Ciocia?

Bren czekam z utęsknieniem na nasze podłogi

Normi, obyś odziedziczył po ojcu tylko oczy :/

Znakuję. Zostawiam trochę lisiej sierści. Z ogona.

Lubmy się i nie znośmy jednocześnie! Będę cię usilnie próbował wyprowadzić z równowagi wymyślnymi dogryzkami, w szkole zawsze pojawiałem się znikąd, żeby cię szturchnąć z bezczelnym uśmieszkiem na ryju albo zrobić inny równie szczeniacki dowcip, ale to wszystko z przekory, bo tak naprawdę to świetna z ciebie dziewczyna świetnym byłaś obrońcą, a teraz jesteś jeszcze lepszym aurorem! I wiedz, że Jastrzębie nie dolatują Zjednoczonym do pięt!

Co ty na to, Panno Brewko? Wchodzisz w to czy pękasz?

Mój kohany Jacuś

Eh, Fred. Tylko westchnąć mi pozostało. I uszczypnąć cię za ucho.

Joe, może to dzięki tobie udało mi się potem wyzbyć z emocji i nie odpowiadać w końcu na te zaczepki, ale z początku, jak się na mnie uwziąłeś, to cię biłam w odpowiedzi! :/ jak kiedyś razem ze mną wciąłeś się w poważną bitkę ze Ślizgonami i potem razem też poszliśmy na szlaban, to na pewno cię polubiłam, bo w sumie to też jesteś w porządeczku!

Moja Hannie Bunnie

Ech, bardzo korci mnie coś z Sophią . Rok różnicy, dwie aurorki, trochę chłopczyce, quidditch w latach szkolnych, od niedawna Zakon... No trudno żeby ich drogi się nigdy nie przecięły!
Sofka jak na Puchonkę była dość mocno gryfońska - wdawała się w konflikty ze Ślizgonami (czasem nawet bójki), ekscytowały ją pojedynki i quidditch, można powiedzieć o niej dużo ale na pewno nie to, że jest delikatna i kobieca, choć z biegiem lat nabrała więcej rozsądku. Zastanawia mnie spotkanie tych dwóch wcale nie tak potulnych charakterów i to, w jaką stronę by to poszło - czy sojusz dwóch krnąbrnych dusz, zrodzony po jakimś wspólnym szlabanie, czy wręcz przeciwnie, pewna (niekoniecznie negatywna) rywalizacja, która nie ogranicza się tylko do quidditchowego boiska, skoro obie mają podobne plany na przyszłość?
Na kursie aurorskim niestety się mijamy - Sophia po Hogwarcie wyjechała na dwa lata do Stanów i tym sposobem zaczęła szkolenie w 1952, kiedy Jackie już je kończy, ale ewentualna relacja może odrodzić się później. Nie wiem w jaką stronę wolałabyś iść w tym przypadku, w każdym razie może Sophia jako kursantka była czasem przydzielana do pełnoprawnych aurorów, a może dopiero po kursie, gdy sama też pojawiła się w aurorskim biurze jako jedna z nich? Sophia generalnie jest raczej pozytywnie nastawiona do ludzi (chyba że ci są źle nastawieni do niej) i ma też świadomość, że kobiety w tym męskim fachu powinny w pewnym sensie trzymać się razem i nie ma sensu szukać zwad (chyba że chciałabyś nie lubić Sofki), zwłaszcza, gdy jak się okazuje, znajdują się po tej samej stronie barykady .

oj Jacusiu ty mój, ubiorę cię jak kobietę, uczeszę nawet, a ty mnie obronisz i będziemy sobie super kobieco rozmawiać chodząc w spodniach!!

Sophia, Jackie w Hogu trochę się dystansowała od dzieciaków, którzy nie należeli do jej paczki, ale to mógł być między nimi taki okresowy sojusz, fakt! Na boisku go zawieszały, ale jak przychodziło im bronić słabszych i obijać jadaczki Ślizgonom, to znajdowały nić porozumienia <3 co do Biura - spoko, Sophia mogła zostać raz czy dwa dopięta do Jackie, na pewno się dogadywały!

Solene, hola hola! Nie przesadzajmy z tą kobiecością! Łataj mi płaszcze, ja o ciebie zadbam, ale żadnych k o s m e t y k ó w i przebieranek :/

Jackie, z pewnością się znamy. Ustaliłem z Twoim ojcem, że na początku swojej ścieżki aurorskiej pomagałem mu podczas jego śledztw, wziął mnie niejako pod swoje skrzydła, stając się moim mentorem. Szanuję go i cenię jak człowieka i aurora. Z jednej strony czułem się zaskoczony kolejną kobietą na kursie, z drugiej jednak - biorąc pod uwagę charakter Twego ojca - czułem, że wcale dziwić mnie to nie powinno.
Zawsze jestem sceptycznie nastawiony wobec kobiet, które wybierają ten zawód, myślę jednak, ze moje wątpliwości w Twoim przypadku prędko wyparowały (zapewne ze względu na dług wdzięczności wobec Twojego ojca - wstawił się za mną kilka lat temu - wyciągnąłem do Ciebie pomocną dłoń, kiedy zaczynałaś). Jesteś twarda, uparta i masz charakter po ojcu (tak sądzę), zacząłem Cię więc traktować na równi z kolegami w pracy. Prawie. Pewnie wciąż upieram się, by przepuścić Cię w drzwiach i odsunąć krzesło. Upominam, byś nie podnosiła głosu, kiedy nie musisz. Jak na to reagujesz? I jak reagujesz na mnie?