Droga do Tyneham

The member 'Quentin Burke' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 11

Jay nie przejmował się nastawieniem swoich rozmówców z tego względu, że z każdym z nich chciałby zamienić parę słów. Nawet jeśli byłyby to monosylaby. Tak jak w przypadku tego mężczyzny, który nie wyglądał na specjalnie zadowolonego z całego zajścia. Zresztą był ciekawy nie tylko otaczającego go świata i spraw, o których nie miał pojęcia, ale również był ciekaw ludzi. Nigdy nie było wiadome kogo się tam spotka. Jak dla przykładu teraz, choć zupełnie nie planował tego zbicia dwóch różnych światów. Świstoklik wciąż leżał w jego kieszeni i mógł być użyty dosłownie w każdej chwili, jednak Jayden nie chciał jeszcze odchodzić. Praktycznie zapomniał, że w taki prosty sposób mógł się przenieść gdzieś indziej. Nie, kiedy to wszystko wydarzyło się w ciągu mrugnięcia okiem. Co dalej w takim razie czekało ich w tym miejscu? Zaraz jednak znowu coś innego przykuło jego uwagę, a mianowicie nazwa którą usłyszał. Otworzył szerzej oczy i powtórzył za mężczyzną:
- Tyneham? Nic dziwnego, że tak tu ponuro.
Urwał jednak, widząc minę nieznajomego. Chyba pasował do tego miejsca, a Jay nie chciał powiedzieć za dużo. Dlatego też się zamknął na moment, nabierając przysłowiowej wody w usta. Poszedł za nim, ale jak ten wpakował się w bagno, JJ został parę kroków z tyłu. I pomimo że chciał pomóc, nie udało mu się. Nie był z tego faktu zadowolony, ale nie każdy mógł mieć wszystko, prawda? Zresztą czarodziej przed nim musiał być bardzo pewny swego, skoro stwierdził, że nie potrzebuje dodatkowej różdżki, żeby się wyswobodzić z okowów błoto... Błotoryjca? Czy jakoś tak... W każdym razie Vane zamierzał uszanować jego decyzję. Może jednak za drugim razem już by się udało? Opuścił jednak magiczną broń, mając w głowie pewną melodię, którą zasłyszał bodajże u Evey w domu. Lekko nią kołysał w rytm wewnętrznej muzyki.
- Może jednak? - spytał, stojąc na brzegu z przekręconą w prawo głową i przyglądając się całemu zajściu. Na siłę pomagać nie zamierzał, ale to wszystko stawało się jeszcze gorsze niż wcześniej. Syknął, widząc że mężczyzna znowu się skrzywił - zapewne poprzez mocniejsze wbicie się zwierzęcia w nogę. To musiało boleć.

Nie znamy się, a ja nie nawiązuję nowych znajomości zbyt szybko. Mało kontaktowy ze mnie typ. Nie jest mi zresztą z tego powodu zbyt przykro bądź niekomfortowo - chociaż czasem zdarza mi się żałować nieposiadania daru krasomówstwa oraz nieograniczonej charyzmy. A także odwagi w zwykłych rozmowach z kobietami. Nie dziś. Dziś jestem skoncentrowany na zadaniu, które co chwilę coś lub ktoś mi uniemożliwia. Pozgrzytałbym zębami gdyby nie czas, który mnie goni. Nie wiadomo w końcu czy ktoś już mi przypadkiem nie gwizdnął tego przedmiotu. Dodatkowa kula u nogi najpierw w postaci nieznajomego mężczyzny, a następnie ognia oraz błotoryja nie jest mi do niczego potrzebne. To jednak dobitnie ukazuje skalę mojego problemu zwanego pechem absolutnym - nic dziwnego, że Felix felicis nie odnalazł u mnie swojego miejsca. Wzdycham na przypomnienie sobie o tej porażce, następnie powinienem westchnąć widząc nasze nieudolne zmagania ze zwierzęciem. Coraz boleśniej wbijającym się w moją nogę. Szkarłat posoki powoli odznacza się na moich ubraniach, co nie wpływa pozytywnie na to co mówię i co robię. Nawet nie przychodzi mi do głowy myśl, że mógłbym swoimi słowami kogoś urazić - a nawet jeśli to wiedza ta nie leży w kręgu moich zainteresowań.
Milczeniem kwituję słowa dotyczące Tyneham, a spojrzeniem pełnym złości pytanie, które zawisło między nami. Tak, wiem, że zaklęcie się nie powiodło. Wiem, że to rozsierdziło stworzenie jeszcze mocniej. Niestety dobitnie jestem to w stanie poczuć. Zaciskam mocno zęby, starając się jak najmniej wydobywać dźwięków. I tak na niewiele się to zdaje - ciszę chwilę późnej przeszywa kolejny chrapliwy dźwięk.
- Na pewno - mruczę przez zaciśnięte zęby, szczęki i w ogóle nawet to wymaga ode mnie niesamowitej koncentracji na zadaniu traktującym o czymś innym niż pozbycie się z nogi szkodnika. Wreszcie zaczynam się denerwować do tego stopnia, że unoszę nogę, którą uderzam o najbliższy pień. Błotoryjem. Wnet słyszę piskliwe zawodzenie oraz upadek jego cielska na ziemię. Kończyna nieprzyjemnie piecze, więc odsuwam się o kilkanaście kroków kuśtykając.
- Znasz się na magii leczniczej? - pytam, ale usłyszawszy zaprzeczenie, postanawiam nie kontynuować podróży. Z nieznajomym rozdzielamy się, a ja po podreperowaniu nogi postanawiam spróbować jeszcze raz dobyć to, po co tutaj przybyłem.

zt. x2

- Niewiele jest rzeczy, których nie odważyłabym się zrobić - odparła beztrosko, nie mniej niż on pewna własnych słów; mogli się tak przegadywać do samego rana, przerzucać coraz to wymyślniejszymi argumentami i kąśliwymi uwagami, a najpewniej żadne drugiego nie przekona. - Na niektóre zwyczajnie nie mam ochoty - dodała z udawanym żalem, wzruszając przy tym ramionami. Mulciber nigdy należał do typu mężczyzn kolokwialnie określanych jako cwaniacy, nie epatował pewnością siebie tańczącą na granicy arogancji, lecz w rzeczywistości ego miał niezwykle rozbuchane, a mniemanie o sobie bardzo wysokie. Im bardziej miał zamiar się upierać, tym goręcej chciała zaprzeczać, choćby po to, by utrzeć mu nos. - A dlaczego by nie? Wstydzisz się? - zakpiła lekko, wtykając sobie papierosa do ust, następne słowa wyrzekła wciąż go w nich trzymając. Nie mieli nastu lat, niewinni nie byli nigdy, oboje nie zważali na obowiązujące konwenanse. Podejście do cielesności miała wyjątkowo otwarte i liberalne, może aż za nadto - a pikantnych historyjek nigdy dość. Przewróciła oczyma na stwierdzenie z najpiękniejszymi. - Pólwile się nie liczą - powiedziała natychmiast; to nie sztuka być tak piękną, gdy ma się za matkę wilę. Odporna na urok i czar tych istot Sigrun patrzyła na to trzeźwiejszym okiem. Na prawdziwe uznanie zasługiwały wszak te, które zachwycały oko bez magicznych genów. Pokręciła głową ze znów udawanym żalem. - A masz taką? - pytanie było retoryczne; oczywiście, że nie miał. Byłaby skłonna się o to nawet założyć, ale może nie o własną rękę - któż wie co naprawdę chodziło mu po głowie? Nie łudziła się nawet, że się tego domyśla. Ramsey Mulciber przywodził jej na myśl niezwykle skomplikowaną, numerologiczną zagadkę, które tak sobie umiłował.
Pytał z powagą, choć dostrzegła drgające kąciki ust, Rookwood nie miała zamiaru się powstrzymywać; roześmiała się głośno i szczerze na samą myśl o poślubieniu go. - Nie - odpowiedziała bezlitośnie, znów śmiejąc się pod nosem. - Ale potraktuj to jako komplement. Moi mężowie źle kończą - wyciągnęła prawą dłoń, tym razem nie po to, by zabrać mu papierosa, lecz sięgnęła do jego ręki na stole, by poklepać go po niej pocieszająco. Prawda była taka, że męża miała jednego, przed siedmioma laty, lecz z całą pewnością nie chciałby podzielić jego losu; nie musiała mówić wiele więcej, Mulciber znał tę historię. Alpharda Montague pozbyła się dość szybko i przebiegle, zanim jeszcze zdążył prawdziwie napsuć jej krwi. Była zmuszona zrobić to po cichu, aby odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia - do dziś nie mogła odżałować, że nie zabawiła się z nim nieco dłużej. Głośno powtarzała jedynie, że przeboleć nie moze jego straty.
Uśmiech na ustach zgasł z wolna, wysłuchała jego słów w milczeniu, paląc papierosa; nie zasmuciły ją, ależ skąd. Próżno było szukać zdziwienia, czy szoku w jej oczach - nawet, gdyby powiedział, że zabił ich sam. - Dlaczego musieli umrzeć? - zapytała w końcu, Była jedynie paląca ciekawość, którą pragnęła zaspokoić; bratobójstwo nie byłoby zbrodnią większą, niż te których się dopuszczał, których niejednokrotnie dokonywali razem - często wyłącznie dla własnej rozrywki. Sigrun była pewna, że ona nie zabiłaby własnego brata; nie dlatego, że nie pozwoliłyby jej na to uczucia, ależ skąd. Kręgosłup moralny nie był skrzywiony, wcale go nie posiadała. Miała jednak pewność, że wszyscy bracia nie daliby sobie wzajemnie powodu, by drugie musiało posunąć się do podobnego czynu. - Najwyraźniej - stwierdziła lekko, znów wzruszając ramionami.
W związku ze wstąpieniem w szeregi Rycerzy Walpurgii mogła żałować jedynie jednego. Służba Czarnemu Panu wiążała się z koniecznością pogodzenia się ze swoim miejscem w hierarchii, a ponieważ dołączyła doń zaledwie przed miesiącem - nie była ta nikim ważnym, w przeciwieństwie do Mulcibera; musiała więc akceptować władze, jaką nad nią tym sam miał i nie wątpiła, że by to wykorzystał. Bardzo boleśnie. Z trudem trzymała ręce przy sobie; uśmiechała się, przyjmując maskę komediantki, lecz jednocześnie zaciskała zęby, a na szyi lekko pulsowała żyła.
- Skąd pewność, że nie uciekłam? - spytała kpiąco; nawet jeśli miała zamiar powiedzieć mu tej nocy o tym, co wydarzyło się kilkukrotnie pomiędzy nią, a jego ojcem, to plany te właśnie się rozwiały. Nigdy nie potrafiła zrozumieć dlaczego Mulciber i jej bliźniaczy brat darzyli się tak jadowitą niechęcią; Chrstopher był wszak jej odbiciem, połową tego samego, zgniłego jabłka. Wszystko byłoby znacznie ciekawsze i łatwiejsze, gdyby tylko skończyli z podobną dziecinadą, bo inaczej ująć w słowa się tego nie dało. Znów przewróciła oczyma. Szybko straciła zainteresowanie kelnerką, uwagę skupiając na w połowie pełnej szklance; pozbawiła ją zawartości, gdy Mulciberowi zachciało się opuścić te skromne progi. Nie miała nic przeciwko, zabawa tu nie zaoferowała im wiele; narzuciła na ramiona płaszcz podszyty futrem z lisów, na które schwytała sama.
Ledwie przekroczyli próg kasyna, a rozległ się głośny trzask oznajmiający teleportację obojga; rozpłynęli się w powietrzu, w jedno uderzenia serca pojawiając się setki kilometrów dalej. Gdzieś w Dorset, pośród zimnej, lepkiej ciemności; nad koronami starych, wysokich drzew tańczyły gwiazdy wielkiego wozu. Mroźne powietrze jęło nie tylko szczypać w policzki, lecz ostudziło nieco złość Sigrun; opatuliła się mocniej płaszczem, wsuwając dłoń do kieszeni i zaciskając palce na różdżce. W takim miejscu jak to, lepiej było mieć ją w pogotowiu. - Rozumiem, że tu czeka nas noc pełna niezwykłej rozrywki? - brodą wskazała na drewniany most, prowadzący ku wiosce zamieszkanej (ponoć) przez samych czarnoksiężników. Ruszyła w jego kierunku.

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 3

Nie wątpił wcale w jej słowa, ale niezmiennie lubił ją prowokować, zmuszać do przesuwania granic, ciągłego udowadniania wartości i wagi swoich słów. Dla zabawy, po prostu. Nie raz przekonał się, że z łatwością sięgała po to, czego pragnęła, nawet jeśli było zakazane i pozornie niedostępne. Choć byli zupełnie różni — ona, przypominająca ogień, gwałtowny, nieposkromiony, niszczycielski, będąca wyraźnym światłem, do którego ciągnęły niczego nie podejrzewające ćmy i on, ocean spokoju, cierpliwości, pozornie niegroźny i stabilny, lecz wyjątkowo zwodniczy w swej naturze, bo gdy nadchodził sztorm nikt nie miał z nim żadnych szans, ani z górami lodu, które pływały po dalekich i nieznanych nikomu morzach — szanował ją i cenił. Jej groźby zawsze znajdowały rezultat, nie były słowami rzucanymi na wiatr. Miała swoje zdanie, burzliwy temperament i wyjątkowo zmienną, nawet jak na kobietę naturę. Łączyła ich wewnętrzna niestabilność, nagłe i nieoczekiwane zwroty akcji w sposobie myślenia, humoru i nastroju. On nie okazywał niczego, ona przedstawiała zaś wszystko. Łatwo ją było rozczytać, malowała się jak na dłoni, ale to nie czyniło z niej mniej groźnej oponentki. Wiedział, że nie należało jej lekceważyć. I o ile nie obawiał się z jej strony ani ataku, ani zdrady — łączyła ich wspólna sprawa, a ona zgodnie z nią musiała szanować obowiązującą hierarchię — nie przestawał być przy niej czujny. Wydawało mu się, że im dłużej się znali, tym bardziej ostrożny się robił w jej towarzystwie, a może ogólnie, z natury. Była metamorfomagiem, potrafiła przybrać twarz dowolnej osoby, a on, choć był spostrzegawczy, mógł być oszukany; mógł popełnić błędy, których powinien się wystrzegać.
— Niech więc tak będzie — przytaknął jej niemalże śpiewającym tonem, wzruszając niewinnie ramionami. Włożył po raz ostatni papierosa do ust, przytrzymując go palcem wskazującym i kciukiem, za sam koniuszek bibułki, po czym zaciągnął się nim, wysysając z niego już wszystko, co miał do zaoferowania. Dobre, poczciwe Stibbonsy. Niedopałek wyrzucił nonszalanckim pstryknięciem przed siebie, kiedy szli w obranym przez nią kierunku.
— Nie znam poczucia winy, nie znam więc i wstydu.— Wierzył, naprawdę głęboko wierzył, że nie było w nim nic, co musiałby próbować ukryć przed światem, przy tak wyraźnym ubóstwie uczuć uznając ten stan za permanentny. Ale niegdyś nie miał nic do stracenia poza swoim własnym bytem, bardziej umysłem i duszą niż ciałem, które nie miało znaczenia. Uparcie odrzucał od siebie świadomość, że w jego życiu istniało więcej takich bytów, o których myślał, o które na swój pokrętny i irracjonalny sposób dbał. Nie powinien ich mieć, stanowiły czułe punkty, które mogły doprowadzić do jego zguby, uczynić go słabym, a co gorsza, bezbronnym. Odrzucał te koncepcje, racjonalizował związki, wiążąc je wyłącznie z korzyściami, jakie otrzymywał w zamian. Ignotus, potężny czarnoksiężnik z niejasnych przyczyn stał mu się bliski. Czuł się od niego silniejszy, ale jego zdolności samozachowawcze, instynkt, głęboka mądrość go fascynowały. Cassandra, uzdrowicielka, która nie raz postawiła go na nogi, to dzięki niej wciąż żył, karmiła go i leczyła, dbała o formę. I wreszcie Lysandra, najmniej zrozumiała dla niego istota, była drogą do porozumienia z jej matką. To była jego wersja, którą powtarzał w głowie jak mantrę, ignorując echo dziwnych, podświadomych zażyłości, które się w nim rodziły. — Skończyłem z nimi — półwilami. — Przestały mnie bawić.— Każdemu kiedyś coś się nudzi. Jemu znudziło się piękno, które wymagało uwielbienia. Idealne, pozbawione skaz, doskonałe. Było dla niego zrozumiałe na wskroś. Już dawno zdał sobie sprawę, że potrzebuje czegoś więcej, innych bodźców, silniejszych wrażeń. Nie potrafił doceniać piękna, nie znał się ani na muzyce, ani na sztuce. — Miałem — odparł zgodnie z prawdą, rozglądając się dookoła. Zmieniła się sceneria. Wokół nich rosły surowe, pozbawione liści drzewa, dookoła zalegała gęsta mgła, wokół czuć było błoto i wydobywającą się z ziemi źródłami siarkę. Znał drogę, która prowadziła do tego miasta. Była zwodnicza i trzeba było na niej wyjątkowo uważać. — Ale już nie mam.— Stare dzieje, o których nikt już nie pamięta. Nawet on nie zostawił sobie w głowie miejsca na arystokratkę zamieszaną w mezalians, która miała mu oddać swoją rękę.
Na dźwięk jej śmiechu, spojrzał na nią, odrywając wzrok od ciemnych i ponurych okolic.
— Byli słabi. Na tym świecie nie ma miejsca dla słabych jednostek. — Taką zasadę zawsze uznawał i dlatego nie tkwił w żałobie po Grahamie ani chwilę, nie wspominając już o Vasylu, którego chciał zabić osobiście. Jego brat bliźniak powinien być silniejszy, nie powinien dać się tak łatwo zabić. Nie wracał myślami do niego za często. Utracone dzieciństwo, odseparowane dzieci nigdy nie miały szans nadrobić straconego czasu i więzi, która mogła ich łączyć. Dziś sądził, że tak było lepiej. Bo był sam. Sam jeden.
— To nawet mnie zaciekawiło — przyznał, gdy zbliżali się do mostu. — Porozmawiajmy teraz o twoim typie, Siggy — zaproponował, zwalniając tempa, gdy wchodzili na most. Coś mu w tym wszystkim nie pasowało. Spojrzał pod swoje nogi, deski, po których stąpali wydawały się być niestabilne, lecz może tylko on to czuł. A w końcu, gdy Sigrun go wyprzedziła, zobaczył, jak deski pod jej podeszwami się topią, rozpuszczają. — Powinniśmy zejść z traktu. Jak najszybciej — ostrzegł ją. I jego każdy kolejny krok sprawiał, że tracił równowagę. Bez chwili zawahania podjął decyzję o tym, by zmienić się w kłąb czarnego dymu i wznieść ponad rozpuszczający pod nimi most.

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 62

- Sumienie czyste, bo nieużywane, co? - zażartowała, powtarzając wszystkim znany frazes, który był banalny i wyświechtany, lecz w ich przypadku boleśnie prawdziwy. Żadne z nich nie czuło ciężaru wyrzutów sumienia, a tym bardziej wstydu, choć dopuszczali się czynów strasznych, nieludzkich, obrzydliwych. Może po prostu urodzili się z bezpowrotnie skrzywionymi kręgosłupami moralnymi, bądź nie posiadali ich wcale - każde sądziło, że postępuje właściwie, bo czyż szlam nie zasłużył na traktowanie ich z bezwzględną pogardą, a zdrajcy krwi śmierć w męczarniach? Walka o wyjście z cienia, służba Czarnemu Panu, przywrócenie na świecie właściwego porządku - wydawały się absolutnie właściwe.
Ze względu na wychowanie w rodzinie o poglądach niezwykle konserwatywnych, może takie tematy winny akurat ją zawstydzać, skoro urodziła się kobietą, lecz cóż - akurat do tego Sigrun podejście miała aż za nadto liberalne.
- To dobrze - powiedziała takim tonem, jakby była jego matką i dostała właśnie sowę z listem gratulacyjnym od dyrektora Hogwartu przez same Wybitne, które zgarnął na sumach. - Są nudne - dodała tonem znawcy; nie, żeby wiele o nich wiedziała, lecz spotkała w życiu kilka z nich. Jako kobieta była odporna na ich urok, patrzyła na piękne twarze trzeźwo i (prawie) obiektywnie. Niesamowita uroda, godny pozazdroszczenia wdzięk - wszystkie to miały, każda tak samo, niczym lalki, które wyszły spod ręki tego samego lalkarza. Wszystkie eteryczne i uzdolnione artystycznie, co za nuda. Umarłaby przy takiej ze znużenia, a przynajmniej tak się jej wydawało, bo nigdy nie poczuła fascynacji, którą półwili czar potrafił w mężczyznach wzbudzać.
- Miałeś? - spytała nie ukrywając zaskoczenia. A to ci niespodzianka! - Kto to był? - dopytała; chciała wiedzieć, bo bywała czasami wścibska.
Byli słabi. Odpowiedź nie zaspokoiła ciekawości Sigrun; jakie znaczenie kryło się pod tymi słowami? W jakim sensie byli słabi? Słabości było wiele. Pokiwała głową ze zrozumieniem i aprobatą; ufała osądowi Mulcibera i zgadzała się ze stwierdzeniem, ze słabe jednostki należy wyeliminować. - Jak umarli? - dopytała bez skrępowania; temat nie wydawał się dla Ramseya drażliwy, a przynajmniej nie potrafiła dostrzec tego w jego oczach, czy twarzy, zwłaszcza w tych ciemnościach. A nawet jeśli miałaby tego świadomość, to i tak by zapytała; Sigrun nie była ani zbyt taktowna, ani nie miała skrupułów przed tym, by szarpać cudze rany.
- Myślałam, że znasz mnie już na tyle, by to wiedzieć - powiedziała, splótłszy ręce na piersi i udając naburmuszoną; nigdy specjalnie nie ukrywała się przed nim z własnymi romansami, dłuższymi, czy chwilowymi, choć najpewniej o znajomość z jego ojcem mógł jej w tym momencie nie podejrzewać. - A jeśli nie, to spróbuj zgadnąć - rzuciła figlarnie, ruszając w kierunku mostu.
Deski zaskrzypiały złowieszczo pod jej stopami, gdy stąpała po ich ostrożnie; zdążyła uczynić jednak tylko kilka kroków, a zaczęły rozpuszczać się niczym kostki cukru w wodzie, jak gdyby podeszwy butów były rozgrzane jak węgle. Przeklęła pod nosem, gdy ujrzała ponad głową kłąb czarnego dymu; niezmiennie zazdrościła Śmierciożercom znania tajemnicy tej sztuki. Zacisnęła usta w wąską kreskę i rzuciła się biegiem, aby przedostać się na drugą stronę bagna, gdzie zmaterializował się Mulciber. Wolała nie ryzykować teleportacją w chwili poddenerwowania; ostatnie, czego było jej potrzeba, to rozszczepienie na krótko, przed wyruszeniem do Azkabanu.

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 99

| 18 kwietnia

Nie, Frances, nic mi nie jest, nie chcę o tym rozmawiać. Zapomnijmy dziś o Londynie, dobrze? Po prostu chodźmy na spacer.
Nie chciała o tym rozmawiać, nie mogła o tym myśleć. Bała się, że jeśli dziewczyna zacznie zadawać pytania, nie uda jej się zatrzymać języka za zębami. Że powie o Oazie, powie o Zakonie, że wyjawi rzeczy, których wyjawiać nie powinna. Skoro Frances, mając brata w organizacji, o niczym nie wiedziała, tak powinno zostać. Może Keat chciał ją chronić? Może po prostu jej nie ufał? Nie znała powodów, ale nie miała zamiaru w nie wnikać. To brat powinien ją wprowadzić, nie obca osoba.
Dlatego po prostu wybrały się na spacer. Dorset powinno być bezpiecznym miejscem, choć Gwen nie znała go szczególnie dobrze. Umówiły się w jednym punkcie, a następnie po prostu ruszyły w piękny, gęsty las, trzymając się ścieżki. Żadna przecież nie chciała się zgubić. Rozmawiały o miłych rzeczach, bo i po co wspominać te niemiłe? Frances zaś, jak zawsze elegancka i taktowna, chyba wyczuwała, że po prostu nie powinna się Gwen o pewne rzeczy pytać, szczególnie gdy malarka na początku wyraźnie dała znać, że nie chce o nich rozmawiać.
Betty biegała wokół, zadowolona z chwilowej zmiany otoczenia, a panny mijały coraz to kolejne drzewa. Ścieżka zaś stawała się coraz węższa i wyraźnie rzadziej uczęszczana, ale pannom nieszczególnie to przeszkadzało. Odziana w mugolskie spodnie i koszule z długim rękawem Gwen czuła, że w końcu zaczyna się nieco uspokajać. Ostatni czas był trudny i chwile spędzane z koleżanką po prostu dawały jej upragnioną chwilę wytchnienia. Z dala od wszystkich pokrzywdzonych, z dala od tych, którzy mogli czegoś od niej chcieć.
Wtedy doszły do zakrętu, a im oczom ukazał się niespodziewany widok. Stary, wiszący, rozpadający się wręcz most, przewieszony nad mglistym bagnem nie był czymś, czego można byłoby się spodziewać w tak urokliwej okolicy.
Betty, zaciekawiona nowym zjawiskiem, podbiegła do bagna, pociągnęła nosem, po czym podkuliła ogon i natychmiast wróciła do właścicielki, siadając obok jej nogi i mrucząc niespokojnie. Sama rudowłosa zatrzymała się, rozglądając się po okolicy.
– Ile tu kruków – mruknęła cicho, dostrzegając stado olbrzymich ptaszysk siedzących na linach. Czy jej się wydawało, czy przed chwilą mignął jej też ogromny kot?
Malarka zerknęła na koleżankę.
– Słyszałaś o tym miejscu? – spytała.
Nie bywała często w tej okolicy, do tej pory nie miała potrzeby. Trzymała się raczej tylko Londynu. Aż do teraz, gdy przez głupotę i zaślepienie czarodziejów nie miała wstępu do swojego rodzinnego miasta. Przynajmniej nie legalnie. Tajemnice Dorset były jej więc bliżej nieznane.

Gwendolyn nie chciała o tym rozmawiać, a Frances nie zadawała zbędnych pytań. Nie widziała sensu roztrząsać przeszłe wydarzenia, które blondynka powoli, skrupulatnie wymazywała ze swojej pamięci. Nie chciała pamiętać tamtej nocy pełnej zaklęć ani tych wszystkich nadgodzin, jakie spędziła w szpitalnych pracowniach… Była również przekonana, że nic złego jej nie grozi. Nie miała żadnych problemów, z zarejestrowaniem różdżki; pracowała w państwowym instytucie a i słowa, jakie słyszała z ust Sheridana oraz Macnaira skutecznie ją uspokajały. Fakt, że panna Grey była cała i zdrowa wystarczał jej w kwestii informacji, których nadmiar mógł być problematyczny. Nie tylko dla niej, ale i koleżanki mugolskiego pochodzenia.
Szła więc, trochę cichsza niż zawsze, nie wiedząc ile powinna powiedzieć; czym podzielić się aby przypadkiem nie wywołać w swojej towarzyszce nieprzyjemnego uczucia. W końcu ona nie musiała opuszczać rodzinnego miasta, a jej życie niewiele różniło się od tego, które prowadziła przed pierwszym dniem kwietnia w czasie gdy życie Gwen, zapewne uległo wielu zmianom. Panna Burroughs nadal uparcie starała się nie wnikać zbyt głęboko w politykę czarodziejskiego świata, w tej chwili najzwyczajniej w świecie ciesząc się spacerem.
Szaroniebieskie spojrzenie przeniosło się ze znanej jej roślinki która na chwilę przykuła jej oczy w kierunku mostu, gdy koleżanka zwróciła jej uwagę na znajdujący się przed nimi most. Na widok sporej gromady kruków usta dziewczyny rozciągnęły się w ciepłym uśmiechu.
- Uwielbiam kruki, są cudowne. - Wyznała, ledwie na chwilę zerkając w kierunku rudowłosej, by znów przenieść spojrzenie na piękne, czarne ptaki. Obserwowanie ich sprawiało dziewczynie szczerą przyjemność, nie oderwała więc spojrzenia nawet wtedy, gdy z ust panny Grey padło pytanie.
- Niewiele. - Zaczęła, wyjmując z niewielkiej torby kawałek niezjedzonej podczas przerwy na lunch bułki. - Ponoć w okolicy znajduje się Tynham. To niewielka wieś, czytałam o niej w jakiejś książce. Według autora jest to miejsce ulubione przez czarodziejów parających się czarną magią, ponoć przeprowadzano tam nawet czarnomagiczne praktyki na mugolach, którzy kilkanaście lat temu uciekli z mieściny. Nie wiem jednak, na ile jest w tym prawdy. - Spokojnie podzieliła się z rudzielcem wiadomościami wyczytanymi w jednej z książek, takiej w rodzaju tych, przygodowych. Była pewna, że w każdej książce czai się ziarnko prawdy. Podczas mówienia, ostrożnie rozkruszyła bułkę na jednym z kamieni, na tyle wysokim aby Betty nie mogła go dosięgnąć, w swym geście chcąc nakarmić prześliczne ptaszyska siedzące na moście. - Ponoć ten most przypomina trochę schody z Hogwartu, w książce autor wspominał, że lubi płatać figle. - Dodała jeszcze wzruszając ramionami, samej nie będąc co do tej informacji przekonanej. W końcu, potrzeba było wiedzy i umiejętności, aby taki most utworzyć.
- Idziemy dalej, czy zawracamy?

Zmarszczyła brwi, spoglądając na Frances z zaciekawionym uśmiechem. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Panna Burroughs była elegancką, zawsze poukładaną młodą kobietą. Kruki kojarzyły się malarce raczej z wiedźmami z ulicy Śmiertelnego Nokturna, nie z dość wykwitną alchemiczką z Munga.
– Naprawdę? – spytała zdumiona. Po chwili namysłu dodała jednak: – Może powinnyśmy mieć kruki, nie sowy? Jak na poważne wiedźmy przystało? – spytała, z cieniem śmiechu w głosie. Tamte dni… niby były tak niedawno, a jednak Gwen miała wrażenie, jakby cały świat zmienił się od wtedy o sto osiemdziesiąt stopni. Że to, co było, już nie wróci, że wojna zniszczyła te sielskie dni, które wtedy wydawały jej się przepełnione niepokojem i strachem. Wtedy po prostu jeszcze nie wiedziała, czym jest prawdziwy strach.
Nie wiedziała aż do tego dnia, w którym podniosła różdżkę na Wrońskiego, aby następnie próbować zgrywać bohatera. Jaka ona była głupia. Powinna uciekać, nie walczyć.
Nie powinna o tym myśleć. Nie dzisiaj. Nie teraz. Bo teraz było tak, jak dawniej. A przynajmniej obydwie udawały, że jest. Po co to zmieniać? Po co się smucić? Były na wspólnym spacerze, miały się dobrze bawić, a nie znacząco milczeć, by nie zranić tej drugiej. Nie mogły dopuścić, by wiosna zabrała im cenną młodość.
Wysłuchała słów Frances, starając się na nich skupić. Gdy dziewczyna skończyła, Gwen wyciągnęła z kieszeni różdżkę.
– Jeśli to prawda – powiedziała, unosząc brew. – Powinnyśmy to sprawdzić. Magia nie będzie panoszyć się, gdy nowoczesne wiedźmy stoją na straży – powiedziała, ściszając głos do teatralnego szeptu, wciąż ściskając w dłoni różdżkę.
Nie sądziła, by plotki przekazane jej przez blondynkę były prawdą. Gdyby sądziła inaczej nigdy nie zachowałaby się przecież w ten sposób. A skoro miały być poważnymi wiedźmami, musiały to sprawdzić!
– Oczywiście, że idziemy! – powiedziała, z nieco wymuszonym entuzjazmem. Nigdy nie była dobrym kłamcą, nawet (a może właśnie szczególnie) w kwestii własnego nastroju. Ale robiła wszystko, by Frances nie pomyślała sobie, że coś z jej życiem jest nie tak. Nie było potrzeby, aby ją martwić.
Ruszyła przodem, ostrożnie kładąc stopę na stary most. Ten natychmiast drgnął, a kruki wbiły się w powietrze z głośnym krakaniem. Gwen wzięła głęboki oddech, zdecydowała się jednak schować różdżkę do kieszeni i ruszyła dalej. Ostrożnie i powoli.

The member 'Gwendolyn Grey' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 3

- Och, tak. Kruki są jednymi z najbardziej inteligentnych ptaków, potrafią kojarzyć fakty i rozpoznawać ludzi. Dla każdego oznaczają co innego, od śmierci przez wojnę, miłość i światło. Są… jak życie. - Wyjaśniła głosem pełnym podziwu, nadal nie potrafiąc oderwać spojrzenia od czarnych piór. Frances dostrzegała piękno tych zwierząt, czując swego rodzaju dziwną więź między nimi a nią samą. A może było to jedynie wymysłem umysłu, który bardzo często czuł się samotny? Nie wiedziała, lubiła jednak myśleć, że na tym świecie jest cokolwiek, z czym czułaby więź. - Ach, to byłoby cudowne! Chociaż nie potrafiłabym chyba odstawić Morii na boczny tor, wiesz, zdążyłam się do niej przywiązać. - Odpowiedziała na pytanie delikatnie wzruszając ramionami. Chciałaby posiadać kiedyś jedno z tych pięknych zwierząt jako swojego towarzysza, obecnie jednak w jej niewielkiej kawalerce nie było miejsca na drugą klatkę a panna Burroughs nie miałaby serca, aby rozstać się ze swoją wierną sową.
Czasy niestety się zmieniały, Frances jednak całkiem nieźle wychodziło ignorowanie tego, co działo się w Lodynie. W gruncie rzeczy nie było to wcale takie trudne, gdy większość czasu spędzało się w spowitych w półmroku pracowniach alchemicznych, z daleka od tego, co mogło dziać się na ulicy.
- Jeśli to prawda, możemy znaleźć tam bardzo ciekawe… Dzieła naukowe. I przystojnych czarodziejów, którzy uratują nas z opresji, jeśli w nią wpadniemy. - Odpowiedziała z rozbawieniem, wybrzmiewającym w głosie. Ona również nie sądziła, aby wyczytane w przygodowej książce informacje można było zakwalifikować jako wiarygodne źródło, nawet jeśli na pewno znajdowało się w tej historii ziarenko prawdy. Gdzieś w środku liczyła, że odnajdą zapomnianą, opuszczoną wioskę pełną książkowych białych kruków, nawet jeśli logika podpowiadała jej, że zapewne Tyneham to zwykła, prosta wioska niewyróżniająca się niczym niespodziewanym.
Frances z cichym westchnieniem ruszyła w kierunku mostu, trzymając się kilka kroków za rudzielcem z żalem przyglądając się odlatującym krukom. Szarniebieskie spojrzenie szybko jednak powróciło w kierunku mostu. Z zaciekawieniem obserwowała jak Gwendolyn robi pierwsze kroki przez deski mostu. Z ust blondynki wyrwało się dramatyczne: - Gwen! Uważaj! - Gdy tylko zauważyła, jak deska na której przed chwilą stała dziewczyna zdaje się rozpuszczać. Och, co powinna teraz zrobić? Nie miała przy sobie eliksirów, nie była też pewna, aby znała jakiekolwiek zaklęcie, które mogłoby w tej chwili pomóc. Czuła, jak strach powoli napływa do jej ciała, nie pozwalając skupić myśli na tym, co właśnie się działo. Z przerażeniem w oczach przyglądała sie koleżance, próbując wpaść na jakiś pomysł i tylko jedno było pewne - sama nie powinna teraz dotykać mostu choćby palcem.

Oczy Gwen otworzyły się nieco szerzej, gdy Frances zaczęła opowiadać jej o krukach z taką pasją, jakiej panna Grey nigdy nie spodziewałaby się po koleżance. Kruki będące życiem. Cóż za górnolotne porównanie, zwłaszcza biorąc pod uwagę umysł naukowca, jaki posiadała jej znajoma z lat szkolnych.
– Na nie chyba trzeba mieć lepsze warunki, niż na sowę – podzieliła się swoją myślą, dotykając delikatnie włosów dłonią. – Chociaż powiem ci, że czasem przydałby mi się pomocnik dla Vardy. Czasem pisze dużo listów na raz.
W końcu porozumiewała się za ich pomocą zarówno z klientami, jak i znajomymi. Czasem Varda robiła nawet kilka kursów dziennie i Gwen czuła, że wykorzystuje sowę ponad jej siły. Co prawda, w obecnych czasach była nieco ostrożniejsza, wiedząc, że poczta może być przechwytywana, ale i tak… Sowa była niezbędna.
Pokiwała teatralnie głową.
– Szczególnie kuszący są ci czarodzieje – przyznała. – Może w końcu trafiłby się jakiś porządny! – stwierdziła, chociaż słowa Frances mimowolnie przywiodły jej na myśl Wrońskiego. Przecież on, wtedy, nad ranem, przejął właśnie taką rolę. Pomagał biednej damie, która sama nie potrafiła sobie poradzić. Mimo tego, że miał ją przecież za szlamę. Do dziś nie do końca wiedziała, co kierowało mężczyzną.
Nie dane było jednak im dłużej rozmawiać, bo Gwen ruszyła na most i po zrobieniu kilku kroków zauważyła, że coś jest nie tak. Deski, których dotknęły jej stopy zaczynały stopniowo znikać. W oczach malarki pojawiło się przerażenie, którego Frances nie była w stanie dostrzec. Rudowłosa zacisnęła ręce na linach, zaczynając się trząść. Do jej uszu dobiegł krzyk koleżanki, jednak malarka nie miała czasu, aby szczególnie się nim przejąć.
Już chwilę później spróbowała się cofnąć na brzeg, z którego przyszła: nie odeszła przecież daleko. Miała wrażenie, że jej serce podeszło do gardła, gdy zrobiła nagły półobrót, starając się dotrzeć do koleżanki. Och, to był tak głupi pomysł! Oczywiście, że musiały być lekkomyślne. Albo raczej, że ona musiała być tak lekkomyślna i wejść na ten stary most! Ten był wyraźnie zaczarowany i Gwen powinna zdawać sobie sprawę z tego, że jeśli wokół czegoś krążą magiczne legendy, warto najpierw sprawdzić, czy choć część z nich nie jest prawdziwa.

| próbuję przedostać się do Frances, ST 40