Na kartach tych wielu notatników w grubej oprawie Runcorn spisywał i wciąż spisuje swoje doznania związane z legilimencją oraz notuje w odpowiednim systemie wydarzenia z pracy szpiega. Dwa całe zeszyty są poświęcone Francji i jego zadaniu. Ukryte starannie przed resztą świata są cennym przedmiotem, którego wartości nie da się wycenić.

Pionek z dawno nieistniejącego kompletu szachów z domu rodzinnego, z którego korzystał ojciec wiedźmiego strażnika. Ma mu przypominać o władzy i potędze, jaką posiadał nieżyjący Runcorn oraz o tym, że życie to nieustanna gra, w której nie ma miejsca na przegranych.

Nagle opowieść straciła sens, przestała być ważna, bo to co nie było ważne dla Quinlana nie było też ważne dla niej. Gdy była w jego obecności dostosowywała się do niego, podporządkowywała jemu. Jeśli chciał jej coś przekazać - słuchała go uważnie. Czasami po spotkaniach miała mętlik w głowie, ale nie mówiła na to nic, nie skarżyła się, w zamian otrzymując jego uwagę. Coś, co zakochana dziewczyna pragnęła najmocniej. Uwagę.

Francuska marka papierosów nie uszła jej uwadze, póki co jednak postanowiła puścić to gdzieś w zakamarki swoich myśli. Skupiła się na kolejnych słowach, które wypowiadał. Szczególną uwagę zwróciła jednak na jego oczy czując, jak mimowolnie po jej plecach przebiega dziwny dreszcz. Uczucie jednocześnie przyjemne, jak i nie.

Brudne uliczki, krzyki szaleńców, pijackie awantury. Nikt nie zamieniłby dobrego życia w York dla mieszkania na Nokturnie, ale oni byli inni. Nie zależało im na tym co piękne, nie obchodziły ich rodzinne sentymenty. Nie mieli oporów przed opuszczeniem rodzinnego domu bo przecież nigdy nawet nie pomyśleli by to miejsce nazwać domem.

Właśnie w tym momencie z jej ust wyrwał się zduszony okrzyk. To natychmiast ją otrzeźwiło. Zaczęła się szamotać, ale nie potrafiła się oswobodzić. Naprawdę poczuła strach; w końcu czytała gazety i słyszała różne pogłoski w pracy... w tym te o fali morderstw mających miejsce w marcu. W samym Mungu też widywała ofiary podejrzanych praktyk. Nic więc dziwnego, że przed jej oczami stanęły dość drastyczne obrazy, które podsycały jej strach.

OPIS

OPIS

Uśmiechnęła się kątem ust, bo przecież oboje wiedzieli, że wcale nie próbowała go wzruszyć. Ani słowami, ani gestami, których przecież mógł się spodziewać jeszcze zanim przekroczył próg jej mieszkania. Widząc jednak jego niewzruszenie, nawet zabawa w celu pobudzenia jej komórek do aktywności, nie miała w tym momencie sensu.

Zapłakała. Nie potrafiła się skupić, nie wiedziała co się dzieje i dlaczego znowu jej nic nie wychodzi. Przed chwilą miała w sobie tyle mocy, tyle energii a teraz czuła się tak okropnie wypompowana. Jakby wszystko z niej uleciało. Zaczęła żałować każdej myśli, każdego słowa, każdego ruchu, nie tylko z tego dnia, ale i wszystkich poprzednich gdy przeklinała go z całych sił. Czyżby właśnie dzisiaj miały dosięgnąć go jej groźby? Czy to właśnie przy niej miały się spełnić? Przeklęła teraz siebie, że zachciało jej się rzucać takiego zaklęcia nie potrafiąc w pełni go opanować, nie potrafiąc w pełni zapanować nad sobą i swoją magią. Czyżby wina anomalii? Czy mogła zrzucić na nią winę? Nie, to ona była winna, to ona zawiodła i to ona musiała teraz mu pomóc.