| rok szkolny 1948/49

Rok szkolny rozpoczął się już dłuższy czas temu, ale trochę trwało, zanim Evelyn na powrót przyzwyczaiła się do trybu życia w Beauxbatons. Zawsze trudno było zostawiać za sobą rodowy dworek w Westmorland; brakowało jej pracowni eliksirów, szklarni, obfitujących w lasy terenów wokół posiadłości, a także własnej sypialni, której nie musiała dzielić z kilkoma innymi dziewczętami, z których większość nie mogła poszczycić się błękitną krwią. Po pewnym czasie jednak wdrożyła się znowu w swoje szkolne życie, tak jak w poprzednich latach. Każdy kolejny rok pod pewnymi względami był łatwiejszy niż pierwszy, Evelyn nie miała już żadnych problemów z francuskim, z jedwabnymi niebieskimi szatami, tak różnymi od rodowych barw Slughornów, czy nawet z artystycznymi aktywnościami. W przeciwieństwie do eliksirów, w tym nigdy nie przodowała, ale dzięki naukom wpojonym w dzieciństwie przez matkę przynajmniej nie kompromitowała się, musząc coś namalować lub zagrać. Irytowała się tylko wtedy, kiedy jakaś szlama była lepsza od niej, ale pocieszała się, że to tylko sztuka, mniej ważna niż prawdziwa magia.
Po zakończeniu lekcji udała się do sypialni swojego roku, by zostawić tam swoje książki, po czym przysiadła na jednej z kanap w salonie, zamierzając poczekać na powrót swojej siostry. Od niechcenia wpatrywała się w najbliższe okno, z którego rozpościerał się widok na rozległe zielone tereny oraz znajdujące się dalej góry, odgradzające francuską akademię magii od reszty świata. Dla niej, osoby przyzwyczajonej do życia w pewnej izolacji, było w tym coś pokrzepiającego, choć czasami ubolewała nad tym, że w Beauxbatons uczyły się również dzieci mugoli i w dodatku były traktowane na równi z nimi, szlachetnie urodzonymi.
Wokół niej było słychać szczebiotanie po francusku, ale Evelyn, mimo pewnej sympatii do tego języka, szkoły i kraju, w duchu nadal pozostawała na wskroś brytyjską szlachcianką dumną ze swoich korzeni i świadomą obowiązków czekających ją, gdy już opuści szkolne mury. Na razie jednak to pozostawało kwestią przyszłości, więc mogła jeszcze cieszyć się latami względnej swobody.
Z łatwością dostrzegła siostrę. Może była to kwestia tego, jak dobrze się znały i ile czasu spędzały ze sobą od początku swojego życia, ale Evelyn z łatwością wychwyciła ciemnowłosą sylwetkę tak podobną do niej samej. Ostatnio mogła odnieść wrażenie, że z jej siostrą działo się coś dziwnego, więc spojrzenie jej jasnych oczu jeszcze uważniej prześlizgnęło się po jej sylwetce, po czym wstała i podeszła do niej.
- Estelle – powiedziała cicho. – Może pójdziemy się przejść? – zaproponowała jej wspólną przechadzkę po szkolnych korytarzach lub nawet wyjście na świeże powietrze, jeśli tylko siostra miała na to ochotę. Evelyn miała, zresztą lubiła spędzać czas z siostrą. Ich bracia skończyli szkołę już dawno temu, opuściła ją też część ich innych krewnych, a nie od dziś było wiadomo, że młodsza panna Slughorn zdecydowanie preferowała towarzystwo rodziny oraz członków innych brytyjskich rodów.

W przeciwieństwie do swojej siostry, Evelyn (przynajmniej jak dotąd) nie wykazywała żadnego zainteresowania chłopcami ani romantycznymi historiami. Znajdowała przyjemność w warzeniu eliksirów, sztuce, konnej jeździe czy znajdowaniu kolejnych interesujących miejsc. To ostatnie zainteresowanie może nieco odbiegało od wizerunku idealnej młodej damy, ale jej ciekawska dusza i bystry umysł potrzebowały odrobiny wrażeń, a tajemne korytarze i ukryte pomieszczenia aż się prosiły o odnalezienie i sprawdzenie, co jest w środku. W rodowym dworku w Westmorland oraz jego okolicach niewątpliwie było dużo miejsc i rzeczy rozpalających jej wyobraźnię, ale i w Beauxbatons nie mogła na to narzekać. Czcze romansidła jawiły się przy tym jako nieskończenie nudne, a jako osoba praktyczna wiedziała, że nie powinna tracić czasu na takie rojenia, skoro jej przyszłość i tak zależy od rodu, a w życiu godnych szlachcianek nie ma miejsca na spontaniczne powiewy miłości... zwłaszcza w stronę osób o brudnej krwi.
Jej siostra upodobała sobie jednak tego typu historie, a Evelyn pozostało jedynie zerkać na to z boku. W końcu w samym czytaniu i rozmyślaniu nie było jeszcze nic złego. Bardziej niepokojące były szeptem powtarzane pogłoski, że Estelle spędza sporo czasu z pewnym nieszlachetnym młodzieńcem. Odkąd pierwszy raz coś takiego usłyszała, zaczęła obserwować siostrę, dopatrując się w jej postawie oznak mogących poświadczyć, że Estelle dopuszczała się czegoś niewłaściwego. Martwiło ją to; nawet, jeśli plotki były nieprawdą, a jedynie złośliwościami szerzonymi przez zawistne koleżanki, wiedziała, że nie może tego tak po prostu zignorować.
Musiała z nią porozmawiać. Można byłoby pomyśleć, że to starsza z nich będzie pilnować młodszej, tymczasem było na odwrót. To Evelyn była tą bardziej poważną i zasadniczą, choć wcale nie czuła, by jej wnętrze było ciemne. W gruncie rzeczy wcale nie była ponurą osobą, nawet jeśli starała pamiętać się o zasadach i otrzymanym wychowaniu nawet znajdując się daleko od domu. Także miała na sumieniu swoje małe grzeszki, jak niedawne wspięcie się na dach cieplarni, by obserwować stamtąd zachód słońca... Ale o tym nikt nie wiedział i wolała, by tak pozostało, choć siostra z pewnością pamiętała jej dawne ciągotki do zwiedzania nietypowych miejsc, w tym i dachów. Ale nawet to bladło w obliczu myśli, że siostra mogła obdarzyć względami byle półszlamę.
Estelle zgodziła się na propozycję wspólnego spaceru i niedługo później wyszły na podwórze, udając się w osłonięty, spokojny zakątek, gdzie nie było nikogo innego. Evelyn zastanawiała się, jak delikatnie i ostrożnie poruszyć nurtujący ją temat. Nie chciała pokłócić się z siostrą.
- Wszystko w porządku, choć cieszę się, że już po zajęciach. Otrzymałam najwyższą ocenę podczas dzisiejszych zajęć z eliksirów, więc chyba mogę być z siebie zadowolona – odpowiedziała, unosząc dumnie podbródek. Jasnoniebieskie oczy wciąż jednak lustrowały twarz siostry, która wydawała się podejrzanie radosna... Chociaż może to Evelyn doszukiwała się dziury w całym i niepotrzebnie była podejrzliwa? – Wyglądasz, jakby dopisywał ci wyjątkowo dobry nastrój. Wydarzyło się coś miłego? – zapytała niby niewinnie, chociaż pozostawała czujna i gotowa wyłapać niepokojący sygnał. – Jeśli tak, to może mi o tym opowiesz? Mam wrażenie, że w ostatnich dniach trochę się mijałyśmy, droga siostro.
Może w grę wchodził jakiś zupełnie zwyczajny powód. Miała nadzieję, że tak właśnie było.

Dorastanie miało to do siebie, że coraz bardziej uwidaczniały się różnice pomiędzy nimi i coraz więcej czasu spędzały osobno. Mimo wszystko nadal były sobie bliskie – a przynajmniej Evelyn łudziła się, że tak właśnie było. Wychowały się razem, były prawdziwymi siostrzanymi duszami i stanowiły dla siebie oparcie w szkolnych murach, tak bardzo oddalonych od rodzinnej posiadłości. Wierzyła, że Estelle doskonale pamięta, kim jest, pamięta o swoich bliskich i nie zrobiłaby niczego nierozsądnego. Dlatego tak zdziwiły ją te plotki o spędzaniu dużej ilości czasu z nieszlachetnym chłopakiem oraz o pogorszeniu się jej wyników w nauce. Nie mogła dłużej tego ignorować, tym bardziej, że jej młode, zaledwie piętnastoletnie serduszko wypełniał szczery niepokój o siostrę. Chciała dla niej jak najlepiej, pragnęła, żeby już zawsze mogły być sobie bliskie, a nie mogłoby tak być, gdyby Estelle zbłądziła. Może zamartwiała się niepotrzebnie, może tak naprawdę nic się nie działo, ale wolała się upewnić i rozwiać swoje obawy. Na to liczyła.
W tej sytuacji nie potrafiła się w pełni cieszyć ze swojego sukcesu na eliksirach. Nie, kiedy wciąż ciążył nad nią cień obawy, że z jej siostrą działo się coś złego... co ta po chwili niejako potwierdziła swoimi słowami i zachowaniem, tak różniącym się od tego, które znała.
- Z pewnością się pochwalę – powiedziała cicho, mając nadzieję, że nie będzie musiała zawierać w liście także skarg na nieodpowiednie zachowanie siostry. – Mam nadzieję, że jest szlachetnie urodzony? – zapytała, kiedy Estelle wspomniała o chłopcu, ale w głębi duszy spodziewała się, jaka będzie odpowiedź, i to nie napawało jej radością. – Dziwnie się zachowujesz. Czy aby na pewno wszystko w porządku? – zapytała. Jako, że nigdy nie była zakochana, nie wiedziała, jak to jest, ale to zachowanie w kontekście tego, co słyszała, wydawało się bardzo niepokojące. Trudno było patrzeć na jej euforię i szczęście, kiedy istniał choć cień prawdopodobieństwa, że odpowiedzialna była za to osoba, z którą lady Slughorn w ogóle nie powinna wchodzić w bliższe relacje. Z pewnym wahaniem spojrzała na siostrę, gdy ta nagle ją przytuliła, ale odwzajemniła uścisk, wciąż błagając w duchu, by okazało się, że się myliła. Tak bardzo chciałaby się teraz mylić w swoich obawach.
- To nasza rodzina zadecyduje, kto będzie mógł skraść moje serce, więc nie tracę czasu na bezsensowne rojenia – powiedziała, wierząc, że tak powinno być, że gdy przyjdzie odpowiedni czas, to ojciec lub nestor zaaranżują dla nich zaręczyny, a później małżeństwa. Oczywiście pragnęła w głębi duszy odnaleźć u boku tej osoby szczęście i mieć możliwość realizowania swoich pasji, ale póki była w szkole, skupiała się przede wszystkim na nauce, a jej myśli były wolne od błahych zauroczeń i miłostek, które i tak nie miałyby racji bytu. Gdy jej siostra czytała miłosne tomiki i oddawała się zakazanym fascynacjom, Evelyn wytrwale szlifowała swoje umiejętności lub chodziła własnymi drogami, samotnie zgłębiając interesujące tajemnice szkoły i jej okolic. Jej życie towarzyskie nie było szczególnie imponujące, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że ograniczała się do grona innych szlachetnie urodzonych uczniów, rzadko nawiązując relacje z kimś spoza tego hermetycznego grona. Jeśli nawet ktoś zwracał na nią większą uwagę, nie zauważała tego.
Nagle jej spojrzenie jeszcze uważniej skupiło się na siostrze i chwytając ją lekko za dłonie, spojrzała jej prosto w oczy.
- Proszę, Estelle, powiedz, że nie łączy cię nic niestosownego z kimś... nieodpowiednim – powiedziała cicho, nie przestając się w nią wpatrywać w oczekiwaniu na odpowiedź.

Evelyn była bardzo młoda, ale przez to tym bardziej patrzyła na tę sytuację w dość czarno-biały sposób. Zawsze wpajano jej, że szlachetna krew znaczy dużo więcej niż wszystkie inne i w związku z tym powinny utrzymywać zażyłości tylko z równymi sobie. Nie znaczyło to, że nienawidziła ludzi o nieczystej krwi. Byli jej całkowicie obojętni, dopóki nie zapominali o swoim miejscu w czarodziejskiej hierarchii. Nie było też nic złego w samym rozmawianiu z nimi czy prowadzeniu z nimi interesów, nawet sam ich ojciec czasami kupował ingrediencje od czarodziejów zaledwie półkrwi. Nie miała też w zwyczaju dręczyć szlam, wolała traktować je jak powietrze i w duchu wyrażać dezaprobatę dla obecnej w szkole równości. Evelyn nie wierzyła w równość i status krwi stanowił dla niej jedno z najważniejszych kryteriów, przez pryzmat których oceniała innych i to, czy stanowili dla niej odpowiednie towarzystwo, czy też nie. Zdrada krwi była zaś w jej oczach czymś absolutnie nagannym, a sami zdrajcy – czymś gorszym niż szlamy, dla których porzucali swój ród.
Ale inną rzeczą było rozmawianie z kimś, a inną potajemne schadzki i pozwalanie nieodpowiedniej osobie na poufałość. Reakcja siostry tylko utwierdziła ją w przekonaniu, że coś było na rzeczy, a wiadomo, młody umysł Evelyn zaczął dorabiać swoje teorie i wyobrażać sobie naprawdę różne sytuacje. Strach przed tym, że jakiś mieszaniec mamił jej siostrę i sprowadzał ją na złą drogę, przysłaniał jej zdrowy rozsądek i sama już nie wiedziała, ile z tych myśli było faktycznie popartych prawdą, a ile tylko doszukiwaniem się drugiego dna i nadinterpretowaniem sytuacji.
- A powinnaś pytać. I powinnaś zawsze pamiętać o tym, kim jesteś i ile znaczysz dla nas wszystkich. Dla mnie. Dla naszych braci i naszych rodziców – powiedziała, zadziornie unosząc podbródek. – Słyszałam, że to coś więcej niż rozmowy. Wolałabym się mylić, ale widzę, że niestety trafiłam w czuły punkt. – Gdyby chodziło tylko o zwykłe rozmowy, nie budziłoby to w niej takiego niepokoju. Może powinna bardziej ufać siostrze niż krążącym wśród dziewcząt od pewnego czasu plotkom, ale nie wybaczyłaby sobie, gdyby je zignorowała, a Estelle tymczasem przepadłaby całkowicie, omamiona przez przebiegłego półszlamę, bo to jego postrzegała za winnego całej sytuacji. Gdyby się okazało, że plotki nie miały nic wspólnego z prawdą, przeprosiłaby siostrę za podejrzenia i wszystko wróciłoby do normy, ale jej zachowanie mówiło wyraźnie, że to, co usłyszała, było prawdziwe. Jej siostrę łączyło coś więcej z kimś o nieodpowiednim pochodzeniu.
- Skończysz z tymi wygłupami – powiedziała z całą stanowczością, na jaką potrafiła się zdobyć. Estelle i tak prędzej czy później musiałaby zerwać tę znajomość. Nie mogło być inaczej, więc lepiej było zerwać ją szybko i w miarę bezboleśnie, niż karmić się złudzeniami i narażać na cierpienie. – A obiecuję, że wtedy nie powiem naszym rodzicom ani słowa. – Evelyn nie była złośliwa, naprawdę nie chciała sprowadzać na siostrę kłopotów. Skrzywdzenie jej było ostatnią rzeczą, której pragnęła, ale była gotowa powiadomić rodziców, gdyby Estelle nadal brnęła w zakazaną znajomość, gdyby pozwalała, by jej serce któregoś dnia naprawdę zaczęło bić dla mieszańca, który nigdy nie będzie jednym z nich, u którego boku czekałoby ją wyłącznie wyklęcie z rodu, nędza i brak perspektyw. Takie wizje roztaczano przed nimi w domu, mówiąc, co spotyka zdrajców, a Evelyn obiecywała sobie, że wolałaby spędzić resztę życia samotnie niż zdradzić w imię miłości. Która zresztą brzmiała abstrakcyjnie, bo jak niby pokochać kogoś, kto nie posiada stosownego nazwiska ani majątku? Absurd. Każda z nich pragnęła szczęścia, Evelyn także, ale czy Estelle naprawdę w ten sposób rozumiała to szczęście? Przecież ten osobnik mógł tylko ją skrzywdzić.
- W jaki sposób cię omamił, droga siostro? Prawił ci górnolotne frazesy z tych twoich romansideł i kusił wizją zakazanego szczęścia z dala od oczu rodziny? – zapytała, a spojrzenie jej niebieskich oczu było zaskakująco ponure, pozbawione zwykłego blasku. Zbyt mocno się martwiła, ale i frustrowała z powodu naiwności siostry.

Może to było zaskakujące, ale tak właśnie było. Młodsza z sióstr Slughorn częściej zyskiwała pochwały ze strony ojca i była tą bardziej rozważną, ale, jak było widać po jej obecnym zachowaniu, miała pewne skłonności do przesady. Sytuacja z Estelle i jej obiektem zainteresowania rzeczywiście rysowała jej się w głowie w bardzo czarno-białych barwach, choć powinna pokładać większe zaufanie w siostrze, która otrzymała dokładnie takie samo wychowanie i na pewno była świadoma konsekwencji swojego zachowania i tego, że sprawiłaby bliskim zawód.
Ale należało też nadmienić, że Evelyn nie wiedziała, jak dokładnie przedstawiała się sytuacja, i w jej wyobraźni podsycanej obawami o siostrę to wszystko wyglądało dużo gorzej. Zadziwiający był dla niej sam fakt, że siostra zaszczyciła taką uwagą kogoś o nieczystym pochodzeniu, a co dopiero pogłoski o tym, jakoby łączyło ich coś więcej niż tylko przelotne rozmowy na korytarzach.
- Jesteś moją siostrą, więc tak, bardzo mnie to interesuje. Znaczysz dla mnie zbyt wiele, bym mogła pozwolić, żeby ktoś taki jak on niszczył ci życie i narażał na kolejne nieprzyjemne pogłoski, które mogą dotrzeć do rodziców i bez mojego udziału, a ich trudniej będzie ci przekonać, że nic złego się nie dzieje – powiedziała cicho, starając się, żeby jej głos w żadnym momencie nie zadrżał. – Naprawdę nie rozumiem, jak mogłaś dać się tak omamić, ale obiecuję, że nie pozwolę, żeby cię skrzywdził, choćbym miała rzucić na niego jakąś paskudną klątwę. – Oczywiście nie uciekłaby się do bezpośrednich działań, a już na pewno nie takich mogących godzić w opinię jej i jej rodziny, ale mogła postraszyć siostrę i dać jej do myślenia. Należało też nadmienić, że piętnastoletnia Evelyn nie umiała rzucać paskudnych klątw i mogła o nich co najwyżej czytać w książkach, ale wśród normalnych zaklęć i eliksirów też nie brakowało takich, którymi można było dyskretnie uprzykrzyć komuś życie. – Takim jak oni nie można ufać, droga siostro. Na pewno pamiętasz, co mówił nam ojciec, zanim wyjechałyśmy do szkoły.
Rodzice zawsze przestrzegali je przed nieodpowiednim towarzystwem i złym wpływem rówieśników o nieczystej krwi. Estelle była taka naiwna, więc w tej sytuacji to Evelyn powinna zadbać o jej dobro i zatroszczyć się, by żaden półszlama nie naraził na szwank jej reputacji. Była gotowa sama rozwiązać tę sprawę i zadbać o to, by ów chłopiec nie zbliżał się więcej do jej siostry. Mogła nawet zaryzykować ewentualną kłótnię, bo wiedziała, że Estelle pewnego dnia podziękuje jej za to, że się wtrąciła i przywróciła jej zdrowy rozsądek, tym bardziej, że nie była tu jedyną osobą, za sprawą której pogłoski o jej „znajomości” mogły dotrzeć do ich rodziny. Skoro plotki krążyły wśród uczniów, ci pochodzący z brytyjskich rodów mogli zacząć je powtarzać i w kraju, być może w znacznie bardziej podkolorowanej wersji niż ta prawdziwa. Jej system wartości był jasny – rodzina i krew stały wyżej niż uczucia, szczególnie te niedozwolone, zresztą w jej przekonaniu Estelle tylko karmiła się złudzeniami szczęścia i nic poza tym.
Ciągle obserwowała siostrę, mimowolnie zauważając, że zrobiła się nieco bledsza, dlatego spuściła nieco z tonu, ale nie zamierzała ustąpić, póki Estelle nie przyzna jej racji.
- Żeby to była tylko zwykła znajomość... – westchnęła, zaciskając usta w wąską kreskę. – Ale sądząc po twojej reakcji, ty naprawdę uwierzyłaś, że ten... prostak może dać ci to szczęście, którego tak pragniesz? Przecież on nawet nie ma ci nic do zaoferowania.

Evelyn rzadko interesowała się plotkami i nie była z nimi na bieżąco. Tych o siostrze nie potrafiła jednak ignorować, bo choć z jednej strony to mogło wydawać się niedorzeczne, z drugiej jakiś złośliwy głosik odzywał się w jej głowie, szepcząc gorzkie wizje o siostrze omotanej przez niegodnego jej uwagi chłopaka, o pogorszeniu się jej relacji z samą Evelyn i resztą rodu. Coś takiego mogłoby mieć bardzo zły wpływ na relacje, gdyby zaszło zbyt daleko, więc Evelyn, mając jak najlepsze zamiary ratowania siostry przed popełnieniem błędy, próbowała do niej dotrzeć.
- Słyszałam wystarczająco. O tobie i tym... mieszańcu, z którym podobno spędzasz bardzo dużo czasu i to nie w celu zwykłej rozmowy. Z którym... udajesz się na potajemne schadzki – powiedziała, nerwowo zaciskając usteczka, a w jej oczach płonął iście młodzieńczy fanatyzm i wiara w poglądy wpojone przez ród. – Och, siostro, tak chciałabym usłyszeć, że to nieprawda i że nic bliskiego was nie łączy, ale czy gdyby te pogłoski nie zawierały ziarna prawdy, to czy w ogóle doszłoby między nami do takiej wymiany zdań?
Evelyn była pewna, że w takim przypadku Estelle nie zachowywałaby się w taki sposób, ale to jej postawa i uparte odwracanie kota ogonem wzbudziły największą podejrzliwość młodszej z dziewcząt.
Być może miał przyjść czas, kiedy spojrzy na całą sprawę rozsądniej, kiedy już ochłonie i nie pozwoli, by władzę nad nią przejmowały emocje. Była jednak bardzo młoda, a wartości wpojone przez ród stanowiły dla niej niemalże świętość. Była dumna z powodu swojej szlachetnej krwi i wspaniałego pochodzenia, czuła, że to czyni ją lepszą od tych, którzy nie mogli się tym poszczycić i gardziła ideami równości bez względu na krew. Unikanie mugolaków było dla niej czymś naturalnym, podobnie jak obowiązki, które wynikały z wysokiego urodzenia. Wiedziała, że w przyszłości czeka ją życie damy, że pewnego dnia miała wyjść za mąż i wydać na świat szlachetne potomstwo. Mimo to nie czuła się głupsza, nie chciała być wyłącznie ozdobą męża, a pragnęła także realizować się w alchemii, pielęgnować rodowe dziedzictwo Slughornów. Miała wysokie ambicje i z pewnością nie była głupia, czego była doskonale świadoma. Z alchemią radziła sobie lepiej niż niejeden mężczyzna.
- Ufam naszemu ojcu i wierzę, że pragnie naszego dobra. Dba o nas... i nie pozwoli, żebyśmy zmarnowały życie – zaperzyła się, gdy tylko Estelle zaczęła swój wywód, choć poczuła nieprzyjemny chłód, słysząc jej słowa. Oczywiście była świadoma tego wszystkiego, ale na co dzień nie chciała o tym myśleć, wolała wierzyć, że znaczyła dla rodziców coś więcej, że nie była wyłącznie przedmiotem, który należało oddać dla korzyści w układach rodowych. Ojciec dbał o jej wiedzę, chciał, żeby po skończeniu Beauxbatons szkoliła się dalej w zakresie alchemii. Zredukowanie jej do roli ozdoby uważał za ogromne marnotrawstwo jej potencjału. Nie chciał, żeby była głupiutką gąską, której zadaniem było tylko ładnie wyglądać. – Ale wolę być kartą przetargową niż zdrajcą. Żadne niedorzeczne... miłostki nie są warte poświęcenia relacji z tymi, którzy są nam najbliżsi i robią to wszystko dla naszego dobra. Ja... martwię się o ciebie, Estelle! Boję się... że zrobisz coś, czego będziesz potem żałować.
Może była naiwna, ale takie myślenie wpajano jej od urodzenia i nie miała powodu, żeby kwestionować słowa rodziców, bo jak dotąd nigdy nie czuła się nimi skrzywdzona. Może tylko w dzieciństwie zdarzało jej się cierpieć, gdy pewnych rzeczy nie wypadało robić. Ale nigdy nie tęskniła za możliwością poznania mugolskiego świata czy za niestosownymi znajomościami, bo w zupełności wystarczało jej to towarzystwo, w którym się obracała. Najwyraźniej Estelle miała inne potrzeby, może łaknęła czegoś zakazanego, może chciała przeżyć coś, zanim ukończy szkołę i dopadną ją dorosłe obowiązki. Nie wiadomo. Możliwe nawet, że ich kłótnia była zupełnie niepotrzebna. Może miał przyjść czas, kiedy Evelyn pożałuje swojej napastliwości i wyrzutów, tego, jak pochopnie oskarżyła siostrę o zrobienie czegoś sprzecznego z wpojonymi im wartościami. Estelle była dla niej jedną z najbliższych osób i Evelyn zależało na niej oraz na ich dobrych relacjach.

Evelyn była świadoma z tego, jak wielką odpowiedzialność niosło ze sobą ich pochodzenie i że niestety wykluczało ono szczęście i wolność w rozumieniu Estelle. Nie będą mogły samodzielnie wybrać osób, z którymi spędzą życie – chyba że szczęśliwym trafem obiekt ich uczuć miałby szlachetną krew i pochodziłby z rodu, który nie był wrogi Slughornom. Wtedy istniałaby szansa, że ojciec przychyliłby się do ich prośby i zezwolił na zaręczyny. Evelyn jednak, jak przystało na młódkę od dziecka wychowywaną w takich a nie innych poglądach i nie znającą niczego innego, pokładała zaufanie w rodzicach i tym, że nie chcieli ich krzywdy. Nie miała powodu, żeby im nie wierzyć, ojciec zawsze był dla niej wzorem do naśladowania. Nie były też nigdy uciskane przez rodziców; miały możliwość szukania i rozwijania własnych zainteresowań (pod warunkiem, że nie byłoby to nic związanego z mugolami), dostawały wszystko, czego tylko chciały i nie były ograniczone wyłącznie do salonowych pomieszczeń. Dla Evelyn szczęściem była możliwość spędzania czasu z bliskimi lub samotnie, jeśli miała taką wolę, a także możliwość nauki i rozwijania się. Czuła się wolna, spacerując po lesie i zbierając składniki, przemykając między drzewami na końskim grzbiecie czy wędrując w odmęty piwnic lub strychu i poszukując tam skarbów przeszłości. Żeby czuć się wolną, nie potrzebowała nikogo o nieczystej krwi. Nie potrzebowała wzniosłych uczuć, bo nie była romantyczką i nie wzruszały jej wierszydła ani słodkie słówka. Nawet jeśli ta wolność była tylko pozorna, bo na końcu zawsze czekała rodzina i obowiązki, nie czuła się osobą nieszczęśliwą, nie chciała widzieć prętów złotej klatki, w której tkwiła; ta od urodzenia była dla niej elementem otoczenia, czymś naturalnym i oczywistym.
Nie ulegało wątpliwości, że ona i Estelle patrzyły na niektóre rzeczy inaczej. Mimo zaledwie roku różnicy wieku, charakterami różniły się dość mocno. Najwyraźniej też miały inne oczekiwania od życia, skoro w ogóle doszło do takiej sytuacji jak obecna. Cała rozmowa potoczyła się fatalnie, ale nie brakło w tym też winy Evelyn. Patrzyła w ciszy, jak jej siostra odwraca się i odchodzi po ostatnich gorzkich słowach. Odprowadzała ją wzrokiem, ale nie podążyła za nią, postanawiając dać jej czas. Obie potrzebowały go, żeby ochłonąć i przemyśleć sobie wszystko. Evelyn wybrała się więc na samotny spacer po błoniach, wracając do zamku dopiero, gdy zaszło słońce. Przez kilka dni unikała siostry, mając wrażenie, że ta nie wydawała się zbyt szczęśliwa; Evelyn wiedziała jednak, że pewnego dnia pogodzi się z tym, co i tak musiałaby zrobić, bo przecież bliskość z chłopcem o brudnej krwi nie miałaby racji bytu. Nie w ich świecie. Kilka dni po całej sytuacji przeprosiła ją; zależało jej w końcu na tym, by odbudować ich siostrzane porozumienie zapewne nadwątlone przez rozmowę na błoniach i sztywną postawę Evelyn.

| zt. x 2