Reszta domu

Solene niespecjalnie poszukiwała kontaktu z rodziną i również niespecjalnie wnikała w zawiłe relacje między jej członkami. W związku z tym do dzisiaj nie znała (i nie wiedziała za wiele) o dalszej rodzinie ze strony matki, bo i nawet babka z Hogsmeade oraz wujostwo niechętnie podejmowało ten temat. Wiedziała też, że fakt, iż jej matka jest wilą czyni relacje rodzinne jeszcze bardziej skomplikowanymi, niż mogłoby się wydawać.
Czasem jednak zastanawiała się gdzie aktualnie przebywa Odette i co robi, choć nie kwapiła się, by odnowić z nią kontakt. Usilnie odrzucała od siebie świadomość, że w każdej chwili mogą nawet na siebie wpaść - w końcu obie doskonale wiedziały czym ta druga się znajduje i gdzie najprawdopodobniej można ją spotkać. Stąd też wynikała potrzeba omijania szerokim łukiem wszelkiego rodzaju instytucji kultury, a znaczna część wyjść na rozmaite kolacje była stresująca - co gdyby wpadły właśnie na siebie tam? Nie była przygotowana na konfrontację z siostrą, choć po latach rozłąki wszystkie winy i żale już dawno samoistnie mogłyby zostać zamiecione pod dywan.
Dzisiejszy dzień upływał jej w zasadzie na szukaniu sobie zajęcia; kiedy skończyła czytanie książki, jęła się poprawiania sukien i kończenia projektów skrytych głęboko na dnie szafki nocnej, ale i tego zajęcia zaniechała, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Poza nią w domu nie było nikogo, a niezapowiedziana wizyta wcale nie była jej na rękę. Nie miała ani siły ani ochoty na przyjmowanie gości, mimo to opuściła miękką kanapę, kierując się do drzwi. Widok nieznajomej, delikatnej dziewczyny ją zaskoczył i niemal od razu przyszło jej do głowy, że ów niewiasta po prostu przyszła po suknię.
- W czym mogę pomóc? - Spytała wreszcie, przyglądając się nieznajomej. Przez kilka sekund miała wrażenie, że ma do czynienia z drugą potomkinią, wnet jednak odgoniła od siebie natrętne myśli czekając na odpowiedź.

Nieświadoma tego z kim ma do czynienia wysłuchiwała kobiety w milczeniu, przytakując jedynie głową. Choć słowa o rozpoznawalności jej schlebiały i utrzymywały w przeświadczeniu, że osiągnęła w życiu to, czego pragnęła od dziecka, nie była pewna czy da radę udźwignąć tak wielkie zlecenie. Musiała rozważyć wszelkie za i przeciw, bo z jednej strony praca nad strojami do przedstawienia zapewniała jej stały dochód oraz klienta, zaś z drugiej musiałaby wtedy poświęcić swoją uwagę tylko i wyłącznie na to jedno zajęcie. A tego nie lubiła - zapętlania się w tym samym i braku czasu na inne, równie ważne, kwestie. Zaskoczona tak nagłym przejściem do spraw biznesowych zapomniała o manierach i wpuszczeniu Yvette do środka.
- Ciężko mi zadecydować od razu. - Przyznała szczerze, po czym odsunęła się z przejścia wskazując kobiecie drogę do środka. - Chwilowo jestem na etapie szycia sukien ślubnych, poprawek i zmian projektów. Sama rozumiesz, panny młode są szczególnie... wybredne. - Westchnęła, zerkając dyskretnie na porozrzucane na stole w salonie projekty. Chociaż była cierpliwa i w miarę opanowana, tak ciągłe zmiany i niezdecydowanie po pewnym czasie i ją doprowadzało do szału. - Jeśli jednak to nie problem, mogłabym dać odpowiedź za kilka dni lub wysłać od razu wstępne szkice. - Usiadła w fotelu, spoglądając na swojego gościa. Wrażenie, że skądś kojarzyła tę twarz nie odstępowało jej ani na krok - nie mogła jednak dopasować miejsca, czasu ani osób, z którymi mogłaby ją skojarzyć. Nazwisko i imię również niewiele jej podpowiadało.
- Musiałabyś mi powiedzieć więcej o tym przedstawieniu. - Wyraźnie zmęczona oparła łokieć o bok fotela a zgiętą dłoń o swój policzek, ruchem wolnej dłoni zgarniając niewidoczne pyłki z kolana.

Chociaż starała nie wpatrywać się nachalnie w Yvette, z każdym kolejnym ukradkowym spojrzeniem dostrzegała w niej niepokojąco podobne do siebie cechy wyglądu. Wciąż jednak nie dopuszczała do swojej świadomości, że prawdopodobnie już wiele razy spotkała na swojej drodze inną potomkinię wili, ale samo to niespecjalnie ją obchodziło. Sama nie obnosiła się z tym faktem, pozostawiając ludzi w sferze domysłów i niczego więcej - na próżno więc było szukać u niej szczerego potwierdzenia co do genów, które w niej płynęły. Ukrywała to jak mogła, choćby ze względów bezpieczeństwa, mimo to jednak nie miała pewności co do swojej siostry, Odette. W końcu była znana - przynajmniej w świecie ludzi obytych z wszelkiego rodzaju kulturą wysoką - a i niespecjalnie ukrywała fakt kim naprawdę jest. Chociaż nie miały ze sobą kontaktu od kilku lat i nie wiedziała jakie podejście do tego Odette ma teraz, pamiętała doskonale jak w szkole wykorzystywała swój dar, moc, na niczego nieświadomych chłopcach. Z kolei powiązanie ich dwóch ze sobą (bo któż inny nosiłby takie nazwisko w Londynie i byłby do siebie tak podobny?) z marszu skazywało jej próby zatajania faktów na porażkę.
Ocknąwszy się z zamyślenia nie spostrzegła, że od dłuższej chwili wpatruje się nieco nieobecnym wzrokiem w swojego gościa. Wysłuchała uważnie jej słów, po czym podniosła się z fotela. W milczeniu pokonała kilka metrów do kuchni, by powrócić stamtąd z karafką białego wina i dwoma kieliszkami.
- Napijesz się? - Spytała, rozlewając alkohol odpowiednio do szkła. - Skąd pochodzisz, Yvette? Twoje imię brzmi francusko, ale akcent i nazwisko wskazują na inne rejony. - Nie zapomniała o poruszonym przez nią temacie. Nie zapomniała, a skutecznie i chwilowo odbiegła, zwróciwszy uprzednio uwagę na opowieść o nimfach.

Faktycznie, w porównaniu z Odette była bardziej spostrzegawcza, czujna i po prostu ostrożna, a nauczyło ją tego wszystko, co przeżyła na przełomie ostatnich kilku lat. Wiedziała, że w ich świecie najmniejsze potknięcie mogło zaważyć na reszcie życia i tym, co udało się wypracować, a na to nie mogła sobie pozwolić. Chociaż mieszkała z wujostwem, wciąż pracowała na siebie i swój sukces sama. Nie chciała pomocy ani też jej nie potrzebowała - nie pozwalała jej na to duma.
Zamoczywszy wargi w schłodzonym trunku pozwoliła sobie jeszcze raz wlepić spojrzenie w panienkę Blythe, gdy ta wyruszyła na wycieczkę po salonie. Filigranowa sylwetka, pełne niewymuszonej gracji ruchy - choć i to jednoznacznie nie przemawiało za tym, że mogłaby być potomkinią. W końcu przyszła do niej w kwestii występu, czyż baletnice nie zachowują się w podobny sposób?
- Lubię poznawać swoich potencjalnych klientów. - Nie skłamała, lubiła poznawać nowych ludzi, a tym bardziej tych, z którymi miała spędzić więcej czasu. Potem zerknęła na wskazane przez nią fotografie. Zdążyła zapomnieć, że gdy tylko ciotka odnalazła je na dnie kufra kilka dni po przeprowadzce Solene, niemal od razu postawiła je w salonie. Ona zaś przestała zwracać na nie uwagę, chociaż z początku sprawiały jej ból. W końcu była dobra, bardzo dobra, w tańcu, ale i wtedy musiała podjąć decyzję czy chce zostać baletnicą, czy pójść w stronę projektowania, w ten sposób odrzucając jedną ze swoich pasji.
- Tańczyłam. - Poprawiła ją, odstawiając kieliszek na szklany stoliczek między fotelami. - W szkole. Radziłam sobie całkiem dobrze, ale potem kazano dokonać mi wyboru. Dlatego teraz spotykamy się tutaj, Yvette, a nie na deskach sali baletowej. - Czasami zastanawiała się nad słusznością swojego wyboru; kiedy jednak obserwowała dziewczęta podczas występów wiedziała, że miałaby sporą konkurencję. Być może nie do przebicia. - Zdarza mi się jeszcze tańczyć, jeśli akurat nie zajmuję się żadnym zleceniem. - Czyli bardzo rzadko. - A ty? Zajmujesz się czymś poza tańcem? - Bo chyba tańczyła, skoro tutaj przyszła. Zastanawiała się czy dziewczyna poświęciła się tylko jednej dziedzinie, czy nie traktowała jej jako całego swojego życia.

Pokiwała głową ze zrozumieniem, bo doskonale rozumiała jej nastawienie. Robienie za tło dla kogoś innego nigdy nie było przyjemne, szczególnie gdy samemu świetnie odnajdywało się w danej roli. Odnosiła nawet wrażenie, że łączy je coraz więcej wspólnych cech, choć nie potrafiła tego uzasadnić. Właściwie już powoli przechodziła z powrotem do tematu kreacji i bardziej praktycznych spraw jak terminy, kiedy pytanie Yvette wbiło ją w ziemię. Czyżby jej przeczucie się sprawdziło? Czy może atrakcyjne zlecenie było tylko pretekstem do... no właśnie, do czego?
- Z Francji. - Tam się urodziły, więc dla niej było to oczywiste. Czy faktycznie matka pochodziła z Francji - nie miała pewności. Nigdy nie poruszała tego tematu ani z nią, ani z ojcem, ani z nikim innym, kto mógłby wiedzieć więcej, bo też niespecjalnie przejmowała się swoją rodziną. Miała ku temu swoje powody i być może była egoistką, ale dokładnie w ten sam sposób była traktowana od pewnego czasu. - Dlaczego pytasz? - Wypiła resztę wina jednym haustem, po czym odstawiła kieliszek na szklany stolik, zaś następnie wzrokiem powędrowała na swojego gościa. Podwoiła swoją uwagę, co było zrozumiałe w tej sytuacji.
- Jeśli chciałaś spytać o moją rodzinę, mogłaś zrobić to od razu. - Lubiła stawiać sprawy jasno i również tego oczekiwała od innych osób. Owijanie w bawełnę tylko marnowało jej - cenny - czas.

|21 maja, kolejno: 13:00 - 13:13 - jakiś czas później

Trzynasta godzina tego przeklętego popołudnia wybiła, który zmarnowała w dużej mierze na zastanawianie się, czy powinna już odpisać na list wzywający ją na przesłuchanie, czy może jeszcze powinna poudawać skutecznie, że wcale do niej nie dotarł. Ani jeden, ani tym bardziej drugi, wysłany dzień później. Co prawda podjęła próbę wyznaczenia dogodnego dla niej terminu, choć w praktyce okazało się, że w przeciągu najbliższych trzynastu dni według jej kalendarza nie ma gdzie wcisnąć szpilki. Dziś również - już od trzech godzin przynajmniej powinna pracować na zapleczu pracowni, a nie pić na spokojnie herbatę w salonie, oglądając próbki nowych materiałów.
Trzynasta godzina wybiła, a więc i ona wreszcie zasiadła do stołu, pisząc list do swojej dziwnej koleżanki. Trochę poniosły ją emocje, trochę nie przemyślała niektórych rzeczy, a może i trochę chciała rozładować sytuację i swoje emocje, pisząc takie absurdy. Trzynasta trzynaście list odfrunął wraz z sową. Niby wszystko było w porządku, chociaż bliżej nieokreślony niepokój wstąpił w nią wraz z wręczeniem koperty z listem niemiłej sowie. Czy aby na pewno dobrze zaadresowała kopertę? Przecież jeszcze nigdy się nie pomyliła, więc czemu miałoby być teraz inaczej? Wzrok przeniosła na dwa otworzone listy od Anthony'ego, czytając je znowu i znowu, a wreszcie po raz kolejny na pękający w szwach kalendarz.
Chociaż nie chciała utrudniać mu pracy, sama swojej miała aż nadto i liczyła, że to zrozumie. Jednak wspomnienie o sytuacji sprzed kilku dni dalej wywoływało w niej napady migreny, tak jak i teraz - położyła się więc na pięć minut i w ten sposób zasnęła na następną co najmniej godzinę. Widocznie jej organizm tego potrzebował, zaś ona nie zamierzała z nim walczyć. Przytulając na kanapie do siebie dwa koty, przewróciła się z boku na bok; dopiero wbijający się w brzuch brzeg spodni (przeważnie w domu nie nosiła sukienek, gdy nie spodziewała się nikogo i nie musiała wychodzić; te utrudniały jej pracę), stukanie do drzwi i czyjeś krzyki zbudziły ją z i tak płytkiego snu.

Z początku próbowała zignorować pukanie do drzwi, udając, że nie ma jej w domu. Nie miała ani czasu ani ochoty na rozmawianie z kimkolwiek, kiedy jednak podniosła się i zerknęła przez okienko i kimkolwiek okazał się ignorowany od kilku dni auror, uznała, że musi chyba wyłożyć mu słownie swoją niechęć, skoro jakże subtelnych sygnałów nie rozumiał.
Ruchem dłoni wygładziła swoje pomięte już, z grubsza eksperymentalne, ubranie, zgarnęła za uszy zmierzwione kosmyki blond włosów i przetarła dłońmi zaspaną twarz, na policzku której widniał szlaczek odbitej poduszki. Widać drzemkę miała dobrą, dopóki nie została jej zakłócona.
Otworzyła wreszcie z głośnym westchnieniem, dłonią łapiąc framugę drzwi, a głowę zaś przekrzywiła i oparła o przedramię, zastygając w tej dość niewygodnej pozycji. Ten oficjalny ton mężczyzny i dumne puszenie się przywołało na jej usta uśmiech, który pogłębił się, gdy dostrzegła zdziwienie związane z jej ubiorem. Ale była u siebie, więc mogła chodzić ubrana nawet w zasłonę - przynajmniej i w tym się jakoś prezentowała, czego nie mogła ponownie powiedzieć o szacie Skamandera. Poczucie estetyki, które powoli podnosiło się z kolan, padło ponownie trącone obuchem i chyba tylko fakt, że dalej próbował poruszyć temat porwania, powstrzymywał ją przed zaproponowaniem mu nowego stroju.
- Nie sądziłam, że tak krótko wytrzymasz. Spodziewałam się jeszcze kilku listów, wyjca, może tańczącego trolla niosącego wieści, ale nie nachodzącego aurora. Zmieniliście taktykę, czy nie macie co robić? Świat przecież się nie wali. - Odparła nie mniej taktownie, co on, wyraźnie zdenerwowana samą próbą przywołania tamtego tematu. Mogła złożyć zeznania, chociaż nie rozumiała po co. Byli tam we dwójkę, od początku, wiedział wszystko - cóż więcej mogła dodać?
- Byłeś tam, Anthony. - Poinformowała go, a raczej przypomniała niezbyt subtelnie, że w gruncie rzeczy siedzieli w tym razem. - Moje zeznania ani tu nic nie dodadzą, ani nie zmienią. Widziałeś ich, masz różdżkę. Podejrzewam, że już nawet wiesz gdzie ich szukać, a ja, cóż, za pierwszym razem bardziej się przejmowałam. Po kilku kolejnych przestałam, traktując to jak nieodłączną część mojego bytu. - Wyprostowała się, nie zwracając szczególnej uwagi na francuski akcent, który wkradł się niepostrzeżenie w jej wypowiedź, zniekształcając niektóre litery. Zdarzało się to bardzo rzadko, prawie wcale, dopiero w momencie, gdy faktycznie była zdenerwowana - ale teraz poza znudzeniem sądziła w myślach, że jest opanowana. - Do widzenia, monsieur Skamander. - Z zaciętą miną wsunęła się z powrotem do domu, zamykając za sobą drzwi.

To nie tak, że chciała wyjść na niemiłą i utrudniającą śledztwo. Była po prostu realistką, więc zdawała sobie sprawę, że proceder porywania wil był, jest i będzie trwał, niezależnie od jej zeznań. Gdy zamknęła mu drzwi przed nosem przez moment nawet miała wyrzuty sumienia, bo przecież chciała go przeprosić, a nie robić z siebie gburka z podwórka i niewychowaną zołzę. Szybko jednak zmieniła zdanie, kiedy po zaledwie trzech krokach w kierunku salonu usłyszała zza drzwi jego głos. Słuchała i słuchała i z każdym kolejnym słowem jej policzki paliły żywym ogniem, przypominając barwą purpurę, wyraźnie odznaczającą się na śnieżnobiałej karnacji. A mimo to osiągnął zamierzony efekt - tę bitwę pozwoliła mu wygrać. Szybko otworzyła z powrotem drzwi i jak rasowa baletnica wspięła się na palce - co nie było zbyt wygodne bez obuwia - jedną rękę zaciskając na ramieniu mężczyzny a drugą próbując sięgnąć listu, który znajdował się poza jej zasięgiem. Wykorzystał znaczną różnicę w ich wzroście i fakt, że po uniesieniu ręki nie będzie mogła przechwycić skrawka pergaminu.
- Oddawaj to. - Zarządziła, spoglądając do góry i nie zaprzestając próby sięgnięcia listu. Nie przeszkadzało jej nawet to, że w gruncie rzeczy znajdowała się ciałem kilka milimetrów od niego, zapominając o swoim niedotykalstwie i sferze prywatnej. Nie, dopóki wszyscy sąsiedzi wokół słyszeli co czytał. - Skąd to masz? - Machnęła ręką raz i drugi, marszcząc czoło, a Anthony najwidoczniej nie zamierzał zaprzestać. W akcie jawnej desperacji zatkała mu dłonią usta, byleby tylko się uciszył. - To zagrywka poniżej pasa. Nie czyta się cudzej korespondencji! - Jęknęła, w myślach nawołując wszystkie siły o samospalenie ze wstydu. Podjęła nawet próbę spojrzenia mu w oczy, ale po kilku sekundach szybko opuściła wzrok. Spotulniała, przynajmniej na ten moment - odsunąwszy się do tyłu, poprawiła ubranie i odchrząknęła.
- W porządku. - Przesunęła się, wskazując mężczyźnie ruchem głowy by wszedł do środka, a potem zamknęła za nimi drzwi i wyminęła go. Instynktownie sprawdziła czy w salonie nie znajdowało się nic bardziej żenującego od skrawka papieru - choć wątpiła, że mogło być coś gorszego - a potem obrzuciła spojrzeniem porozkładane wszędzie projekty, próbki materiałów, nici i maskotki, w trakcie których tworzenia aktualnie była. Zerknęła też za ciotką, jednak ta od rana nie opuszczała swojej małej pracowni, oraz za kotami, które schowały się przed Innym. Po chwili jednak jedno z kociąt podeszło do mężczyzny, nieufnie obwąchując jego stopę, drugie z kolei siedziało napuszone pod krzesłem, przypatrując się całej sytuacji z boku.
- Napijesz się czegoś? - Spytała, gestem dłoni wskazując mu, by rozsiadł się gdzie mu wygodnie. Sama skierowała się w stronę otwartej na salon kuchni, po szklankę z wodą, by chociaż od środka ostudzić gorące policzki. - Jestem ci winna przeprosiny. - Zaczęła, powracając na kanapę (przyniesione napoje położyła na stoliku), a potem, byleby tylko uniknąć jego wzroku, ponownie zaczęła zgrabne zszywanie maskotki dla Kyry. - Nie powinnam tak na ciebie naskoczyć, ani wtedy, ani dzisiaj. Nie będę też tłumaczyć dlaczego tak postąpiłam, bo to nie ma sensu, jednak przyjmij moje przeprosiny. - Czy powinna wyjaśniać ten kompromitujący list? Z jednej strony nie, w końcu była wolnym człowiekiem i list ten wyrażał tylko jej opinię. Z drugiej zaś skompromitowała się przed nim ponownie, a to nie zdarzało się jej nigdy i zapuszczanie się w nieznane rejony znajomości w tym przypadku w ogóle nie przypadło jej do gustu. - Co do tego listu: nie wiem skąd go masz, być może moje przeczucie, że sowa pomyliła adresy było słuszne, ale nie powinieneś był tak postąpić. W zasadzie nie napisałam tam niczego, o czym nie pomyślałam, ale i tak głupio się z tym czuję. - Nie dodała, że oczekuje jego przeprosin, nie poczuła się aż tak urażona tą zagrywką. Chyba. - Po prostu zapomnijmy, że kiedykolwiek to przeczytałeś. - W międzyczasie zdążyła zszyć boki maskotki, wpychając do środka puchatą watę. W gruncie rzeczy pozostało jej ozdobienie pluszaka i wysłanie misia do małej lady Ollivander, ale postanowiła zrobić to później. Odłożywszy maskotkę na bok, chwyciła za rozwinięty metr krawiecki, którego koniec gryzła właśnie Frania.
- Zróbmy tak: odpowiem ci na twoje pytania, ale dasz sobie pomóc. Ta szata naprawdę ci nie pasuje. - Dało się wyczuć różnicę w jej zachowaniu, jak i szczere, pokojowe zamiary.