41. Która postać, także ze świata współczesnego lub historyczna, mogłaby być dla Twojej postaci wzorem do naśladowania albo mentorem?
Nie widzę Ignotusa podążającego za kimś jako swoim mentorem bądź wzorem. Potrafię go sobie wyobrazić jako małego chłopca, który trafia pod opiekę do Włada III Palownika, który szybko staje się kimś, za kim mały Mulciber podąża z rosnącą fascynacją, ucząc się od niego zarówno rządzenia, walki, jak i okrucieństwa, które jednak nigdy nie jest okrucieństwem dla samego okrucieństwa, a znajduje gdzieś zawsze uzasadnienie.
Wlad Palownik, zwany też Drakulą, wbrew swojej legendzie wcale nie był tyranem. Był jednak inteligentnym i sprytnym władcą, którzy rządził twardą ręką, a przede wszystkim prowadził skutecznie wojny z Turcją. Zdołał jednak zbudować swoją legendę, między innymi bezlitośnie nadziewając na pale żołnierzy przeciwnika, tym samym zniechęcając go do dalszej walki. Właśnie to mogłoby imponować Ignotusowi - sięganie po rozwiązania skrajne, okrutne wręcz, ale przede wszystkim skuteczne.
Był osobą, o której, by ją zdyskredytować, musiano wymyślić najbardziej przerażającą legendę. I to też jest osiągnięcie, które Ignotus chętnie dopisałby na swoje konto.


42. Czego Twoja postać nie zrobiłaby nigdy, za żadne pieniądze i pod żadnym pozorem szantażu?
Wiele jest rzeczy, których Ignotus nie zrobiłby za pieniądze ani pod groźbą szantażu. Na pierwszym wcale przesadnie mu nie zależy, drugiemu nie pozwoliłby zmusić się do ugięcia do czyjejś woli. Zwykł robić to, co sam uważa za słuszne, nie bacząc na oferowane korzyści, nie zwracając uwagi na wypowiadane groźby. Jest jedna siła, której się nie sprzeciwia, nawet jeśli polecenia mu się nie podobają - jest to rozkaz Czarnego Pana. Zrobił wszystko, co ten mu rozkaże. Prawie. Jedną rzeczą, która może go zmusić do niewykonania polecenia, byłoby, gdyby celem miało być uśmiercenie Ramseya. Tego jednego Ignotus nigdy by nie zrobił. Jest jego ostatnim żyjącym synem, największą słabością starego Mulcibera, który się z tym nawet specjalnie nie kryje i nie próbuje z tym faktem walczyć. Gdyby dostał rozkaz, zabicia Ramseya, nie próbowałby się bronić, gdyby to on, w obronie, rzucił na niego avadę. A gdyby do walki nawet nie doszło, a on pozwolił mu uciec, byłby gotów przyjąć wszystkie konsekwencje swojej niesubordynacji. Nie próbowałby ich uniknąć, czymkolwiek miałyby nie być, choćby wiązały się ze śmiercią bądź losem znacznie od śmierci gorszym. Nie ma, według Ignotusa, losu straszniejszego niż życie, w którym musi pozbawić życia swojego ostatniego, ukochanego syna.


43. Twoja postać wybrała się do galerii sztuki a jej wzrok przyciąga jeden, konkretny obraz. Patrzy na niego przez dłuższy czas, zaskoczona i zafascynowana. Co znajduje się na malowidle? Jaki to rodzaj obrazu?
Hieronim Bosch z jego chaosem i niepokojem tkwiącym w każdym obrazie przyciągnąłby uwagę Ignotusa w pierwszej kolejności. Zatrzymałby się przed Wizjami Zaświatów i skupił na części poświęconej Upadkowi Potępionych. Obraz fascynowałby go i przyciągał, przerażał, ale jednocześnie napełniał siłą. Mógłby ze stanowiska obserwatora patrzeć, jak inni upadają. Czuć ich przerażenie, wpatrując się dostatecznie długo, nawet słyszeć ich krzyki. Wiedziałby dokładnie, co dzieje się w sercach, głowach i duszach namalowanych, wiedziałby, że zasłużyli na taki los i wreszcie - wiedziałby, że i on według tego wyroku także zasłużył na ich los. A jednak, świat, w którym się znajduje pozostawiał go nietykalnym, nie został jednym z upadłych, jest ponad nimi, silniejszy, lepszy, niepoddający się cudzej moralności, z którą się nie zgadza. Jest to pewna ułuda potęgi i stania ponad wszystkimi innymi, ale wciąż satysfakcjonująca.


Kolejną rzeczą, jaka z pewnością przykułaby jego uwagę, byłyby rysunki anatomiczne wykonane przez Leonarda da Vinci. Dokładne przekroje kości, szczególnie czaszki, skrupulatne badania, których ślady zachowały się na starych i pożółkłych kartkach papieru. Dla Ignotusa byłyby symbolem zdobywania wiedzy, odkrywania człowieka w najbardziej dogłębny i przenikliwy sposób. To, co tkwiło w każdym człowieku, jego sekrety wywleczone na światło dzienne za pomocą ołówka. Takie szkice lubi też wykonywać Ignotus, poznając anatomię na tyle, ile to możliwe.


44. Animagowie zmieniają się w zwierzęta, pasujące do ich wyglądu lub charakteru. Co jeśli Twoja postać zostałaby zamieniona w roślinę? Jakim kwiatem, ziołem, drzewem lub innym elementem flory stałaby się?
Piołun.
Niezbyt urodziwy, na pewno nie hodowany dla pięknych kwiatów, swoim wyglądem nie zachęcający do jego zerwania. Powszechnie znany jako trujący. W smaku paskudnie gorzki. I posiadający właściwości zarówno odurzające jak i lecznicze. Poza aparycją więc - uniwersalny.
Ignotus też nie jest piękny. Lata więzienia odcisnęły na jego twarzy swoje piętno, które widoczne jest także na duszy, którą wbrew pozorom wciąż posiada. Potrafi być równie niebezpieczny, co piołun - zabójczy wręcz. Potrafi powodować ból, znajduje w tym pewną sadystyczną przyjemność, jak trucizna, która też powstała, by wzbudzać cierpienie. Nie jest dobrym człowiekiem. Bywa zwodniczy, zasłania się kłamstwem, buduje ułudę, lubi, gdy ludzie się od niego w pewnym sensie uzależniają. Trudno szukać u niego współczucia, empatii, pomocy. Nie będzie miał skrupułów, by wszystkich tych rzeczy odmówić, jeśli tylko nie będzie mu się opłacało. Umie być wyrachowany, gorzki. Chyba, że chodzi o rodzinę, o ludzi, na których mu zależy, o tych, na których dobru mu zależy. Wówczas okazuje się wcale nie być też człowiekiem złym. Potrafi więc być wszystkim, nieprzyjemnym i groźnym, a jednocześnie pomocnym i dobrym. Nie może uniknąć tego, jak jest zwykle postrzegany, nie zależy mu też, by to zmieniać.

45. Twoja postać znalazła się w baśni razem z trzema braćmi Peverell. Śmierć ofiarowała jej potężny artefakt: jakie byłoby jego działanie?
Byłaby to myślodsiewnia. Nie jednak sprawiająca, że zapomina się tego, co się przeżyło, a pozbywa się wyrzutów sumienia i niepokojów z tym związanych. Ignotus nie sypia. Nie chodzi o to, że nie sypia dobrze, tylko zwyczajnie nie sypia. To jeden z efektów jego lat spędzonych w więzieniu. Wszystko wraca do niego w przeróżnych, przerażających obrazach, nad którymi nie ma żadnej kontroli. Jeżeli już zdoła w ogóle zasnąć. Śpi wówczas krótko i budzi się bardziej zmęczony niż zanim się położył. Prześladują go najstraszniejsze wizje, nad którymi nie potrafi zapanować. Gdyby więc mógł poprosić o coś śmierć, poprosiły o myślodsiewnię na uczucia. Mógłby zostawić w niej wszystko to, co naznaczyło go tak głęboko, że za dnia nie potrafi nawet do tego dotrzeć. Mógłby pozbyć się żalu, niepokoju, strachu i wątpliwości, topiąc je w misie i po raz pierwszy od niepamiętnych czasów, zapaść w spokojny, długi sen.

46. Toczy się wojna, ale poza nią postaci też mają życie: co jest ich największym strapieniem poza kwestiami związanymi z głównym konfliktem?
To bardzo ciekawe pytanie. Otóż głównym strapieniem Igntusa jest jego rodzina i fakt, że zupełnie nikt w niej go nie docenia. Prawie-synowa po jednym synu i prawie-synowa po drugim (to bardzo skomplikowane) zabroniła mu nawet się do niej zbliżać. Jego ostatni żyjący syn wykorzystał fakt, że jest słabością swojego ojca i manipulując jego uczuciami zmusił Ignotusa do niewidzenia się z Cassandrą. Żeby było ciekawiej, Ignotus wiedział, że Ramsey nim manipuluje, ale poddał się temu w przekonaniu, że to jedyny sposób, żeby całkowicie nie zniknąć z jego życia i nie stracić kontaktu z ostatnim żyjącym synem. Stracił go więc ze swoją wnuczką i nigdy nie zyskał ze swoim wnukiem. I w zasadzie to dlatego, że chciał dobrze, ale wyszło jak zwykle.
Ignotus jest zbudowany na ojcowskiej miłości w kierunku swojego syna - Grahama. W pierwotnym zamyśle, miał mieć jednego syna, który zginął podczas gdy był w więzieniu, a po wyjściu miał mścić się na tych, którzy go zabili. Zarys się nieco zmienił, ale charakter nie za bardzo; Ignotus wciąż motywowany jest w dużej mierze swoją nieco wyidealizowaną miłością do swoich dzieci, do której przywiązuje olbrzymią wagę. Przy całym swoim okrucieństwie i drzemiącej w nim głęboko nienawiści, odznacza się niezwykłą lojalnością i bezgraniczną w zasadzie miłością, choć to nie jest słowo, którego by użył, do swoich dzieci. I ich dzieci. Rodzina, a przede wszystkim potomkowie są dla niego najświętszymi wartościami. Nic tak naprawdę nie równa się lojalności względem własnej rodziny, a rolą ojca, według spaczonej moralności Ignotusa, jest stanie zawsze po stronie dziecka. I dlatego też, choć zasadniczo się do tego nie przyznaje, bo jednak wstyd, żeby mężczyzna okazywał emocje, boli go obecna sytuacja, w której czuje się niezrozumiany, choć zdaje sobie sprawę, że jest ona skutkiem jego działań, w pewnym przynajmniej zakresie. A groźba odepchnięcia na stałe od ostatniego, żyjącego syna i od rodziny, która mu pozostała, każe mu przełknąć dumę i własne uczucia, by to naprawić. Jest gotów na wiele, by ochronić swoje wnuki i zatrzymać Ramseya w swoim życiu. A za tym idzie chęć porozumienia się z Cassandrą, która też chce tylko chronić swoje dzieci. Więc teoretycznie chcą tego samego i powinno być łatwo. Ale nie jest. I to jest największe strapienie Ignotusa podczas wojny.

47. Jak Twoja postać znosi choroby, dyskomfort fizyczny i ból?
Całkiem nieźle. Ignotus przyzwyczaił się do wszelkiego rodzaju dyskomfortu, do bólu. Żył z nim przez blisko trzydzieści lat w więzieniu, które pozbawiło go sił i pozostawiło wymizerniałym, za chudym, z anemią. Zdołało jednak wyćwiczył w Mulciberze siłę jego woli. Umie znosić najbardziej niesprzyjające warunki - zagryza zęby i nie skupia się na odczuwanym bólu, potrafi przedłożyć inne rzeczy przed niego, zignorować go do pewnego stopnia. Wygląda na kogoś, kto wiele w życiu przeszedł i w związku z tym mocno ucierpiał, wydaje się osłabiony; i fizycznie rzeczywiście tak jest, w zamian jest zahartowany mentalnie, a jego ciało potrafi przyjąć na siebie znacznie więcej niż może wydawać się na pierwszy rzut oka. Za jego wysoką wytrzymałość nie odpowiadają naturalne predyspozycje ciała, a upór i lata wystawiania się na nieustanny dyskomfort, nieprzerwany w zasadzie ból, z którymi, by nie oszaleć, musiał nauczyć się żyć.

48. W co zamieniałaby się Twoja postać jeżeli opanowałaby sztukę animagii i dlaczego - zakładając, że nie istnieją ograniczenia geograficzne pochodzenia zwierzęcia? Jeśli jest anmagiem - jaką inną formę mogłaby przybrać?
Byłby niedźwiedziem oczywiście. Dużą, silną, rosyjską bestią, z którą niewiele zwierząt może się równać. Pasuje to też niewątpliwie do jego rodzinnych korzeni, ale przede wszystkim taka forma animagiczna dobrze by go dopełniała. No i naturalnie, nie mógłby zawieść Lysandry, która tak go widzi w swoich wizjach.
Niedźwiedź to stworzenie silne, zabójczo groźne, w kulturze funkcjonujące również jako agresywne i zadające śmierć na polu bitwy. Przy tym bardzo pilnujące swojego terytorium, na którym nie przepada za obcymi. Ignotus nie pogardziłby mocą niedźwiedzia, gdyby mógł po taką sięgać. A gdyby nim został, to starcia z nim z pewnością Leonardo Di Caprio w żadnym filmie by nie przeżył; Ignotus byłby prawdziwym berserkiem i zamieniałby się w jednym tylko celu - by zabić.

49. Twojej postaci zostały trzy dni życia. Co zrobiłaby w tym czasie? Kogo odwiedziła? Jakby się zachowywała?
Nie wydaje mi się, by cokolwiek w życiu Ignotusa się zmieniło ze względu na rychłą śmierć. Spędziłby pewnie czas z Ramseyem, gdyby mógł, także z resztą rodziny. Ale nie byłyby to nadzwyczajne wizyty, raczej zwykłe, popołudniowe, bez zbędnej tkliwości. Nikomu by też nie powiedział, ile życia mu pozostało, nie chciałby, żeby inni zachowywali się wobec niego inaczej, chciałby te trzy dni spędzić w najbardziej zwykły sposób. Napisałby listy, długie i o wszystkim, w których spróbowałby domknąć niedokończone sprawy, powiedzieć to, czego nie będzie miał już okazji w przyszłości i zostawiłby je ładnie ułożone na stole. Posprzątałby swoje mieszkanie, choć zwykle jest w nim czysto, więc byłyby to raczej kosmetyczne poprawki. Grałby na klawesynie i szkicował. Szkice pochowałby z listami do kopert oddając je swoim najbliższym. Udałby się na nocny spacer po Londynie, podczas którego miałby czas pomyśleć. Ale żadna z tych czynności nie wykracza jakoś znacznie poza jego codzienną rutynę. Nie chciałby jej zaburzyć. Nikt też więc nie miałby nawet jak zorientować się, co się dzieje. Na śmierć byłby gotowy, bo zawsze jest, nie boi się jej, wie, że kiedyś przyjdzie jego czas, nie spieszy mu się, ale nie będzie go odwlekał na siłę. Zmierzyłby się z nią sam i koniec, nie wiedziałby już, co dzieje się dalej, zostałoby po nim tylko kilka listów i rysunków.

50. Jak Twoja postać podchodzi do spraw moralnych, a zwłaszcza do stosowania Eliksiru Rue? Czy Twoja postać, jeśli jest kobietą, wypiłaby ten eliksir i w jakich okolicznościach? Jeśli mężczyzną - czy pozwoliłby partnerce na jego wypicie?
To trudne pytanie. Ignotus ma bardzo specyficzne podejście, oparte głównie na hipokryzji. Nie pozwoliłby żadnej kobiecie pozbyć się w ten sposób jego dziecka. Jednocześnie zupełnie nie przeszkadzałoby mu to w kontekście innych ludzi. To nie tak, że jest przeciwny używaniu Eliksiru Rue, wręcz przeciwnie, zdaje sobie sprawę z tego, że to często najlepsze rozwiązanie, ale pozostawia wybór kobietom. Nie chce ingerować w ich ciała, uważa, że każda może zdecydować sama, co dla niej jest najlepsze. Gdyby sam był kobietą, byłby gotów go wypić, gdyby ciąża pojawiła się w niedogodnym momencie. Nie wiem czy w ogóle kiedykolwiek potrafiłby się zdecydować na poród. Co zupełnie nie przeszkodziłoby mu w kategorycznym zabronieniu sięgania po Eliksir Rue swojej żonie. Przy przygodnych romansach byłby nieco bardziej liberalny, szczególnie gdyby się o tym wszystkim nigdy nie dowiedział. Nie miałby z pewnością obsesji, by szukać kobiet, które mógł zapłodnić i wymierzać karę za pozbycie się dziecka. Ale gdyby się dowiedział, że jakaś kobieta jest w ciąży z jego potomkiem, zrobiłby co w jego mocy, by mogła go urodzić. Otoczyłby opieką ją, a następnie dziecko.

51. Gdyby Twoja postać wygrała na magicznej loterii wygrała milion galeonów, co byś z nimi zrobiła?
Nie mam pojęcia. Ignotus mógłby kupić sobie sporo rzeczy, których mu brakuje. Zainwestowałby w pierwszej kolejności w jakieś lepsze lokum do mieszkania. On w gruncie rzeczy lubi Nokturn, więc nie sądzę, by chciał się z niego jakoś bardzo wyprowadzić, ale za milion galeonów mógłby zapewne kupić jakąś niewielką kamienicę, odremontować ją i dostosować do swoich niewygórowanych potrzeb życiowych. Zatrudniłby też wtedy kogoś, kto by się tym domem zajmował - sprzątał, gotował. Może zainwestowałby też w lepszy klawesyn niż ten niedostrojony, na którym jest zmuszony grać. Resztę pieniędzy by zachował i wydawał w zależności od zaistnienia potrzeby. Może mógłby za to kupować prezenty najbliższym na urodziny. I chyba tyle, to w gruncie rzeczy skromnie żyjący człowiek. Chociaż możliwe, że gdyby posmakował luksusu, spodobałoby mu się takie życie i postanowił otoczyć się ładnymi rzeczami. Zakupiłby różne obrazy, które mógłby powiesić na ścianach, zainwestowałby w kosztowne i wyjątkowe dywany, żyrandole, rzeźby, które miałyby stanowić cieszącą oko i estetyczny gust ozdobę. Milion jednak kiedyś się skończy, więc pomyślałby o zabezpieczeniu jakiejś sumy pieniędzy ww inwestycjach. Może Gringott ma jakąś korzystną lokatę albo przynajmniej fundusz, w który opłaca się zainwestować?

52. Jak Twoja postać świętuje sukcesy? Co postrzega jako takowe?
Chyba po prostu udaje się na drinka w czyimś towarzystwie? Ignotus jest dość oszczędny w słowa, gesty i okazywanie emocji, większość zachowuje dla siebie i cały proces świętowania tak naprawdę odbywa się w jego głowie bardziej niż na zewnątrz. To nie są nigdy duże imprezy, dwie osoby najwyżej, niewielki stolik i ognista. Kilka słów o sukcesie, jeśli warto o nim wspomnieć i zwyczajna rozmowa w miłym towarzystwie. Co dla Ignotusa jest sukcesem? Nie mam pojęcia. Zabicie jakiegoś swojego wroga, na przykład Kierana pewnie byłoby sukcesem, który postanowiłby uczcić. Jakieś drobniejsze zwycięstwa świętuje we własnym towarzystwie. Także ze szklanką alkoholu, wieczorem albo w nocy, kiedy ma czas żeby sobie wszystko przemyśleć i napawać tym, co osiągnął. Jest z siebie zadowolony, ale niespecjalnie pokazuje to innym.

53. Twoja postać wypiła veritaserum, które działa do kolejnego wschodu słońca. Może mówić tylko prawdę. Co się wydarzy, jak przebiegnie ten dzień?
Bardzo samotnie. Ignotus będzie unikał wszelkich interakcji z ludźmi, by nie powiedzieć czegoś, czego może żałować. Nie jest nałogowym kłamcą, zwykle nie mówi nieprawdziwych rzeczy, ale zdarza mu się prawdę przemilczeć. Wychodzi z założenia, że często jego rozmówcy nie są na nią gotowi. W ten czy inny sposób. Więc niezapytany wprost sam z siebie jej nie wyjawia. Nie lubi się obnażać ze swoimi myślami, marzeniami i troskami. Zwykł takie rzeczy zachowywać dla siebie, radzić sobie ze swoimi problemami sam. Nie chciałby, żeby ktoś się o nich przez przypadek dowiedział. Mógłby zaufać swojemu bratu na tyle, by poprosić go o pilnowanie jego samotności. To jedyna osoba, wobec której ma pewność, że nie zdoła go odstraszyć żadną prawdą.


54. Jaką rolę Twoja postać przejmuje w grupie? Sprawdź i zdecyduj na podstawie typologii.
Lider nawigator.
Ignotus nie garnie się do bycia liderem grupy, choć jeśli ktoś go nim uczyni, nie będzie uchylał się od obowiązku. Doskonale wie, że działania grupowe wymagają współdziałania, by odniosły sukces. Nie bije się z nikim o pozycję lidera, bo takie przepychanki zawsze odbywają się kosztem rzeczywistego i potrzebnego działania, które jest potrzebne. Zostaje więc nieco z tyłu, wspierając osobę, która wzięła na siebie obowiązek dowodzenia. Pilnuje innych członków grupy, by wykonywali powierzone zadania, porządkuje kwestie, którymi lider nie może się zająć mając zbyt wiele na głowie. Działa bardziej w cieniu, wspierając, wykonując pracę, która znacząco ułatwia działanie, choć nie zawsze jest na pierwszy rzut oka widoczna.

55. Twoja postać otrzymała wizę do każdego, dowolnie wybranego, miejsca na świecie. Gdzie się wybierz i z kim? Co będzie dla niej główną atrakcją wyjazdu?

Ignotus udał się do Rosji, na Syberię, by zobaczyć ziemię swoich przodków i było to dla niego wydarzenie ważne. Ale oprócz tego, myślę, że spodobałby mu się Nepal, w którym mógłby zobaczyć najwyższe góry na świecie. Na pewno ukryte są w nich magiczne stworzenia, może unikalne smoki? Chciałby wejść na jeden ze szczytów albo przynajmniej znaleźć się tak wysoko, by z góry spojrzeć na cały świat, odetchnąć pełną piersią, poczuć się wolnym. Chciałby zobaczyć jak małe wydaje się wszystko, gdy stanie się dostatecznie wysoko. Nie jest pasjonatem gór, ale znalezienie się w najwyższym punkcie świata ma w sobie znacznie bardziej magiczny i silniejszy wydźwięk niż sama wspinaczka. Stanąłby na górze, wokół której latają smoki i patrzył w dól, obserwując triumf magii nad światem, znajdując się ponad nim, nietykalny i niedostępny na jednym z najwyższych szczytów, dodatkowo otoczony najpotężniejszymi stworzeniami. Po prostu stałby i patrzył, chłonąc atmosferę i bijącą z niej siłę, za którą szedłby spokój i ukojenie.

56. Jak twoja postać podchodzi do kary Azkabanu oraz pocałunku dementora za najcięższe czarnomagiczne przestępstwa? Jest za czy przeciw?
Ignotus jest przerażony perspektywą Azkabanu i pocałunku dementora. Nie ma nic przeciwko samej takiej karze, ale uważa, że nie powinno się jej stosować w przypadku używania czarnej magii czy znęcania się nad mugolami. Nie chce jej doświadczyć sam i jeszcze bardziej nie chce, żeby poddany takiej karze został Ramsey. Syn z wyssaną przez dementora duszą jest jego boginem - najbardziej przerażającą wizją, jaką potrafi sobie wyobrazić. A ma ich całkiem sporo. Ignotus otarł się kiedyś o Azkaban, o los gorszy od śmierci i tylko rozpaczliwy gest złamania różdżki ocalił go wówczas przed najcięższym możliwym wyrokiem. Do Azkabanu wybrał się też z polecenia Czarnego Pana. Wie więc, że nie chce sam stać się ofiarą podobnej kary, ale, choć często się mówi, że pewnych rzeczy nie życzy się nawet najgorszemu wrogowi, powiedzenie to nie dotyczy Ignotusa, swojego najgorszego wroga chętnie bowiem oddałby dementorom na pożarcie, bez skrupułów i wyrzutów sumienia. Uważa, że to rozwiązanie ostateczne, nie sprzeciwia mu się, ale uważa, że jest źle stosowane; los skazańca Azkabanu powinien spotykać tych, którzy bratają się z mugolami albo występują przeciwko czarodziejskiej społeczności.

57. Twoja postać znalazła się na karcie Czekoladowych Żab. Z czego zasłynęła?
Ignotus nie znajdzie się na karcie Czekoladowych Żab. A jeśli tak, to zapewne przez przypadek. Na przykład jako najstarszy żyjący czarodziej, który nie korzysta z żadnych magicznych specyfików wydłużających życie. Albo znajdzie się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie i zasłynie jako pierwsza ofiara fae faeli, które źle rzucone go udusiło, co pozwoliło stworzyć nowe zaklęcie niewybaczalne. Może też zostać kimś w rodzaju seryjnego mordercy. Charakteryzowałby się dużym okrucieństwem wobec swoich ofiar, zabijałby dla przyjemności, rozrywki, estetyki. Zwłok wielu przez niego zabitych nigdy by nie odnaleziono, pozbywałby się ich przy pomocy magii, tworzyłby instalacje artystyczne z martwych ludzi, które następnie szkicowałby, by nacieszyć swój gust estetyczny. Póki co jednak Ignotus traktuje śmierć instrumentalnie, nie widzi nic niezwykłego w zabijaniu, znacznie bardziej fascynuje go cierpienie i jego granice. Możliwe, że jednak się to zmieni i odkryje w sobie chęć zostania artystą na tyle makabrycznym, by wspomniano o nim na jednej z kart. A jeśli i to nie, to może zostanie pierwszym człowiekiem, który został osadzony we wszystkich największych czarodziejskich więzieniach i z każdego wyszedł? Póki co jest na etapie odwiedzania, nie tylko jako więzień, ale kto wie, co przyniesie przyszłość?

58. Jakich cech szuka Twoja postać w przyjacielu? Jak podchodzi do przyjaźni? Czy ma ich wielu?
Ignotus nie ma zbyt wielu przyjaciół. W zasadzie to prawie w ogóle ich nie ma. Miał. Niegdyś, w przeszłości, zanim trafił do Tower. Teraz jest samotnikiem, który nie zaufa nikomu na tyle, by nazwać swoim przyjacielem. Blisko tego tytułu jest Ramsey, jednak Ignotus widzi w nim dużo bardziej syna niż równego sobie partnera, jakim musiałby by zostać przyjacielem. Nie chciałby chyba nawet za takiego się wobec swoich dzieci uważać, to inny typ więzi, wcale nie słabszy, ale w przyjaźni chodzi o wzajemne wspieranie się i rozwiązywanie swoich problemów, a Ignotus nie obarczy swoimi Ramseya. Zawsze będzie mu służył każdą pomocą, jaką potrafił będzie okazać, ale swoją rolę ojca w tym momencie widzi jako bycie narzędziem służącym Ramseyowi do osiągania jego celów, do bycia silniejszym, lepszym, do pilnowania jego pleców, do eliminowania przeszkód i zagrożeń, jakie mogą się pojawić na drodze syna. Przy tym nie oczekuje w tej kwestii wzajemności, jakiej oczekiwałby od przyjaciela. Jeszcze bliżej bycia przyjacielem jest brat Ignotusa. Wydaje mi się, że też chciałby móc go tak traktować - jako osobę, na którą zawsze może liczyć, bezwzględnie wierną, choć nie podążającą za nim, ale gotową wejść w ogień szatańskiej pożogi za Mulciberem, przejść przez najgorsze, być wsparciem, powiernikiem, ale też kimś, kto będzie potrafił mu powiedzieć, że zachowuje się głupio, gdy tak będzie. I Ignotus to samo gotów byłby zrobić dla swojego jedynego przyjaciela - brata.

59. Eliksir Wielosokowy po dodaniu ludzkiego włosa za każdym razem przybiera inną konsystencję, zapach, kolor, smak, w zależności od osobowości jego właściciela. Jaki byłby ten eliksir po dodaniu włosa Twojej postaci?
Nie byłby gęsty, przypominałby konsystencją wodę, bardzo zimną, może nawet na fiolce, w której by się znalazł pojawiłby się szron. Barwy byłby zielonkawej, choć nie bardzo intensywnej, przy niewielkiej ilości światła nie sposób byłoby zauważyć, że nie jest idealnie przeźroczysty. Przyjemnie by pachniał - łąką, polnymi kwiatami. To bardzo delikatny aromat, ledwo wyczuwalny, ale jednak by tam był. A więc bardzo zimna, lekko zielonkawa woda pachnąca łąką. W smaku jednak okazałaby się niemożliwie wręcz gorzka, jak piołun. Po znalezieniu się na języku, opływałaby go dokładnie, zostawiając swój paskudny posmak w ustach na długo, nie byłoby żadnego sposobu, by się go pozbyć, niczym zagryźć, zapić. Spływając po gardle powodowałby dreszcze od swojego zimna, a po chwili odruch wymiotny, gdy zamrożony smak w pełni wypływał z niepozornie, wręcz zachęcająco wyglądającego eliksiru.

60. Czy Twoja postać podejmuje się zachowań ryzykownych? Dlaczego?
To zależy, jak rozumieć zachowania ryzykowne. Jeżeli wie, że coś stwarza niepotrzebne niebezpieczeństwo, to tego nie robi. A jeżeli jest ono nieodłączną częścią zadania zleconego przez Czarnego Pana albo elementem koniecznym do zapewnienia sobie rozrywki czy w pracy, to je podejmuje. Nie unika go za wszelką cenę, ale stara się nie zwiększać ryzyka niepotrzebnie. Ignotus nie lubi działać nierozważnie, lekkomyślnie narażając siebie bądź kogoś. Samo ryzyko nie jest nigdy jego celem, choć jest w pewne rzeczy wkalkulowane, ale nie potrzebuje w swoim życiu dodatkowej adrenaliny. Odpowiedź więc brzmi - czasem podejmuje się zachowań ryzykownych, ale to dlatego, że są pewnym środkiem do celu, którego bez nich nie sposób osiągnąć.

61. Postronny, obiektywny obserwator przygląda się Twojej postaci, przeczytał także jej życiorys. Jak określiłby ją w trzech słowach?

Maska.

Upór.

Drapieżnik.