Wstawały wczesnym świtem, a potem przesiadywały na gałęzi pół dnia, póki elfy nie zjawiały się w pobliżu lub pozostawały w gniazdach, póki pogoda się nie pogorszyła. Ich czarno-zielone pióra upodabniały je do większości kolczastych roślin, dzięki temu były trudne do ujrzenia, choć nie należały wcale do rzadkich stworzeń zamieszkujących Europę. Znał co najmniej dwóch czarodziejów, którzy trzymali Lelka Wróżebnika w domu na uwięzi, wbrew przekonaniom nie obawiając się ich wrzasków, które godnie z przesądami miały wróżyć śmierć. W tym rejonie było ich pełno, a on zamierzał wykorzystać ten wolny poranek, by je znaleźć.
Kroki stawiał uważnie, ostrożnie wręcz jakby z zawodowym zboczeniem, obserwując, nasłuchując porannego śpiewu lasu, wypatrując charakterystycznych długich piór osadzonych na chudych, krępo przyciśnietych do korpusu skrzydłach. Nie nadawały się do pisarnia, lecz dla niektórych handlarzy stanowiły pewną wartość; przerabiano je bowiem na ozdoby; wzbogacano nimi kołnierze damskich płaszczy, wplatano w wachlarze.
Ciszę zmącił cichy plusk wody, który uświadomił go o istnieniu przedziwnego jeziora w głębi lasu. Znał te tereny dobrze i bywał tu nie raz, a jednak nie trawił nad jego brzeg nigdy wcześniej. Poprowadzony ciekawością ruszył cicho w tamtą stronę i jeszcze nim zbliżył sie do wody, dostrzegł na jej zmąconej tafli ludzką głowę. Momentami ciemną barwę przełamywała biel skóry. Pomiędzy jej łopatkami, gdy płynęła, gromadziły się długie, mokre włosy, plączące raz w wodzie, a za chwilę oblepiając jej ciało, kark; wilgotne miały kolor łupiny orzecha włoskiego, choć na czubku, gdzie pozostawały suche jaśniały pszenicą. Przystanął przy drzewie zaabsorbowany tym niezwykłym zjawiskiem. Była piękna. Na tyle piękna, że przyglądał jej się dłużej niż powinien, miał wrócić do swoich spraw, nie zważając na towarzystwo. W końcu podszedł bliżej, pod jego stopami trzasnęła ściółka, łamana drobna gałązka, lecz nie przejął się tym zbytnio. Sięgnął do kieszeni po cytrynowego cukierka; nie pamiętał od jak dawna je lubił, pewnie od zawsze towarzyszyły mu w kieszeni, zalewały podniebieniem kwaskiem i słodyczą. A ona dryfowała po wodzie jak nimfa, bezwładnie unosząc na niej jakby była lekka niczym piórko. Sprawiała takie wrażenie, kruchej i delikatnej, utopionej w dzikim jeziorze, martwej.
Oparł się o pień drzewa, obserwując w ciszy jak w końcu z gracją i wdziękiem opuszcza wodną krainę, kołysząc się kobieco. Wyciągała ciężki oręż, ale był dość oporny jak na samca; choć pod wrażeniem jej niebywałej urody, zachował typowy dla siebie chłód i spokój. Mokra halka oblepiała jej ciało, czyniła ją chudszą niż pewnie była, zarysowując mocno jej kształty, opinając wszystkie wypukłości, lepiąc się do wgłębień, dając doskonały pogląd na to, co znajdowało się pod nią. Wydawała się niemalże przezroczysta.
Nie wyglądała na speszoną, wręcz przeciwnie. Kroczyła ku niemu pewnie, jakby wcale się nie bała; nie zakrywała się, nie przepłoszyła go, nie wyzwała — jeszcze — od podglądaczy, choć napatoczył się przypadkiem, korzystając na tym spotkaniu, łechtając zmysły. Był obcym mężczyzną, a ona sama i zupełnie bezbronna po środku lasu. To nie było zaufanie, nie była też odwaga. Pewność siebie walczyła o podium ze skrajną lekkomyślnością. Nie wyrażał jednak osądu przedwcześnie, obserwował ją bacznie, ciesząc oczy jej widokiem. Dobrze widział z daleka, była piękna.
— To zabawne. To samo mógłbym powiedzieć tobie — odparł po chwili, przemieściwszy landrynkę z jednej strony na drugą. Woda musiała być zimna, szybko dostrzegł, że jej ciało pokrywa gęsia skórka. — Nikt nawet nie usłyszałby tu twojego krzyku.

Jej uroda była powalająca; jasne włosy, duże, błyszczące oczy, blada skóra, na której szybko z pewnością odznaczały się rumieńce. Przypominała mu Harriett; zupełnie jak ona przyciągała mimowolnie wzrok, skupiała go na sobie i nie pozwalała odwrócić od subtelnego, kokieteryjnego uśmiechu, pozornie niewinnego, ale posiadającego niezwykłą siłę. Nie miał świadomości, że w jej żyłach również płynie krew wili, choć im dłużej jej się przyglądał tym silniejsze mógł mieć takie wrażenie. Nie szczędził sobie widoku; zlustrował ją uważnie, wnikliwie, dość bezczelnie, lecz stojąc dostatecznie daleko nie sądził by miała coś przeciwko temu, tym bardziej, że brak okazania wstydu potraktował jak zachętę — dumnie prezentowała swoje atuty przed nieznajomym. Wciąż jednak nie pojmował jej śmiałości i pewności względem własnego losu. Kusiło go, by sprawdzić, czy i ona będzie zaskoczona, gdy coś pójdzie nie po jej myśli.
Przechylił głowę, wsłuchując się w jej melodyjny głos, dźwięczący wśród śpiewu leśnych ptaków. Wpierw się uśmiechnął, a ostatecznie zaśmiał głośno, rozbawiony jej uwagą.
— Duch tego lasu wciągnie mnie pod wodę za karę? — spytał, gdy w końcu wróciła mu względna powaga. Jezioro, które dopiero teraz ogarnął spojrzeniem było duże, lecz nie wierzył, by znalazł się w nim choćby jeden tryton. A ona? Cóż mogła mu zrobić? Wydrapać oczy, ogryźć, nabić siniaka, kopiąc w piszczel. Nie musiał prześlizgiwać się po niej wzrokiem w nieskończoność, by zauważyć, że nie miała przy sobie różdżki, a bez niej nawet przy świetnej znajomości zaklęć obezwładniających była zupełnie bezbronna. — Gdybym wiedział, że jesteś półnaga w ogóle nie był bym zainteresowany.
Bez oporu oderwał się od drzewa i leniwym krokiem udał się w jej kierunku, ignorując zadaną zagadkę. Na gacie Merlina, nie znał poprawnej odpowiedzi, choć wiele przychodziło mu do głowy. Uznawszy zadanie za podchwytliwe zrezygnował z jego rozwiązania. Za to francuski akcent mu nie umknął. Nauka tego języka szła mu w dzieciństwie dość topornie, wiele z niego rozumiał, choć próbując powtórzyć łamał sobie tylko język. W jej ustach brzmiał o wiele lepiej.
Wyszła mu na spotkanie, szybciej zmniejszając dystans pomiędzy nimi; zatrzymała się przy sukni, którą obrzucił spojrzeniem. Szukał różdżki, lecz dostrzegł jedynie wystający spod materiału kawałek, który z tej odległości mógł równocześnie uznać za zwykłą gałązkę. Nie miał jednak wątpliwości, że płynęła w niej czarodziejska krew. Ktoś tak zjawiskowy nie mógł należeć do mugolskiego świata. Zatrzymał się tuż po niej. Wciąż trzymał ręce w kieszeniach, spoglądając na nią z góry. Była niższa niż sądził z początku, znacznie drobniejsza, choć wciąż pierwsze, co rzucało się w oczy to jej twarz, to spojrzenie, dopiero później reszta ciała, która zachowywała idealne proporcje. Wyciągnęła ku niemu rękę, a jego ciało jakby instynktownie, niemalże niezauważalnie drgnęło, aby opowiedzieć na jej wezwanie. Nie uczynił tego jednak, zatrzymując dłoń w kieszeni, trzymającą jeden z papierków po cytrynowym cukierku. Jej kokieteria, naturalny, uwodzicielski ton i wszechobecny czar zamiast uśpić jego czujność wzmogły ją. Nigdy nie wątpił w kobiece umiejętności uwodzenia mężczyzn i sztuczki, które dobrze zastosowane potrafiły chwycić w garść, a potem zniszczyć jednym ruchem. Mężczyźni z natury byli głupi, ulegając uczuciom, jakie budziły; zmysłom, pożądaniu, które wzniecały. Słabość. To budowały w twardych, męskich sercach. To coś, na co nie mógł sobie pozwolić, a nie miał już piętnastu lat, by na taki widok zaschło mu w gardle.
— Oczywiście, że się boję. Nieźle mnie nastraszyłaś — zadrwił cicho, po chwili dopiero ruszając za nią. — Nie umiem pływać, pewnie ledwie wejdę do wody i utopisz mnie — westchnął, przystając tuż obok niej, na skraju brzegu. Woda lekko podmywała jego podeszwy, lecz wciąż nie była tak wysoko, by zmoczyć buty. Popatrzył pod nogi, a na jego twarzy wykwitł chłopięcy grymas, który podkreślił przeczącym kręceniem głowy. — Nie. Po co mi to.
Droczył się z nią, pozornie oddał jej pałeczkę, kontrolę nad sytuacją, stawiając się w roli nieszkodliwego i nieporadnego faceta. Nie lubił straszyć ludzi, nie próbował być też groźniejszy i bardziej niebezpieczny niż był, a tak było po prostu zabawniej.
— Ale ty się nie krępuj.

Kiedy ona unosiła brodę wyżej, a swym wzrokiem przeczesywała korony drzew, on nawet nie drgnął. Nie tracił więcej czasu na rozglądanie się i odszukiwanie w otoczeniu piękna, którego nie umiał docenić. Nie obawiał się również innych, a nawet gdyby nie byli tu sami wcale by się tym nie przejął. Męskim okiem przesuwał się po jej sylwetce, fragment po fragmencie, oceniając nieskazitelną alabastrową skórę i rysy szczupłego, smukłego ciała ukrytego pod przezroczystym materiałem. Była doskonale świadoma swej urody i tego, jaka moc się z nią wiąże. Musiała być pewna, że mężczyźni na jej widok padać będą do stóp, błagając o szczyptę atencji. Jej wargi, gdy wypowiadała pojedyncze słowa wskazywały na to, że do perfekcji opanowała sztukę kokietowania, a filuterne spojrzenie, którym go uraczyła wzbudzało pragnienie posiadania. Dostania tego czego się chciało. Lecz musiało się tego chcieć.
Nie był tchórzem, a pojęcie strachu znał głównie z teorii. Strach śmierdział, odpychał, podniecał w ten nieprzyjemny sposób, wzbudzał chęć mordu, żądzę krwi, niechęć, wciąż daleką od nienawiści, która była Mulciberowi obca. Bezpieczne, skamieniałe ego nie odczuło ukłucia prowokacji, dlatego uśmiechnął się subtelnie, przyglądając jej bez najmniejszego mrugnięcia, tak jak łowca przygląda się upatrzonej łani, której wciąż nie zdecydował się upolować; zbyt wcześnie, zbyt szybko, jakby każdy najmniejszy ruch mógł ją spłoszyć.
Tchórzę?
— Przed czym?— spytał z zaskoczeniem w głosie. — Przed zanurzeniem się do kostek? Mogę brać pod uwagę to, że mnie utopisz, ale bez przesadyzmu, nie metr od brzegu— odparł, podążając wzrokiem za jej drobną dłonią. W tym drobnym, nęcącym geście było tyle przyjemności, że niemalże czuł ją w środku od samego patrzenia. Woda zmoczyła koszulę, materiał przesiąkł lekko od jej subtelnego dotyku, a na ciemnym materiale powstały jeszcze ciemniejsze wilgotne plamy, które przylepiły się do skóry, jak za sprawą klejącego miodu, lepkiego potu.
Jego oddech zwolnił, gdy tak ją obserwował. Igrała z nim, z męską duszą, ze zmysłami, z pewnością czując olbrzymią satysfakcję, dostrzegając jak jego grdyka porusza się lekko przy przełykanej ślinie, choć twarz wciąż pozostawała bez wyrazu. Stał w bezruchu śledząc jej poczynania tylko wzrokiem. W końcu westchnął, rozgryzł cytrynowego cukierka, czując jak kwasek rozlewa się po języku.
— Przykro mi— wcale nie— że nie spełniam twoich oczekiwań, Słońce. Może jutro, może za kilka dni, przypadkiem zabłądzi w te strony taki, który wykaże się męstwem i odwagą i nie zlęknie się przed zdradliwą kobiecą naturą — odparł smętnie, marszcząc czoło w wyrazie pozornego smutku i kucnął przed wodą, by zmoczyć dłonie. Tak jak podejrzewał, woda była chłodna, lecz przyjemna, orzeźwiająca i krystalicznie czysta. Jednocześnie oderwał od niej wzrok w końcu, by zerknąć na nabrany między palce piasek zmieszany z ziemią.
Odwróciła się do niego plecami. To był błąd; nie powinna była ufać, że tego nie wykorzysta. Stalowe spojrzenie pociemniało pod ciemnymi, gęstymi brwiami, a szelmowski uśmiech poszerzył się niepokojąco szybko. Lewą dłonią sięgnął do tyłu, po różdżkę, którą wyciągnął zza paska i wycelował w nią, wcale się nie podnosząc; szeptem wypowiedział nieszkodliwe jinx. Liczył na to, że nagle i niespodziewanie straci grunt pod nogami, upadnie prosto w wodę, która ponownie zakryje jej nagie, nęcące ciało. Niech go nie kusi, niech nie prowokuje, by tam wszedł, co by się dla niej mogło źle skończyć. Nie wiedziała z czym zadziera, nie miał jej jednak tego za złe, była młodą niewiastą, której brakowało rozwagi. Bawił go jego własny opór względem niej, choć więcej niż raz przemknęła mu myśl, by zrzucić z siebie zbędnie ubrania i wejść za nią, by chwycić ją za nadgarstki, by skorzystać z okazji i spróbować jej smaku, zaznać zapachu.
— Ups — mruknął cicho. Jestem niewinny, a ty piękna, nie każ mnie za te figle. Opłukał prawą dłoń, lewą schował różdżkę ponownie za pasek, a woda z niej spłynęła mu wzdłuż kręgosłupa.

Stawianie się w roli potencjalnego oprawcy, który mógł go skrzywdzić wydawało mu się zabawne. Była słodka w tej determinacji i pewności siebie — nie negował jej uroku, wdzięku i kobiecej siły, zaś jej możliwość zranienia go w jakikolwiek sposób traktował z przymrużeniem oka. Lub nawet obu na raz, choć z dobrej woli nie chciał tego okazać. Dlatego przyglądał jej się z rozbawieniem, a jej pobłażliwy uśmiech potraktował jak wewnętrzny sukces. Próbował się nie zaśmiać. Z całych sił hamował drgające kąciki ust przed ruszeniem się w drwiącym uśmiechu, powstrzymaniu nadciągającej wewnątrz salwy śmiechu. Chciał być poważny i tak ją traktować, choć z każdą upływającą chwilą przypominała mu puszka pigmejskiego, który prychał, myśląc, że zieje ogniem.
— Och— jęknął, udając zaskoczonego i spuścił wzrok na ziemię. Tylko to mogło go ocalić przed gwałtowną reakcją. Podrapał się po brodzie, wyobrażając sobie mało zabawne rzeczy; nie było to wcale trudne.
Zaklęcie, które ją trafiło skutecznie podcięło jej nogi. Runęła w dół, prosto w taflę, która ją całą pokryła, lekko chlustając na boki. Wtedy się podniósł, wsuwając ponownie dłonie w kieszenie spodni. Spoglądał w stronę, gdzie zniknęła z podniecającym wyczekiwaniem, lecz nie poderwała się do góry, nie wyskoczyła wściekle z wody, karcąc go za głupie żarty, za słabe poczucie humoru i atak na jej osobę. Spodziewał się kobiecej złości, gniewu, płynącego z ust jadu pełnego nienawiści, a nic z tego na co liczył nie nastąpiło. Wzburzona tafla powoli powracała do swojej gładkiej formy. Cienki materiał halki uniósł się dopiero po chwili, wraz z nią pojawiły się jej złote włosy, które jak węże na powierzchni, szarpane zmąconą wodą i lekkimi prądami.
Westchnął ciężko. Nie posiadał w głębi siebie bohaterskiej cząstki, która nakazałaby mu ją ratować, nie rzucił się na pomoc, choć jej drobne ciało uniosło się na wodzie. Jeśli była martwa — trudno. Spoważniał nieco, lecz nie z obawy, że coś jej uczynił — spod jego różdżki w życiu pomknęło wiele zaklęć, na swoich rękach miał krew innych osób, lecz jeszcze nigdy nie zdażyło mu się kogoś pozbawić życia tą głupią inkantacją. Uderzyła się w głowę przy upadku? Zmarszczył brwi, nie wierzył w to. Musiał to sprawdzić.
Niechętnie zdjął buty i skarpetki, bo nie znosił w nich uczucia powodzi, resztą się nie przejął. Jeśli ją zabił nie zamierzał sobie urządzać kąpieli. Odrzucił również zamiar podwinięcia spodni, wydawało mu się, że woda sięgnie kolan, jak nie wyżej, co i tak miało go przemoczyć. Wszedł w chłód, który przyjemnie otulił jego rozgrzane jak zwykle ciało i wolnym krokiem ruszył w jej kierunku, przemierzając kamienisto-piaskowe dno. Glony wyczuwał pod gołymi stopami, sprawiały, że podłoże z każdym krokiem robiło się coraz bardziej śliskie.
Znalazłszy się przy niej, ujął za talię jej drobne ciało i obrócił na plecy z zadziwiającą delikatnością, jak na traktowanie trupa. Jej twarz pokryta była włosami, które oblepiały jej szyję i ramiona, pozostała piękna, nawet jako denatka.
— Umarłaś?— spytał cicho i beznamiętnie; tylko jemu mogło przyjść do głowy rozmawianie z nieboszczykami bez cienia zażenowania. Nie traktował tego jako nic wyjątkowo traumatycznego, zdażyło się i już. Uniósł brew, palcami delikatnie zbierając jej pojedyncze kosmyki z twarzy. Napis na jej nagrobku brzmiałby tragicznie, lecz tylko on znałby prawdę. Trzymał ją w ramionach, wątłą i bezwładną jak szmaciana lalka. Sprawiła, że zatęsknił za śmiercią.

Nie miał powodu, by jej nie wierzyć — wydawała się nieszkodliwa. Nie doceniał jej siły, a także potencjału, który przed nim chowała w tajemnicy, choć mogła zbudzić w sobie moc, rzucić urok, któremu nie byłby w stanie się oprzeć, choć jej pięknem i nieskazitelną urodą wydawał się stale zafascynowany. Nie brał pod uwagę odwrotu; nie z powodu prowokacji, a nudy, która doskwierała mu ostatnimi czasy. Złotowłosa umiliła mu dzień, urozmaiciła monotonny, bezowocny spacer po lesie, wzbudzając w nim ciekawość i zainteresowanie. Brakowało jej pokory — tak ją postrzegał; jako lekkomyślną i krnąbrną pomimo delikatnej, dziewczęcej urody, która kontrastowała z buntowniczą naturą. Przyciągała go, kokietowała i wcale nie krył, że mu to odpowiadało, choć pozostawał względnie czujny i ostrożny w swoich odpowiedziach; woń lasu i wilgoci śmierdziała podstępem, którego nie rozgryzł — nie mógł, nie podejrzewając jej o cichy, niecny plan.
Łobuzerski uśmiech wykwitł mu na twarzy samoistnie, choć jej odpowiedź nie wzbudziła większego entuzjazmu niż uprzednia rzekoma śmierć. Zdawał się podchodzić do tego tak samo chłodno, jak do jej łechtającego męskie ego ciała. Zatrzymał dłoń, którą odgarniał jej kosmyki włosów i uniósł brwi w zdziwieniu.
— Och, nie, błagam, życie jest mi drogie — wyszeptał, siląc się na śmiertelną powagę. Patrzył jej tym samym w oczy bez jednego mrugnięcia, pochłaniając uważnym spojrzeniem wachlarz jej gęstych rzęs, spływające po bladej skórze krople wody, sine usta i blade lica, które teraz, w blasku słońca powoli zaczęły nabierać delikatnych rumieńców.
Gdy wyzwoliła jego dłoń, objął ją dwiema rękami i uniósł wyżej, pomagając się wyprostować, wszak wciąż częściowo tkwiła w wodzie, marznąc z każdą chwilą; w przeciwieństwie do niego — nigdy nie doskwierał mu chłód.
Jej komplement nie wywołał u niego szerszego uśmiechu, nie był na nie łasy. I bez tego mógł zauważyć, że wzbudził jej zainteresowanie; dostatecznie duże, by nie przegnała go stąd, gdy zaburzył jej spokój. Wszystko wskazywało na to, że i jej doskwierała nuda, a na nią, w obliczu sytuacji, było wyłącznie jedno lekarstwo.
Z czystej ciekawości, przekornej natury bardziej niż męskiej potrzeby i pożądania pochylił się nad nią, by zaznać smaku jej drobnych ust. Były zimne, mokre, twardsze niż przypuszczał, co z pewnością było skutkiem jej długiej kąpieli w jeziorze, lecz wciąż delikatne i gładkie. Nie kipiała z nich słodycz, lecz świeżość. I bez większego zdziwienia — wziął to za oczywistość — pasowały do jego własnych, ciepłych i miękkich. Przyciągnął ją ku sobie bliżej, a koszula szybko zamokła. Jej chłód przenikał przez ubranie i zderzał się z jego wysoką temperaturą, a jej ciało pachniało glonami, rozmokłą trawą i liliami, które samotnie pływały wokół brzegu.
— Jesteś winna temu, że jestem mokry — powiedział z niezadowoleniem, kiedy już zaspokoił swa ciekawość. Brzmiał tak, jakby ten pocałunek wziął za rekompensatę.

Ulotna, eteryczna, rozpływająca się pomiędzy palcami. Taka właśnie się wydawała, gdy trzymał ją blisko siebie, asekuracyjnie przytrzymując ją dłońmi, jakby się obawiał — choć nie obawiał — że lada moment runie w dół po raz kolejny, w głęboką, zielonkawą wodę, która pokryje ją cała i głębiny wciągną ją na zawsze, zatrzymując jej piękno dla siebie. Jako młody mężczyzna był oczarowany jej aparycją, jako kawaler nie myślący o kobietach póki nie stawały na jego drodze. Włosy, które oblepiały jej szyję, choć mokre i ciężkie wciąż przywodziły na myśl zboże. Isobell też miała włosy w kolorze przenicy, lecz jej oczy były czarne jak noc. Spojrzenie nieznajomej pochłaniało błękitem, a w przemykających pomiędzy gałęziami promykach słońca lśniły feerią niebieskości. Patrzył w nie z rozbawieniem, tuż po tym jak ich usta rozłączyły się z lekkiego, kosztującego jej smaku pocałunku. Miała słodkawy, subtelny smak, którego nazwy nie mógł na ten moment przywołać. Był odpowiedni, by wzbudzić zainteresowanie, wzbudzał też głód, wzbudzał pragnienie i żądzę posiadania. Czuł jak to, co winno przekładać się w tej chwili na emocje ewoluowało w myśli, prosto określone, napęczniałe od epitetów, przechodzące z propozycji w subtelne ostrzeżenie.
Jej mokre ciało, które wciąż trzymał kurczowo przy sobie sprawiło, że jego własne szaty zupełnie przemokły, lecz to w tej chwili przeszkadzało mu najmniej. Miał wrażenie, że drżała, lecz może to było złudne wrażenie, bo po tym zastygła w bezruchu, obserwując go równie wnikliwie, co on ją, jakby była jakimś dzikim okazem, który przypadkowo udało mu się schwytać; jakby zastanawiała się, co teraz z nią uczyni — puści wolno, czy może zamknie w wolierze, zniewalając ją na zawsze. Prześlizgiwał się po niej wzrokiem, hamując naturalną męską zachłanność, sycił się jej widokiem, napawał kształtami, drobnymi piersiami o idealnym kształcie, wąskiej talii, rozchodzących się pod nią biodrach, na których lepił się cienki, prześwitujący materiał. Nie musiał jej rozbierać, by widzieć wszystko, co miała do zaoferowania. Jej brak skrępowania przestawał go zaskakiwać, gdy rozpięła guziki koszuli, by potem ją z niego zdjąć. Nawet cień speszenia nie przemknął po jego twarzy, choć był dość szczupły niż dobrze zbudowany, jak gwiazdy quidditcha, aurorzy, czy brygadziści, a każdy mięsień był pod skórą dobrze widoczny, podobnie jak żebra, które odznaczały się przy każdym głębokim wdechu.
— Utopię cię, co ty na to? — ostrzegł spokojnie, nie wysilając się nawet na zawadiacki uśmiech. Nie była to jednak ani obietnica, ani zapowiedź tego, co nastąpi; póki co nie miał powodu, by toń zakryła dziewczę, tak pozornie niewinne, choć z każdą upływającą minutą i skapującą z nich kroplą wody biła od niej filuterność i pewność siebie, którą kryły wielkie, niebieskie oczy i drobne różowe usteczka.
Koszula opadła na wodę, gdy wyswobodził nadgarstki z mankietów i z wolna zaczęła się oddalać w kierunku brzegu, unosząc na błyszczącej tafli. Swobodnie objął jej talię silnie i zdecydowanie i przyciągnął bliżej siebie, krępo, ciasno, niwelując zbędne cale pomiędzy nimi, jego wargi przylgnęły do jej mokrej, zimnej szyi, którą otulił swym ciepłym oddechem. Dłonie zsunęły się na biodra, a na nich zacisnęły palce. Nie obawiał się, że się oprze, choć kobiety miały iście przewrotną, niestałą naturę. Nie potrzebował poznać jej imienia ani pochodzenia, ani rodu, którego nazwisko dumnie nosiła i równie bezwstydnie w tej chwili hańbiła. Nie obchodziło go to wszystko zupełnie. Nie stanowiła dla niego zagrożenia, nie mogła uczynić nic, co by go dotknęło — nawet odrzucenie, w które nie dawał wiary, łakomie smakował tego, co proponowała, co ofiarowała, bez cienia zwątpienia.

Tego wieczora garbaty księżyc lśnił na niebie, zbliżała się pełnia, pozostały do niej dwa, może trzy dni. Było jednak wystarczająco jasno, by z dużą swobodą podążać za pewnym czarodziejem, pomimo sporego dystansu nie zgubić go i upewnić się, że jest dokładnie tym, którego w tej chwili szukał. Nie spieszył się; mężczyzna nie był sam, spacerował z jasnowłosą towarzyszką, całkowicie zaabsorbowany jej obecnością nawet nie zauważył, że ktoś nie spuszcza z niego wzroku od dłuższej chwili i podąża za nim jak cień.  Nie znali się; spotkali zaledwie raz, ubiegłego dnia i to wystarczyło, by wzbudzić w czarnoksiężniku niechęć. Mulciber wątpił, aby ów czarodziej omyłkowo zabrał jego własność; był przekonany, że dobrze wiedział co znajdowało się w drobnym puzderku — zaklęty naszyjnik, upatrzony u Borgina i Burke’a już wcześniej, przygotowany specjalnie dla niego. Wystarczył moment, by pudełko zniknęło z kontuaru.
Szedł za nim aż do ogrodów, gdzie rozdzielił się z partnerką. To była idealna okazja, by z nim porozmawiać i wynegocjować zwrot własności. Przyspieszył, zmniejszając dzieląca ich odległość. Zakradł się w labirynt zazielenionych i obsypanych różnokolorowymi kwiatami alejek, stawiając kroki cicho, bezszelestnie. Sięgnął po różdżkę i wyciągnął ją, celując mu prosto w plecy. Zamierzał oszczędzić sobie trochę czasu, porzucił zamysł odezwania się i ściągnięcia na siebie jego uwagi. Od razu przeszedł zaś do czynów, wypowiadając sprawnie i zdecydowanie Drętwotę.
Sparaliżowało go natychmiast. Całe jego ciało zesztywniało w jednej chwili i powaliło go do przodu, na twarz, choć lekko wystający brzuszek z pewnością zamortyzował upadek. Jego kontakt z ziemią rozwiał na boki nieco kurzu, kilka płatków kwiatów, nie zadudnił jednak głucho i nie wzmógł hałasu w ogrodach. Byli sami od dłuższej chwili — a przynajmniej tak myślał — nikt nie mógł mu przyjść na ratunek. Nie zamierzał sobie brudzić rąk jego krwią, chciał tylko odebrać swoją własność i zniknąć, pozostawiając go tu na pastwę losu. Zbliżył się do nieruchomego ciała, bez zbędnej zwłoki lecz nie w gwałtownym pośpiechu. Przewrócił sztywny kloc na plecy, nie patrzył mu w twarz, od razu zajął się przeszukiwaniem kieszeni, jak złodziej, choć wcale nim nie był. Gdzieś musiał mieć to puzderko, z pewnością zabrał ją dla jakiejś panienki, może nawet dla tej, która mu chwilę temu uciekła. Miała wyjątkowe szczęście, gdyby tylko dotknęła błyskotki, spadłoby na nią piętno uciążliwej, czarnomagicznej choroby.