Główny salon

10 października
Po Stonehenge

Szczyt okazał się być naprawdę wyjątkowy. Konserwatywna szlachta odniosła niezaprzeczalne zwycięstwo - Longbottom został odprawiony, dzięki czemu jego bezsensowne decyzje zostaną prędko cofnięte. Relacje pomiędzy rodami uległy ostremu przesortowaniu, wielu z czarodziejów ukazało swoje prawdziwe oblicza. Święta dwudziestka ósemka uległa definitywnemu podziałowi, ale na szczęście nie musiało to oznaczać wojny domowej. Popleczników Czarnego Pana było zdecydowanie więcej niż przeciwników. No i finalnie świat miał usłyszeć o lordzie Voldemorcie, tym, który podjął się trudnego zadania jakim było oczyszczenie magicznego świata z plugastwa. Przyszłość Anglii mogła wyglądać obecnie dość mgliście, sceptycy powiedzieliby wręcz, że widzą jedynie mrok i zniszczenie. Obraz ten jednak miał się wkrótce rozjaśnić, a Craig był jednym z tych, którzy zamierzali dołożyć ku temu wszelakich starań.
Ale pomimo to, Craig czuł się w pewnym sensie trochę upokorzony.
Przede wszystkim, nie spodziewał się że znów zostanie zdradzony. To, na co zdecydował się Percival, zszokowało wszystkich. Odrzucenie nie tylko ideologii grupy, do której narzekał, ale także wyrzeczenie się kierunku, który został obrany przez jego rodzinę, czyniły tę zdradę jeszcze dotkliwszą. Craig odczuł ją szczególnie mocno, jako że Percivala uważał za swojego bliskiego przyjaciela. A jednak nie dostrzegł zmiany, która w nim zaszła. Może gdyby ją zauważył, zdążyłby na to coś zaradzić?
Do domu dotarł późno. Zdecydowanie później niż Edgar i Quentin a także pozostali członkowie rodziny, którzy udali się na szczyt. To z resztą było kolejnym z powodów tego, że czuł się tak zirytowany i nieswój. Nie dał rady uciec z walącego się Stonehenge o własnych siłach. W chwili największego stresu czarna magia znów odmówiła mu posłuszeństwa, a on runął na kamień po tym, jak zatrzęsła się ziemia i finalnie musiał zdać się na pomoc Czarnego Pana. To chyba było najbardziej poniżające.
A teraz finalnie wrócił do domu - po długim locie nad angielskimi miastami i polami. Był obolały, stłuczone żebro i biodro pulsowały bólem, a ponadto całkiem porządnie przesiąkł deszczem. Czuł się także rozdygotany wewnętrznie - choćby się starał ze wszystkich sił, widok dementorów już zawsze budzić miał w nim lęk i przerażenie. Nawet jeśli były one całkowicie podporządkowane woli Voldemorta. Nic więc dziwnego, że kiedy finalnie wkroczył do posiadłości, był odrobinę roztrzęsiony - ale jednak cały. Marzył tylko o tym, aby wrzasnąć na służbę by przygotowała mu gorącą kąpiel, wygrzać się w ciepłej wodzie, a na sam koniec łyknąć eliksiru słodkiego snu. Swoje kroki skierował jednak do głównego salonu - spodziewał się zastać tutaj kogoś. Kogokolwiek z rodziny. Podejrzewał, że po powrocie ze Stonehenge będą zażarcie dyskutować o tym, co się wydarzyło. Chciał im oznajmić, że wrócił i nie muszą się o niego obawiać. A jednak... pomieszczenie okazało się puste. Po krótkim namyśle nie zdziwiłby się, gdyby wszyscy zażywali właśnie gorącej kąpieli, próbując pozbyć się z kości tego przerażającego zimna. Chyba powinien iść i do nich dołączyć.

Drgnął, odrobinę zaskoczony głosem który doleciał do niego od jednego z foteli usytuowanych pod oknem. Jasne oczy niemal od razu zetknęły się z czarnymi, momentalnie odrobinę się uspokajając. Musiał ją przeoczyć, nie skupiając się na dokładnym przeczesaniu salonu wzrokiem. Spodziewał się w końcu zastać tutaj raczej zażartą dysputę, a nie jedynie drobną Letycję, pogrążoną w lekturze.
- I tak też się czuję - odpowiedział, zasiadając ciężko na jednej z kanap. Jego głos mógł zabrzmieć odrobinę ozięble, chociaż tak naprawdę doceniał troskę, którą wykazywała wobec niego kuzynka. To z resztą była przecież cecha charakteryzująca ich ród - nie potrzebowali czułych słówek, aby zrozumieć, że jedno troszczyło się o drugie. Spoiwa łączące całą rodzinę Burke'ów były w końcu wyjątkowe.
- Gdzie pozostali? - dopytał się, musiał mieć pewność, że nic im nie było. Widział co prawda, jak wszyscy łapali za świstoklik, ale chciał to także usłyszeć z ust kuzynki. Świstokliki, w przeciwieństwie do teleportacji, wciąż działały bez zarzutu, ale mimo wszystko jakaś obawa o to, że magia mogła znów okazać się kapryśna, wciąż tkwiła w jego głowie, chociaż widok Letycji spokojnie zasiadającej w salonie sam w sobie powinien być dla niego odpowiedzią. Nie spodziewał się, by dziewczyna, nawet tak opanowana jak ona, mogła beztrosko poddawać się lekturze, gdyby coś poważniejszego działo się z którymś z jej braci, ojcem lub wujem. Mógł więc przez kilka chwil żywić się nadzieją, że pozostali byli cali i zdrów, aż do momentu gdy kuzynka potwierdzi jego domysły. Jednocześnie sam przypomniał sobie o własnych obrażeniach, poprawiając się lekko na kanapie i krzywiąc się, gdy ruch podrażnił obtłuczone żebra. Nie bolały aż tak bardzo, stąd też podejrzewał, że nie doszło do złamania, chociaż też całkowitej pewności nie mógł mieć. Z tego też powodu zwrócił swoje spojrzenie ponownie na delikatną twarz kuzynki.
- Nie mogę głębiej zaczerpnąć tchu - poskarżył się cicho, licząc, że dziewczyna będzie w stanie coś na to poradzić. Nawet jeśli jej specjalizacja skupiała się wokół tematów zgoła innych, tak drobne obrażenie nie powinno sprawić jej nadmiernej trudności.

The member 'Laetitia Burke' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - CZ' :

Och, gdyby tylko podczas szczytu to któryś z Burke'ów stracił życie, Craig nie odpuściłby. Ścigałby sprawców tego przeklętego trzęsienia ziemi, Skamandera oraz Macmillana i zadusiłby ich własnymi rękami. Upewniłby się, że doskonale wiedzą, dlaczego tracą życie i żałowaliby głęboko sekundy, gdy do głowy przyszedł im pomysł rzucenia tamtego zaklęcia. Ale na pewno nie zachowałby całej zabawy tylko dla siebie, Burke pozwoliłby też wszystkim pozostałym rodom na odrobinę linczu. Żeby oni także mogli wyładować swoją wściekłość po utraconych członkach rodziny - tamtego dnia ducha wyzionęli w końcu wartościowi potomkowie wywodzący się od Rowle'ów, Crouchów czy Black'ów. Byłoby to na pewno ciekawe widowisko, przepełnione gniewem, lamentem i rozpaczą, ale w końcu kto nie lubił odrobiny rozrywki, szczególnie jeśli miała się ona zakończyć egzekucją...?
Na szczęście jednak wszyscy Burke'owie byli cali i zdrowi. No, wszyscy poza samym Craigiem, ale i jego obrażenia nie były poważne. Burke odetchnął z wyraźną ulgą, kiedy jego domysły zostały potwierdzone przez słowa kuzynki. Chyba nawet nie chciałby brać udziału w tej rodzinnej dyskusji, czuł się zbyt zmęczony i zbyt roztrzęsiony po spotkaniu z tyloma dementorami na raz. Rozmowa z resztą rodziny mogła poczekać do jutra.
W ciszy obserwował jak Laetitia unosi swoją różdżkę i wypowiada nad jego torsem zaklęcie. Mimowolnie wstrzymał oddech, jakby spodziewając się, że czar może sprawić mu przez chwilę większy ból. Nic takiego jednak się nie stało, a jemu po chwili oddychało się znacznie lepiej. - Dziękuję. Już wystarczy - odpowiedział, kręcąc głową. Nie chciał, by kuzynka ryzykowała rzucanie kolejnych zaklęć. Wciąż miał na boku krwiaka, który prawdopodobnie z czasem miał jeszcze pociemnieć i straszyć swoim wyglądem, ale to można było zaleczyć maściami. Craig był pewien, że Quentin ma takowe na stanie, a jeśli nie, to na pewno raz-dwa będzie w stanie je uwarzyć.
- Byłem za daleko od świstoklika, kiedy ziemia zaczęła się trząść - wyjaśnił. Taka też była prawda. Kilkoro z rycerzy, w tym sam Craig, wyszli na środek zgromadzenia, aby otwarcie pokazać Czarnemu Panu swoje poparcie. Nie było szans wrócić do sektora Burke'ów, kiedy ziemia nagle zaczęła się rozstępować. Poza tym, wierzył w to, że jednak da radę przemienić się w czarną mgłę od razu. - Czarny Pan pomógł mi uciec.

Teraz, gdy żebra miał już wzmocnione, a przeszkadzały mu tylko stłuczenia, Burke mógł usiąść zdecydowanie wygodniej na kanapie. Powinien udać się do łaźni, wygrzać w gorącej wodzie i udać na spoczynek. Ewentualnie udać na rozmowę z pozostałymi członkami rodziny, jego kuzyni także na pewno denerwowali się długą nieobecnością Craiga. Nie ruszył się jednak z miejsca - Letycja także zasługiwała na to, by dowiedzieć się tego i owego, nawet jeśli kuzyn nie mógł zdradzić jej wszystkiego.
- Nie wiem o ilu mówili, ale tak. Sporo ludzi potraciło życie, w tym kilku szlachciców - to była największa strata. Burke także nie żałował tych wszystkich dziennikarzy, urzędników ministerstwa czy innych przybłęd. Prędzej czy później i tak prawdopodobnie spotkałby ich raczej nieciekawy koniec, jeśli okazałoby się, że ich krew jest wątpliwej jakości. Nawet w sumie dobrze się stało. Teraz kiedy tylko gazety opublikują nazwiska autorów tego zaklęcia, staną się oni niemal wrogami publicznymi. Na to przynajmniej liczył, chociaż społeczeństwo czarodziejów potrafiło być czasami durniejsze niż korniczaki zalegające pod podłogą. Banda idiotów bez wizji.
- Na to pytanie z żalem też odpowiedzieć muszę twierdząco - sposępniał. Doskonale wiedział, że nawet tak potężne zaklęcie, jak to, które zostało rzucone na Stonehenge (chyba musiało zostać wparte siłą anomalii albo po prostu magią gromadzoną w kamiennym kręgu od setek lat) nie mogło zagrozić Czarnemu Panu. Ale i tak myśl, że ktokolwiek spróbował podnieść na niego różdżkę, była oburzająca. Burke nie był pewien, dlaczego Voldemort pozwolił dwójce napastników ujść z życiem - Ale Czarny Pan skrzywdził ich, widziałem klątwę Cruciatusa. - być może pozostawił kwestię wyrównania rachunków w ich rękach, w rękach śmierciożerców. Nie był pewien, nie potrafił przejrzeć myśli Voldemorta. Nikt nie potrafił. - O nic się nie musisz martwić, kuzynko. Prędzej czy później otrzymają adekwatną karę. - tak samo jak zdrajca Percival oraz należący do zakonu Alexander. Ich miał czekać nawet gorszy los niż obydwu Anthonych. Już on był tego pewien.

W tej jednej kwestii nie mógł się niestety z Letycją zgodzić. Każda kropla szlacheckiej krwi o właściwych poglądach była na wagę złota. Rodzina była oczywiście najważniejsza, ale Craig jako poplecznik Czarnego Pana miał za zadanie upewnić się, że szlachcice odzyskają należną im władzę. Że brudna krew zrozumie, gdzie leży jej miejsce - tym samym strata kilku męskich potomków czystej krwi była wyjątkowo bolesnym ciosem. Z którymś z tych rodów Burke'owie mogli za jakiś czas nawiązać bliższe stosunki, przyjąć ich krew do siebie lub wydać im swoje córki. Jeden z zamordowanych szlachciców może mógłby nawet zostać kiedyś mężem samej Letycji.
W pewnym momencie powoli wyciągnął rękę i delikatnie ujął chłodną dłoń kobiety. Nie potrafił wyobrazić sobie, jak musiała się zamartwiać o ich bezpieczeństwo - nawet jeśli jej ton pozostawał obojętny, a ciemne oczy przeszywające, on wiedział, że myśli kłębiące się w jej głowie skupiały się wokół jej najbliższych. Czuł się odrobinę winny, że ją zasmucił. Teraz na szczęście jednak wszyscy mogli już odetchnąć z ulgą - no, może poza nim samym. Krwiak na żebrach wciąż za bardzo go bolał.
- Ja również. Nie wybaczyłbym sobie, gdyby Edgarowi albo Quentinowi coś się stało - tym bardziej że przecież najstarszy z jego kuzynów zaledwie dziś został nestorem. Craig nie potrafiłby chyba wyobrazić sobie, jak bardzo rozczarowani byliby seniorzy rodu, gdyby Edgar nie wrócił do domu w zaledwie kilka godzin po mianowaniu go głową rodziny. Całe szczęście jednak on i brat wrócili do Durham, do Letycji bezpiecznie.
Słysząc ostatnią z wypowiedzi kuzynki, Craig zdołał przywołać na twarz grymas, który można chyba było nazwać uśmiechem. Powoli i ostrożnie, uważając na swoje stłuczenia, wstał z kanapy. Zanim jednak skierował się do wyjścia, pozwolił sobie podejść do kuzynki. Złożył na jej czole delikatny, czuły pocałunek. Bardzo doceniał to, co robiła dla rodziny, dla niego. Chciał by wiedziała, że on również bardzo się o nią troszczył. I by się nie martwiła.
- Dziękuję, moja droga. Faktycznie pozwolę sobie już się oddalić. Ty też odpocznij, na pewno bardzo się o nas bałaś. - odpowiedział jej. Dopiero potem pozwolił sobie na oddalenie się w kierunku łazienki. Potrzebował naprawdę gorącej kąpieli, jako że zaczynał powoli lekko dygotać - od deszczu, ale także od lodowatego mrozu przenikającego duszę, kiedy tylko w pobliżu pojawiają się dementorzy.

zt

zt

| 17.11?

Pogoda wciąż dawała się we znaki, dlatego też w Durham Castle zjawiła się w akompaniamencie grzmotów i piorunów, które przecinały ciemniejące z każdą minutą niebo. Deszcz niestety również był nieubłagany i najwidoczniej nie miał najmniejszego zamiaru dać chwili wytchnienia całej Wielkiej Brytanii. Gdyby nie zaklęcia, które w dalszym ciągu były dość ryzykowne z powodu anomalii oraz świstoklik, nie byłaby nawet w stanie tego dnia gościć u lorda Burke, który swoją drogą, stanowił dla niej wielką niewiadomą. Trudno jest kogoś jednak poznać po zaledwie jednej wspólnej rozmowie. Nie był on jednak tym kogo mogłaby się spodziewać. Na pierwszy rzut oka kompletnie różnił się od pozostałych członków swego rodu, z jego gawędziarską naturą i igrającym na ustach sardonicznym uśmieszkiem. Nie chciała jednak zwieść się pierwszemu wrażeniu.
Po tym jak została zaproszona do środka rezydencji przez lokaja, który zabrał jej płaszcz, zaprowadził on ją do głównego salonu, gdzie zaproponował on jej rozgoszczenie się w oczekiwaniu na gospodarza. Durham przypominało jej nieco Nottinghamshire. Tego samego jednak nie mogła powiedzieć o Durham Castle i Ashfield Manor, których style były zupełnie różne. O ile dwie siedziby rodów były pełne przepychu, jak na arystokrację przystało, tak zamek rodu Burke był dużo bardziej surowy i stonowany. W środku pomieszczenia panował półmrok, który jeszcze bardziej potęgowała mroczna sceneria za oknem. To właśnie obok niego postanowiła zająć miejsce, aby móc podziwiać lśniące ścieżki od czasu do czasu pojawiające się na niebie. Korzystając z okazji pozwoliła sobie również wygładzić swą suknie oraz nieco okiełznać włosy usilnie próbujące wydostać się z jej koka. Musiała przyznać jedną rzecz, ta pogoda idealnie odzwierciedlała nastroje panujące w kraju, czy te obecne w jej własnym rodzie po wydarzeniach w Stonehenge. To tam właśnie ostatni raz widziała lorda Burke. Jak do tej pory to zawsze Eddard organizował jej zaklęte przedmioty do ćwiczeń łamania klątw. Nie stanowiło to dla niego żadnego problemu skoro sam był ich nakładaczem. Ophelia chciała jednak spróbować czegoś nowego, nie związanego z magią kuzyna. Potrzebowała wyzwania. Wtedy właśnie pomyślała o lordzie Burke. Reputacja tegoż rodu zdecydowanie ich wyprzedza. Powszechnie wręcz wiadomym było czym przez pokolenia zajmowali się jego członkowie, a to nie zmieniło się wraz z biegiem czasu. Z racji na faktycznie zasłyszane pochlebne słowa z ust Eddarda i dobre relacje łączące ich rody, postanowiła zwrócić się z prośbą właśnie do lorda Burke, z nadzieją, że ta ze względu na swą bezpośredniość nie zostanie odrzucona. Słysząc zbliżające się kroki swój równie zielony w tym świetle, co jej suknia, wzrok przeniosła na otwierające się drzwi.

Może być

Jedno trzeba było przyznać burzowym chmurom, które od początku listopada gromadziły się niemalże nad całą Anglią, strasząc grzmotami oraz zacinającym od czasu do czasu deszczem - idealnie wkomponowywały się w klimat wystroju Durham Castle, nadając mu jeszcze bardziej ponury wygląd, pełen jednak surowego piękna, które docenić mogli jednak nieliczni. Craig nigdy nie miewał momentów, gdy zastanawiał się, dlaczego jego rodzina postawiła właśnie na takie wnętrza - normańskie korzenie rodziny miały z tym na pewno wiele wspólnego, a tradycję należało przecież pielęgnować. Nie zastanawiał się także, jak bardzo zmieniłby się charakter całego zamku, gdyby dodać do jego wystroju więcej światła i kolorów. Chociaż znaczną część swojego życia spędził wśród przestronnych, jasnych komnat francuskiej szlachty, nigdy nawet przez myśl mu nie przemknęło, że podobne akcenty można by wprowadzić do jego rodzinnego Durham. Kochał ten zamek takim, jakim był. I lubił pokazywać jego surowe piękno swoim gościom.
List od lady Nott był dla Craiga swoistą niespodzianką. Od czasu Stonehenge Burke wpadł z jedną wizytą do Ashfield Manor. Atmosfera, panująca tamtego dnia w posiadłości była niezwykle ciężka, momentami trudna wręcz do zniesienia. Rodowi Nottów należało współczuć i wspierać ich w próbie odzyskania honoru oraz powrotu do normalności - kłopot polegał na tym, że nie można było tego czynić otwarcie, w przeciwnym wypadku mogłoby to zostać uznane za potwarz.
Prośba lady Nott, chociaż dość specyficzna, dawała Craigowi okazję do tego, aby okazać swoje wsparcie - nawet jeśli dotyczyło to właściwie tylko i wyłącznie jej osoby. Nie mógł z resztą odmówić tak urokliwej damie. Nadal co prawda miał lekkie wątpliwości, czy kobieta o jej pozycji powinna się babrać w klątwach, jeśli jednak rodzina jej tego nie zabraniała, kim był on, by decydować o podobnych sprawach? Jedyne, o czym mógł zadecydować, to wybór artefaktu, o który poprosiła go Ophelia. I przy tym wyborze był bardzo staranny.
Gdy służba doniosła mu, że oczekiwany gość przybył i został ulokowany w salonie, Burke odłożył pióro wieczne do kałamarza. Był w trakcie wypełniania papierkowej roboty, nie było to jednak nic przesadnie istotnego. Wizyta młodej lady była zdecydowanie ważniejsza, dlatego niemal natychmiast opuścił swój gabinet, aby powitać gościa.
- Droga lady Ophelio, pozwól, że na powitanie podkreślę, że wyglądasz naprawdę urzekająco. Piękniej nawet niż zapisałaś się w moich wspomnieniach - rozpoczął, ledwie przekroczył próg salonu. Skłonił się głęboko przed kobietą, ujmując delikatnie jej zgrabną dłoń i składając na jej wierzchu pocałunek, jak przystało na lorda - Jeszcze raz pragnę wyrazić radość, którą odczułem, gdy twoja sowa zasiadła na moim oknie. Wiem, że na pewno bardzo niecierpliwisz się i pragniesz dowiedzieć, co dla ciebie przygotowałem, ale może najpierw napijemy się filiżanki herbaty?

12.09


Cała ta sprawa mocno śmierdziała. Najpierw te dziwne odwiedziny Primrose, później spotkanie w teatrze, a teraz jeszcze ten list. Po rozmowie z Wrońskim, zrozumiałem, że moje obawy co do tego, jakoby Brukowie zasadzali się na pieczyste z aetonanów, może były nieco fantazyjne, ale nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że mimo wszystko, mimo, ze to nie moje wierzchowce mają być obiektem transakcji, no to jednak, że Brukowie się zasadzają . Nie ma co się im dziwić, mają żyłkę do interesów, ich sklep na Nokturnie jest coraz bardziej popularny (nie wiem czy mamy magiczną giełdę, ale jeżeli tak, to tam na pewno też akcje wzrastają), więc kiedy tylko zwęszyli dobry deal, no to zaraz się zabrali do akcji. Najbardziej w tej całej sytuacji oburzało mnie, że to nie z mojej strony ma wyjść inicjatywa, bo wszystko zostało już poza mną dogadane. A w każdym razie takie miałem wrażenie. Że teraz pojawię się w Durham Castle, a oni podsuną mi pod nos kontrakt którego nawet i tak nie mam co podpisywać, bo już jest załatwione. Naburmuszony siedziałem cały poranek, a kiedy nestor przy śniadaniu spytał, czy mam dzisiaj jakieś szczególne plany odpowiedziałem coś pod nosem, po czym wcale nie skończyłem tosta. Możliwe, że zachowuję się niedojrzale, ale są takie momenty w życiu mężczyzny, że jeżeli je postanowi się mu zabrać, to nagle on cofa się do wieku lat dziesięciu.
Na spotkanie szedłem z planem. Zamierzałem wybadać sytuację i obrócić ją w ten sposób, żebym nie wyszedł na tego, którym się manipuluje. Jasna sprawa, może się wcale nie uda, a może okaże sie, że wszystkie moje przekonania i paranoiczne scenariusze są zupełnie niezgodne z prawdą? Wiedziałem, ze najwazniejsze, to pojawić się w siedzibie lordów Durham z czystą głową, więc zanim wyruszyłem, znieczuliłem się jakimś dobrym eliksirem, który mi przywiózł Daniel. Dzięki temu mogłem przezwyciężyć  wrodzoną paranoję czy nawet niepokój, który zasiała w mym sercu cała ta sytuacja.
Wystrojony w ciemny - niby żałobny - strój, nie skorzystałem z możliwości oczekiwania na nestora Bruke w fotelu. Wydaje mi się, że gdybym usiadł, to mógłbym później wcale nie wstać z powrotem. Dlatego stoję na środku salonu i oglądam misternie wykonany żyrandol. Światełka odbijały się od miniaturowych lusterek i migotały na całe pomieszczenie. Piękna robota.