[bylobrzydkobedzieladnie]

13 maja 1956
Trzynaście minut dzieliło go od rozpoczęcia ważnego spotkania. Tak wiele czasu upływało tak szybko, gdy Cassius czynił ostatnie przygotowania, by prezentować się na sposób godny lorda. Nie wchodziły żadne półśrodki ani okrężne drogi osiągnięcia celu. Właśnie dzisiaj miał poczynić niezmiernie ważne kroki budujące jego stabilną przyszłość, choć na głowie ważyły się dużo pilniejsze, rycerskie obowiązki, jednakże dzisiaj, trzynastego maja podjął decyzję o odłożeniu tych spraw na bok. Czas naglił, lecz pośpiech w precyzyjnym osiąganiu celów nigdy nie był wskazany.
Trzynaście kroków dzieliło go od kominka za każdym razem, gdy przechadzał się po własnym gabinecie, po raz wtóry poprawiając stosik pergaminów na biurku. Nieskazitelny porządek tego pomieszczenia budził w nim swego rodzaju odrazę. Patrząc na idealnie ułożone woluminy na półkach, jego myśli zalewał potok impertynenckich słów, których nie powstydziłby się żaden mieszkaniec londyńskiego rynsztoka, a których nie wypadało głośno wypowiadać lordowi takiemu jak Cassius Nott. Wielu rzeczy nie powinien robić w swym szlachetnym życiu; nie powinien dziś wybierać się na żadne pilne spotkanie, kiedy stał w obliczu pilnych zadań, którym musiał sprostać. Nic nie miało prawa go zatrzymać. Ani nikt, skoro już podejmował tak stanowcze kroki, by spełnić swoje cele, plany i ambicje.
Parł naprzód – tym razem na kominek, ściskając w palcach rozsypujący się proszek Fiuu. W myślach miał tylko nazwę ulicy, na której zamierzał się zjawić i już zdążył rzucić pyłem w palenisko, już wypowiedział dwie sylaby, gdy gwałtownie kichnął, zniekształcając cel podróży zbyt późno, bowiem już otaczały go zielone płomienie, a sieć połączonych ze sobą kominków wciągnęła Cassiusa w swe odmęty, przenosząc do miejsca, którego mógł sobie nie życzyć. Zaciskając oczy, nie widział absolutnie kierunku, w którym zmierzał. Dopiero uderzywszy podeszwami butów w palenisko docelowego kominka rozwarł powieki, gwałtownie opuszczając ciasne miejsce. Nic jednak nie ujrzał. Płachta nieznanego mu materiału opadła na twarz, zasłaniając pole widzenia niemal doszczętnie, wprawiając go w ruchy godne rosyjskiego baletu. Szamotał się, bezradnie próbując zedrzeć z siebie to coś, wydając przy tym inwektywy tak kreatywne i barwne, że poeci klękali i płakali, oczekując na objawienie obecności ich nowego wieszcza. W końcu jednak zdołał ściągnąć z głowy dość obszerny materiał, gwałtownie uświadamiając sobie, że trzymał w dłoniach sukienkę i znajdował się w miejscu, w którym definitywnie nie powinien się znajdować – w cudzej sypialni.