodzielnie ustalić wynik wyścigu. Nikt się nad tym raczej nie zastanawia, przecież na tor nie przychodzi się po to, by robić interesy, tylko po to by oglądać emocjonującą walkę, po to by ryzykować i grać, grać, grać.
Tego dnia tor był niemal pusty. Na ogromnych trybunach siedział tylko trener z kilkoma towarzyszami, a po torze biegł jeden wielki, kary koń, którego mięśnie były zdecydowanie zbyt wielkie i zbyt ciężkie, by się ścigać. Co jakiś czas ze strony trenera było słychać krzyki "Kurwa! Czas, idioto! Czas!", na co dżokej zwykł odkrzykiwać "Sam wsiądź na tę grubą kluchę i zapierdalaj!", oj tak, wyścigi konne to bardzo piękny i emocjonujący sport. Jednakże tego dnia Tommy nie przyszedł na tor po to, by rozmawiać z właścicielami koni, czy oglądać gonitwy. Tego dnia Tommy miał robić to, do czego został stworzony- do ubijania interesów. Kilka dni wcześniej spotkał złodzieja, którym bardzo się zainteresował. Chciałby mieć taką osobę jak on przy sobie, więc zaprosił go na tor- miejsce bardzo neutralne. Było dosyć daleko od centrum Londynu, co mogło być nieco kłopotliwe dla Michaela, ale Thomas nie chciał się spotykać z nim w barach czy pubach. Wiedział, że nie powinien pić alkoholu z obcymi, a tym bardziej nie wypada alkoholu odmawiać. Ludzie pod wpływem są zdecydowanie zbyt gadatliwi, a diler nie miał zamiaru powiedzieć za dużo. Tutaj nie było osób, które mogłyby siedzieć obok i podsłuchiwać, czego Tommy boi się najbardziej. Wystarczyło, że Michael się dowiedział, jak wygląda praca Toma, nikt więcej nie musi tego wiedzieć.

| 8 stycznia

Czemu właściwie zdecydował się tu przyjść? Przecież niczego nikomu nie obiecywał. A tamta luźna propozycja była po prostu dyskretnym sygnałem od Scaletty. W tamtej rozgrywce musiał się poddać, poniżyć, pójść na kompromis. Dla własnego dobra. A to wszystko z nadzieją, że już więcej nie będzie miał z nim do czynienia. O ile nie okaże się, że interesy z Thomasem mogą nieść dla niego wiele korzyści. No ale właściwie w czym mogliby połączyć swoje siły? Owszem, obaj codziennie trudzili się robótkami wbrew prawu, ale Michaelowi zdawało się, że sprzedaż narkotyków i drobne kradzieże to dwie, zupełnie skrajne strony barykady. No ale z jakiegoś powodu postanowił się jednak pojawić w Ascot. Najpierw chciał usłyszeć ofertę, a dopiero potem dokonywać jakiejkolwiek oceny.
Trochę dziwił go wybór tego miejsca. Zwykle, pożądanym miejscem takich spotkań były bary lub puby. Istniało wtedy większe prawdopodobieństwo bycia podsłuchanym, ale obaj mieli wtedy pewność o swoje bezpieczeństwo - żaden z nich nie zaryzykowałby dokonania żadnego nieprzewidywalnego ruchu w miejscu publicznym. Ale chyba żaden z nich nie miał złych zamiarów. A bynajmniej sam Mike.
Trybuny były opustoszałe. Między środkowym i wskazującym palcem lewej ręki trzymał odpalonego papierosa. Zimno było tego dnia wręcz nieznośne; a może to kwestia tego, że nie było tu nigdzie żadnych budynków i wiatr obijał się prosto o niego. Na szczęście zdołał już pozbyć się tego tępego bólu głowy spowodowanego zapchanymi zatokami. Ale i tak unikał raczej opuszczania swojej nory na Crimson Street. A już zwłaszcza, by znaleźć się w skrajnej części Londynu. Co prawda, wczoraj pisali w Walczącym Magu, że anomalie już minęły, więc czarodzieje mogli powrócić do swobodnej teleportacji. Pomimo tego, wszelkie informacje z tej gazety przyjmował z dużym dystansem, zawsze poddając je kilkukrotnej, obiektywnej interpretacji. Wolał jednak wciąż używać różdżki tylko wtedy, gdy sytuacja rzeczywiście tego wymagała.
Czy ten pieprznięty trener i jeździec mogliby się kiedyś zamknąć? Te słowne przepychanki zaczynały powoli go irytować, zważywszy na to, ile wymagali od tego konia. Pewnie nie znał się na tym biznesie i niepotrzebnie rozczulał się nad tym zwierzęciem, ale ten sport i hazard, który się za nim krył, jakoś go nie kręciły. Zgasił niedopałek, z którego zdołał wykrzesać ostatnie resztki tytoniu i skierował się w stronę Thomasa, którego dostrzegł nieopodal. Nietrudno było mu go rozpoznać, wszak zajęcie i jego wizerunek nijak się ze sobą pokrywały. No ale on też był tym śmiesznym rozbójnikiem, który bajdurzył po włosku i chodził w angielskich szmatach, czyż nie?
Na powitanie niepewnie podał mu dłoń, dyskretnie rozglądając się po terenach znajdujących się naokoło. Na razie nie odezwał się ani słowem, obserwując konia na torze. Ciekawił się, jaką propozycję miał dla niego Tommy, dlatego nie zamierzał przeszkadzać mu w jej przedstawianiu.

Tommy, opierając się o barierkę toru, bacznie obserwował konia biegnącego po wewnętrznej części trasy. Był dosyć szybki, ale nie nadawał się na konia wyścigowego. Mimo mrozu, zwierzę było rozgrzane, zalane potem, z lejącą i sączącą się pianą z pyska. Da się do tego widoku przywyknąć, nie był on żadną nowością w tym miejscu. Konie tutaj są faszerowane paszami, sterydami, które powodują u nich ciągłe pobudzenie. Są bardziej jak maszyny, niż jak zwierzęta. Mimo skupienia na pędzącym wierzchowcu, Thomas dostrzegł Michaela idącego w jego stronę. Szczerze nie spodziewał się tego, że mężczyzna faktycznie przyjdzie na miejsce spotkania. On sam by raczej tego nie zrobił- nie w miejsce, którego sam by nie wyznaczył. Tym bardziej jeśli miałby się spotkać z kolesiem, którego kilka dni wcześniej okradł. Michael był albo bardzo odważny, albo bardzo dobrze przygotowany do spotkania, albo bardzo głupi. Tommy nie rozejrzał się po okolicy, nie chciał sprawiać wrażenia niepewnego człowieka, poza tym raczej nie sądził, że Michael mógłby przyjść z kimś jeszcze. Bo po co? Na torze i tak bardzo trudno się ukryć, czy wtopić w tłum.
Na powitanie podali sobie ręce, po czym dalej przyglądali się pędzącemu zwierzęciu. Dziś złodziej wyglądał nieco inaczej. Może bardziej ponuro? Jego kąciki ust nie podnosiły się delikatnie w uśmiechu, a w oczach nie było widać tego błysku, który Tommy dostrzegał wcześniej. I dobrze, to miała być poważna rozmowa a nie wygłupy dwóch przestępców.
-Lubisz wyścigi konne?- zapytał, wciąż na niego nie patrząc. Pozostawał skupiony na koniu pogrążonym w szaleńczym pędzie. -Chciałem mieć konia wyścigowego i trenować go do wielkich gonitw. Nie mówię o pegazach, tylko o mugolskich folblutach. Czasami odbywają się na nich również czarodziejskie wyścigi, chociaż dla czarodziejów bardziej ekscytujące są te wyścigi, które odbywają się za wzgórzem- wskazał palcem na niewielką górę, nad którą miał unosić się podniebny tor dla pegazów. -Można się na tym nieźle dorobić, ale trzeba mieć do tego smykałkę.
Tommy nie wiedział, czy nadaje się na właściciela konia wyścigowego- z pewnością nie teraz, nie stać go było na inwestycje w trenera, kowala, weterynarza, dżokeja, na pensjonat dla zwierzęcia, pasze, sprzęt jeździecki, inwestycja w zakłady bukmacherskie może też była dosyć droga, tym bardziej na jednym z największych torów świata, ale była jednorazowa i pewniejsza.
-Wiesz Michael... bardzo mi się nie spodobało to, że mnie okradłeś- spojrzał na niego, ale za chwilę wrócił wzrokiem na tor, jakby chciał tylko upewnić rozmówcę, że mówi właśnie do niego. -Nie powinieneś był tego robić, bo teraz wiesz za dużo o rzeczach, o których nie powinieneś wiedzieć. Nie chcę cię w żaden sposób poniżać, nie byłeś świadomy tego, że ukradłeś mi mój towar. Musisz jednak być świadomy tego, że nie mogę tej sprawy tak po prostu zostawić.

Nie był ponury, a obojętny. Dokładniej takiego udawał, bo właściwie nie wiedział, czego ma się spodziewać. Decyzja była impulsem, gdzie typowy dla niego rozsądek ustąpił miejsca chciwości. Chyba nie powinien był tu przychodzić, sam, bez mówienia o tym nikomu. Trochę się stresował, choć czuł, że tak naprawdę nie ma ku temu konkretnego powodu. Oczywiście, że wciąż jemu nie ufał; równie oczywistym pozostawał fakt, że ponowne spotkanie z Thomasem wiąże się z ryzykiem. Ale ostatnim razem to Scaletta ostatecznie zszedł z tonu tego młodego łobuza, który rzuca ludziom wyzwanie. Na początku kręcił, licząc na to, że uda mu się wyjść z opresji bez zwrotu skradzionego przedmiotu, a co najważniejsze - bez konsekwencji swoich czynów. Udając Włocha, nie wiedział jeszcze, że łup jest nielegalny; zatem Tommy nie ma na niego haka. Ale to do czasu, wszak niedługo później się o tym przekonał. Był pewny siebie, do momentu, kiedy zaczął mieć wątpliwości, co do zajęcia faceta. Poddał się, zaproponował rozejm i uciekł. Zostawił go ze słowami, które różnie można było zinterpretować; gdyby gość okazał się dilerem, zdawały się one być zachętą do współpracy, bo w zamian za procent zysków, Michael może dać mu namiary na nowych klientów. Znał tyle szumowin, nawet tych z okolicznych kamienic, którzy nie pogardziliby okazją do nabycia ciekawych substancji. Jeśli zaś rzeczywiście okazałby się być kim innym, jego propozycja mogła zabrzmieć, jak oferowanie władzom swoich koneksji z plugawą społecznością tej ponurej części Londynu. Nie miał w naturze donosicielstwa, nigdy kapusiem nie był i nigdy nim nie będzie. A bynajmniej w teorii, bo kto wie, jak mogą potoczyć się jego losy? Presja potrafi zmienić nawet najbardziej honorowych.
- Nie. Wolę Quidditcha - odpowiedział stanowczo, zadzierając brodę do góry. To już nie pierwszy raz, kiedy Thomas wydał mu się wyjątkowo mugolski. Najpierw te papierosy, teraz konie. Nie był uprzedzony, ale czy to nie było zgoła niebezpieczne? Obnoszenie się ze swoim mugoloznawstwem czy nieczystym pochodzeniem. Może Michael był głupi i odważny zarazem, ostatecznie pojawiając się tu dzisiaj, ale czy Postlethwaite nie zachowywał się w tym względzie podobnie? Nawet jeśli był wystarczająco bogaty, by w razie niebezpieczeństwa (do którego raczej by nie doszło, bo Tom jest jednak czarodziejem półkrwi) móc opłacić połowę ważniaków, wszystkich nie oszuka. No ale Scaletta nie wiedział, jakiego statusu krwi może być ten człowiek. Średnio też go to obchodziło.
Momentalnie podniosło mu się ciśnienie. Tak jak ostatnim razem, machinalne drżenie rąk ukrył w kieszeniach płaszcza. To musiała być jakaś zasadzka. Głupi dał się nabrać na to, że ten facet może być w jego stosunku jakkolwiek uczciwy. Dyskretnie pochwycił do prawej dłoni różdżkę, spoczywającą na dnie materiałowej sakiewki. Wciąż jednak pozostawał ostrożny w swoich ruchach, nie dając znać mężczyźnie, że już się uzbroił. Na wszelki wypadek. Zawsze mógł się stąd po prostu teleportować. Albo spieprzać w przeciwną stronę. Już wymyślał hipotetyczne plany, które miałyby zapobiec własnej krzywdzie. Poczuł, że zaschło mu w gardle.
- Posłuchaj. Nie jesteś pierwszym i też nie ostatnim dilerem, którego znam, dlatego mam gdzieś, co, za ile i komu sprzedajesz. I czy jest to zgodne z prawem - zaczął z wyraźną irytacją w głosie, jakoby gadka Tommy'ego nie zrobiła na nim najmniejszego wrażenia. - A tamten syf i tak ci oddałem, więc faktycznie nie miałeś żadnych strat - dodał, jakby za wszelką cenę chciał go przekonać o swojej racji. - Mów, prosto z mostu, o co ci chodzi. - Spojrzał mu w oczy. Czego tak naprawdę od niego chciał? Pieniędzy? Tego nie miał, więc z tym mógł być problem. Wyrównania rachunków? Cokolwiek by to zresztą znaczyło, Scaletta myślał, że wszystkie nieścisłości zostały już wyjaśnione. Miał się tego za chwilę dowiedzieć. Stres zdawał się nie wychodzić poza jego ciało, wszak utrzymywał kamienną twarz i swobodną postawę. Pytanie tylko, czy przyjdzie mu użyć ściskanej w dłoni różdżki lub własnych pięści. Sam pierwszy nie podniósłby ręki, ale jeśli zajdzie taka potrzeba, na pewno się nie powstrzyma.

-Nigdy...- spojrzał na niego z lekkim zażenowaniem. -Nigdy nie tłumacz się przed ludźmi, których nie znasz. Nie mów mi kogo znasz, kogo nie znasz, że towar i tak mi oddałeś, nie mam wobec ciebie złych zamiarów, nie stresuj się- uśmiechnął się i klepnął go w ramię. -Nie tłumacz się ludziom i nie mów rzeczy, których inni wiedzieć nie muszą. Nie bądź też teraz zbyt dumny i nie mów, że nie powinienem cię pouczać. Nie chcę wyjść na buraka, który się wywyższa, chcę cię jedynie do czegoś zainspirować- rozglądnął się po okolicy, po czym zaczął ocierać o siebie czerwone od mrozu dłonie. -Bardzo chciałbym zostać właścicielem zakładów bukmacherskich, zajmujących się gonitwami na tym torze, Mike. Mogę mówić na ciebie Mike?- uśmiechnął się do niego, częstując go papierosem. -To duże pieniądze, a ja znam się na interesach. Kiedyś zajmowałem się sprawami czysto finansowymi i wychodziło mi to bardzo dobrze. To jak teraz wyglądam nie wzięło się z powietrza, na wszystko zapracowałem sam. Kocham moją rodzinę, ale moja matka była prostytutką, a ojciec bokserem, alkoholikiem. Nie wyrosłem na nic lepszego, jesteśmy sobie równi, ja jestem dilerem, ty jesteś złodziejem, jesteśmy zwykłym marginesem społecznym, z czego ja ubieram się w garnitury, a ty nosisz popękane paski, wyblakłe koszule i zmechacone płaszcze. Nie chcę cię obrażać ani denerwować, chcę ci pomóc, bo sam liczę na twoją pomoc. Ile masz lat?
Nie widział powodu, dla którego nie mógł mówić o sobie swojemu rozmówcy. Nie są to rzeczy, które mogłyby w jakikolwiek sposób Thomasowi zaszkodzić, w końcu Mike wiedział o jego pracy, a swojej przeszłości Tommy się nie wstydził. Mógłby powiedzieć o tym każdemu, ale nie zrobiłby tego bez potrzeby. A powodem, dla którego powiedział o tym Scalettcie było to, że chciał zdobyć jego zaufanie. Otworzył się przed nim by sprawić wrażenie, że nie chce niczego ukryć.
-Mam dużo towaru, bardzo dużo towaru, który muszę szybko sprzedać. Mówić dalej, Mike? Słuchasz mnie?

Na pewno był od niego starszy. Być może nieznacznie, ale ta gadka mentora, wujka Dobra Rada znacząco postarzyła go w oczach Michaela. No i jeszcze te jego wielowarstwowe, wykwintne odzienie kreowane na stroje tych pyszałkowatych szlachciców. Pewnie powinien był wziąć jego uwagi do serca, miast unosić się dumą i puszyć. Ale taki już był - wszelką konstruktywną krytykę ignorował, zwłaszcza gdy wychodziła ona z ust nieznajomego. A innym, o ironio, potrafił zarzucać brak jakiejkolwiek pokory. Thomas dał mu kilka, całkiem istotnych rad, z racji, że sam jest już w tej branży od lat. Ale Scaletta to i tak tylko nędzny złodziejaszek, nie włoski rzezimieszek, który porywa osobistości dla okupu. A szkoda, że w Wielkiej Brytanii nie było takich rzeczy w zwyczaju, wszak jedną akcją Mike dorobiłby się więcej, niż przez całe życie może zyskać z tych swoich drobnych kradzieży. Zebrałby wtedy bandę szumowin, schwytałby Cronosa Malfoya, a w zamian żądałby pokaźnej sumki galeonów. Ukryłby się gdzieś na północy kraju, najlepiej w górach. Traktowałby ministra z należytymi manierami, bowiem (nie)symboliczna kwota to zapłata za świadczone usługi na zasadzie przymusowego urlopu. Z głowy nie spadłby mu nawet włos, bo przecież to nie żaden zakładnik, a gość. Ale takie rzeczy działy się tylko na Sycylii, a tam, niezmiennie od lat, był syf, kiła i mogiła. Pomysł nie był głupi, ale na Wyspach raczej niewykonalny, zwłaszcza dla kogoś takiego, jak Michael. Z jego gabarytami mógł co najwyżej porwać bezdomnego kuguchara z ulicy.
Krytyki może i nie posłuchał, a bynajmniej w żaden sposób nie przemyślał, ale momentalnie poczuł ulgę. Wyglądało na to, że intencje Thomasa pozostawały takimi, jakimi je sobie wyobrażał, a zza trybun nie wyskoczy mu zaraz półolbrzym, który złamałby go w pół jednym ruchem. Chyba rzeczywiście chciał z nim ubić jakiś interes. Nie wypuścił ze schowanej w kieszeni ręki swojej różdżki, ale zdecydowanie rozluźnił ucisk długich palców na magicznym kawałku drewna. Na pytanie odnośnie formy, w jakiej powinien się do niego zwracać, twierdząco kiwnął głową. Nie chciał przerywać mu monologu. Z chęcią przyjął papierosa.
- Na szczęście tatuś przekazał mi swoją urodę, więc pomimo zmechaconych płaszczy, nikt nie wierzy w moje zręczne łapska - stwierdził, zadzierając brodę. Raczej nie wyróżniał się z tłumu; jednocześnie posiadał tę czystą, gładką, sympatyczną twarz grzecznego młodzieńca. Stoicki spokój zdawał się przeczyć włoskim korzeniom, ale taki już był z natury. I w tym względzie było to dla niego raczej korzystne. Po prostu dobrze mu z oczu patrzyło. Ludzie byli naiwni, dlatego nawet jeśli przyłapali go na popełnionym przestępstwie, wcale w to nie wierzyli. Albo nie chcieli wierzyć. A wszystko za sprawą uroku, z którego Scaletta nauczył się korzystać. Wszak choć nie lubił udawać kogoś, kim wcale nie był, czasami stawało się to koniecznością. Wymuszony uśmiech i ciepło bijące z brązowych oczu były ucieczką przed konsekwencjami, gwarancją niewinności, sprytną zagrywką.
- Prawie dwadzieścia cztery - odpowiedział zgodnie z prawdą. Zdradzenie rzeczywistego wieku niczego nie zmieniało w tej materii, więc po co miałby kłamać? Domyślał się też, że Tommy próbuje zdobyć jego zaufanie, opowiadając właśnie swoją autobiografię. Michael nie był naiwny, nie dawał się zmanipulować, a nawet nie zdobył się na nić współczucia wobec ciężkiej przeszłości. Ale miał przynajmniej pewność, że nie jest to żadna ustawka, ani zamach na jego życie.
- Si. Kontynuuj - odparł z chrypą w głosie. Miał jednak nadzieję, że Thomas w końcu przejdzie do rzeczy. Było naprawdę cholernie zimno.

Właściwie wiek Scaletty nie był mu do niczego potrzebny, zapytał tylko po to by upewnić się, czy jest on czujny i nie stoi obok znudzony, umierający z zimna. W ten sposób też zwracał uwagę na to, że wciąż prowadzą dialog, Thomas nie mówił tego wszystkiego dla siebie, chociaż zauważał, że jego rozmówca zdecydowanie traci cierpliwość, nie wyglądał na przejętego jego kazaniem, a Tommy lubił, gdy słuchało się go z najwyższym skupieniem.
Koń, którego przez cały czas obserwowali w końcu się zatrzymał. Jeździec z niego zszedł, zdjął siodło i zarzucił na niego koc. Zrobił to po to, by z konia nie uciekało ciepło i by się nie zziębił. Thomas patrząc na wierzchowca wiedział, że i tak już nic z niego nie będzie, zazwyczaj takie konie wychodzą z niewiedzy hodowców, którzy myślą, że jak wyścigowy folblut pokryje ich kobyłę, to źrebak wyrośnie na wysokiej klasy sportowca na podium każdej gonitwy toru. Wielka strata czasu i pieniędzy, ale widocznie właściciela na to stać. Tom był ciekawy, czy jakby sam był obrzydliwie bogaty, przeznaczałby pieniądze na nieopłacalne inwestycje tylko dlatego, bo zwyczajnie go na to stać. Ludzie, których trzymał się pieniądz robili różne głupoty i niekoniecznie wynikało to z ich niewiedzy, lecz po prostu z braku pomysłu na siebie.
-Na terenie toru jest restauracja. Możemy pójść się napić czegoś ciepłego.
Na początku wzbraniał się bardzo przed tym pomysłem, bo chociaż sam tor właściwy był praktycznie pusty, na terenie przebywała masa ludzi. W restauracji kilka stolików zapewne też było zajętych, ale jednocześnie przebywanie na zewnątrz w takim mrozie też mogło się skończyć bardzo źle. Podczas, gdy kierowali się w stronę budynku, Thomas kontynuował rozmowę, nie chciał rozmawiać o interesach, gdy będą już siedzieć przy stoliku w cichej restauracji, gdy wszyscy będą słyszeli, o czym mówią.
-Jak się żegnaliśmy powiedziałeś mi, że znasz ludzi, którzy mogliby być zainteresowani moim towarem. Problem jest w tym, że sam nie mam czasu biegać po całym Londynie z torbą zielska, uwierz mi, to awykonalne- podrapał się po głowie i spojrzał na Scalettę. -Jestem pod wrażeniem twoich umiejętności złodziejskich, Michael. Nikomu nigdy nie udało się tak mnie podejść. Uwierz mi, że jestem bardzo ostrożny. A ci, którzy próbowali, tracili palce...- westchnął i zatrzymał się niedaleko wejścia do restauracji. -Teraz chodzi mi o to, że skoro już odkryłeś, czym się zajmuję, może chciałbyś sobie dorobić, pomagając mi? Nie jestem tutaj od grożenia ci ani od straszenia, ale zazwyczaj pozbywam się ludzi, którzy wiedzą o mnie za dużo. Zastanów się nad tym, Mike. A tymczasem zapraszam na obiad- uśmiechnął się, wyciągając rękę w stronę restauracji.
Nie wiedział, czy Michael się zgodzi i nie wiedział co zrobić, gdy się nie zgodzi. Nie chciał by ktoś spoza jego klientów wiedział, że handluje narkotykami. Nie wyobrażał sobie co by się stało, gdyby kiedyś ktoś przypadkiem przesłuchiwał Scalettę, a ten by się wygadał. W końcu w taki sposób wpadli przyjaciele- jakiś drobny przestępca złapany przez policję prosił o odstąpienie od kary w zamian za wyjawienie dilera, który handluje w Birmingham. Skąd Tommy mógł mieć pewność, że w jego wypadku nie będzie tak samo? Nie znał Michaela na tyle dobrze, by mu zaufać w tej kwestii, dlatego oczekiwał, że najzwyczajniej w świecie się zgodzi i pomoże mu zarabiać jeszcze więcej pieniędzy.

Zawsze słuchał innych z uwagą. Nawet jeśli mówca zaczynał powoli tracić cierpliwość, w przekonaniu o ignorancji Michaela. Ale on po prostu był dobrym obserwatorem. Jego znudzona mina była raczej machinalnym, aniżeli intencjonalnym gestem. Trudno było mu odgonić z głowy myśl, że sam wydał się wrogowi. Teraz już nawet nie powinien tak myśleć. Thomas wykazał, że nie ma wobec niego złych zamiarów. Ostrożności nigdy zbyt wiele, ale miał przynajmniej pewność, że wróci do domu bez żadnej kontuzji. A właściwie, że w ogóle wróci do domu.
Scaletta nie był miłośnikiem koni. Głównie dlatego, że w życiu raczej nie miał z nimi styczności. No i kiedy już rozchodziło się o jakieś zwierzątka, te z magicznego półświatka zdawały się być dla niego tymi bardziej interesującymi. Wyjątek stanowiły koty, które niezależnie od rasy czy koloru umaszczenia, podbijały jego serce. Sam myślał o sprawieniu sobie jednego (lub jego czarodziejskiego odpowiednika - kuguchara), ale ostatecznie zawsze dochodził do wniosku, że to zupełny bezsens. I tak nigdy nie ma go w domu, no chyba że ma kaca albo jest schorowany do tego stopnia, że jest w stanie przespać cały dzień. Nie chciał mieć futrzaka tylko po to, by dawać mu jeść, dzielić się z nim swoim ciepłym kątem i sprzątać jego gówna; a jego teraźniejszy tryb życia wskazywał na właśnie taki przebieg.
Na jego propozycję przystał kiwając głową twierdząco. Twarz zdążyła już zesztywnieć mu z zimna. Pal licho te wysokie ceny za pieprzoną szklankę herbaty. Musiał się ogrzać, choć trochę, bo od tego wiatru rozbolała go głowa. Na jego wzmiankę o uciętych paluchach i bezpośrednią pochwałę zareagował w nieco chłopięcy sposób; z kieszeni płaszcza wyjął dłoń i ironicznie, trochę aż karykaturalnie, poruszał wszystkimi palcami. Temu wszystkiemu towarzyszył subtelny uśmieszek satysfakcji, zupełnie jakby znów był uczniem Hogwartu, który umyślnie złamał właśnie któryś z punktów regulaminu. Od zawsze miał tendencję do nieprzestrzegania odgórnie ustalonych zasad. Rzadko kiedy też czuł się z tym źle, stąd też nagminne szlabany traktował jako swego rodzaju osiągnięcie, a nie karę. Chociaż największą uciechę miał, gdy zrobił coś czego nie powinien, ale nikt go na tym nie przyłapał. Z biegiem czasu, kiedy to przestępstwa i stanowienie swego rodzaju przeciwnika społeczeństwa stało się chlebem powszednim, po prostu przestał odczuwać, że robi coś obiektywnie, moralnie niepoprawnego. Kwestia przyzwyczajenia.
- Musisz nakreślić mi szczegóły. Przede wszystkim to, jaki procent ze sprzedaży szedłby do mojej kieszeni. - Dbał o interesy. Skłonny był zawrzeć z Thomasem umowę, ale myślał realistycznie. Potrzebował wiedzieć, jakie ryzyko bierze na swoje barki. I czy cena tego ryzyka jest w ogóle adekwatna. Nawet jeśli nie podjąłby się tej roboty, nie było koniecznością Tommy'ego obawiać się o swój tyłek. Scaletta nie sypał, o ile wiedział, że mu się to opłaci. Zresztą, do tej pory nie było jeszcze takiej potrzeby, a że Michael żył w przeświadczeniu, że jest w czepku urodzony, nie spodziewał się takich komplikacji w przyszłości.
Przekroczyli próg restauracji. Uderzyła go gwałtowna różnica temperatur. Usiedli przy stoliku znajdującym się przy oknie, lecz w zgoła odosobnionym skrzydle lokalu. Jeśli jedzenie było tu dobre i wcale nie takie drogie, jakby się tego można spodziewać, decyzja Michaela mogła ulec zmianie.
No bo który krętacz postawiłby mu obiad i częstowałby papierosami?

Gdy zapytał o procent, jaki będzie otrzymywał ze sprzedaży, Postlethwaite nic nie odpowiedział. Spojrzał na niego zwyczajnie i zaprosił go do środka. Nie chciał uciekać od formalności jeszcze przed zawarciem umowy, ale chciał już po prostu wejść do środka, skoro wytłumaczył mniej więcej o co mu chodzi. Musiał przyznać, że imponuje mu to, że ktoś potrafi powiedzieć wprost o tym, co ma na myśli. Thomas miał dość użerania się z ludźmi, którzy sami nie wiedzą, czego chcą i ciągle coś kręcą. Nie potrzebował otaczać się osobami, którymi w żadnym stopniu nie może się inspirować, których uważa za zwyczajnie żenujących. Michael nie mówił zbyt dużo, był śmiały, bezkonfliktowy, pewny siebie. Był młody i zdawał się być zmotywowany, jeśli tylko okazałby się uczciwy (wobec Tommy'ego) i godny zaufania, Postlethwaite nie mógł wymarzyć dla siebie lepszego współpracownika.
Wnętrze restauracji było wielkie i bardzo ciepłe, nie tylko jeśli chodzi o temperaturę, ale także barwy, które dominowały. Dużo brązu, czerwieni, dużo drewna i ciepłe światło w przyciemnawym pomieszczeniu. W tle unosiły się dźwięki rhythm and blues odtwarzane z taśmy. Przy większych gonitach występowali tutaj artyści na żywo, często organizowane było również miejsce na parkiet, gdzie ludzie mogli tańczyć całą noc. Było to miejsce typowo mugolskie, jednak pasowało ono Thomasowi, lubił przychodzić na gonitwy, rozmawiać z ludźmi i przebywać w tej restauracji, słuchając muzyki na żywo i obserwując tańczących ludzi. Sam niestety nie potrafił się bawić w takich miejscach. W towarzystwie przyjaciół nie był takim sztywniakiem, czasami można było zobaczyć go na parkiecie, ale gdy przebywa w miejscach publicznych, woli trzymać się ubocza i pozostawać obserwatorem.
Gdy zajęli stolik, kelner przyniósł im menu, po czym odszedł taktownie.
-Dwadzieścia- powiedział, patrząc w kartę, jednak tylko wodził wzrokiem po nazwach potraw, bo doskonale wiedział, co chce wybrać. -Dwadzieścia procent na początek. Nie chcę na razie precyzować i obiecywać, ale dwadzieścia to bardzo dużo jak na to, co miałbyś dla mnie robić. Większość roboty będę robił ja, ty będziesz tylko moim "sprzedawcą". Trudno mi sprecyzować dokładnie, ile wyjdzie z tego pieniędzy, ale jeśli masz znajomych, którzy są zainteresowani moim...- znacząco ściszył głos i schylił głowę, wciąż utrzymując kontakt wzrokowy z Michaelem- ...towarem, wtedy wszystko powinno iść dobrze. Jeśli przemyślisz moją propozycję, powiem ci resztę. Teraz coś zjedzmy, ja nas tutaj przyprowadziłem, więc wszystko na mój koszt.
Był naprawdę dobrej myśli i czuł, że wszystko ma pod kontrolą, nie było tutaj sytuacji bez wyjścia, Scaletta albo się zgodzi, albo nie, to przecież czysty interes. Wolał z góry założyć, że Michael będzie zainteresowany zarabianiem trochę pewniejszych, oraz teoretycznie bezpiecznejszych, chociaż wciąż bardzo nielegalnych pieniędzy. Wiadomo, że diler za sprzedawanie substancji nielegalnych odbędzie większą karę, niż kieszonkowiec, ale łatwiej jest złapać złodzieja, niż dilera. Tym bardziej, gdy było się tak ostrożnym jak Tommy. Ten chciałby, by Michael również nauczył się tego, jak sprzedawać tak, by być niewykrywalnym. Czuł, że to początek czegoś większego i wróci do pięknych czasów jak w Birmingham, gdzie żył jak król i miał wszystko na skinienie.

Interesowały go szczegóły, bo to one miały determinować jego decyzję. Istotą był zysk; wzrastał wraz z ryzykiem. Tak naprawdę, to procent nie był dla niego aż taki ważny. Oferta była interesująca, a on nie miał nic w życiu do stracenia. Zawsze to jakaś inna, nieznana mu dotychczas rozrywka, która niemniej od kradzieży zdawała się być źródłem adrenaliny. Od diablego ziela nikt jeszcze nie umarł (chyba?); zresztą, tym szumowinom, którym wpychałby towar i tak już nic nie pomoże. A trochę suszu na pewno też nie zaszkodzi. Moralnie, było to zajęcie, którym mógłby się zajmować - mało co obchodzili go inni, na tyle słabi, że weszli w nałóg, i na tyle bezsilni, że nie potrafią z niego wyjść. Nie zbawi i nie naprawi całego świata. Może go co najwyżej zgoła popsuć, ale czy to w ogóle miało znaczenie? Był przecież jednym z wielu, skala jego przestępstw zdawała się być na tyle nieszkodliwa, że ciężko nawet było znaleźć na to jakiekolwiek dowody. Tygodniowy, może miesięczny pobyt w areszcie nie był powodem do rezygnacji. Nie dla Michaela.
Wchodząc do restauracji, był już niemal pewien swojej decyzji. Chciał jedynie sprawdzić Tommy'ego, jego otwartość do współpracy, szczerość, rzeczywiste zamiary. Postlethwaite w wystarczającym stopniu udowodnił mu swoją rzetelność. Scaletta nie oczekiwał od niego niczego więcej, aniżeli zbudowane na sprawiedliwych warunkach interesy. A propozycja dwudziestu procent okazała się być znacznie wyższym metrażem, niżby się tego spodziewał. Z ukrytym entuzjazmem rozważał te całe przedsięwzięcie. Czuł, że może to być dla niego chwilowe, acz efektywne zajęcie. Zawsze potrzebował pieniędzy, jakoś nigdy nie miał ich w swojej sakiewce zbyt wiele, a pomyślne operacje mogły zagwarantować mu kwoty, które nie wchodziły w grę przy jego drobnych, złodziejskich wybrykach. I przede wszystkim, jego przyszły partner biznesowy zdawał się mieć głowę na karku. Sprawiał wrażenie rozsądnego faceta; i być może Scaletta powinien podchodzić do niego z dużo większym dystansem, zagrywki Toma chyba na niego podziałały. Z drugiej strony, zawieranie umów wymagało kompromisów z obu stron. A na takowe chyba obaj byli w stanie pójść, więc wizja dzielenia przychodów z transakcji zdawała się być obiecująca. Mike miał kontakt do swoich parszywych znajomych; Tommy miał zaś zapewniać ten wart miliony, nielegalny, ususzony krzew. Brzmi nieskomplikowanie.
W karcie dań na szczęście znalazł pozycję z kuchni włoskiej. Obiad okazał się być dobrą okazją do ostatecznego wybadania sytuacji. A przy okazji był całkiem smaczny. Pewnie pogadali w trakcie jeszcze trochę o swoich profesjach, sugerując sobie nawzajem, jak profesjonalni są w tym wszystkim. Potem Scaletta jeszcze wybrał się z nim na ostatniego papierosa, a wówczas oficjalnie zawarli umowę. Uścisk dłoni był symbolem ich nadchodzącej kooperacji. Wszystko miało okazać się na dniach, ale obaj mężczyźni opuścili Royal Ascot z gotowością do działania. Niepewność, co do podjętej decyzji towarzyszyła Michaelowi jeszcze przez kilka dni, ale czy miał w ogóle inny wybór?

zt x2

Noc Samhain miała trwać do rana i chociaż na Wyspie Duchów jej mieszkańcy wciąż trwali przy palących się ogniskach, Jayden wrócił do Upper Cottage z trzema małymi ciałkami wtulonymi w jego pierś niewiele po zachodzie słońca. Cała trójka zasnęła dość szybko, chociaż normalnie potrafili wytrzymać do późnych godzin nocnych, upodabniając się wytrwałością do własnego ojca. Nie można było odmówić im astronomicznego zacięcia, gdy niczym typowe nocne marki, wstrzymywali się od snu. Roselyn nie raz posyłała przyjacielowi srogie spojrzenie, gdy pracował do późna i trzymał równocześnie przy sobie dzieci. Te jednak nie wydawały się wcale zmęczone. Wręcz przeciwnie - towarzyszyły mu, ucząc się przewracać z pleców na brzuch i na odwrót. Gdzieś między dokumentami rodzica siadając z jego pomocą, niekiedy przy mapach nieba próbując niezdarnie podnosić się na łokciach. Jednak ich ulubioną czynnością, było trzymanie swoich drewnianych grzechotek i potrząsanie nimi w niekontrolowanych, nieświadomych ruchach. Kuliste zabawki symbolizowały niektóre z planet Układu Słonecznego, mieniąc się ichnimi kolorami oraz do złudzenia przypominając ichnią powierzchnię. Tym razem wszystkie trzy klekotki leżały w kieszeniach rodzicielskiego płaszcza, gdy strudzeni wrażeniami chłopcy, po kolei lądowali w przygotowanej dla dzieci kołysce. Cassian. Arden. Samuel. Cały świat Jaydena zaklęty w tych niewielkich ciałkach błogo nieświadomych ciężaru spoczywającego na ojcowskich ramionach. Nie oznaczało to jednak, że miał unikać swoich obowiązków. Nie. Nigdy. Zawsze to on kładł chłopców spać po całym dniu bez względu na wszystko, zawsze to on dbał o ich codzienną pielęgnację. Zawsze i wszędzie on. Obiecał sobie wszak, że nie będzie nieobecnym ojcem. Obiecał sobie, że zrobi wszystko, by nigdy im niczego nie brakowało. Obiecał, że ich nie zawiedzie. Nie ich. Tylko nie ich. Już nie... Udawało mu się jak dotąd z ów obietnic wywiązywać - jedynie w początkowym tygodniu października, gdy prowadził badania, nie mógł tego robić i chociaż było to tylko siedem dni, czuł, że było to aż siedem dni. Wiedział, że miał w tym wszystkim Rose... Wiedział, że mógł na nią liczyć, jednak to nie był jej obowiązek. Nie mógł być - wychowywanie jego dzieci. Przenoszenie na siebie poczucia wypełniania tego zadania. Jeszcze się nie pogodzili po ich ostatniej kłótni i niewypowiedziane słowa wisiały między dwójką, jakby zbierając się, by wybuchnąć, lecz jak dotąd po prostu się unikali. Czasami Jayden nie wiedział nawet, czy kobieta była w domu. Czy jej córka była w domu... Przecież robił dokładnie to samo - zabierał chłopców do Hogwartu, nie mając z kim ich zostawić. Nie chcąc?
Dziecięca karuzela poruszyła się, wyczuwając obecność chłopców i zaczynając grać cichutko irlandzkie kołysanki - wyrywając równocześnie ich ojca z zamyślenia. Nie wiedział, jak długo tam stał pochłonięty własnymi rozmyśleniami, ale nie miało to większego znaczenia. Cassie, Arden i Sammy spali wtuleni w siebie nawzajem, a on sam mógł w końcu odpocząć. Lub przynajmniej spróbować to zrobić. Zanim jednak wyszedł z dziecięcego pokoju, usiadł na brzegu niewielkiego łóżka, opierając łokcie o uda i schował na chwilę twarz w dłoniach. Jak często zdarzało mu się tęsknić i gubić w aktualnej sytuacji? Od śmierci Pomony minął lekko ponad miesiąc, a on wciąż myślał, że pewnego dnia wróci. Że chłopcy będą mieć matkę a on żonę. Że to wszystko było złym snem, bo przecież... Przecież musiało być. Jak miał sobie z tym poradzić w pojedynkę? Z trójką dzieci, tytułem opiekuna domu, możliwym niebezpieczeństwem, kolejnymi badaniami? Można było powiedzieć, że miał wszystko i jeszcze więcej czekało w perspektywie dalszego życia, jednak dlaczego tego nie czuł? Bał się przyszłości czy może bał się po prostu samotności?
Coś trzasnęło z korytarza, przykuwając uwagę mężczyzny, który momentalnie się wyprostował, patrząc w kierunku otwartych drzwi sypialni. Palce uciekły spomiędzy włosów nieco je mierzwiąc w nieładzie, mięśnie ramion spięły się, wyczekując kolejnego sygnału. - Rose? - rzucił w głąb domu, czekając na odpowiedź, lecz żadnej nie doczekał. Po dłuższej chwili czarodziej wstał, nie przestając marszczyć brwi i wyszedł poza dziecięcy pokój. - Alannah? - Czyżby duch jego przodkini wrócił zawczasu z Wyspy Duchów? Znów nic. Dopiero po chwili to poczuł - zapach czegoś, czego nie czuł od dawna. Feeria ukochanych zapachów, a w tym wszystkim przebijająca się woń ziołowej mieszanki, którą czuł za każdym razem w pobliżu Pomony. Nie zorientował się, że nogi same poniosły go w tamtym kierunku, skąd dochodził aromat przeplatający się ze słodyczą ciasteczek. Znalazł jedno w kuchni leżące po prostu na stole i przywodzące na myśl wspomnienia krzątającej się po pomieszczeniu ukochanej... Wiedział, że się wahał. Wahał się, by spróbować magicznie pojawiającą się słodycz, lecz równocześnie chciał się poczuć jak dawniej. Chociażby przez chwilę... Bo przecież było to dokładnie to samo ciasteczko, które ona piekła. Niepewnie jeszcze rozglądał się po kuchni, by usiąść powoli na krześle i przez jakiś czas po prostu wpatrywać się w pakunek. Ile czasu zajęło mu ruszenie się? Pokonanie odległości dzielącej go od słodkości i spróbowanie? Wystarczyło, by poczuł to charakterystyczne szarpnięcie i został rzucony w nieznane, aż nie poczuł gruntu pod nogami. Nie zajęło mu długo, nim zrozumiał, co się właśnie wydarzyło. - No, znowu? - jęknął trochę rozeźlony a trochę zrezygnowany, będąc pewnym, że po raz kolejny dopadła do teleportacyjna czkawka. Nie miał pojęcia, gdzie się znajdował, jednak nie było to takie ważne. Wystarczyło wszak odczekać chwilę i spróbować przenieść się z powrotem do Killarney. Całe szczęście miał w kieszeni swój świstoklik, chociaż wolał z niego nie korzystać zawczasu, gdyby zaraz niespodziewana teleportacja znów rzuciła go w nieznane... W tym czasie mógł rozejrzeć się wokół i przynajmniej zająć próbą odgadnięcia swojego miejsca pobytu. Przynajmniej...

Trudno jej było określić moment, kiedy przestała zauważać coś takiego jak święta. Obchody, okazje, momenty przeznaczone dla świętowania; straciła niemal całkiem poczucie czasu, które obecnie zaczęło sprowadzać się jedynie do rozróżniania pór roku na podstawie chłodu. Ten coraz śmielej i częściej zaglądał między drzewa, wkradał się na ulice i sprawiał, że drzwi domostw zamykano jeszcze szczelniej. Nawet w Dolinie Godryka, w której znalazła się jakiś dziwacznym trafem, jesień rozgościła się wśród pozornego spokoju. Ale nawet to nie powstrzymywało ludzi – takich jak ona, choć wciąż ciężko przechodziło jej to przez myśli - od zwyczajnej...codzienności.
Noc Duchów była ważna; pamiętała jej obchody z czasów, gdy jeszcze snuła się korytarzami Hogwartu. Gdy nie było tego wszystkiego. Gdy nie musiała się ukrywać, nie musiała uciekać i nie musiała się bać. Na pewno nie tak, jak bała się od wielu, wielu dni.
Teraz wypełniona była przez przygotowania mieszkańców; Anne snuła się między uliczkami i domostwami, obserwując w ciszy i z dość dużego dystansu. Coś tak zwyczajnego, normalnego, jak gdyby pogrążony w gruzowisku Londyn nie istniał. Jak gdyby wojna nie zawitała do Anglii po raz kolejny.
Coś tak materialnego i nierealnego zarazem; dyniowe ciasteczko spoczywające na jednym z kamieni w drodze powrotnej do tymczasowego domu – skąd się tu wzięło? Czyje było?
Rozglądała się wokół przez dłużej niż chwilę, ale wokół nie było nikogo, a pakunek z chwili na chwilę wydawał się coraz bardziej... jej. Zupełnie jak gdyby należał do niej, choć na pewno go tutaj nie zostawiła. Nie ona go upiekła, a mimo to był taki znajomy.
Zapach; mieszanka, która otuliła serce i dodała śmiałości, podyktowała kroki. Podyktowała dłonie i gest, którym odpakowała zawiniątko. Przez ten krótki moment było tylko to; pomarańczowa tartaletka i woń, która niosła w sobie najważniejsze wspomnienia, najsłodsze momenty, najdrobniejsze szczegóły, za którymi tęskniła, zbyt mocno.
Słodki smak i prędkie szarpnięcie. Z dziewczęcych ust nie zdążyło ulecieć nawet liche westchnienie, a rzeczywistość Doliny zmieniła się całkowicie. Nie było już cichej uliczki łączącej się z łąką, ani odgłosów zostawionego za plecami domostwa – przez dłuższą chwilę nie potrafiła zrozumieć, gdzie się znalazła.
Dłuższa obserwacja okolicy też nie rozwiała wątpliwości.
Jakaś arena? Boisko? Panna Beddow nigdy nie była w miejscu jakkolwiek podobnym do tego, nigdy nie była wśród rządków krzeseł i poustawianych stolików; kilka chwil później zorientowała się, że zajmuje miejsce na jakimś balkonie, eleganckim, wyniesionym w górę, ponad inne miejsca do.. obserwacji? Czego?
Zmarszczone brwi naznaczył niepokój, prędko zmieniony w ukłucie strachu i niemal desperackie rozglądanie się wokół w poszukiwaniu...kogokolwiek. Na próżno; niebieskozielone spojrzenie nie dostrzegło nikogo, jedynie ładne tereny, których wciąż nie potrafiła rozpoznać, sklasyfikować. Przeszła kilka kroków, rozglądając się wpierw po otaczających ją siedziskach, dopiero później przenosząc spojrzenie na rozpościerający się zewsząd, zielony krajobraz.
Wraz z cięższym podmuchem wiatru, który rozwiał pszeniczne kosmyki, ale nie poradził sobie ze słodką nutą, która unosiła się znad dyniowego ciasteczka, a teraz wciąż i wciąż gdzieś krążyła, otumaniając zmysły, na trawiastym polu coś się pojawiło. Ktoś...się pojawił. Na moment wstrzymała oddech, utkwiwszy spojrzenie w sylwetce, zupełnie jak gdyby odwrócenie wzroku było zwyczajnie czymś niemożliwym.