Kamienna alejka prowadziła tuż obok marmurowej fontanny, przedstawiającej syreny zastygłe w natchnionej pozycji, sposobiące się do śpiewu; za nią następowało rozwidlenie i podczas gdy jeden z kierunków prowadził do dalszej części ogrodu, drugi wskazywał drogę ku jego nieco mniej uczęszczanej części. Tam właśnie zawędrowała dziś panienka Lestrange, w pełni świadomie znikając z oczu babce i przybyłym do posiadłości gościom. Wolała zaszyć się w swoim kąciku, w swoim ulubionym skrawku ogrodu, który odkryła dopiero niedawno, jednak świadomość, że była to tylko i wyłącznie jej tajemnica, przewyższała wszystkie ewentualne wyrzuty sumienia, spowodowane uszczerbkiem na wizerunku młodej szlachcianki, uciekającej od podejmowania babki Slughorn. Żaden wyimaginowany przyjaciel nie miał tu wstępu, a twarz dawnej przyjaciółki nie miała prawa ukazać się pomiędzy orchideami a idealnie przystrzyżonymi krzewami.
Lubiła swoje kuzynki, nawet bardzo, sama stawiała je sobie za wzór – zarówno Evelyn, jak i Estelle były chwalonymi przez rodzinę młodymi damami, pełnymi szlachetnych cnót i obdarzonymi umiejętnościami stosownymi do ich wychowania i pochodzenia. Były jednak sporo starsze, dlatego też, poza wymianą uprzejmości i delikatnych uśmiechów, nie łączyła ich z Marine większa zażyłość. We wcześniejszym dzieciństwie naśladowała je, czasem nawet podglądała, próbując później upodobnić swoje zachowanie do ich, ale w końcu na szczęście zdała sobie sprawę, że jest osobnym bytem, nieprzywiązanym do nikogo (nawet chorobą!), dlatego chęć zaprzyjaźnienia się z pannami Slughorn nieco osłabła, choć wciąż była obecna w myślach Lestrange.
Dzisiejszy dzień nie różnił się wiele od poprzednich, letnie popołudnie zarezerwowane było dla wszelkiego rodzaju relaksu, odpoczynku ciała i duszy, jednak Marine nie pragnęła teraz wysłuchiwać francuskich wierszy i lenić się leżąc na szezlongu. Zamierzała wykorzystać dany jej czas i swobodę na doskonalenie umiejętności, której nie będzie przecież uczyła się w Hogwarcie – taniec balowy nie był zarezerwowany wyłącznie dla szlachty, a mimo to nie traktowano go jako przedmiotu dodatkowego. Jeśli miała więc przez siedem lat doszkalać się na własną rękę, wolała zacząć jak najwcześniej, by później na salonach nie zaliczyć najmniejszego nawet potknięcia.
Skryta w cieniu wysokich krzewów, od kilkunastu minut powtarzała sumiennie kroki walca, jedną dłonią przytrzymując skrawek ciemnobłękitnej spódniczki, a drugą trzymając w powietrzu, na ramieniu wyimaginowanego partnera. Nie miała problemu z poczuciem rytmu, dlatego w pewnym momencie zaczęła niemalże płynąć po trawie; poruszała się bardziej żywiołowo, a jeden z jej warkoczy rozplątał się, pozwalając wiatrowi porwać czarną wstążkę. Panienka Lestrange nawet tego nie zauważyła – skupiła się na tańcu i melodii, nuconej z natchnieniem pod nosem. Nie myślała o Hogwarcie, którego mury po raz pierwszy przekroczy we wrześniu, ani też o ojcu, jak zwykle nieobecnym, mimo wszystkich obietnic gorliwie składanych swojej jedynaczce. Liczył się tylko rytm i magia tańca.

Zatracona w swoim tańcu nie spostrzegła nawet momentu, w którym zyskała widownie. Śmiało stawiała krok za krokiem i dała się ponieść rytmowi, nie zwracając uwagi na otoczenie; płynność ruchów i skupienie nie pozwoliły jej upaść, za to straciła na czujności i pojawienie się Estelle zarejestrowała dopiero wtedy, gdy starsza kuzynka się do niej odezwała.
- Estelle! – sylwetka dziewczynki zastygła w bezruchu na kilka sekund, a na jej twarzy malowało się zaskoczenie, szybko przeobrażające się w radość – Długo mnie już podglądasz? – z uśmiechem na ustach porzuciła swoją pozycję, by wyprostować się , wygładzić materiał spódnicy i ruszyć w kierunku panny Slughorn.
Nie czuła zawstydzenia z powodu przyłapania na ćwiczeniu tańca, była to dla niej rzecz naturalna, niczym już niedługo czarowanie. Każda młoda szlachcianka winna pobierać lekcje tańca balowego, jednak ile godzin można spędzać na Sali z trenerką? Na cóż katowanie kroków na pamięć, skoro wdzięk nie wynikał jedynie z techniki? Dlatego właśnie samotne treningi lub wskazówki od starszych dziewcząt przydawały się tak bardzo; praktyczne podpowiedzi brały się przecież z doświadczenia na Sali balowej, a żeby zrobić naprawdę dobre wrażenie, należało po prostu polubić taniec. Na szczęście Marine się to udało.
Posłusznie nadstawiła skroń do pocałunku i usiadła przy kuzynce, by już za chwilę pozwolić jej na rozplątanie warkocza do końca i zaplecenie go od nowa. Niemalże matczyne gesty sprawiały jej przyjemność, dlatego uśmiechała się błogo, wystawiając twarz do słońca.
- Staram się ćwiczyć jak najpilniej już teraz, w Hogwarcie nie ma w planach lekcji tańca – w jej głos zakradła się gorzka nuta; nawet jedenastoletnia Marine pragnęła perfekcji i marzyła o wspaniałym debiucie, jednocześnie zdawała sobie sprawę, że ograniczenie ćwiczeń na pewno nie pomoże jej w osiągnięciu celu. Musiała więc działać na własną rękę – Czy uczą was tego w Beauxbatons?
Lekko odwróciła głowę w kierunku Estelle, przyzwyczajona do spoglądania na swojego rozmówcę jeśli ten był kimś przez nią lubianym i szanowanym, a starsza kuzynka niewątpliwie należała do tego grona.
- Szykuję się do wielkiego dnia, ale nie mogę się też doczekać szkoły i wreszcie prawdziwych czarów – myślami wróciła na chwilę do dnia, w którym po raz pierwszy przeglądała zakupioną na Ulicy Pokątnej księgę Zaklęć – Można być zarówno potężną czarownicą, jak i szanowaną szlachcianką, prawda? – zapytała, a między brwiami pojawiła jej się mała, delikatna zmarszczka.
Musiała się upewnić, czy dobrze dedukowała, bo przecież ani guwernantka, ani tym bardziej ojciec nie nadawali się do takich rozmów. Dorosła kuzynka, mierząca się właśnie z wyzwaniami świata czarodziejów – to było doskonałe źródło!

Ambicja, na którą Estelle zwróciła uwagę już po kilku chwilach obserwowania młodszej kuzynki, była wynikiem subtelnej, rodzinnej tresury. Skoro Theseus Lestrange nie doczekał się prawowitego dziedzica, należało wykorzystać do maksimum to, co przyniósł mu los – w tym przypadku była to córka. Od małego przygotowywana do roli perfekcyjnej szlachcianki, w przyszłości miała stać się kartą przetargową do zacieśnienia więzów z jednym z szanowanych, błękitnokrwistych rodów. W wieku jedenastu lat Marine trudno już było stwierdzić, czy marzenia o błyszczeniu na salonach są jej własne, czy może zostały wpojone przez członków rodziny; chciała po prostu prezentować się nieskazitelnie i nie zawieść najbliższych. Wtedy wszystko miało pozostać na swoim miejscu, być normalne – zachowany porządek w tej kwestii napawał ją nadzieją, że pewnie wypadki z dzieciństwa już się nie powtórzą.
- Oczywiście, że będziemy ćwiczyć – kiwnęła gorliwie głową, uważając jednak by nie wyrwać się za bardzo kuzynce i nie zniweczyć jej planów na idealnie zapleciony warkocz – Będę odwiedzać Westmorland, a ty zawsze będziesz mile widziana tutaj.
Z ksiąg i opowieści starszych kuzynek wiedziała już co nieco o szkole, do której obie uczęszczały. Marine dziwiła się czasem, czemu ojciec nie zdecydował się wysłać jej właśnie tam, jednak nigdy nie zapytała o to na głos; nie śmiała podważać jego decyzji, przecież dopiero co zaczęło rodzić się między nimi prawdziwe, rodzinne przywiązanie i sympatia, nie chciała tego tracić w wyniku wypowiedzenia nieodpowiednich, błahych obaw.
- Czy wiesz, że do Hogwartu pojadę pociągiem? – oczywiście, że Estelle musiała to wiedzieć; mimo wszystko ton panny Lestrange wciąż zdradzał oznaki podekscytowania zbliżającym się rokiem szkolnym – Jak myślisz, czy powinnam napisać do kogoś liścik z zapytaniem, czy umówimy się na spędzenie podróży w jednym przedziale? Nie chciałabym spędzić pierwszego razu z dzieckiem mugoli – wzdrygnęła się lekko, jednak już po chwili na jej buzię powrócił uśmiech, wywołany widokiem pięknego warkocza.
Jeszcze przez moment pozwoliła sobie na trwanie w miłych objęciach kuzynki; potrzebowała chwili na przemyślenie odpowiedzi, której przyjdzie jej udzielić na zadane pytanie. Z jednej strony sprawa wydawała się prosta, a z drugiej wcale nie; w pojęciu potęgi i szacunku kryło się wszakże tak wiele niuansów, że jedenastoletni umysł potrzebował odrobiny czasu na wyłapanie ich wszystkich.
- Szanowana szlachcianka to wzorowa żona i matka, reprezentująca na salonach swoją rodzinę. Urzekająca innych i posłuszna mężowi. A potężna czarownica zna się doskonale na kilku dziedzinach magii, świetnie czaruje i tym właśnie wzbudza podziw innych. Czy da się to połączyć? – spytała, spoglądając z nadzieją na Estelle.
Oczywiście, że najlepiej jest mieć ciastko i zjeść ciastko, jednak w obecnych czasach jak ze świecą przyszło jej szukać dla siebie autorytetu, dlatego chciała znać zdanie kuzynki na ten temat.

Młodziutka dama nie zdawała sobie nawet sprawy, że w jej słowach mógł kryć się jakiś kontrowersyjny pogląd, którego kuzynka postanowiła dla bezpieczeństwa nie poruszać. Wychowana w domu o konserwatywnych tradycjach, nie miała jeszcze szansy na zderzenie przyzwyczajenia z rzeczywistością, dlatego spędzenie czasu z osobą o brudnej krwi jawiło się jej jako coś negatywnego. Coś, na co nie powinna sobie pozwolić.
- Myślałam może o pannie Parkinson albo Carrow – wspomniała koleżanki poznane niedawno w domu mody rodziny tej pierwszej - A na pewno o członkini zaprzyjaźnionego rodu.
Estelle miała sporo racji, lecz Marine nie chciała pozostawiać wszystkiego przypadkowi – oczywiście, że poznawanie nowych osób jest ciekawym zajęciem, a jednak bezpieczniej byłoby w tych pierwszych dniach poruszać się w środowisku choć minimalnie znajomych twarzy, posiadając przy tym iluzję kontroli nad sytuacją.
- Uczyłaś się razem z siostrą, a czy szybko poznałaś kogoś nowego? – ciekawość wzięła górę, gdy panna Lestrange postawiła się na chwilę w pozycji kuzynki, która pierwszy dzień szkoły spędziła nie tylko wśród nowych osób, ale także w obcym kraju. Lady Slughorn po raz kolejny tego dnia okazywała się niezastąpionym źródłem wiedzy i doświadczenia!
Na szczęście jej młodsza kuzynka nie znała Oklumencji i nie mogła odczytać z jej myśli tej buntowniczej postawy, która urodziła się po zapytaniu o ideał szlachcianki i czarownicy. Gdyby tylko babcia Lestrange usłyszała potem, jak jej ukochana wnuczka powtarza opinie Estelle, na pewno złapałaby się za głowę, a przecież jej przemyślenia nie były aż tak abstrakcyjne. Niestety Marine w kwestiach damsko-męskich poruszała się jak we mgle, mając jedynie teoretyczne pojęcie odnośnie tego, co czeka ją w przyszłości.
- Będę – zapewniła, unosząc głowę w dumnym geście. Oczyma wyobraźni już widziała najróżniejsze sceny ze swojego dorosłego życia.
Słowa kuzynki napełniły ją naiwnym rodzajem nadziei, ale pozwoliły też ukoić wszelkie stresujące myśli, jakie pojawiały się w jej głowie. Gdy wstawała, by zatańczyć z Estelle, nie pamiętała już o zmartwieniach sprzed chwili. Chwyciła ją za ręce i ustawiła się w wyćwiczonej pozie, by za chwilę ruszyć do tańca z najlepszą partnerką, jaką dotychczas mogłaby sobie wymarzyć. Ach, jakże chciałaby już wirować na parkiecie podczas dorosłych bankietów! Ten z zielonej trawy wystarczał tylko w radosnych chwilach, takich jak ta.

Nawet pomimo sympatii, jaką darzyła kuzynkę, Marine zapewne nie umiałaby utrzymać języka za zębami; ciekawość jedenastolatki wciąż była bezgraniczna, dlatego słowa Estelle bardzo szybko mogły dotrzeć do babci Lestrange, a stamtąd prosto do rodzicielki panny Slughorn. Młoda dama nie chciałaby źle, nie była przecież donosicielką i niczego nie zrobiłaby z premedytacją, ale nie miała jeszcze wielkiego doświadczenia w kwestiach przeżyć, które lepiej zachować dla siebie, zamiast od razu zasięgać porad od starszych. Niech więc chłopiec z Beauxbatons pozostanie tajemnicą Estelle i jej siostry, a jeśli kiedyś Marine dojrzeje do tego, by powierzyć jej ten sekret i podzielić się doświadczeniem, na pewno do tego dojdzie.
Wysłuchała opowieści starszej czarownicy, jednak na krótką chwilę pomiędzy jej brwiami pojawiła się niewielka zmarszczka. To słowa o przetrwaniu zwróciły jej uwagę, choć nie zaniepokoiły w pełni. Do tej pory myślała, że jej arystokratyczne pochodzenie pomoże jej w pierwszych szkolnych miesiącach zająć należną jej pozycję i nie spoglądała na tę kwestię z innej perspektywy. Być może dzieci o nieczystej krwi faktycznie nie zechcą się z nią zadawać, ale to żadna strata, prawda?
- To dobre rozwiązanie – przytaknęła, słysząc propozycję z ust kuzynki.
W myślach już wybierała najpiękniejszą papeterię i zastanawiała się, do której młodej szlachcianki skieruje swoje zapytanie. Żałowała, że Estelle nie miała jeszcze jednej młodszej siostry, takiej bardziej w jej wieku. Chociaż życie na Wyspie Wight było cudowne i nie zamieniłaby go na nic innego, czasem brakowało jej towarzystwa rówieśników.
- Postaram się szybko kogoś zapoznać. Mogłabym zaprosić przyjaciółkę do siebie na kilka dni następnych wakacji albo nawet wycieczkę do Paryża – rozmarzona popuściła wodze wyobraźni.
Oczywiście, że nie deptała stóp swojej partnerce, w końcu nie na darmo trenowała taniec balowy od szóstego roku życia. Treningów nigdy nie było zbyt wiele, a te na świeżym powietrzu i w miłym towarzystwie na pewno miały znacznie lepsze efekty  od tych przeprowadzanych na Sali.
- I serca wszystkich panów – radośnie uśmiechnięta płynęła w tańcu i nie spodziewała się nagłego ataku łaskotek; będąc na straconej pozycji zaczęła chichotać, lecz już po chwili śmiała się w głos, ponownie lądując na trawie.
Cóż z tego, że rąbek spódnicy zabarwił się na zielono, skrzaty na pewno szybko to naprawią. Ileż prostej, dziecięcej radości przynosiło jej to popołudnie!
- Estelle, a miłość? – zapytała nagle, gdy już obie uspokoiły się i siedziały na trawie w bliskiej odległości – Ona istnieje, czy nie? – skoro chciała podbijać serca arystokratów musiała wiedzieć, z czym to się wiąże.

Kto by przypuszczał, że to jedno spotkanie, spędzone na rozmowie i radosnym tańcu w ogrodzie, przyniesie pannie Lestrange tyle emocji? Początkowo była odrobinę niepewna i zestresowana wizją samotnej podróży do szkoły, by w trakcie rozmowy z Estelle dojść do wniosku, że podróż ta może się okazać wspaniałym wyzwaniem, co teraz zamierzała wykorzystać do maksimum. W myślach miała już kilka kandydatek na swoją najlepszą przyjaciółkę i postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce, nie zostawiać niczego przypadkowi – w końcu od tego zależało siedem kolejnych lat jej życia! Skoro nie doczekała się siostry i straciła matkę, tym razem zamierzała mieć realny wpływ na to, jaka przedstawicielka płci pięknej stanie się dla niej jedną z najważniejszych osób.
Tańce wreszcie dobiegły końca, a obie arystokratki, radosne i zadowolone, opadły na trawę, by jeszcze przez chwilę cieszyć się świeżym powietrzem, ciszą i spokojem. Względnym, bo choć Marine nie dostrzegła zmiany na twarzy kuzynki, w postawie Estelle wyraźnie coś drgnęło. Nie mając pojęcia, że chodzi o świeże miłosne zawody, Lestrange oczekiwała cierpliwie odpowiedzi na zadane pytanie. Siedziała spokojnie, dłońmi opierając się na trawie i wpatrując się w kuzynkę z nienaglącym wyczekiwaniem. Spodziewała się, że odpowiedź może być długa lub skomplikowana, ale równie dobrze podsumowana jednym zdaniem. Marzyła o chwili szczerości i po cichu liczyła na to, że nie zostanie zbyta przez pannę Slughorn.
Jej samej trudno było stwierdzić, czy wierzy w miłość, bynajmniej nie dlatego, że jedenastoletni umysł młodej czarownicy nie był jeszcze w stanie pojąć tak wielkich wartości. Wiedziała, że dziadkowie kochają ją na swój sposób i ona także ich kochała, ale w końcu byli członkami jej rodziny, a tu miłość przychodziła w kredycie. Podobnie było z panem ojcem; uczucie pomieszanie z posłuszeństwem nie stanowiło dobrego wzorca w kwestii dowiadywania się prawdy o sobie samej. No więc jak to było, wierzyła, czy nie? Starsza kuzynka na pewno będzie miała coś do powiedzenia w tej sprawie.
- Opowiedz mi prawdę – poprosiła, nie chcąc słyszeć bajki, którą równie dobrze mogłaby przeczytać sama, jako lekturę do poduszki.
Nie chciała słyszeć ugrzecznionej, wygładzonej wersji. Pragnęła szczerej odpowiedzi, choćby nawet jej brutalność miała zatrząść jej świat w posadach. Nie marzyła o wielkiej miłości, ale jej dziecięcy umysł, wyćwiczony do radzenia sobie z odrzuceniem, pragnął profilaktycznie zdusić w sobie szczątki jakiejkolwiek nadziei.

Połknęła haczyk i jeszcze przez chwilę pozwoliła kuzynce zastanowić się nad odpowiedzią; sama poczuła, że winna jest jej wyjaśnienia odnośnie tego, jak do tej pory rozumowała i co pojmowała pod kategorią miłości w rodzinie.
- Kochają mnie – potwierdziła więc spokojnie, tłumacząc się Estelle – Ale to nie znaczy, że mówią o miłości. Nie rozmawiamy o uczuciach – przyznała bez żalu, wcale nie błędnie podejrzewając, że taka praktyka jest stosowana w wielu szlacheckich rodach.
Przed oczami wciąż żywo widziała zamieszanie, jakie swego czasu spowodowała jej choroba. Wszyscy mówili, że to niewłaściwie, nienormalne i wskazywali Marine drogę, którą odtąd powinna podążać. Trzymali ją za rękę, gdy stawiała pierwsze kroki po wybudzeniu się z koszmaru, ale tylko pozornie dbali o jej uczucia – bardziej liczył się fakt szybkiego powrotu do normalności i zadbanie o to, by niedyspozycję dziewczynki na pewno utrzymano w sekrecie. Pytali oczywiście, jak się czuje ich perełka, ale w odpowiedzi oczekiwali informacje o tym, że nie ma temperatury bądź nie jest głodna. Sferę uczuć pozostawili magipsychiatrze przybyłemu z Munga.
Jedenastolatka trzymała język za zębami, nie mogła więc zwierzyć się kuzynce; dochodził do tego pewien rodzaj wstydu, który sprawiał, że też wcale nie chciała tego robić. Wolała słuchać, co panna Slughorn miała do powiedzenia w kwestii miłości.
Ostrożnie dobieraj księcia.
Gdyby tylko miała cokolwiek do powiedzenia w tej sprawie, na pewno posłuchałaby rady Estelle. Niestety, zdana na łaskę ojca i nestora, pozostawała jedynie marionetką, która powinna zatańczyć tak, jak jej zagrają. Marine miała jedenaście lat i była tego boleśnie świadoma.
- Chciałabym się zakochać z wzajemnością – wyjawiła więc skrzętnie skrywaną tajemnicę, rumieniąc się lekko. Miała w sobie tę dziecięcą niewinność i naiwność, która pozwalała jej wierzyć w takie rzeczy; nadzieja nie była w tym przypadku całkowicie stłamszona – Ale o wiele bardziej wolałabym znaleźć prawdziwą przyjaciółkę – płynnie przeszła na poruszany wcześniej tego dnia temat, jednocześnie wartościując swoje marzenia w dość nieoczekiwany sposób.
Nie pragnęła już dłużej męczyć kuzynki, wszakże zasypała ją ogromem różnorodnych pytań. Z pokorą przyjęła narzucony przez samą siebie koniec tej dyskusji i uśmiechnęła się wdzięcznie
- Dziękuję Ci za rozwianie wszelkich wątpliwości. Obiecuję, że będę do Ciebie pisać z Hogwartu, gdy jeszcze jakieś przyjdą mi do głowy – powstała z ziemi i podała kuzynce dłonie – Chodźmy sprawdzić, czy to już pora na podwieczorek.
Dziewczęta ruszyły przed siebie kamienną dróżką, szybko odnajdując właściwe ogrodowe alejki. I tak intensywnie, jak jeszcze chwilę temu myślała o swoich przyszłych szkolnych perypetiach, Marine marzyła teraz o cieście rabarbarowym, zjedzonym do spółki z Estelle.

KONIEC