Kolekcjonuję słowa - w różnorodnych konstelacjach, zdarza się, że zupełnie osamotnione, a czasem nawet jedynie ich podsłuchane w przypadkowych miejscach strzępki, efemeryczne jak szept słyszany tuż przed zaśnięciem. Drażni mnie niechlujność językowa, a zachwycają (otwarte) operacje na wymuskanych wyrazach, operowanie słownictwem z glosariuszy ułożonych na najwyższych półkach. Z fascynacją przysłuchuję się konwersacjom szeleszczącym enigmatycznie na językach, z zazdrością chłonę doskonałe metafory przelane na papier, z zaskakującą łatwością kalkuję obce słowa przybrane w akcent i intonację - moduluję je, naginam tak długo, aż nie wybrzmią właściwie.

Najpiękniejsze wyrazy to według mnie te napiętnowane emocjonalnie, niejednoznaczne i trudne do przetłumaczenia, których etymologię oraz pełnię znaczeń ukrytych za kilkoma literami uwielbiam poznawać za każdym razem, gdy stykam się z ich wariacjami w nieznanym mi dotychczas języku. Jak chociażby walijskie hiraeth, stanowiące doskonale wielowymiarowe odzwierciedlenie tego, co czuję, gdy myślę o swoich korzeniach; dziwny, niemalże odyseuszowski rodzaj tęsknoty i wyszyte niedosytem pragnienie przynależności - bowiem zawsze wydawało mi się, że tak naprawdę nigdzie nie przynależę; że nie jestem godzien rodowego nazwiska, choć nikt nie zakwestionował moich praw do niego (w świetle litery prawa, której Abbottowie trzymają się przecież tak kurczowo, w pełni mi się ono należy).
Wraz z dwa lata młodszym bratem zostaliśmy zaadoptowani przez wujostwo, gdy nasz ojciec zmarł zaledwie pół dekady po mych narodzinach. Niewiele pamiętam z okresu przed jego śmiercią. Papa jest jedynie półcieniem zaplątanym we wspomnienia; gdy staram się rozplątać węzeł pamięci, widzę jego pokaźną sylwetkę rozlaną na pufie chippendalowskiego fotela, do dzisiaj stojącego w gabinecie, który po nim odziedziczyłem. Przez szczelinę pomiędzy niedomkniętymi drzwiami a ich framugą zaglądało moje ciekawskie oko; niemalże za każdym razem zastawałem tatę pochylonego nad aktami spraw mających znaleźć się na wokandzie Wizengamotu. Kilkanaście lat później zaintrygowany słowami wujka zerknąłem do zarchiwizowanej judykatury sądu, szukając wolumenów z rozpraw, na których orzekał między innymi mój ojciec, i odnalazłem to, o czym mi wielokrotnie wspominano - jego exegi monumentum aere perennius, gdyż ponoć to sprawką lorda Abbotta były rozsiane na papierze kwiatki; cudaczne, iście homeryckie porównania oraz przemycone gdzieniegdzie frymuśne, zabawne anegdoty o wymiarze moralizatorskim, przełamujące suchy żargon prawniczy. Dowcip miał inteligentny, tego jednego mogłem być pewien. Resztę jego obrazu pomagały mi naszkicować wzmianki osób, które go znały - z całości wyłonił się portret tak wyidealizowany, że nie mam najmniejszych wątpliwości, iż każda z jego uciążliwych przywar została przemilczana w myśl zasady, że de mortuis aut bene aut nihil, o zmarłych należy mówić dobrze albo wcale.
Co przyczyniło się do jego przedwczesnej śmierci? Rzekomo klątwa Ondyny, ale moim zdaniem zgubiło go przede wszystkim zamiłowanie do mięsiwa, słodkich deserów i Magicznego Laudanum - na jednym z ostatnich zrobionych ojcu zdjęć był chyba pięciokrotnie szerszy niż stojący tuż obok niego brat.
Matkę - nim zniknęła z mojego życia na zawsze - pamiętam osnutą żałobnym całunem czerni (wcześniej mentalnym - po pogrzebie taty widocznym na pierwszy rzut oka, bo dobrze odegrała rolę pogrążonej w rozpaczy wdowy); mówili na nią lady Greensleeves, gdyż jej palce wędrowały po strunach harfy, odnajdując muzyczną ścieżkę, która kołysała do snu mnie oraz mego brata - ponoć co wieczór marmurowe ściany niosły rozbrzmiewającą w domu pieśń, przypominającą tren; zdawało się, że młódka wciąż opłakuje coś, z czym trudno jej się pogodzić - tajemnicą Poliszynela było to, iż nie kochała swego męża, a poczucie niesprawiedliwości jedynie podsycał fakt, że traktował ją jak piękne trofeum (dwukrotnie od niego młodsze, nieskończenie piękne), którym chwalił się na salonach, lecz w ścianach małżeńskiej sypialni nie zamieniał z nią nawet słowa, bowiem rozmowy dotykające tematyki oscylującej wokół jurystycznych niuansów, jak chociażby wykładni rozszerzającej, sprowadzały się jedynie do jego monologu; trudno było zasypać dzielącą ich przepaść intelektualną.
Matka przehandlowała nas za swoją wolność; niedługo po śmierci papy wyszła za mąż po raz drugi - tym razem za mężczyznę, którego naprawdę kochała. Przeszłość - i nas - zostawiała za sobą. Z pozoru w naszym życiu zmieniło się niewiele - wciąż przemykaliśmy z bratem meandrami znanych korytarzy, chowaliśmy szczerbate uśmiechy za kolumnami portyk, mijaliśmy niemalże te same twarze - jak dotychczas opiekunki towarzyszyły nam przez większość dnia, jedynie sen nie przychodził z łatwością, bo w powielanej czyimiś mniej wprawnymi rękami melodii na dobranoc wychwytywałem nutę fałszu, która nie dawała mi spokoju; aczkolwiek jeszcze wtedy nie do końca zdawaliśmy sobie sprawę z tego, co oznaczały te wszystkie roszady w naszym życiu ani co kryło się za słowami tatuś odszedł (bo przecież skoro odszedł, nic nie stało na przeszkodzie, by wrócił, prawda?).

Statystyki i biegłości
Statystyka	Wartość	Bonus
OPCM	10	+1
zaklęcia i uroki	15	+4
czarna magia	0	brak
magia lecznicza	0	brak
transmutacja	0	brak
eliksiry	0	brak
sprawność	3	brak
Język	Wartość	Wydane punkty
angielski (ojczysty)	II	0
łaciński	II	3
włoski	I	1
francuski	I	1
starogrecki	I	1
goblidegucki	I	1
trollański	I	1
trytoński	I	1
Biegłości podstawowe	Wartość	Wydane punkty
historia magii	V	35
numerologia	I	2
ONMS	I	2
retoryka	I	2
starożytne runy	I	2
silna wola	I	2
spostrzegawczość	I	2
zielarstwo	I	2
Biegłości specjalne	Wartość	Wydane punkty
szlachecka etykieta	-	0
Biegłości fabularne	Wartość	Wydane punkty
brak	-	0
Sztuka i rzemiosło	Wartość	Wydane punkty
literatura (tworzenie)	II	7
literatura (wiedza)	II	7
malarstwo (wiedza)	I	1
muzyka (wiedza)	I	1
rzeźbiarstwo (wiedza)	I	1
śpiew	I	1
Aktywność	Wartość	Wydane punkty
latanie na miotle	I	1
taniec balowy	I	1
łyżwiarstwo	I	1
jeździectwo	I	1
Reszta: 0

Wyposażenie

różdżka.